บทที่ 22 เซียนน้อยแห่งหุบเขาธิดาสวรรค์(1)

บทที่ 22 เซียนน้อยแห่งหุบเขาธิดาสวรรค์(1)

“...” 

ท่ามกลางห้วงแห่งความว่างเปล่า ดวงจิตของเย่หัวตื่นขึ้นมาบนห้วงอากาศที่สูงขึ้นไปเหนือท้องฟ้า ที่ไม่ว่าจะมองไปทางไหนก็มีแต่ก้อนเมฆรูปร่างต่างๆ เต็มไปหมด แต่ไม่มีอะไรมากหรือน้อยไปกว่านั้น

“สงสัยอะดิ ว่าที่นี่คือที่ไหนแล้วมึงมาทำอะไรตรงนี้...”

“ไอ้ชา!”

“ ‘ไอ้ชา!’ มึงจะตะโกนเรียกชื่อกูแบบนี้ใช่ไหมล่ะ แต่กูบอกเลยว่านี่เป็นระบบอัตโนมัติที่จะทำงานในตอนที่มึงใช้พลังไปจนหมดเป็นครั้งแรก ในกรณีที่มึงไม่ยอมฝึกฝนลมปราณเลย” 

“แล้ว...”

“กูรู้ว่ามึงมีเรื่องมากมายที่จะถาม แต่ก็เหมือนกับจดหมายที่เคยเขียนหรือตอนที่กูส่งมึงมาที่นี่ กูมีเวลาจำกัดมากๆ เพราะฉะนั้นแล้วกูของให้มึงช่วยฟังได้อย่างเดียวสได้ไหม ถือว่ากูขอละกัน ช่วยตั้งใจฟังกูสักเดี๋ยว กูรู้ว่ามึงอยากด่ากูเยอะเลย แต่กูไม่มีเวลาจริงๆ”

“กูไม่ได้อยากด่ามึงสักหน่อย...กูจะขอบใจมึงด้วยซ้ำ” เย่หัวหรือทิพย์บ่นอุบอิบอยู่คนเดียวเบาๆ เมื่อรู้ว่าอีกฝ่ายไม่ได้โต้ตอบด้วย

“อย่างแรกเลยร่างกายมึงเป็นของคนในโลกนี้ แต่เดิมมันถูกพิษจนไม่สามารถทำอะไรได้มาก แค่เดินยังเหนื่อยเลย แต่ว่าในตอนที่กูส่งมึงมากูรักษาให้หมดแล้ว และมึงจะกลับไปสู่สภาวะสูงสุดตามพ่อแม่ที่ให้กำเนิดมึง...

เพราะฉะนั้นแล้วถ้าหากมึงฝึกฝนเคล็ดวิชาที่กูให้ไปอย่างน้อยที่สุดมึงก็จะประสบความสำเร็จเร็วกว่าคนทั่วไปหากว่ามึงตั้งใจ”

“...”

“กูรู้ว่าด้วยนิสัยของมึงอยากอยู่อย่างสงบๆ ไม่ได้อยากไปตีรันฟันแทงกับใครเขา แต่มึงจำคำกูเอาไว้นะ...”

“...”

 “โลกนี้ไม่ได้เป็นเหมือนกับบ้านเราที่พวกเราจากมา ที่นั่นถึงผู้คนจะห่วยแตกยังไง แต่ก็ยังมีกฎหมายที่พอจะช่วยให้เราสามารถใช้ชีวิตอย่างสงบๆ แบบที่มึงชอบ โดยที่ไม่ต้องไปวุ่นวายกับใครได้ แต่ในโลกใบนี้มันไม่ใช่นะมึง”

“...”

“ถ้าไม่มีพลังแล้วไม่มีเหตุต้องใช้ก็ไม่เป็นไร

ถ้ามีพลังแล้วแล้วมีเหตุให้ต้องใช้มันก็ไม่เป็นไร

แต่ถ้าไม่มีพลังแล้วมีความจำเป็นที่จะต้องใช้มัน

มึงจะต้องเป็นคนที่มานั่งเสียใจที่สุดนะไม่ใช่กูหรือใครทั้งนั้น

เพราะว่าคำว่า “ถ้าหากว่า” มันเป็นเพียงแค่คำปลอบใจ และในโลกที่หรือโลกไหนๆ ก็ไม่มียาอะไรที่จะสามารถรักษาความเสียใจของมึงได้ทั้งนั้น”

“กูรู้ว่ากูอาจจะพูดหนักไป แต่ถ้าหากมึงยังไม่ยอมฝึกจริงๆ มึงก็จะเอาของออกจากตู้เย็นมากกว่านั้นเลยไม่ได้นะ กูบอกเลยว่ากูเอาอะไรใส่ไว้ในนั้นมากมายกว่าที่มึงคิดเชียวละ”

“...”

“สุดท้ายนี้ไม่ว่ามึงจะเลือกที่จะฝึกหรือไม่ฝึกก็แล้วแต่มึง แต่กูอยากให้มึงจำเอาไว้ว่าหากมีความจำเป็นและไม่สามารถทำอะไรได้แล้ว มึงต้องยอมรับความเชื่อของมึงเองให้ได้นะ เพราะจะมีเพียงแค่ตัวมึงเท่านั้นที่สามารถช่วยเหลือตัวมึงเองได้ ไม่ว่ามึงจะมีใครอยู่ข้างกายก็ตาม...โชคดีมึง”

.

.

.

ในห้วงแห่งความฝันนั้นอาจจะเป็นเพียงแค่ไม่นานสำหรับเย่หัว แต่ว่าสำหรับโลกภายนอกนั้นมันแตกต่างออกไปอย่างสิ้นเชิง เพราะตอนนี้จากที่ดวงตะวันอยู่กลางท้องฟ้า ในตอนนี้เวลาล่วงเลยไปจนตอนนี้ดวงตะวันแทบจะหายไปในทิวเขาแล้ว เท่ากับว่าเหลือเวลาอีกเพียงแค่ราวๆ ครึ่งชั่วยามก่อนที่จะมืดค่ำ

ย้อนกลับไปก่อนหน้านี้ ก่อนที่เย่หัวนั้นจะหลับกลางอากาศไปนั้น มีชาวบ้านหลายคนที่มองเห็นความอ่อนล้าความอิดโรยของเด็กหญิงได้อย่างชัดเจน แต่ถึงอย่างนั้นเด็กหญิงก็จะทำเพียงแค่ยิ้มให้พวกเขาและกล่าวว่า

‘ข้าไม่เป็นไรเจ้าค่ะ อีกเพียงแค่เดือนเดียวก่อนจะเข้าหน้าหนาว ข้าไม่รู้ว่าหน้าหนาวในปีนี้จะมาเร็วหรือช้า แต่อย่างน้อยที่สุดขอให้ข้าได้ช่วยมากที่สุดเท่าที่จะทำได้ อย่างน้อยข้าก็หวังให้หน้าหนาวในปีนี้เป็นหน้าหนาวที่เป็นช่วงเวลาดีๆ ของเด็กๆ ทุกคนเจ้าค่ะ’

และแล้วก็เป็นไปตามคาดของหลายๆ คน เมื่อเห็นวัตถุดิบกองโตที่อยู่ในบ้านลามออกไปหลังบ้าน ไม่ว่าจะเป็นเนื้อ หรือกองมันกองโตที่มีทั้งกองที่ถูกเตรียมเอาไว้เพื่อเป็นพ่อพันธุ์แม่พันธุ์ และกองที่ต้องเตรียมเอาไว้เพื่อเป็นอาหารให้คนจำนวนมาก 

ยังไม่รวมกับลูกอมจำนวนมากพอที่จะให้เด็กๆ และผู้ใหญ่ไปอดเล่นในระหว่างการทำงาน เพื่อไม่ให้อ่อนแรงในระหว่างวัน

สุดท้ายแล้วนางก็ล้มลงต่อหน้าผู้คนมากมาย จนกลายเป็นความวุ่นวายอยู่นานพอดู เพราะสำหรับผู้คนส่วนใหญ่แล้วนางนั้นเปรียบได้ดั่งเซียนตัวน้อยที่ลงมาโปรดพวกเขา ทำให้แทบจะทุกคนนั้นต่างก็เป็นห่วงเป็นใยเป็นเดือดเป็นร้อนแทนนางกันยกใหญ่...

จะมีก็แต่คนกลุ่มหนึ่ง ที่เฝ้ารอให้ความวุ่นวายแบบนี้เกิดขึ้นมาตั้งแต่แรกอยู่แล้ว...

“ตอนนี้แหละ!!”

 .................................