“เอางี้สิ ริลลองใส่ชุดเจ้าสาวดูไหม” คะน้าเสนอ“ไม่ดีกว่าค่ะ เคยได้ยินมาว่าถ้าใส่ก่อนแล้วจะไม่ได้แต่ง”“กลัวเฟร์สมันไม่แต่งขนาดนั้นเลย ลองดูเถอะฉันก็อยากเห็นไม่แพ้คะน้า”ลิบินพูดแซวพร้อมหันไปสั่งให้พนักงานเลือกชุดมาให้ริลลอง หญิงสาวแอบมองใบหน้าคนข้างกายนิดหน่อยก็เห็นเขากำลังยืนเหม่ออมยิ้มอยู่คนเดียว แทนที่จะห้ามเพื่อนมั่วคิดอะไรอยู่นั้นตานี่“เชิญคุณริลค่ะ”“เอิ่ม…”“เข้าไปสิ”เฟร์สพูดพร้อมส่งสายตาหวานมาให้หญิงสาวในใจเขากำลังจินตนาการถึงภาพเมียสาวในชุดสีขาวนั้นว่าคงสวยไม่เบา ก่อนจะหันไปยกนิ้วโป้งให้สองผัวเมียที่ออกความคิดนี้“นั้นแหนะ ยิ้มหวานเชียวอยากแต่งบางแล้วละสิ”“อะไรมึงลิบินกูยังไม่ได้พูดอะไรเลย”“ไม่พูดแต่หน้ามึงแสดงออกมาหมดละ”“มึงนี่….”ตื๊ด….ตื๊ดดดเสียงโทรศัพท์ในกระเป๋าริลดังขึ้นเมื่อตัวเจ้าของหายเข้าไปในห้องลองชุดไม่กี่นาทีเฟร์สได้ทีถือวิสาสะหยิบมันขึ้นมาดู และเมื่อเห็นชื่อของคนที่โทรเข้าทำเอาความหงุดหงิดพุ่งขึ้นสมอง เบอร์ที่โชว์อยู่ขึ้นชื่อของคนที่เขาเกลียด โชน…. ไม่รู้จะตามริลไปถึงไหนขนาดรู้ทั้งรู้ว่าริลมีเขาเป็นผัวแล้วแท้ๆ ทันใดนั้นสมองเจ้าเล่ห์ก็นึกแผนการที่จะสลัดโชนอ
“พี่โชน…”“ริล ปล่อยสิโว้ย!”โชนพยายามสะบัดตัวออกจากการจับกุมแต่ด้วยแรงของยามหนุ่มสองคนทำให้เขาไม่สามารถหลุดออกไปได้ โชนโดยลากออกไป ริลที่ทำอะไรไม่ได้ได้แต่เจ็บใจและรู้สึกโกรธชายหนุ่มข้างกายจนต้องขบฟันกรามแน่น...เธอรู้สึกเกลียดเฟร์สมากเลยละอยู่ๆ เฟร์สก็กระชากแขนริลลากเข้าไปในห้องลองเสื้อและใช้ท่อนแขนแกร่งดันผนังกันเธอไว้ไม่ให้สามารถหนีไปไหนได้ ส่วนมือหนาอีกข้างก็บีบเข้าที่แก้มนุ่มอย่างแรงจนคนถูกบีบเกิดอาการเจ็บจนริลไม่สามารถหันหนีไปทางไหนได้“อย่าหลบตาฉัน…”“.....”“ฉันบอกให้สบตาฉัน!!”ชายหนุ่มตะคอกเสียงดังลั่นทำให้ริลต้องหันมามองจ้องเข้าไปในดวงตาคมกริบนั้นตามคำสั่ง ภาพที่เธอเห็นมันมัวไปด้วยม่านน้ำตา ในใจตัดพ้อถึงความโชคร้ายที่ทำให้เธอมาเจอปีศาจตนนี้ ถ้าเป็นไปได้เธออยากจะตายไปสะตอนนี้เลยด้วยซ้ำ“เฟร์ส ปล่อยริลนะอย่าทำอะไรบ้าๆ นะ!”เสียงคะน้าที่พยายามห้ามดังมาจากด้านนอกแต่ก็ไม่สามารถทำให้เฟร์สรู้สึกเย็นลงได้เลย เขาเอาแต่จ้องตาเมียสาวนิ่งอย่างหาคำตอบ ว่าทำไมเธอปกป้องคนอื่นนักทั้งๆ ที่เขาก็มีให้เธอทุกอย่างและที่สำคัญเขาก็มีสถานะเป็นผัวแต่ดูเมียเขาสิร้องเรียกผู้ชายคนอื่นต่อหน้า“คะน้า..
หือ… อือฮือออ ริลลืมตาตื่นขึ้นพบว่าตอนนี้ตัวเองได้อยู่ในสถานที่ที่ไม่คุ้นเคยเสียงคลื่นทะเลที่ดังเข้าหูทำให้เริ่มคิดได้ว่าไอ้คุณเฟร์สคงคิดอะไรบ้าๆ อีกแล้ว ตานี่ไม่เคยคิดจะทำงานทำการเลยให้ตายเถอะ ว่าแต่...ทำไมรู้สึกอึดอัด แปลก ๆ นะปากก็ขยับไม่ได้“อืออออ อือออ”เมื่อรู้สาเหตุของความอึดอัด ริลพยายามพูดเพื่อเรียกร้องความสนใจจากชายที่กำลังนอนอ่านหนังสือสบายใจแต่กลับมัดเธอไว้ติดเตียง“ฮะ อ้าว นึกว่าเสียงอะไรที่แท้ก็เมียจ๋านี่เอง”“อัยย๊า (ไอ้บ้า) ” ริลเริ่มมีน้ำโหขึ้นมาไม่เคารงเคารพมันแล้วอีตานี้ ริลมองเฟร์สตาโตด้วยความไม่พอใจแต่เฟร์สกับมีท่าที่อารมณ์ดีเดินเข้ามาลูบหัวเธอเบาๆ อย่างหยอกล้อก่อนที่จะแทรกตัวลงข้างๆ กายเมียสาวแล้วกอดเธอไว้“ฮ๊าาา รู้สึกดีจังที่เธอนอนให้กอดนิ่งๆ แบบนี้ น่ารักน่าฟัด”“ฮ๊ายยย!!”ริลดิ้นท่าทางไม่ต่างจากปลาที่โดนจับขึ้นจากน้ำหวังให้ตัวเองหลุดพ้นพันธนาการแต่ดิ้นเท่าไหร่คนตัวสูงก็ยิ่งกอดเธอแน่น“ทำตัวดีๆ สิจร้ะ”“งือออ >”“อยากให้เอาเทปออกให้ไหม”“อือออออ”“อาเค”ว๊ากกก“โอ๊ยยยย!”เฟร์สกระชากเทปกาวออกอย่างแรงเป็นการแก้แค้นที่เมียดันไปทำท่ามีเยื่อใยต่อชายอื่น โดยที่เข
: โชนเขามานั่งรอริลที่บ้านของเฟร์สเป็นวันที่สองแล้วจึงรู้ว่าทั้งสองคนไม่กลับมาที่บ้านจนถึงตอนนี้ทำให้เขาอดกังวลไม่ได้ว่าเฟร์สจะทำร้ายริลเข้า ถึงเขาจะดูเหมือนมีความรู้สึกดีกับริลแต่ใช่ว่าคนเจ้าอารมณ์แบบนั้นจะไว้ใจได้“คุณโชนคะ คือ...คุณหญิงให้เรียกว่าวันนี้คุณเฟร์สกับคุณริลก็คงยังไม่กลับคุณโชนจะรอต่ออีกเหรอคะ”เมื่อฟังที่แม่บ้านพูดจบสายตาโชนก็ไปสะดุดเข้ากับร่างหญิงวัยกลางคนที่กำลังมองมาที่เขาเช่นกัน คุณหญิงยื่นกอดอกมองโชนอย่างชั่งใจ เธอแอบคิดว่าทำไมเด็กริลนั้นถึงทำให้โชนกับเฟร์สที่สนิทกันมากกลายเป็นแบบนี้กันไปได้ นี่มันความผิดพลาดชัดๆ“คุณป้าครับ…”โชนพูดพร้อมเดินขึ้นไปหยุดอยู่ตรงหน้าคุณหญิง ก่อนจะคุกเข่าลง“ทำอะไรน่ะลุกขึ้นมานะ”“ริล ไม่ใช่ผู้หญิงที่ควรมานั่งเสียใจเพราะความเจ้าชู้ของพี่เฟร์สเธอเป็นเด็กดีและไร้เดียงสา ผมขอละนะครับคืนริลให้กลับผม”คุณหญิงตกใจจนเผลอขยับออกห่างเธอรับรู้เรื่องราวของโชนกับริลมาบ้างและคิดว่าริลเป็นฝ่ายหลงรักโชนข้างเดียวมาตลอดไม่คิดว่าโชนเองก็มีใจให้ริลไม่น้อย และตอนนี้เธอไม่รู้จะทำยังไงเพราะลูกชายตัวเองก็ออกอาการสนใจริลกว่าคนที่เคยผ่านๆ มา“...ฉันไม่คิดว่าเ
“พี่กลับไปก่อนเถอะ….”ริลพูดเมื่อโชนทำท่าจะเดินตามเธอเข้ามาในบ้าน ชั่วโมงนี้สมองเธอไม่อยากรับรู้อะไรทั้งนั้นทุกอย่างมันมืดไปหมดเธอกำลังรู้สึกเสียใจจนอย่างจะอยู่คนเดียว เธอเสียใจที่เฟร์ส....ทำเหมือนทุกอย่างมันเป็นแค่ฝัน ทำเหมือนที่ผ่านมามันเป็นแค่เรื่องตลกเท่านั้น“ริลลืมมันเถอะนะ แล้วเริ่มต้นใหม่กับพี่...นะ”“ริลไม่ใช่ผู้หญิงที่มีคุณค่าอีกแล้ว….ไม่ใช่เลย”ฟืบโชนดึงริลเข้าไปกอดแล้วลูบหลังเธอเชิงปลอบเบาๆ เขารู้สึกถึงความเจ็บปวดผ่านน้ำตาที่ไหลออกมาอย่างไม่อายนี้ แต่เขาเลือกที่จะไม่พูดอะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้อีกเพราะไม่อยากตอกย้ำริลให้รู้สึกแย่ลงไปมากกว่าเดิม“พี่กลับไปเถอะ ริลอยากอยู่คนเดียว ริล...โคตรพัง ชีวิตริลตอนนี้มัน...ไร้ค่าจนริลรังเกียจตัวเอง รู้ทั้งรู้แต่ริลยังยอม ริลโคตรไร้ค่าเลย”“....ริล”“ริลแม่งเอาตัวเองลงนรก แม่งเลือกทางเดินให้ตัวเองแท้ๆ เลือกทำลายคุณค่าของตัวเองจนไม่เหลือเพียงเพราะหวังการกระทำดีๆ จากผู้ชายแบบนั้น แม่งโคตรโง่”ริลกลอกตาและพรั่งพรูพูดออกมาด้วยความโกรธที่สุดในชีวิต เธอโกรธและเกลียดตัวเองจนไม่อยากจะมีชีวิตอยู่ต่อ ตลอดทางกลับมาบ้านเธอนั่งคิดมาตลอดว่าทำไมเธอถึงย
ค่ำของวันถัดมาในโรงแรมหรูระดับต้นๆ ของประเทศภายในห้องจัดงานถูกตกแต่งไปด้วยดอกไม้สีชมพูอ่อนนานาชนิด แขกในงานต่างพากันแต่งตัวเต็มไปด้วยเครื่องเพชรราคาแพง เพียงแค่มองบรรยากาศผ่านๆ ก็ยังรู้ได้ทันทีว่านี่มันงานของคนใหญ่คนโต แต่ริลแอบแปลกใจที่อันดาไม่ได้แวะทักใครเลยสักคนซึ่งต่างจากคนอื่นในงานเขากลับเดินตรงไปหาเจ้าภาพงานอย่างกับในสถานที่นี้ไม่มีคนที่เขารู้จักแต่เมื่อหญิงสาวได้เจอกับคนที่อันดาต้องการมาอวยพร….ริลก็ได้แต่อึ้งเมื่อเห็นหน้าเจ้าบ่าวเจ้าสาว นี่มันคะน้ากับลิบินเพื่อนของคนที่ทำเธอเจ็บใจจนถึงทุกวันนี้ด้านคะน้าและลิบินก็มีท่าทีอึ้งไปไม่ต่างกันที่อยู่ๆ ก็เห็นริลมาปรากฏตัวต่อหน้าถึงในงาน"ยินดีด้วยเว้ยลิบินเพื่อนรัก""บินกลับมาอยู่ยาวเลยปะวะ"ลิบินถามเพื่อนที่ไม่ได้เจอกันนานด้วยน้ำเสียงเครียดใจอยากรู้ว่าไอ้เจ้าเพื่อนกับเมียของเพื่อนเขานี่ทำไมถึงมาด้วยกันได้ สายตาก็ยังคงเฝ้ามองชายหนุ่มรูปร่างสูงโปร่งอีกคนที่เมาหัวราน้ำไปตั้งแต่งานยังไม่เริ่มนั้นจะมองมาเห็นเมียตัวเองควงคู่กับชายอื่น ถ้าเป็นแบบนั้นไม่วายเพื่อนรักจะอาละวาดจนงานพัง"ก็อยู่ยาว พ่อให้รับช่วงละวะไปไหนไม่ได้""อ่อ แล้วเอิ่ม....แ
“สวัสดีริล” “สวัสดีค่ะคุณอันดา” “มีของมาส่งน่ะ ที่โต๊ะ” “ขอบคุณค่ะ” เช้าวันนี้ริลตื่นมาพบว่าซาตานเมื่อคืนได้หายตัวไปอีกแล้ว แต่มันก็ไม่แปลกสำหรับเธอหรอก เพราะสิ่งที่เขาต้องการจากก็แค่ระบายความใคร่เท่านั้น ไม่น่าเจอกันเลยจริงๆ ถือว่าให้หมามันกินแล้วกัน! “ใครส่งมานะ” ริลสะบัดความคิดแย่ๆ แล้วมาสนใจกล่องพัสดุเล็กๆ ที่ไม่มีชื่อผู้ส่ง เปิดดูข้างในกลับพบว่ามีซองสีชมพูห่อกระดาษอะไรสักอย่างไว้ภายใน O__O!!!! นะ นี่มัน รูป หญิงสาวหน้าชาแล้วรีบถือของสิ่งนั้นเดินเข้าห้องน้ำทันที ก่อนจะหันดูให้แน่ใจว่าไม่มีใครตามเธอมาแล้วจริงๆ ….นี่มันอะไรกัน…. ในซองเต็มไปด้วยรูปเปลือยของเธอและเฟร์สเต็มไปหมดภาพมีทั้งมองเห็นใบหน้าและมีถึงขั้นมองเห็นหน้าอกของเธอชัดเจน นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน เขาทำแบบนี้ทำไม! ตืด… ระหว่างที่กำลังโมโหจนน้ำตาไหล โทรศัพท์ในกระเป๋าเสื้อก็สั่นขึ้นเมื่อเธอหยิบมันขึ้นมาดูก็พบว่าชื่อที่แสดงเป็นเบอร์ที่ไม่รู้จัก ริลกลืนความโมโหทั้งหมดลงคอไปเพื่อทำตัวให้ปกติที่สุดก่อนจะรับสายนั้น “ฮะ ฮัลโหลค่ะ” (ไง ทำไมไม่แบ่งคนอื่นดูบ้างละ หุ่นสวยๆ ของเธอกับหุ่นล่ำๆ ของฉันน่ะ) “คุณเฟร์ส!!” (ยังจ
ริลถูกพาตัวมายังสถานที่ที่คุ้นเคยบ้านของเฟร์สนั้นเอง เขาลากเธอผ่านหน้าบรรดาแม่บ้านที่มองมายังเธออย่างแปลกใจคงไม่มีใครคิดว่าเธอจะกลับมาที่นี่อีก ริลทั้งดิ้นทั้งพยายามดึงแขนตัวเองออกให้ได้จนมันแดงไปหมดแต่มันก็เสียแรงเปล่า เพราะตอนนี้ริลถูกพามาถึงห้องนอนของเฟร์สเรียบร้อยเขาจัดการปิดประตูขังเธอไว้ด้านในแล้วล็อกประตูปัง! ปัง!“เปิดนะ จะขังฉันไว้แบบนี้ไม่ได้ คนมีงานมีการทำนะ!”“ตะโกนไปก็เท่านั้น อยู่ในนั้นจนกว่าจะคิดได้ว่าไม่ควรมาเก่งกับคนอย่างฉัน”ปัง ปัง“ปล่อยฉันออกไปนะ!”ริลพยายามเคาะประตูเรียกร้องความสนใจจากคนด้านนอกแต่เขากลับเงียบไปเหมือนกับว่าเขาไม่ได้อยู่ตรงนั้นแล้ว ริลทรุดตัวลงด้วยความเหนื่อย มือที่เคาะประตูอย่างแรงนี้กำลังแดงขึ้นและบวมร้อนจากอาการเจ็บจนทำให้เธอต้องหยุด“อยากร้องไห้จริงๆ …”เธอบ่นกับตัวเองแต่ถึงจะอยากร้องมากแค่ไหนเธอก็ต้องกลืนมันลงไป เธอสัญญาแล้วว่าจะไม่อ่อนแออีก ดังนั้นไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นเธอจะไม่ใช้น้ำตาแก้ปัญหาอีกแล้ว ตอนนี้เธอกำลังคิดหาทางออกทางหนึ่งที่เธอคิดได้คือปืนหน้าต่างหนีแต่มันกลับไม่เป็นอย่างหวัง.....เมื่อเธอวิ่งไปมองที่หน้าต่างมองไปเห็นผู้ชายสองสามคนย
สามวันที่เฟร์สขังตัวเองไว้ในห้องมืดๆ เขาไม่ยอมกินไม่นอนเอาแต่นั่งร้องไห้ด้วยความช็อกกับเหตุการณ์ที่ผ่านมา ใจเขาเจ็บปวด มันเจ็บจนไม่รู้จะผ่านเวลาแบบนี้ไปได้ยังไง ด้านนอกประตูมีคุณหญิงที่ในใจก็แอบห่วงลูกชายเฝ้าอยู่ไม่ห่างเธอกลัวว่าคนที่ไม่เคยเจอเหตุการณ์แบบนี้อย่างเฟร์สจะคิดทำร้ายตัวเองขึ้นมา“คุณหญิงคะ? คุณเฟร์ส”“ฉันรู้น่า บางครั้ง….การที่เรานั่งสั่งสอนก็ไม่เท่ากับให้เขาได้เจอประสบการณ์จริง สิ่งที่ฉันทำมันอาจจะทำให้ลูกเจ็บนะ...เธออย่าลืมว่าคนเป็นแม่เจ็บกว่าลูก แต่นี่ เป็นสิ่งที่เขาควรได้รับเขาจะได้รู้ว่าการเห็นแก่ตัวมันส่งผลแย่แค่ไหน”คุณหญิงพูดให้ป้าแม่บ้านฟังเป็นการระบายความทุกข์ใจ เธอรู้สึกสงสารลูกมากแต่...เธอก็ต้องทำการใช้แผนนี้มันเสี่ยงมากที่จะทำให้เฟร์สเสียริลไปตลอดการที่ริลได้อยู่คนเดียวถ้าเธอไม่ได้รักเฟร์สจริง โอกาสที่เธอจะใช้เวลานี้ทำใจก็ลืมเรื่องทั้งหมดก็มีมาก“คุณหญิงจะใช้เวลานานขนาดไหนคะ? ถ้าคุณเฟร์สคิดมากจน….”“ฉันก็ไม่รู้หรอก แต่ยังไงก็ช่วยดูเขาตลอดแล้วกัน”“ได้ค่ะ”ระหว่างที่คุณหญิงกำลังจะเดินออกมาเธอก็พบเข้ากับโชนที่แอบยืนฟังอยู่นานแล้ว โชนที่กำลังสับสนกับสิ่งที่ได้ยิ
…………………“ฉันมีสิ่งที่อยากจะพูดค่ะ….”"ว่ามาสิ”“ฉันช่วยคุณในการดัดนิสัยลูกชายได้ จริงอยู่ที่ฉันเองก็รู้สึกดีกับเขาในบางครั้งแต่ฉันไม่สามารถอยู่กับคนที่เห็นฉันเป็นแค่ที่ระบายความใคร่ได้หรอกค่ะ….ถึงแม้วันหนึ่งเขาจะเปลี่ยนเป็นคนที่ดีขึ้น....แต่สิ่งที่เขาทำกับฉัน....ฉันไม่เคยลืมและไม่สามารถยอมรับได้จริงๆ”คุณหญิงถอนหายใจยาว ตามที่คิดไว้อยู่แล้วว่าตัวหญิงสาวคงไม่ให้อภัยลูกนิสัยไม่ดีของเธอ แต่ถึงคุณหญิงจะถูกใจตัวริลมากเท่าไหร่แต่ถ้าเจ้าตัวมีอคติต่อกันมากกว่าความรัก เธอก็ต้องยอมรับในการตัดสินใจของผู้หญิงคนนี้“...ฉันรู้ว่าเธอเจ็บ”“ค่ะ เพราะฉันเป็นมนุษย์คนหนึ่งมีความคิดความรู้สึก อย่างน้อยถ้าเขาเจ็บปวดเพราะฉันมันจะทำให้เขาได้รับรู้บ้างว่าสิ่งที่เขาทำเวรกรรมมันจะสนองยังไง เขาจะได้รู้จักกับคำว่าทรมานสะบ้าง ฉันไม่ได้แค้นอะไรมากหรอกนะคะ….แต่ฉันเองก็อยากให้บทเรียนเขาเหมือนกัน”“ถ้าเธอไม่คิดที่จะอยู่กับเขา….ฉันก็ทำอะไรไม่ได้”ฉันอยู่ในร้านอาหารเดิมแต่คู่สนทนาเปลี่ยนไป ต่อหน้าฉันตอนนี้ไม่ใช่คุณหญิงแต่เป็นลิบินและอันดาเจ้านายของฉัน ลิบินจะเป็นคนเชื่อมแผนทุกอย่างโดยเข้าไปขอร้องให้อันดามาช่วยเรื่องนี้
ริลถูกพาตัวมายังสถานที่ที่คุ้นเคยบ้านของเฟร์สนั้นเอง เขาลากเธอผ่านหน้าบรรดาแม่บ้านที่มองมายังเธออย่างแปลกใจคงไม่มีใครคิดว่าเธอจะกลับมาที่นี่อีก ริลทั้งดิ้นทั้งพยายามดึงแขนตัวเองออกให้ได้จนมันแดงไปหมดแต่มันก็เสียแรงเปล่า เพราะตอนนี้ริลถูกพามาถึงห้องนอนของเฟร์สเรียบร้อยเขาจัดการปิดประตูขังเธอไว้ด้านในแล้วล็อกประตูปัง! ปัง!“เปิดนะ จะขังฉันไว้แบบนี้ไม่ได้ คนมีงานมีการทำนะ!”“ตะโกนไปก็เท่านั้น อยู่ในนั้นจนกว่าจะคิดได้ว่าไม่ควรมาเก่งกับคนอย่างฉัน”ปัง ปัง“ปล่อยฉันออกไปนะ!”ริลพยายามเคาะประตูเรียกร้องความสนใจจากคนด้านนอกแต่เขากลับเงียบไปเหมือนกับว่าเขาไม่ได้อยู่ตรงนั้นแล้ว ริลทรุดตัวลงด้วยความเหนื่อย มือที่เคาะประตูอย่างแรงนี้กำลังแดงขึ้นและบวมร้อนจากอาการเจ็บจนทำให้เธอต้องหยุด“อยากร้องไห้จริงๆ …”เธอบ่นกับตัวเองแต่ถึงจะอยากร้องมากแค่ไหนเธอก็ต้องกลืนมันลงไป เธอสัญญาแล้วว่าจะไม่อ่อนแออีก ดังนั้นไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นเธอจะไม่ใช้น้ำตาแก้ปัญหาอีกแล้ว ตอนนี้เธอกำลังคิดหาทางออกทางหนึ่งที่เธอคิดได้คือปืนหน้าต่างหนีแต่มันกลับไม่เป็นอย่างหวัง.....เมื่อเธอวิ่งไปมองที่หน้าต่างมองไปเห็นผู้ชายสองสามคนย
“สวัสดีริล” “สวัสดีค่ะคุณอันดา” “มีของมาส่งน่ะ ที่โต๊ะ” “ขอบคุณค่ะ” เช้าวันนี้ริลตื่นมาพบว่าซาตานเมื่อคืนได้หายตัวไปอีกแล้ว แต่มันก็ไม่แปลกสำหรับเธอหรอก เพราะสิ่งที่เขาต้องการจากก็แค่ระบายความใคร่เท่านั้น ไม่น่าเจอกันเลยจริงๆ ถือว่าให้หมามันกินแล้วกัน! “ใครส่งมานะ” ริลสะบัดความคิดแย่ๆ แล้วมาสนใจกล่องพัสดุเล็กๆ ที่ไม่มีชื่อผู้ส่ง เปิดดูข้างในกลับพบว่ามีซองสีชมพูห่อกระดาษอะไรสักอย่างไว้ภายใน O__O!!!! นะ นี่มัน รูป หญิงสาวหน้าชาแล้วรีบถือของสิ่งนั้นเดินเข้าห้องน้ำทันที ก่อนจะหันดูให้แน่ใจว่าไม่มีใครตามเธอมาแล้วจริงๆ ….นี่มันอะไรกัน…. ในซองเต็มไปด้วยรูปเปลือยของเธอและเฟร์สเต็มไปหมดภาพมีทั้งมองเห็นใบหน้าและมีถึงขั้นมองเห็นหน้าอกของเธอชัดเจน นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน เขาทำแบบนี้ทำไม! ตืด… ระหว่างที่กำลังโมโหจนน้ำตาไหล โทรศัพท์ในกระเป๋าเสื้อก็สั่นขึ้นเมื่อเธอหยิบมันขึ้นมาดูก็พบว่าชื่อที่แสดงเป็นเบอร์ที่ไม่รู้จัก ริลกลืนความโมโหทั้งหมดลงคอไปเพื่อทำตัวให้ปกติที่สุดก่อนจะรับสายนั้น “ฮะ ฮัลโหลค่ะ” (ไง ทำไมไม่แบ่งคนอื่นดูบ้างละ หุ่นสวยๆ ของเธอกับหุ่นล่ำๆ ของฉันน่ะ) “คุณเฟร์ส!!” (ยังจ
ค่ำของวันถัดมาในโรงแรมหรูระดับต้นๆ ของประเทศภายในห้องจัดงานถูกตกแต่งไปด้วยดอกไม้สีชมพูอ่อนนานาชนิด แขกในงานต่างพากันแต่งตัวเต็มไปด้วยเครื่องเพชรราคาแพง เพียงแค่มองบรรยากาศผ่านๆ ก็ยังรู้ได้ทันทีว่านี่มันงานของคนใหญ่คนโต แต่ริลแอบแปลกใจที่อันดาไม่ได้แวะทักใครเลยสักคนซึ่งต่างจากคนอื่นในงานเขากลับเดินตรงไปหาเจ้าภาพงานอย่างกับในสถานที่นี้ไม่มีคนที่เขารู้จักแต่เมื่อหญิงสาวได้เจอกับคนที่อันดาต้องการมาอวยพร….ริลก็ได้แต่อึ้งเมื่อเห็นหน้าเจ้าบ่าวเจ้าสาว นี่มันคะน้ากับลิบินเพื่อนของคนที่ทำเธอเจ็บใจจนถึงทุกวันนี้ด้านคะน้าและลิบินก็มีท่าทีอึ้งไปไม่ต่างกันที่อยู่ๆ ก็เห็นริลมาปรากฏตัวต่อหน้าถึงในงาน"ยินดีด้วยเว้ยลิบินเพื่อนรัก""บินกลับมาอยู่ยาวเลยปะวะ"ลิบินถามเพื่อนที่ไม่ได้เจอกันนานด้วยน้ำเสียงเครียดใจอยากรู้ว่าไอ้เจ้าเพื่อนกับเมียของเพื่อนเขานี่ทำไมถึงมาด้วยกันได้ สายตาก็ยังคงเฝ้ามองชายหนุ่มรูปร่างสูงโปร่งอีกคนที่เมาหัวราน้ำไปตั้งแต่งานยังไม่เริ่มนั้นจะมองมาเห็นเมียตัวเองควงคู่กับชายอื่น ถ้าเป็นแบบนั้นไม่วายเพื่อนรักจะอาละวาดจนงานพัง"ก็อยู่ยาว พ่อให้รับช่วงละวะไปไหนไม่ได้""อ่อ แล้วเอิ่ม....แ
“พี่กลับไปก่อนเถอะ….”ริลพูดเมื่อโชนทำท่าจะเดินตามเธอเข้ามาในบ้าน ชั่วโมงนี้สมองเธอไม่อยากรับรู้อะไรทั้งนั้นทุกอย่างมันมืดไปหมดเธอกำลังรู้สึกเสียใจจนอย่างจะอยู่คนเดียว เธอเสียใจที่เฟร์ส....ทำเหมือนทุกอย่างมันเป็นแค่ฝัน ทำเหมือนที่ผ่านมามันเป็นแค่เรื่องตลกเท่านั้น“ริลลืมมันเถอะนะ แล้วเริ่มต้นใหม่กับพี่...นะ”“ริลไม่ใช่ผู้หญิงที่มีคุณค่าอีกแล้ว….ไม่ใช่เลย”ฟืบโชนดึงริลเข้าไปกอดแล้วลูบหลังเธอเชิงปลอบเบาๆ เขารู้สึกถึงความเจ็บปวดผ่านน้ำตาที่ไหลออกมาอย่างไม่อายนี้ แต่เขาเลือกที่จะไม่พูดอะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้อีกเพราะไม่อยากตอกย้ำริลให้รู้สึกแย่ลงไปมากกว่าเดิม“พี่กลับไปเถอะ ริลอยากอยู่คนเดียว ริล...โคตรพัง ชีวิตริลตอนนี้มัน...ไร้ค่าจนริลรังเกียจตัวเอง รู้ทั้งรู้แต่ริลยังยอม ริลโคตรไร้ค่าเลย”“....ริล”“ริลแม่งเอาตัวเองลงนรก แม่งเลือกทางเดินให้ตัวเองแท้ๆ เลือกทำลายคุณค่าของตัวเองจนไม่เหลือเพียงเพราะหวังการกระทำดีๆ จากผู้ชายแบบนั้น แม่งโคตรโง่”ริลกลอกตาและพรั่งพรูพูดออกมาด้วยความโกรธที่สุดในชีวิต เธอโกรธและเกลียดตัวเองจนไม่อยากจะมีชีวิตอยู่ต่อ ตลอดทางกลับมาบ้านเธอนั่งคิดมาตลอดว่าทำไมเธอถึงย
: โชนเขามานั่งรอริลที่บ้านของเฟร์สเป็นวันที่สองแล้วจึงรู้ว่าทั้งสองคนไม่กลับมาที่บ้านจนถึงตอนนี้ทำให้เขาอดกังวลไม่ได้ว่าเฟร์สจะทำร้ายริลเข้า ถึงเขาจะดูเหมือนมีความรู้สึกดีกับริลแต่ใช่ว่าคนเจ้าอารมณ์แบบนั้นจะไว้ใจได้“คุณโชนคะ คือ...คุณหญิงให้เรียกว่าวันนี้คุณเฟร์สกับคุณริลก็คงยังไม่กลับคุณโชนจะรอต่ออีกเหรอคะ”เมื่อฟังที่แม่บ้านพูดจบสายตาโชนก็ไปสะดุดเข้ากับร่างหญิงวัยกลางคนที่กำลังมองมาที่เขาเช่นกัน คุณหญิงยื่นกอดอกมองโชนอย่างชั่งใจ เธอแอบคิดว่าทำไมเด็กริลนั้นถึงทำให้โชนกับเฟร์สที่สนิทกันมากกลายเป็นแบบนี้กันไปได้ นี่มันความผิดพลาดชัดๆ“คุณป้าครับ…”โชนพูดพร้อมเดินขึ้นไปหยุดอยู่ตรงหน้าคุณหญิง ก่อนจะคุกเข่าลง“ทำอะไรน่ะลุกขึ้นมานะ”“ริล ไม่ใช่ผู้หญิงที่ควรมานั่งเสียใจเพราะความเจ้าชู้ของพี่เฟร์สเธอเป็นเด็กดีและไร้เดียงสา ผมขอละนะครับคืนริลให้กลับผม”คุณหญิงตกใจจนเผลอขยับออกห่างเธอรับรู้เรื่องราวของโชนกับริลมาบ้างและคิดว่าริลเป็นฝ่ายหลงรักโชนข้างเดียวมาตลอดไม่คิดว่าโชนเองก็มีใจให้ริลไม่น้อย และตอนนี้เธอไม่รู้จะทำยังไงเพราะลูกชายตัวเองก็ออกอาการสนใจริลกว่าคนที่เคยผ่านๆ มา“...ฉันไม่คิดว่าเ
หือ… อือฮือออ ริลลืมตาตื่นขึ้นพบว่าตอนนี้ตัวเองได้อยู่ในสถานที่ที่ไม่คุ้นเคยเสียงคลื่นทะเลที่ดังเข้าหูทำให้เริ่มคิดได้ว่าไอ้คุณเฟร์สคงคิดอะไรบ้าๆ อีกแล้ว ตานี่ไม่เคยคิดจะทำงานทำการเลยให้ตายเถอะ ว่าแต่...ทำไมรู้สึกอึดอัด แปลก ๆ นะปากก็ขยับไม่ได้“อืออออ อือออ”เมื่อรู้สาเหตุของความอึดอัด ริลพยายามพูดเพื่อเรียกร้องความสนใจจากชายที่กำลังนอนอ่านหนังสือสบายใจแต่กลับมัดเธอไว้ติดเตียง“ฮะ อ้าว นึกว่าเสียงอะไรที่แท้ก็เมียจ๋านี่เอง”“อัยย๊า (ไอ้บ้า) ” ริลเริ่มมีน้ำโหขึ้นมาไม่เคารงเคารพมันแล้วอีตานี้ ริลมองเฟร์สตาโตด้วยความไม่พอใจแต่เฟร์สกับมีท่าที่อารมณ์ดีเดินเข้ามาลูบหัวเธอเบาๆ อย่างหยอกล้อก่อนที่จะแทรกตัวลงข้างๆ กายเมียสาวแล้วกอดเธอไว้“ฮ๊าาา รู้สึกดีจังที่เธอนอนให้กอดนิ่งๆ แบบนี้ น่ารักน่าฟัด”“ฮ๊ายยย!!”ริลดิ้นท่าทางไม่ต่างจากปลาที่โดนจับขึ้นจากน้ำหวังให้ตัวเองหลุดพ้นพันธนาการแต่ดิ้นเท่าไหร่คนตัวสูงก็ยิ่งกอดเธอแน่น“ทำตัวดีๆ สิจร้ะ”“งือออ >”“อยากให้เอาเทปออกให้ไหม”“อือออออ”“อาเค”ว๊ากกก“โอ๊ยยยย!”เฟร์สกระชากเทปกาวออกอย่างแรงเป็นการแก้แค้นที่เมียดันไปทำท่ามีเยื่อใยต่อชายอื่น โดยที่เข
“พี่โชน…”“ริล ปล่อยสิโว้ย!”โชนพยายามสะบัดตัวออกจากการจับกุมแต่ด้วยแรงของยามหนุ่มสองคนทำให้เขาไม่สามารถหลุดออกไปได้ โชนโดยลากออกไป ริลที่ทำอะไรไม่ได้ได้แต่เจ็บใจและรู้สึกโกรธชายหนุ่มข้างกายจนต้องขบฟันกรามแน่น...เธอรู้สึกเกลียดเฟร์สมากเลยละอยู่ๆ เฟร์สก็กระชากแขนริลลากเข้าไปในห้องลองเสื้อและใช้ท่อนแขนแกร่งดันผนังกันเธอไว้ไม่ให้สามารถหนีไปไหนได้ ส่วนมือหนาอีกข้างก็บีบเข้าที่แก้มนุ่มอย่างแรงจนคนถูกบีบเกิดอาการเจ็บจนริลไม่สามารถหันหนีไปทางไหนได้“อย่าหลบตาฉัน…”“.....”“ฉันบอกให้สบตาฉัน!!”ชายหนุ่มตะคอกเสียงดังลั่นทำให้ริลต้องหันมามองจ้องเข้าไปในดวงตาคมกริบนั้นตามคำสั่ง ภาพที่เธอเห็นมันมัวไปด้วยม่านน้ำตา ในใจตัดพ้อถึงความโชคร้ายที่ทำให้เธอมาเจอปีศาจตนนี้ ถ้าเป็นไปได้เธออยากจะตายไปสะตอนนี้เลยด้วยซ้ำ“เฟร์ส ปล่อยริลนะอย่าทำอะไรบ้าๆ นะ!”เสียงคะน้าที่พยายามห้ามดังมาจากด้านนอกแต่ก็ไม่สามารถทำให้เฟร์สรู้สึกเย็นลงได้เลย เขาเอาแต่จ้องตาเมียสาวนิ่งอย่างหาคำตอบ ว่าทำไมเธอปกป้องคนอื่นนักทั้งๆ ที่เขาก็มีให้เธอทุกอย่างและที่สำคัญเขาก็มีสถานะเป็นผัวแต่ดูเมียเขาสิร้องเรียกผู้ชายคนอื่นต่อหน้า“คะน้า..