Driverที่รัก : 1

“ฉันไล่แกออก!ไสหัวไปเลยนะจะไปไหนก็ไป”

“ขะขอโทษครับคุณหนู”

“อะไรกันอีกยายวี นี่ลูกไล่คนขับรถออกอีกแล้วหรอ เดือนนี้คนที่สี่เข้าไปแล้วนะ อะไรนักหนานะลูกคนนี้”

ก็จะอะไรกันเล่าคนขับรถที่คุณพ่อหามาให้ฉันแต่ละคนมีแต่ดีๆทั้งนั้นจนฉันอดไม่ไหวได้ไล่กราดออกให้หมดๆไป คนนึงแก่มาเชียวพูดอะไรบอกอะไรก็ไม่ค่อยได้ยินจนฉันรำคาญไล่ออกไปแล้ว อีกคนก็พูดมากขี้โม้เก่งอย่างนู้นเก่งอย่างนี้ ถ้าเก่งมากจะมาเป็นคนขับรถทำไมก็ไปหาอย่างอื่นทำเสียสิ

คนล่าสุดที่ฉันเพิ่งไล่ออกสาเหตุก็มาจากฉันเกลียดสายตาจาบจ้วงละลาบละล้วงของมัน เกลียดเวลาที่มันชอบมองฉันเหมือนอยากจะถอดเสื้อผ้าฉันออกอย่างนั้น ช่างไม่เจียมตัวเอาซะเลย

“ไม่รู้ล่ะคุณพ่อหาคนขับรถมาให้วีใหม่ก็แล้วกัน ภายในสองชั่วโมงนี้เลยด้วยเพราะอีกเดี๋ยววีจะออกไปช็อปปิ้ง”

“ยายวี...แล้วพ่อจะไปหาจากไหนมาให้แกทันเวลานี้ ทำไมถึงเอาแต่ใจตัวเองนักนะ”

ทำไมพ่อต้องส่ายหน้าทำเหมือนฉันเป็นตัวปัญหาตลอดเวลาอย่างนั่นล่ะ ที่ฉันเป็นแบบนี้มันก็เป็นเพราะใครกันล่ะ

“ก็มันเป็นเพราะใครกันล่ะที่ทำให้วีต้องเป็นแบบนี้” ฉันสะบัดหนีเพราะไม่อยากจะเถียงกับท่านอีก

“ยายวี...ยายวี”

ฉันชื่อวีร่าเป็นลูกสาวคนโตของพ่อ ส่วนแม่ก็ตรอมใจจากไปเมื่อสี่ปีแล้ว เมื่อก่อนฉันก็เป็นเด็กดีว่านอนสอนง่ายนะ แต่พอรู้ว่าพ่อแอบซุกเมียน้อยแถมยังมีลูกด้วยกันอีกเอาไว้หลังจากแม่เสียไปได้ไม่นาน นั่นก็ทำให้ฉันรู้ว่าที่แม่ตายสาเหตุมาจากใครกันแน่

ฉันเกลียดเขาเกลียดที่เขามักมากจนทำให้แม่ตาย เกลียดนังผู้หญิงคนนั้นและลูกของมันที่มาแย่งพ่อของฉันไป แต่เกลียดแสนเกลียดยังไงสุดท้ายเราก็ต้องอยู่ด้วยกันอยู่ดี แต่แรงเกลียดนี้มันผลักดันให้ฉันกลายเป็นคนร้ายๆไปโดยปริยาย

โชคดีของฉันที่คุณพ่อท่านมีเงินมากมายให้ฉันไว้ถลุงเล่นเวลาอารมณ์ไม่ดี ไม่อย่างนั้นชีวิตฉันคงอาภัพแย่เลยเชียวล่ะ

สองชั่วโมงต่อมา

“คุณพ่อแล้วคนขับรถของวีมารึยัง วีจะออกไปข้างนอกแล้ว”

สาเหตุที่ต้องมีคนขับรถตลอดก็เพราะฉันขับรถไม่เป็นไงล่ะเวลาไปไหนมาไหนก็เลยจำเป็นต้องมีคนคอยขับรถให้ แต่ที่ผ่านมาหลายปีรู้สึกว่าจะเปลี่ยนคนขับรถเป็นว่าเล่น บ้างก็มาทำได้เดือนนึงบ้างก็หนึ่งอาทิตย์ ถ้าหากไม่โดนไล่ออกเองก็มาขอลาออกเองเพราะทนกับความเจ้าอารมณ์ของฉันไม่ได้

เป็นไงล่ะสุดๆไปเลยไหมล่ะฉันน่ะ...

“อือโน่นพี่เขามารอแล้ว”

“ดีค่ะ งั้นวันนี้วีขอเงินสักล้านนึงนะคะ”

“อะไรกันยายวีเมื่อวานเพิ่งขอไปล้านนึงหมดแล้วหรือไงทำไมใช้เงินเก่งขนาดนี้ห๊ะ”

“คุณพ่อจะบ่นไรนักหนาคะให้ๆมาเถอะค่ะแค่นี้ขนหน้าแข้งคงไม่ร่วงหรอกหรือจะเก็บเอาไว้ให้ลูกเมียน้อยกับแม่มันใช้เท่านั้น”

“ยายวี...” คนเป็นพ่อครางชื่อลูกเสียงอ่อนใจ

คุณวัลลภผู้เป็นพ่อจำต้องกดมือถือโอนเงินเข้าบัญชีให้ลูกสาวหนึ่งล้านตามที่ขอเพราะไม่อยากมีปัญหาให้ปวดหัวอีก

“ก็แค่นี้...วีไปนะคะ”

“เดี๋ยว”

“อะไรอีกคะ” ฉันก็หันไปทำหน้าเหวี่ยงใส่พ่อเฉย

“แกจะออกไปชุดนี้หรอ”

ชุดนี้ของพ่อก็คือเสื้อสายเดี่ยวอวดเต้าอวบอิ่มมาครึ่งเต้าโชว์เอวลอยกับกระโปรงผ้าสั้นลอยเหนือเข่ามาคืบนึงเอง

“ก็ค่ะ ทำไมคะมันไม่สวยหรอคะ”

“ไปเถอะแกจะไปไหนก็ไปเถอะ” คุณวัลลพขี้เกียจเถียงกับเด็กไม่รู้จักโตเลยโบกมือไล่ให้ไป

‘อ้าวแล้วไหนล่ะคนขับรถที่คุณพ่อว่า’

ฉันมองๆรอบๆบ้านเพื่อมองหาคนขับรถคนใหม่ที่คุณพ่อหามาให้จนไปเห็นร่างสูงใหญ่ของใครคนหนึ่งยืนหันหลังให้อยู่

“นี่ นาย...นายนั่นแหละเป็นคนขับรถคนใหม่ใช่ไหม? มานี่สิฉันจะไปข้างนอกแล้วเร็วๆร้อน!”

ฉันสั่งๆอย่างหงุดหงิดแต่พอเขาหันหน้ามา คุณพระ!หัวใจฉันมันเต้นไม่เป็นจังหวะเลยจริงๆ

“ครับ” เขาตอบกลับมาสั้นๆก่อนจะเดินมาเปิดประตูให้ฉันเข้าไปนั่งฝั่งผู้โดยสารด้านหลัง

“ไปห้างxxxxนะฉันจะไปช๊อปปิ้ง”

“ครับ”

เขาหล่อมากนะตั้งแต่มีคนขับรถมาไม่เคยเจอใครหล่อเหลาขนาดนี้มาก่อนเลย แต่ว่าหน้านิ่งๆท่าทางหยิ่งผยองนั่นมันทำให้ฉันหงุดหงิดเหลือเกิน แต่ก็ช่างเถอะหล่อแค่ไหนเขาก็เป็นได้แค่คนขับรถนี่แหละ

“ตามฉันมาถือของด้วย” เมื่อรถมาจอดถึงในห้างฉันก็หันไปสั่งสั้นๆแล้วเดินเข้าไปในโดยมีเขาเดินตามหลังมาสีหน้าราวกับเบื่อหน่าย

“นี่นายโดยใครบังคับมารึไง ถ้าไม่เต็มใจก็ลาออกไปซะสิ” ฉันอดไม่ได้ที่จะหันไปโวยวายใส่เขาเสียงดัง

“เปล่าครับ หน้าผมก็เป็นอย่างนี้เองเชิญคุณไปทำธุระของคุณให้เสร็จเถอะ”

“จิ๊ะ!”

ฉันจิ๊ปากใส่แล้วเดินหนีไปยังโซนข้างของเครื่องใช้ของเด็กๆเลือกซื้อแพมเพิรสใส่รถเข็นเอาทุกไซส์ ขนมนมเนยหลายอย่างรวมทั้งของเล่นเด็ก ใช้เวลาเลือกซื้อรวมทั้งไปจ่ายเงินและขนขึ้นรถก็กินเวลาไปเกือบสองชั่วโมงเต็ม โดยที่เขาซึ่งเป็นคนขนก็ไม่บ่นสักคำเหมือนกัน

แต่เขาก็อาจจะแอบบ่นในใจก็ได้นี่ใครจะกล้าบ่นต่อหน้าเจ้านายอย่างฉันกันเล่า

เนื่องจากข้าวของที่ขนซื้อมาเยอะจนเต็มคันรถดังนั้นฉันเลยจำต้องระเห็จมานั่งข้างหน้ากับเขาแทน

“ไปบ้านเด็กกำพร้าxxxเลยรู้ทางไหม”

“รู้ครับ”

“ดี!”

ระหว่างนั่งไปภายในรถก็นิ่งเงียบงันจนฉันรู้สึกอึดอัดจนต้องแสร้งหยิบมือถือขึ้นมาเล่นแทน

หน้าจอกดเข้าแอพอินสตราแกรมแล้วกดรูปเลื่อนลงดูแก้เหงา สักพักข้อความDmก็เด้งขึ้นเป็นข้อความจากเพื่อนสนิทฉันเอง

‘อีวีนี่ใช่ผัวมึงรึเปล่า’

(ส่งรูปภาพ)

ในภาพที่ส่งมาเป็นรูปของผู้ชายที่หน้าตาคุ้นเคยเพราะกำลังคบกันอยู่ได้สามเดือนกว่าๆและดูท่าจะไปได้ดีถ้าไม่ติดว่ามีรูปนี้หลุดมาซะก่อนกับอีกผู้หญิงอีกคนที่เห็นหน้าไม่ชัดกำลังเดินกอดกันอยู่

‘เออใช่ มึงเจอที่ไหน’ มือฉันก็รีบพิมพ์จิ้มไปตามทันที

‘ก็ม่านรูดแถวบ้านกูแหละ’

“ระยำ” ช่วยไม่ได้ที่ฉันเผลอสบถหยาบคายออกมาจนนายคนขับรถสะดุ้งโหยงเลยทีเดียว

‘ขอบใจมากนะมึงที่ช่วยไม่ให้กูเป็นคนโง่’

‘เออๆเพื่อนกัน มึงก็อย่าคิดมากล่ะเหี้ยๆอย่างนี้ปล่อยมันไปตายโลด’

‘เออนั่นสิ’

แค่นี้ฉันไม่รู้สึกอะไรหรอกเพราะตลอดชีวิตที่ฉันเจอมา แค่นี้ยังถือว่าจิ๊บๆผ่านมาก็ถือเสียว่าค่าโง่แล้วกัน

จิ้มมือถือไปมาก็ชักจะเวียนหัวแล้วฉันเลยเลิกเล่นแล้วเก็บมันเข้ากระเป๋าแทน นั่งมองสองข้างทางไปเรื่อยจนเผลอไปมองใบหน้าคมสันนั้นได้ยังไงก็ไม่รู้

คนอะไรจมูกโด๊งโด่งจนฉันชักอิจฉาก็จะอะไรล่ะขนาดของฉันยังต้องไปเสริมเพิ่มเลยไม่งั้นจะสวยได้ขนาดนี้หรอ แต่ของเขาคาดว่าคงธรรมชาติให้มาล้วนๆดูยังไงก็ไม่ใช้สิริโคนหรอก นั่นขนตาหรือว่ากันสาดกันนะทำไมทั้งดกดำแถมยังงอนจนทำให้บางครั้งเขาก็กลายเป็นผู้ชายหน้าหวานในบางมุม แต่เพราะหนวดเคราที่ขึ้นบางๆตรงสันกรามก็ทำให้เขาดูเป็นผู้ชายคมเข้มเจ้าเสน่ห์ไปเลย

จ้องไปจ้องมาเพลินรู้ตัวอีกทีก็สบตาเข้ากับดวงตาสีคาราเมลเข้าเสียแล้วจนต้องถอนสายตาหนีดวงตาเจ้าเสน่ห์คู่นั้น

“เป็นผู้หญิงแบบไหนกันแอบมองผู้ชายอยู่ได้”

หืม...นี่เขากำลังว่าฉันอยู่ใช่ไหม

“แล้วทำไมนายเป็นเทวดาหรือไงฉันถึงมองไม่ได้”

“ก็ไม่ใช่ แต่คุณเป็นผู้หญิงจะมามองจ้องผู้ชายแบบนี้ไม่ได้มันน่าเกลียด”

“คุณพ่อฉันยังไม่เคยว่าแล้วนายเป็นใครถึงต้องมายุ่ง”

“ก็เพราะคุณนิสัยแบบนี้ไงใครๆเขาถึงไม่อยากจะยุ่งด้วย”

“เอ๊ะนี่นาย!...”

“ถึงแล้วครับ”

ก่อนที่ฉันจะโมโหเขาไปมากกว่านี้ เขาก็ตัดบทด้วยการบอกว่าถึงที่ต้องการมาแล้ว อารมณ์หมั่นไส้ที่มีมากทำให้ฉันสะบัดหน้าหนีเขาไปอย่างไว

“พี่วีมาแย้ว”

“ซาหวัดดีค่า”

“เย้ๆพี่วีมาแย้วพวกเราคิดถึงพี่วีมั่กๆเยย”

เมื่อมาถึงเสียงเล็กๆฟังรู้เรื่องบ้างไม่รู้เรื่องบ้างก็วิ่งออกมาต้อนรับกันอย่างอึกทึกครึกโครม น่าแปลกที่ว่าคุณหนูอารมณ์ร้ายอย่างฉันกลับไม่รู้สึกหงุดหงิดหรือรำคาญแม้แต่นิดเลย แต่กลับรู้สึกดีลึกๆมันมีความสุขแปลกๆที่ได้แบ่งปันความสุขให้เด็กๆบ้าง

เหลือบมองไปเห็นนายนั่นเดินหิ้วของพะรุงพะรังมาเต็มสองมือพร้อมกับคุณครูที่คอยดูแลเด็กๆอีกสามสี่คนช่วยกันหิ้วข้าวของมา

“สวัสดีค่ะแม่ครู”

“ไหว้พระเถอะลูก วันก่อนก็เพิ่งมาไม่ใช่หรือลูกทำไมรีบมาอีก”

“อ๋อพอดีวันก่อนครูพี่ดาวบอกว่าแพมเพิรสของเด็กๆหมดวีเลยซื้อมาเพิ่มให้น่ะค่ะ”

“ครูดาวก็ไปรบกวนหนูวีอีกแล้วเงินที่หนูวีให้ไว้เมื่อวันก่อนยังมีอยู่เลย”

“ไม่เป็นไรค่ะแม่ครูวีเต็มใจ ไปค่ะเด็กๆไปแกะของเล่นกันค่า”

เด็กๆก็วิ่งมาจูงมือฉันพากันไปแกะของเล่นหลายๆอย่างที่ฉันขนซื้อมาให้เด็กๆไว้เล่นด้วยกันรวมทั้งพวกเครื่องเขียนและสมุดวาดรูป

เล่นกันอยู่พักใหญ่โดยมีนายคนขับรถที่พักหลังๆแอบมองฉันด้วยสายตาแปลกๆก็มาร่วมเล่นกับเด็กๆด้วยอย่างสนุกสนานจนกระทั่งถึงเวลาต้องกลับบ้านแล้ว

.

.

.