บทที่ 5 ท่านหญิงผู้อย่าคิดก้าวล่วง (2)

ทางด้านของหลิวอี้และหม่าเซียวจัดการว่าจ้างคนบันทึกรายงานเรียบร้อยก็รีบกลับมา แม้เกิดเรื่องกะทันหันทว่าหลี่เสวี่ยซินกลับไม่ละความตั้งใจที่จะขึ้นเขาไปยังวัดหมิงหลัน ร่างกายไม่ได้รับบาดเจ็บจนเดินไม่ได้ ศีรษะที่แตกก็แผลเล็กน้อย ใส่ยาเสร็จแล้วย่อมไร้ปัญหา

หม่าเซียวและหลิวอี้ไม่วางใจ พวกนางคะยั้นคะยอให้หลี่เสวี่ยซินพบหมอ หลี่เสวี่ยซินไม่อยากทำให้ผู้อื่นลำบากใจไปมากกว่านี้ จึงยอมตกลงไปหาหมอและกลับจวนในที่สุด ขณะที่นางหมุนร่างเตรียมตัวกลับ ก็ถูกใครบางคนวิ่งมากระแทกไหล่เสียจนตัวปลิว

“โอ๊ย”

โชคดีที่หลิวอี้รับร่างของหลี่เสวี่ยซินไว้ทัน ไม่เช่นนั้นคงได้ล้มไปนั่งก้นจ้ำเบ้า

เสียงแหลมแผดขึ้นหัวเสีย “ไม่มีตารึ!”

หม่าเซียวเดือดดาลเลือดขึ้นหน้า นางปรี่เข้ามายืนบังทั้งยังเท้าสะเอวกล่าวเสียงกระด้าง “เจ้าน่ะสิไม่มีตา รู้หรือไม่ว่าเจ้ากำลังล่วงเกินผู้ใด!”

“เพ้ย! ยิ่งใหญ่มาจากไหนกัน ข้าไม่สนใจหรอก ทำข้าวของข้าเสียหายเช่นนั้นก็รับผิดชอบมา” หญิงคนนั้นกวักมือหย็อย ๆ เพื่อร้องเรียกค่าเสียหาย

หลี่เสวี่ยซินขมวดคิ้ว มือเรียวคว้าไหล่แคบของหม่าเซียวให้หลบไปยืนหลังตน