บทที่ 10 อาการกำเริบ

“ท่านหญิง! ท่านหญิง เป็นอย่างไรบ้างเจ้าคะ” หม่าเซียวกุลีกุจอเข้ามาก็พบว่าหลี่เสวี่ยซินนอนหมดสติอยู่บนร่างใครคนหนึ่ง “นะ…นี่…”

“อื้อ…”

บุรุษใต้ร่างเริ่มขยับแล้ว หม่าเซียวกระเด้งกายห่างออกไปพลางมองอีกฝ่ายตาไม่กะพริบ “เจ้าเป็นใคร เหตุใดจึง…” หม่าเซียวกลืนน้ำลายหนืดเหนียวลงคอ เพราะความกระดากปากจึงไม่กล้าเอ่ยประโยคถัดไปต่อ

เปลือกตาบางขยับเปิดแช่มช้า เขารู้สึกว่าศีรษะหนักอึ้ง ร่างกายก็ขยับลำบากประหนึ่งถูกหินก้อนโตทับบนอก “ข้ามานอนอยู่ตรงนี้ได้อย่างไร”

“ข้าสิต้องถามเจ้า เหตุใดจึงมา มะ มะ มา มานอนกับท่านหญิงของข้าได้” กว่าจะโพล่งออกมาได้เล่นเอาเหงื่อท่วมไปทั้งแผ่นหลัง

“ข้าน่ะหรือที่นอนกับ…” ชายหนุ่มชะงัก เขาหลุบตาลงด้วยใจไหวระทึก “นี่นาง…นางมานอนตรงนี้ได้อย่างไร?”

“ข้าจะไปรู้หรือ รีบคืนท่านหญิงมานะ ไม่เช่นนั้นข้าจะไปฟ้องทางการว่าเจ้าล่วงเกินท่านหญิงของข้า”

ร่างสูงค่อย ๆ ประคองศีรษะเล็กที่แนบอยู่บนแผงอกของตนออกอย่างเบามือ “เจ้ามารับนางไปสิ จงดูให้กระจ่างว่าใครกำลังล่วงเกินใคร”

หม่าเซียวเถียงไม่ออก ภาพฟ้องอยู่ตำตาว่าหลี่เสวี่ยซินกำลังกอด