บทที่ 5

บทที่ 5

“แก้ว... แก้วดื่มไม่เป็นจริงๆ ค่ะบอส”

“ผมรู้ว่าคุณดื่มไม่เป็น แต่คุณเป็นเลขาของผม ควรจะหัดเอาไว้บ้างนะครับ”

เขายังคงพูดสุภาพเหมือนเดิม แต่สิ่งที่เปลี่ยนแปลงไปเล็กน้อย คือสายตาของเขาที่ใช้มองหล่อน มันให้ความรู้สึกแปลกๆ  แต่หล่อนยังไม่สามารถอธิบายให้ตนเองเข้าใจได้ว่ามันแปลกยังไง

“นะ ดื่มกับผมสักแก้ว”

“แก้ว... แก้วเกรงว่าจะเมา...”

หล่อนดื่มไม่เป็นจริงๆ เพราะตั้งแต่เกิดมาไม่เคยแตะต้องของมึนเมามาก่อนเลย

“ถือว่าให้เกียรติผมที่เป็นเจ้านายคุณก็ไม่ได้อย่างนั้นหรือแก้ว”

“แก้ว...”

หล่อนอึกอัก พยายามหาทางรอด แต่ดูสีหน้าที่จริงจังของภาคแล้ว หล่อนคงไม่มีทางรอด

“ก็... ก็ได้ค่ะ แต่นิดเดียวนะคะ”

“ครับ แค่แก้วเดียว”

หล่อนจำต้องรับแก้วเหล้ามาจากมือของเขา แต่ก็ยังลังเลไม่กล้ายกขึ้นดื่ม

“ดื่มสิครับ”

เขาเอาแก้วของตนเองมาชนกับแก้วในมือของหล่อน และคะยั้นคะยอ

“ดื่มครับ... หมดแก้วเลยนะ...”

แล้วเขาก็ดื่มนำหน้าหล่อนจนหมดแก้ว ในขณะที่หล่อนจำต้องกล้ำกลืนฝืนทนเทเหล้าที่รสชาติแย่มากๆ ให้ไหลผ่านลำคอลงไปในกระเพาะอาหาร

“อื้อ...”

“ไม่อร่อยหรือครับ”

เขาคงเห็นสีหน้าบิดเบี้ยวของหล่อนล่ะมั้งถึงได้เอ่ยถามแบบนี้

“ขม และก็ฝาดแปลกๆ ค่ะ แก้วไม่ชอบเลย”

“ดื่มบ่อยๆ เดี๋ยวก็ชอบครับ”

เขาอมยิ้ม และหันไปรินใส่แก้วให้หล่อนอีก

“บอสคะ พอเถอะค่ะ แก้ว...”

“อีกแก้วนะครับ ถือว่าผมขอร้อง...”

สายตาของเขาเว้าวอนเหลือเกิน และก็ทำให้หล่อนใจอ่อนได้อย่างไม่น่าเชื่อ

“ก็ได้ค่ะ”

สุดท้ายแล้วหล่อนก็ดื่มไปถึงสามแก้ว และก็ทั้งมึนทั้งงงแทบครองสติไม่อยู่

“แก้ว... จะไปไหนครับ”

“เอ่อ... นี่จะสามทุ่มแล้ว แก้วจะไปโทรตามคุณเจสสิกาให้กับบอสค่ะ”

หล่อนหยัดกายขึ้นยืน แต่เพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์ทำให้เซและล้มทับลงไปบนร่างของภาค หน้าอกใหญ่โตของหล่อนทับบนหน้าของเขาพอดี

“อุ๊ย... ขอ... ขอโทษค่ะบอส”

“ไม่เป็นไรครับ”

หล่อนรีบกระโจนออกห่างทันที หายเมาแทบเป็นปลิดทิ้ง

“แก้ว... แก้วขอตัวก่อนนะคะ”

เขายิ้มบางๆ ให้ และหล่อนก็ไม่คิดจะพูดอะไรออกมาอีก นอกจากก้าวยาวๆ เดินออกมาอย่างรวดเร็ว หัวใจเต็มไปด้วยตื่นเต้นตกใจ สมองแทบจะหยุดทำงาน

นมของหล่อนทับหน้าของภาคเข้าพอดีเลย เขาคง... คงจะหายใจไม่ออกเลยนะตอนนั้นน่ะ

หล่อนลนลานเดินออกมาหน้างานเลี้ยง และก็โทรหาผู้จัดการของ เจสสิกาอีกครั้ง ก่อนจะพบว่าติดต่อไม่ได้

“เฮ้ย... ทำไมเป็นอย่างนี้ล่ะ”

หล่อนหน้าตาตื่นด้วยความตกใจสุดขีด เพราะตั้งแต่ทำงานเป็นเลขารับใช้ภาคมา หล่อนยังไม่เคยทำอะไรผิดพลาดมาก่อนเลย แต่นี่...

“รับสิคะ รับสายสิคะ”

หล่อนเดินกลับไปกลับมาแนบโทรศัพท์มือถือเอาไว้กับหูของตัวเองตลอดเวลา แต่ผลก็เป็นเหมือนเดิมคือฝ่ายนั้นปิดเครื่อง

“จะทำยังไงดีล่ะทีนี้”

ทั้งๆ ที่มึนเมาอยู่ แต่สติที่พอมีเหลือก็ทำให้หล่อนเต็มไปด้วยความหวาดกลัว

หล่อนจะไปบอกกับภาคยังไงดี ภาคจะต้องโมโห จะต้องโกรธมากแน่ๆ เขาไม่เคยไม่มีเซ็กซ์หลังจากดื่มแอลกอฮอล์

หล่อนเคยได้ยินผู้หญิงที่นอนกับภาคเม้าท์กันสนุกปากว่า ภาคดุดันมากเวลาอยู่บนเตียง แสดงว่าภาคเป็นคนมีความต้องการทางเพศสูงจัดเลยทีเดียว และหากคืนนี้เขาไม่ได้ปลดปล่อยล่ะ จะทำยังไง

หญิงสาวเดินกลับไปกลับมาอยู่หน้างานเลี้ยง พยายามคิดหาวิธีที่ดีที่สุดที่จะบอกภาคเรื่องที่เจสสิกาเบี้ยวงานครั้งนี้ แต่ก็ไม่รู้จะเริ่มต้นยังไงดี

หรือว่าเราจะหาผู้หญิงคนอื่นมาแทนเจสสิกา ไม่ได้หรอก... ภาคจะต้องไม่พอใจแน่ หากตื่นมาตอนเช้าแล้วพบว่าผู้หญิงที่นอนด้วยไม่ใช่คนที่เขาต้องการ

แล้วนี่หล่อนจะทำยังไงดี?

หลังจากยืนคิดอยู่เกือบครึ่งชั่วโมง สุดท้ายแล้วทางออกเดียวที่สามารถทำได้ก็คือการสารภาพความจริงออกไป

ใช่ หล่อนต้องบอกภาค ต้องบอกความจริงทุกอย่าง แม้จะถูกตำหนิรุนแรงก็ตาม

กนกแก้วตัดสินใจเดินกลับมายังโต๊ะของภาค แต่ก็พบแต่ความว่างเปล่า

“บอส... บอสหายไปไหน”

หล่อนยืนหมุนเคว้ง มองหาเขาด้วยความร้อนใจ แต่ไม่ว่าจะมองไปทางไหนก็ไม่มีเขา จนต้องถามพนักงานที่เดินผ่านมาพอดี

“ขอโทษนะคะ เห็น... ผู้ชายตัวโตๆ ที่นั่งดื่มอยู่ตรงนี้ไหมคะ”

“อ๋อ คุณภาค ใช่ไหมคะ”

“เอ่อ ใช่ค่ะ”

“พอดีเมื่อสักครู่นี้คุณผู้ชายอาเจียนน่ะค่ะ พนักงานก็เลยพาไปส่งที่ห้องพักค่ะ”

“บอสอ้วก”

“ใช่ค่ะ”

หล่อนยืนปรับสติอยู่สักพักก็ละล่ำละลักถามต่อ

“แล้วพนักงานรู้ใช่ไหมคะว่าบอสของฉันเปิดห้องพักอะไรเอาไว้”

“ทราบค่ะ ห้องสวีท”

หล่อนเป่าปากออกมาอย่างโล่งอก จากนั้นก็กล่าวขอบคุณพนักงาน และรีบก้าวยาวๆ ไปหาภาคที่ห้องสวีทสุดหรูด้วยความร้อนใจ

เมื่อมาถึงก็สวนกับพนักงานผู้ชายที่เดินออกมาจากห้องสวีทของภาคพอดี