ตอนที่ 2: เลนส์กล้องที่ซื่อตรงต่อความรู้สึก

เช้าวันรุ่งขึ้นหลังจากค่ำคืนแห่งการตัดสินใจครั้งสำคัญ บรรยากาศในห้องกลับดูแปลกไป อากาศที่เคยอบอวลไปด้วยความกังวลเรื่องเงินทอง บัดนี้ถูกแทนที่ด้วยประจุไฟฟ้าบางๆ ที่มองไม่เห็น มันคือความประหม่า ความตื่นเต้น และความไม่แน่นอนที่ลอยวนเวียนอยู่ระหว่างคนสองคน พลอยตื่นขึ้นมาก่อนตามปกติ เธอชงกาแฟดำของตัวเองกับมอคค่าร้อนสำหรับฝนอย่างเคย แต่บทสนทนาที่เคยไหลลื่นกลับติดๆ ขัดๆ พวกเธอคุยกันเรื่องดินฟ้าอากาศ เรื่องข่าวไร้สาระในอินเทอร์เน็ต ทุกเรื่องยกเว้นเรื่องโปรเจกต์ลับที่กำลังจะเกิดขึ้นในวันนี้

 "วันนี้... เราจะเริ่มกันเลยไหม" ในที่สุดพลอยก็เป็นฝ่ายทำลายกำแพงความเงียบนั้นขึ้นขณะที่กำลังล้างแก้วกาแฟ

 ฝนซึ่งนั่งเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่างสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะหันกลับมาพยักหน้า "อืม... ก็ดีเหมือนกัน ยิ่งเร็วยิ่งดี"

 "งั้น... เราต้องไปซื้อของกันก่อน" พลอยพูดเสียงเบาลง "ชุด... แล้วก็... พร็อพนิดหน่อย"

 คำว่า "ชุด" ทำให้แก้มของฝนร้อนผ่าวขึ้นมาอย่างไม่มีเหตุผล เธอทำได้เพียงพยักหน้ารับเบาๆ

 สองชั่วโมงต่อมา สองสาวเพื่อนซี้ก็มายืนอยู่หน้าแผนกชุดชั้นในสตรีในห้างสรรพสินค้าชื่อดัง บรรยากาศที่นี่แตกต่างจากโลกของพวกเธอโดยสิ้นเชิง แสงไฟสีนวลส่องกระทบชุดชั้นในลูกไม้หลากสีสันที่แขวนโชว์อยู่บนราวงามระยับ พนักงานสาวสวยในชุดยูนิฟอร์มส่งยิ้มหวานมาให้ พวกเธอดูเหมือนปลาที่หลงมาผิดน้ำอย่างเห็นได้ชัด

 "เอ่อ... เราจะเริ่มจากตรงไหนดี" ฝนกระซิบถามพลอยที่ยืนตัวแข็งทื่ออยู่ข้างๆ

 พลอยกลืนน้ำลายเอื๊อก สู้อุตส่าห์รวบรวมความกล้าทั้งหมดที่มี เดินตรงไปยังราวแขวนชุดชั้นในสีดำสนิท เธอรู้ดีว่าสีดำจะขับผิวขาวๆ ของเธอให้โดดเด่นขึ้นภายใต้แสงไฟสตูดิโอ เธอหยิบบราลูกไม้ซีทรูตัวหนึ่งขึ้นมาทาบกับตัว แล้วหันไปมองฝนเป็นเชิงถาม

 ฝนในฐานะช่างภาพพยายามปรับโหมดความคิดของตัวเองให้เป็นมืออาชีพที่สุด เธอเดินเข้าไปใกล้พลอย หรี่ตามองบราตัวนั้นอย่างพินิจพิเคราะห์ "ดีไซน์สวยนะ แต่... ลูกไม้มันดูหนาไปหน่อย เวลาถ่ายอาจจะเห็นเท็กซ์เจอร์ไม่ชัด ลองดูแบบที่เป็นผ้าซาตินผสมลูกไม้ดีไหม มันจะให้ความรู้สึกที่หรูหราแล้วก็... เย้ายวนกว่า"

 คำว่า "เย้ายวน" ที่หลุดออกมาจากปากของฝนทำให้หัวใจของพลอยเต้นผิดจังหวะไปชั่วขณะ เธอไม่เคยได้ยินเพื่อนรักของเธอใช้คำแบบนี้มาก่อนเลย ปกติแล้วบทสนทนาของพวกเธอจะวนเวียนอยู่กับเรื่องงาน เรื่องกิน เรื่องซีรีส์ ไม่ใช่เรื่อง... อะไรแบบนี้

 พลอยพยักหน้ารับแล้วเดินหาแบบที่ฝนว่า ทั้งสองคนช่วยกันเลือกชุดชั้นในอีกสองสามชุด ผ้าคลุมซีทรูสีขาวบางเบา ถุงน่องตาข่าย และเทียนหอมสำหรับสร้างบรรยากาศ ทุกการตัดสินใจมีฝนเป็นคนช่วยดูเรื่องความเหมาะสมในการถ่ายภาพ พลอยรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นตุ๊กตาให้ฝนจับแต่งตัว แต่มันก็เป็นความรู้สึกที่ไม่เลวเลย... การได้เห็นฝนในโหมดทำงานจริงจัง ตั้งใจเลือกสิ่งที่ดีที่สุดสำหรับ "งาน" ของพวกเธอ มันทำให้พลอยรู้สึกอุ่นใจและเชื่อมั่นในการตัดสินใจของตัวเองมากขึ้น

 เมื่อกลับมาถึงคอนโด พวกเธอจัดการเปลี่ยนห้องนั่งเล่นที่รกรุงรังให้กลายเป็นสตูดิโอถ่ายภาพขนาดย่อม โซฟาสีเทาถูกเลื่อนไปชิดผนัง ผ้าม่านถูกปิดทึบเพื่อควบคุมแสง ฝนนำไฟสตูดิโอสองตัวที่เธอมีอยู่ออกมาตั้งจัดมุมอย่างคล่องแคล่ว แสงไฟที่สาดส่องลงมาเปลี่ยนบรรยากาศของห้องที่คุ้นเคยให้กลายเป็นพื้นที่พิเศษที่ดูแปลกตาและน่าตื่นเต้น

 "ทุกอย่างพร้อมแล้ว" ฝนพูดขึ้นหลังจากเช็คความพร้อมของกล้องเป็นครั้งสุดท้าย "เหลือแค่... นางแบบ"

 พลอยที่ยืนมองอยู่เงียบๆ พยักหน้ารับช้าๆ "ให้เวลาฉันสิบนาทีนะ"

 สิบนาทีนั้นให้ความรู้สึกยาวนานราวกับชั่วนิรันดร์สำหรับคนทั้งสอง ฝนนั่งรออยู่บนพื้นห้อง นิ้วโป้งของเธอเลื่อนไล้บนตัวกล้องอย่างใช้ความคิด ในหัวของเธอพยายามทบทวนมุมกล้อง แสง และเงาที่วางแผนไว้ แต่ภาพที่ปรากฏขึ้นมากลับเป็นภาพของพลอย เพื่อนของเธอ... ในชุดที่พวกเธอเพิ่งไปเลือกซื้อกันมา

 เสียงเปิดประตูห้องนอนที่ดังขึ้นทำให้ฝนหลุดออกจากภวังค์ เธอเงยหน้าขึ้นมอง และวินาทีนั้นเอง... โลกทั้งใบของเธอก็เหมือนจะหยุดหมุน

 พลอยยืนอยู่ที่นั่น... ในชุดชั้นในผ้าซาตินสีดำขลับที่ตัดกับผิวขาวผ่องของเธอได้อย่างสมบูรณ์แบบ ลูกไม้ชิ้นเล็กๆ ที่ประดับอยู่บนขอบเสื้อชั้นในช่วยเพิ่มความอ่อนหวานซ่อนเปรี้ยว กางเกงในเข้าชุดเผยให้เห็นส่วนโค้งเว้าของสะโพกที่งดงาม เส้นผมสีน้ำตาลเข้มที่ปกติมักจะมัดรวบไว้ลวกๆ วันนี้ถูกปล่อยสยายเคลียคลออยู่บนบ่าเปลือยเปล่า ใบหน้าของเธอไม่ได้แต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางจัดจ้าน มีเพียงริมฝีปากที่ถูกแต้มด้วยลิปบาล์มให้ดูชุ่มชื้นเท่านั้น แต่แววตาของเธอกลับฉายแววประหม่าและไม่มั่นใจอย่างเห็นได้ชัด

 ฝนรู้สึกเหมือนมีก้อนอะไรบางอย่างมาจุกอยู่ที่ลำคอ เธอพยายามจะพูดอะไรสักอย่าง แต่กลับไม่มีเสียงเล็ดลอดออกมา เธอทำได้เพียงยกกล้องขึ้นมาบังหน้าตัวเองไว้ ใช้เลนส์เป็นเกราะกำบังความรู้สึกที่แท้จริงของตัวเอง

 "เป็น... เป็นไงบ้าง" พลอยถามเสียงสั่น กอดอกตัวเองไว้เพื่อปกปิดความเขินอาย "มัน... ดูตลกไหม"

 "ไม่..." ฝนตอบผ่านเลนส์กล้อง น้ำเสียงของเธอแหบพร่ากว่าปกติ "ไม่ตลกเลยพลอย... แกสวยมาก"

 คำชมที่ซื่อตรงนั้นทำให้แก้มของพลอยร้อนผ่าวขึ้นมาทันที เธอค่อยๆ คลายแขนที่กอดตัวเองออก แล้วเดินไปยังโซฟาที่จัดไว้เป็นฉากอย่างเชื่องช้า ทุกย่างก้าวของเธออยู่ในสายตาของฝนผ่านช่องมองภาพของกล้อง

 "โอเค... เริ่มจากท่าง่ายๆ ก่อนแล้วกันนะ" ฝนพยายามปรับน้ำเสียงให้เป็นมืออาชีพที่สุด "พลอย... ลองนั่งเอนตัวพิงพนักโซฟาดูนะ ตามสบายเลย"

 พลอยทำตามอย่างว่าง่าย แต่ร่างกายของเธอกลับแข็งทื่อราวกับท่อนไม้ รอยยิ้มที่พยายามปั้นแต่งขึ้นมาก็ดูฝืนเต็มทน ฝนกดชัตเตอร์ไปสองสามครั้ง แต่ภาพที่ได้กลับดูไร้ชีวิตชีวา

 "พลอย... ผ่อนคลายหน่อย" ฝนบอก "ลองหายใจเข้าลึกๆ นะ"

 "ก็พยายามอยู่!" พลอยเถียงกลับมาอย่างหงุดหงิด "มันไม่ง่ายนะที่ต้องมานั่งแก้ผ้าต่อหน้าเพื่อนตัวเองแบบนี้!"

 "ฉันไม่ได้มองว่าแกแก้ผ้านะ" ฝนพูดสวนขึ้นมาทันที "ฉันมองเห็นเส้น... แสง... และเงา ฉันมองเห็นศิลปะ พลอย... ตอนนี้แกไม่ใช่นางแบบสมัครเล่น แต่แกคือนางแบบมืออาชีพ และฉันก็คือช่างภาพของแก เรากำลังทำงานกันอยู่"

 คำพูดของฝนทำให้พลอยนิ่งไป เธอหลับตาลงแล้วสูดลมหายใจเข้าลึกๆ อย่างที่เพื่อนบอก 'เรากำลังทำงานกันอยู่' เธอทวนคำนั้นในใจ เมื่อลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง แววตาของเธอก็เปลี่ยนไป ความประหม่าลดน้อยลง และถูกแทนที่ด้วยความมุ่งมั่น

 "โอเค... เริ่มใหม่"

 การถ่ายทำดำเนินต่อไป คราวนี้ทุกอย่างเริ่มเข้าที่เข้าทางมากขึ้น ฝนเริ่มสั่งงานได้อย่างคล่องแคล่ว และพลอยก็สามารถโพสท่าทางต่างๆ ได้อย่างเป็นธรรมชาติมากขึ้น ฝนให้พลอยเปลี่ยนจากท่านั่งเป็นท่านอนตะแคง เผยให้เห็นแผ่นหลังที่ขาวเนียนและบั้นท้ายที่กลมกลึง

 "พลอย... ลองหันหน้ามาทางนี้หน่อย" ฝนสั่งงานขณะเดินอ้อมไปอีกฝั่ง "ใช่... แบบนั้นแหละ แล้วลองใช้มือลูบไล้ตรงช่วงเอวของตัวเองดูนะ ช้าๆ..."

 พลอยทำตามคำสั่งอย่างว่าง่าย ปลายนิ้วของเธอค่อยๆ ลากไล้ไปบนผิวเนื้อของตัวเอง ความรู้สึกเย็นเฉียบของแอร์ในห้องตัดกับความร้อนที่กำลังก่อตัวขึ้นในร่างกายของเธอ เสียงชัตเตอร์ที่ดังขึ้นเป็นจังหวะสม่ำเสมอราวกับเป็นเสียงดนตรีประกอบการเคลื่อนไหวของเธอ

 ฝนมองภาพตรงหน้าผ่านเลนส์ด้วยหัวใจที่เต้นระรัว เธอหลงใหลในทุกการเคลื่อนไหวของพลอย แสงไฟที่ตกกระทบลงบนผิวของเพื่อนรักทำให้มันดูเหมือนผ้าไหมชั้นดีที่เปล่งประกาย เธอซูมเลนส์เข้าไปใกล้เพื่อเก็บรายละเอียดของหยดเหงื่อเม็ดเล็กๆ ที่ผุดขึ้นบนแผ่นหลังของพลอย... มันดูงดงามและเปราะบางในเวลาเดียวกัน

 "สวยมากพลอย... ค้างไว้อย่างนั้นนะ" ฝนกระซิบเสียงแผ่วเบา เธอได้ภาพที่ต้องการแล้ว แต่เธอกลับยังไม่อยากละสายตาไปจากภาพนั้นเลย

 หลังจากเซ็ตแรกผ่านไป พลอยก็ไปเปลี่ยนเป็นชุดผ้าคลุมซีทรูสีขาวบางเบา คราวนี้ฉากหลังถูกเปลี่ยนเป็นริมหน้าต่างที่มีแสงแดดยามบ่ายส่องรอดเข้ามาเป็นลำแสง ฝนต้องการภาพที่ดูนุ่มนวลและชวนฝันมากขึ้น

 "ฉันอยากได้ฟีลแบบ... เหมือนเพิ่งตื่นนอนตอนเช้าที่สดใส" ฝนอธิบายคอนเซ็ปต์ "ลองยืนพิงขอบหน้าต่าง แล้วปล่อยให้แสงแดดมันตกกระทบลงบนตัวแกนะ"

 พลอยทำตาม เธอหลับตาพริ้มปล่อยให้แสงแดดอุ่นๆ อาบไล้ไปทั่วเรือนร่าง ผ้าคลุมที่บางเบาเสียจนแทบจะมองทะลุได้เผยให้เห็นสัดส่วนที่ซ่อนอยู่ภายใต้อย่างรำไร มันเป็นภาพที่ดูบริสุทธิ์และยั่วยวนในเวลาเดียวกัน

 ฝนค่อยๆ ย่องเข้าไปใกล้พลอยอย่างช้าๆ เพื่อหามุมกล้องที่ดีที่สุด เธออยากจะเก็บภาพลำแสงที่พาดผ่านลงบนช่วงเนินอกของพลอยพอดี แต่แล้วเธอก็สังเกตเห็นว่าชายผ้าคลุมด้านหนึ่งมันพับอยู่ ทำให้องค์ประกอบของภาพดูไม่สมบูรณ์

 "เดี๋ยวนะพลอย... อยู่นิ่งๆ นะ" ฝนพูดเสียงเบา ก่อนจะวางกล้องลงบนโต๊ะใกล้ๆ

 เธอเดินเข้าไปหาพลอยที่ยังคงหลับตาพริ้มไม่รู้เรื่องรู้ราว มือของฝนเอื้อมไปเพื่อจัดชายผ้าคลุมให้เข้าที่ แต่แล้ว... ปลายนิ้วของเธอก็เผลอไปสัมผัสโดนผิวเนื้ออุ่นๆ บริเวณเหนือหัวใจของพลอยเข้าอย่างจัง

 วินาทีนั้นเอง... เหมือนมีกระแสไฟฟ้าแรงสูงวิ่งผ่านร่างของคนทั้งสองคน

 พลอยสะดุ้งสุดตัว ลืมตาขึ้นมาสบกับสายตาของฝนที่กำลังเบิกกว้างด้วยความตกใจในระยะประชิด ใบหน้าของพวกเธออยู่ห่างกันไม่ถึงคืบ ต่างคนต่างมองเห็นเงาสะท้อนของตัวเองอยู่ในดวงตาของอีกฝ่ายได้อย่างชัดเจน

 เวลาเหมือนจะหยุดนิ่งไปชั่วขณะ... เสียงรถราจากภายนอกหายไป เสียงแอร์ที่เคยดังอยู่ก็เงียบสนิท โลกทั้งใบของพวกเธอเหลือเพียงแค่คนสองคนที่ยืนจ้องตากันนิ่งภายใต้ลำแสงแดดยามบ่าย

 ฝนเป็นฝ่ายดึงสติกลับมาได้ก่อน เธอรีบชักมือกลับราวกับถูกของร้อน "ขอ... ขอโทษที พอดีผ้ามันพับอยู่" เธอพูดตะกุกตะกัก ใบหน้าร้อนผ่าวจนรู้สึกได้

 พลอยเองก็ทำอะไรไม่ถูก เธอทำได้เพียงพยักหน้ารับเบาๆ หัวใจของเธอเต้นแรงจนแทบจะทะลุออกมานอกอก สัมผัสเมื่อครู่ยังคงติดตรึงอยู่ที่ผิวของเธอ... มันเป็นเพียงสัมผัสที่แผ่วเบาและไม่ได้ตั้งใจ แต่กลับทรงพลังจนทำให้ร่างกายของเธอสั่นสะท้านไปทั้งตัว

 บรรยากาศที่เคยเป็นมืออาชีพเมื่อครู่หายวับไปกับตา เหลือทิ้งไว้เพียงความเงียบที่น่าอึดอัด ฝนรีบคว้ากล้องขึ้นมาถ่ายต่ออีกสองสามภาพอย่างลวกๆ ก่อนจะประกาศจบการถ่ายทำสำหรับวันนี้

 "พอ... พอแล้วสำหรับวันนี้ ฉันว่าเราได้ภาพเยอะแล้วล่ะ"

 พลอยรีบเดินกลับเข้าห้องนอนไปเปลี่ยนเสื้อผ้าโดยไม่พูดอะไรสักคำ ส่วนฝนนั่งทรุดลงบนพื้นอย่างหมดแรง เธอยกหลังมือขึ้นมาแตะแก้มตัวเองที่ยังคงร้อนผ่าวอยู่ 'เมื่อกี้มันอะไรกัน' เธอถามตัวเองในใจ 'ทำไมเราต้องใจเต้นแรงขนาดนี้ด้วย'

 หลังจากที่พลอยเปลี่ยนกลับมาเป็นชุดอยู่บ้านสบายๆ แล้ว ทั้งสองคนก็นั่งดูรูปที่ถ่ายมาด้วยกันบนหน้าจอแล็ปท็อปของฝน ภาพที่ปรากฏขึ้นมาทำให้พลอยถึงกับอึ้งไป เธอไม่เคยเห็นตัวเองในมุมนี้มาก่อนเลย... ผู้หญิงในรูปดูมั่นใจ เซ็กซี่ และลึกลับน่าค้นหา มันไม่ใช่พลอยคนเดิมที่เธอรู้จัก

 "นี่... ฉันเหรอ" พลอยถามเสียงเบา ไม่อยากจะเชื่อสายตาตัวเอง

 "อืม... ก็แกนั่นแหละ" ฝนตอบ พลางคลิกเลื่อนไปยังภาพต่อไป "ฝีมือฉันเอง" เธอพูดติดตลกเพื่อทำลายบรรยากาศที่น่าอึดอัด

 แต่พลอยไม่ได้หัวเราะด้วย เธอมองลึกเข้าไปในภาพเหล่านั้นแล้วพูดขึ้นว่า "ไม่ใช่แค่ฝีมือแกหรอกฝน... มันคือสายตาของแกต่างหาก แกมองเห็นในสิ่งที่ฉันไม่เคยเห็นในตัวเอง"

 คำพูดนั้นทำให้ฝนนิ่งไป... จริงอย่างที่พลอยว่า ภาพเหล่านี้มันไม่ใช่แค่ภาพถ่าย แต่มันคือภาพสะท้อนจากสายตาของเธอ คือมุมมองที่เธอมีต่อเพื่อนสนิทคนนี้มาโดยตลอด... มุมมองที่เธอไม่เคยกล้าพอที่จะยอมรับมันออกมาดังๆ

 คืนนั้น ทั้งสองคนต่างแยกย้ายกันเข้าห้องนอนของตัวเอง ไม่มีใครชวนใครไปนอนด้วยเหมือนเคย ต่างคนต่างนอนอยู่บนเตียงของตัวเอง จ้องมองเพดานที่มืดมิด และปล่อยให้ความคิดของตัวเองล่องลอยไป

 พลอยนอนลูบไล้ผิวบริเวณหน้าอกของตัวเองเบาๆ พยายามจะนึกถึงสัมผัสจากปลายนิ้วของฝนอีกครั้ง ส่วนฝนก็นอนกอดกล้องถ่ายรูปของเธอไว้แน่นราวกับเป็นสิ่งเดียวที่สามารถยึดเหนี่ยวจิตใจของเธอไว้ได้ในตอนนี้

 การถ่ายทำครั้งแรกได้จบลงแล้ว... แต่มันก็ได้ทิ้งรอยร้าวเล็กๆ ไว้บนกำแพงที่เรียกว่า "เพื่อนสนิท" และในรอยร้าวนั้นเอง... ก็มีเมล็ดพันธุ์แห่งความรู้สึกใหม่ที่ซับซ้อนและอันตรายได้เริ่มหยั่งรากลึกลงไปแล้วโดยที่พวกเธอทั้งสองคนยังไม่รู้ตัว