บทที่ 18 ความปรารถนาที่เป็นจริง

บทที่ 18 ความปรารถนาที่เป็นจริง

ในตลอดค่ำคืนอันยาวนานที่เด็กหญิงล่องลอยไปในห้องแห่งความฝันที่ไม่มีใครล่วงรู้ ผู้คนในหมู่บ้านทุกคนต่างก็มีความสุขแทบจะทุกผู้ตัวคน จะยกเว้นก็แต่บุคคนเพียงผู้เดียวเท่านั้นที่อยู่ไม่สุข ผุดลุกผุดนั่งอยู่อย่างนั้น และเริ่มที่จะไม่สามารถควบคุมสติของตนเองในบางครั้ง แต่เมื่อได้ยินเสียงกรนเบาๆ ของบุตรชายมันก็ทำให้สติของเขากลับมา

ความร้อนรนที่แทบจะไม่เคยถูกดับลงไปเลยสักหนตลอดชีวิตตั้งแต่จำความได้ มีเพียงแค่ช่วงเวลาที่นึกถึงบุตรชายผู้สืบสายเลือดของเขาเท่านั้นที่ทำให้เขาพอจะกลับมาพยายามในสิ่งที่ตั้งใจเอาไว้

ความตั้งใจ...

สำหรับคนธรรมดาๆ ที่ไม่ได้มีอะไรดีหรือแย่ เป็นแค่ชาวบ้านธรรมดาๆ คนหนึ่งที่บังเอิญมาเกิดในบ้านที่มีพี่ชายที่เก่งกาจในทุกๆ ด้าน เมื่อวันหนึ่งเขาได้แต่งงานมีครอบครัว 

และมีเจ้าอวบอ้วนตัวน้อยถือกำเนิดขึ้นมา ทำให้เขาเลิกน้อยเนื้อต่ำใจตัวเองไปชั่วขณะ...

จนกระทั่งในวันหนึ่ง ในตอนที่ลูกชายตัวน้อยอายุได้สามขวบปี แล้วไปชื่นชมพี่ชายผู้แข็งแกร่งและแสนดีของเขาเสียเหลือเกิน มันคือฟางเส้นสุดท้าย ที่ทำให้จางเว่ยได้ตอบรับต่อเสียงกระซิบที่ดังอยู่ในหัวมาตั้งแต่จำความได้...

โดยที่มีเป้าหมายแค่เพียงอยากที่จะเป็นคนที่ลูกชายของตนเองชื่นชม นั่นคือความต้องการทั้งหมดและเป็นจุดเริ่มต้นกับข้อตกลงที่ผิดพลาดที่สุดในชีวิตของเขา

และตัวเขาเองก็ค่อยๆ เดินออกมาจากความตั้งใจของตนเองเรื่อยมา จนแทบจะไม่สามารถที่จะจดจำความตั้งใจของตนเองได้อีกแล้ว

“พังน้อย...พ่อจะทำอย่างไรดี” 

เสียงรำพึงเบาๆ ที่แว่วผ่านสายลมดังออกมาจากปากของจ่างเว่ย ที่กำลังหลับตายืนอยู่เงียบๆ อยู่กลางท้องฟ้า โดยที่เขาไม่มีทางจะสามารถรับรู้ได้เลยว่า... 

ทางที่เขาเลือกเดินนั้น...

...มันจะนำความเสียใจที่สุดในชีวิตนี้มาให้แก่ตัวเขาในสักวัน

รุ่งสาง

วันนี้ก็เป็นวันธรรมดาๆ อีกวันหนึ่งที่ไม่ได้แตกต่างจากวันที่ผ่านๆ มา ที่เด็กๆ จะมาช่วยกันทำโน่นทำนี่ แต่เนื่องจากไม่ได้มีงานอะไรมากมาย มีแค่การดูแลแปลงที่นอกจากเถามันที่โตเร็วมากกับเถามันที่เริ่มเลื้อยไปไกลกับแตกกิ่งก้านมากกว่าเมื่อวานอีกเกินเท่าตัว

ความเปลี่ยนแปลงที่มากที่สุดในช่วงเช้าก็คงเป็นสายน้ำที่เริ่มขยายตัวขึ้นอย่างเห็นได้ชัด

ถึงจะยังไม่มากพอที่จะไหลไปถึงหมู่บ้าน แต่ตลอดระยะทางครึ่งลี้ที่เป็นส่วนของไร่หน้าบ้านของเย่หัวนั้นจากลำธารที่แห้งขอดไม่กี่วันก่อนก็เริ่มกลายเป็นสายน้ำสายเล็กๆ ที่มากพอจะทำให้เด็กๆ เล่นสนุกกันได้ตลอดวัน

จวบจนกระทั่งเวลาเข้าสู่ช่วงเย็นเย่หัวที่รู้สึกถึงอะไรบางอย่างก็ได้แวะมาดูที่แปลงมัน ในขณะที่เด็กๆ กำลังดื่มกินมื้อสุดท้ายก่อนที่จะกลับบ้านกัน ก็ได้เห็นความเปลี่ยนแปลงที่นางรอคอยในที่สุด...

ในส่วนของมันฝรั่งในในตอนนี้โตเกือบจะท่วมหัวของนางแล้ว และที่สำคัญที่สุดเมื่อเขาไปดูใกล้ๆ ดวงตาของเด็กน้อยก็เป็นประกายวาววับ

และเมื่อเห็นความเปลี่ยนแปลงของมันฝรั่งเป็นไปตามที่ถูกที่ควรแล้ว นางจึงรีบวิ่งไปดูที่แปลงมันหวาน เมื่อได้สังเกตุที่โคนต้นก็ได้เห็นในสิ่งที่นางอยากเห็นเช่นเดียวกัน นั่นก็คือรอยปริแตกที่เหมือนกับมีอะไรบางอย่างที่อยู่ใต้ดินพยายามจะดันขึ้นมา แล้วเมื่อมองไปตามข้อตรงปลายยอดที่ออกใหม่ๆ ก็ได้เห็นดอกตูมเล็กๆ ที่ออกมา

“เร็วมาก!”

ดีใจก็ส่วนดีใจแต่ก็อดที่จะตกใจไม่ได้ เพราะสุดท้ายแล้วเท่าที่นางจำได้ทั้งมันฝรั่งและมันหวานเองต่างก็มีอายุการเก็บเกี่ยวที่ไล่เลี่ยกัน นั่นคือตั้งแต่เก้าสิบถึงร้อยห้าสิบวัน แล้วแต่พื้นที่และพันธุ์ของมันแต่ละชนิด

โดยปกติแล้วกว่าที่มันจะออกดอกก็น่าจะอยู่ในช่วงกึ่งหนึ่งของอายุมันซึ่งน่าจะอยู่ที่ช่วงสี่สิบวันขึ้นไป...

นี่นางเพิ่งจะปลูกมันไปเมื่อวานซืนตอนบ่ายๆ เย็นๆ ผ่านไปเพียงแค่สองคืนกับสองวัน ถ้าหากคิดตามเวลาของโลกเดิมมันก็ผ่านไปแค่ยี่สิบวันเท่านั้น!

ทั้งๆ ที่คิดเอาไว้แล้วตั้งแต่ที่เห็นหลังจากที่ผ่านคืนแรกไป ว่ามันจะเร็วกว่าโลกเดิมหลายส่วนอยู่ แต่ถ้าเป็นแบบนี้มันก็อาจจะเร็วกว่าที่นางคิดอีกหลายส่วน ซึ่งอาจจะเร็วเป็นเท่าตัวก่อนเก็บเกี่ยวได้

และสิ่งที่ทำให้นางโล่งใจเป็นที่สุดก็คือสิ่งที่นางปรารถนาเป็นความจริงในท้ายที่สุด

“ข้าสามารถช่วยทุกคนได้จริงๆ ”

 .................................