All Chapters of เรื่องราวของเราสองคน : Chapter 1 - Chapter 10

เช้าวันรุ่งขึ้นหลังจากค่ำคืนแห่งการตัดสินใจครั้งสำคัญ บรรยากาศในห้องกลับดูแปลกไป อากาศที่เคยอบอวลไปด้วยความกังวลเรื่องเงินทอง บัดนี้ถูกแทนที่ด้วยประจุไฟฟ้าบางๆ ที่มองไม่เห็น มันคือความประหม่า ความตื่นเต้น และความไม่แน่นอนที่ลอยวนเวียนอยู่ระหว่างคนสองคน พลอยตื่นขึ้นมาก่อนตามปกติ เธอชงกาแฟดำของตัวเองกับมอคค่าร้อนสำหรับฝนอย่างเคย แต่บทสนทนาที่เคยไหลลื่นกลับติดๆ ขัดๆ พวกเธอคุยกันเรื่องดินฟ้าอากาศ เรื่องข่าวไร้สาระในอินเทอร์เน็ต ทุกเรื่องยกเว้นเรื่องโปรเจกต์ลับที่กำลังจะเกิดขึ้นในวันนี้ "วันนี้... เราจะเริ่มกันเลยไหม" ในที่สุดพลอยก็เป็นฝ่ายทำลายกำแพงความเงียบนั้นขึ้นขณะที่กำลังล้างแก้วกาแฟ ฝนซึ่งนั่งเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่างสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะหันกลับมาพยักหน้า "อืม... ก็ดีเหมือนกัน ยิ่งเร็วยิ่งดี" "งั้น... เราต้องไปซื้อของกันก่อน" พลอยพูดเสียงเบาลง "ชุด... แล้วก็... พร็อพนิดหน่อย" คำว่า "ชุด" ทำให้แก้มของฝนร้อนผ่าวขึ้นมาอย่างไม่มีเหตุผล เธอทำได้เพียงพยักหน้ารับเบาๆ สองชั่วโมงต่อมา สองสาวเพื่อนซี้ก็มายืนอยู่หน้าแผนกชุดชั้นในสตรีในห้างสรรพสินค้าชื่อดัง บรรยากาศที่นี่แตกต่างจากโลกของพวกเ

ความเงียบที่ตามมาหลังจากการบันทึกวิดีโอจบลงนั้น มันไม่ใช่แค่ความเงียบ แต่เป็นสุญญากาศที่ดูดกลืนทุกสรรพสิ่งเข้าไป ทั้งเสียงอากาศที่หมุนเวียนจากเครื่องปรับอากาศ ทั้งเสียงนาฬิกาที่เดินติ๊กต็อกอยู่บนผนัง ทั้งเสียงหัวใจของคนสองคนที่เต้นรัวอยู่ในอก ทั้งพลอยและฝนต่างถูกแช่แข็งอยู่ในห้วงเวลาแห่งความกระอักกระอ่วนนั้น ไม่มีใครกล้าขยับ ไม่มีใครกล้าสบตา และไม่มีใครกล้าเอ่ยคำพูดใดๆ ออกมา เสียงครางแผ่วเบาของพลอยยังคงดังก้องอยู่ในโสตประสาทของคนทั้งสอง มันเป็นหลักฐานที่ปฏิเสธไม่ได้ว่าสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อครู่นี้ มันได้ก้าวข้ามเส้นแบ่งของคำว่า "การแสดง" ไปแล้ว มันคือปฏิกิริยาตอบสนองที่แท้จริงจากร่างกาย คือความรู้สึกที่ซื่อตรงซึ่งถูกปลดปล่อยออกมาโดยไม่ได้ตั้งใจ ฝนเป็นฝ่ายแรกที่ขยับตัวได้ เธอก้มหน้าก้มตาเก็บอุปกรณ์กล้องของเธอด้วยท่าทีที่รีบร้อนผิดปกติ ทุกการเคลื่อนไหวของเธอดูแข็งทื่อและไม่เป็นธรรมชาติ เธอดึงสายไฟออกอย่างแรง ถอดเลนส์ออกจากตัวกล้อง และเก็บทุกอย่างลงกระเป๋าอย่างลวกๆ ราวกับว่าอุปกรณ์เหล่านั้นคือวัตถุอันตรายที่ต้องรีบกำจัดให้พ้นสายตา การกระทำเหล่านั้นเป็นเพียงข้ออ้างเพื่อที่เธอจะได้ไม่ต้องเ

คำว่า "ก็ได้" ของพลอยในคืนนั้น ไม่ได้เป็นเพียงแค่การตอบตกลงรับงานชิ้นใหม่ แต่มันคือการยอมจำนน คือการเปิดประตูบานที่อันตรายที่สุดซึ่งพวกเธอทั้งสองคนต่างก็รู้ดีว่าเมื่อก้าวข้ามไปแล้ว จะไม่มีวันหวนกลับมายังจุดเดิมได้อีก บรรยากาศในเช้าวันรุ่งขึ้นจึงแตกต่างจากทุกครั้งที่ผ่านมา มันไม่ได้น่าอึดอัดเหมือนหลังจากการถ่ายทำครั้งแรก และก็ไม่ได้เยียบเย็นเหมือนวันที่พวกเธอต่างฝ่ายต่างตีตัวออกห่าง แต่กลับถูกแทนที่ด้วยประจุไฟฟ้าที่ซ่านกระเซ็นอยู่ในทุกอณูของอากาศ มันคือความตื่นเต้นที่ผสมปนเปไปกับความหวาดหวั่น คือพลังงานของการสมรู้ร่วมคิดในความลับที่กำลังจะดำดิ่งลงไปสู่ระดับที่ลึกซึ้งยิ่งกว่าเดิม พวกเธอไม่ได้หลบหน้ากันอีกต่อไป แต่กลับมีปฏิสัมพันธ์กันด้วยความระมัดระวังที่แฝงไว้ด้วยความนัย สายตาที่เผลอสบกันนานเกินไปเพียงเสี้ยววินาทีก็ทำให้หัวใจเต้นผิดจังหวะได้ การสัมผัสที่เกิดขึ้นโดยบังเอิญอย่างการที่ปลายนิ้วเฉียดโดนกันตอนส่งแก้วกาแฟ ก็ทำให้ร่างกายร้อนวูบวาบขึ้นมาอย่างไม่มีเหตุผล ในที่สุด ฝนก็เป็นฝ่ายเริ่มต้นบทสนทนาที่พวกเธอต่างก็รู้ดีว่าหลีกเลี่ยงไม่ได้ เธอวางสมุดสเก็ตช์ภาพลงบนโต๊ะญี่ปุ่นตัวเตี้ย แล้วห

ความเงียบที่โรยตัวลงมาปกคลุมคอนโดมิเนียมหลังจากที่ฝนจากไปนั้น มันมีตัวตนและหนักอึ้งราวกับก้อนตะกั่ว มันกดทับทุกสิ่งทุกอย่างลงใต้เงาของความอ้างว้างและแตกสลาย สำหรับพลอยแล้ว ยี่สิบสี่ชั่วโมงแรกที่ปราศจากฝน คือการเดินทางผ่านพิพิธภัณฑ์แห่งความทรงจำที่ทุกตารางนิ้วเต็มไปด้วยร่องรอยของคนที่เพิ่งจากไป เธอตื่นขึ้นมาในเช้าวันรุ่งขึ้นด้วยสัญชาตญาณ ไม่ใช่เพราะเสียงนาฬิกาปลุก แต่เพราะความเงียบที่ผิดปกติ เธอมักจะตื่นขึ้นมาพร้อมกับเสียงกุกกักในครัวที่ฝนกำลังชงกาแฟเสมอ แต่วันนี้... ไม่มีเสียงใดๆ ทั้งสิ้น ห้องนอนของฝนที่ประตูแง้มอยู่เล็กน้อยนั้นมืดสนิทและว่างเปล่า ความจริงอันโหดร้ายถาโถมเข้าใส่เธออีกครั้ง... ฝนไม่อยู่ที่นี่แล้ว พลอยลุกขึ้นจากเตียงอย่างเชื่องช้า ร่างกายของเธอรู้สึกหนักอึ้งราวกับมีโซ่ตรวนที่มองไม่เห็นพันธนาการอยู่ เธอก้าวเข้าไปในห้องน้ำแล้วมองดูเงาสะท้อนของตัวเองในกระจก ผู้หญิงในนั้นดูซีดเซียว ขอบตาคล้ำ และดวงตาบวมช้ำจากการร้องไห้มาทั้งคืน เธอแปรงฟันและล้างหน้าไปตามความเคยชิน แต่จิตใจกลับล่องลอยไปไกลแสนไกล ทุกย่างก้าวในห้องสี่เหลี่ยมเล็กๆ แห่งนี้คือการตอกย้ำถึงการไม่มีอยู่ของฝน โซฟาต

แสงแดดยามเช้าของวันใหม่สาดส่องผ่านช่องว่างของผ้าม่านเข้ามาในห้องอย่างนุ่มนวล มันปลุกให้พลอยตื่นขึ้นจากห้วงนิทราที่แสนยาวนานและอบอุ่นที่สุดในชีวิต ความรู้สึกแรกที่เธอรับรู้ได้ไม่ใช่ความสว่างของแสง แต่เป็นน้ำหนักของแขนข้างหนึ่งที่พาดอยู่บนเอวของเธออย่างแผ่วเบา ตามมาด้วยลมหายใจอุ่นๆ ที่รดอยู่ตรงท้ายทอย และกลิ่นแชมพูที่คุ้นเคยซึ่งบัดนี้ได้กลายเป็นกลิ่นที่ให้ความรู้สึกปลอดภัยที่สุดในโลก เธอค่อยๆ พลิกตัวกลับไปอย่างช้าๆ เพื่อที่จะได้ไม่รบกวนการนอนของอีกฝ่าย แล้วเธอก็ได้เห็นภาพที่งดงามที่สุด... ใบหน้าของฝนในยามหลับใหล... ขนตาที่ยาวเป็นแพปิดสนิทอยู่บนเปลือกตา ริมฝีปากที่เผยอออกเล็กน้อยอย่างผ่อนคลาย และเส้นผมที่ยุ่งเหยิงเล็กน้อยอย่างเป็นธรรมชาติ มันคือภาพของฝนในมุมที่เธอเคยเห็นมานับครั้งไม่ถ้วน แต่ในเช้าวันนี้... ทุกอย่างกลับดูแตกต่างออกไป เมื่อคืนนี้ไม่ใช่ความฝัน... คำสารภาพรัก... จูบแรกที่แสนหวาน... และค่ำคืนที่พวกเธอได้เปิดใจคุยกันทุกเรื่องจนผล็อยหลับไปในอ้อมแขนของกันและกันบนโซฟาตัวเก่า... ทุกอย่างคือเรื่องจริง พลอยเอื้อมมือไปปัดปอยผมที่ปรกอยู่บนใบหน้าของฝนออกอย่างเบามือ สัมผัสเพียงเล็กน