แชร์

ตอนที่6

ผู้เขียน: ฉู่เฉียว
last update ปรับปรุงล่าสุด: 2025-02-07 23:39:11

สองเต้ากลมกลึงถูกรังแกจากทั้งมือและปากของคนตัวโต มือที่บีบขย้ำทรวงงามอยู่นั้น เลื่อนลงมาลูบไล้นวลเนื้อนุ่มนิ่มและเลื่อนต่ำลงมาไล้วนตรงเอวคอดเล็ก หน้าท้องแบนราบ ก่อนจะเคลื่อนลงมากอบกุมเนินสวาทกลางร่างที่เปียกแฉะอย่างถือวิสาสะ ลูบไล้เนินเนื้ออวบอูมที่ยังไร้ซึ่งเส้นขน เนื้อนวลขาวผ่องเกลี้ยงเกลานุ่มนิ่มละมุนมือ ใช้ปลายนิ้วแกร่งชำแรกแทรกลงไปตรงรอยแยกกลางกลีบบุปผาดอกงามที่มีหยาดน้ำสีใสบริสุทธิ์ราวหยาดน้ำค้างเกาะกลีบดอกจนเปียกลื่น ถูไถความเปียกชื้นจนชโลมอาบทั่วนิ้วเรียวยาว บดขยี้ใจกลางกลีบวสันต์จนตูมเต่งให้ยิ่งคายน้ำสีใสจนฝ่ามือหนาเปียกชุ่มไปด้วยหยาดน้ำหวานฉ่ำลื่น ร่างเล็กผวาเฮือกครางประท้วงหายใจหอบหนัก แววตาหวานฉ่ำน้ำนั้นมีแววตื่นกลัวระคนซ่านเสียว เรียวขาขาวเนียนหนีบเข้าหากันแน่นตามสัญชาตญาณ

"อ๊ะ...อย่า... ไม่เอานะ..."

หานอวี๋เฟิ่งสะดุ้งสุดตัวพยายามขัดขืนทั้งความรู้สึกของตัวเองและการกระทำของคนตัวโต แต่กลับทำได้เพียงเปล่งเสียงออกมาอย่างแผ่วเบาเท่านั้น ฟังดูแล้วราวกับนางกำลังออดอ้อนเสียมากกว่า ร่างกายของนางคล้ายดั่งไม่เป็นตัวเอง กระสับกระส่ายรู้สึกเสียววูบวาบไปทั่วท้องน้อย

นิ้วใหญ่เรียวยาวนั้นไม่ได้หยุดรุกรานร่างเล็กตามคำขอ แต่มือหนากลับดันเรียวขางามให้ยิ่งอ้าออกกว้าง ก่อนนิ้วร้ายกาจนั้นจะบดคลึงลงมาบนติ่งเนื้อน้อยที่แดงก่ำ ถูไถบนความอ่อนนุ่มจนก้านนิ้วใหญ่เปียกชุ่ม ร่างบางดิ้นพล่านอย่างเสียวกระสัน เสียงร้องครวญครางที่ราวกับดังมาจากที่ไกลแสนไกลนั้น ช่างฟังดูน่าอายนัก แล้วก็เกิดความรู้สึกคับแน่นตรงกลางร่าง เมื่อนิ้วใหญ่นั้นกดลึกลงไปในความอ่อนนุ่มจนสุดโคนนิ้ว

ความคับแน่นร้อนผ่าวที่บีบรัดนิ้วของเขา ทำให้นัยน์ตาสีรัตติกาลยิ่งดำมืด น้ำหวานที่หยาดรินเลอะชุ่มนิ้วเรียวยาว กลิ่นกายหอมหวานลอยมาแตะปลายจมูก ทำให้อยากที่จะดื่มชิมความหอมหวานนั้นจนต้องกลืนน้ำลายลงคอที่แห้งผาก นิ้วอวบใหญ่ที่กดแช่อยู่กลางร่างเล็กเริ่มขยับ เย้าแหย่คว้านลึก จนสะโพกกลมกลึงลอยคว้างผวาตามติดมือใหญ่ทุกจังหวะ จากจังหวะช้าเนิบเริ่มรัวเร็วจนเกิดเป็นเสียงเฉอะแฉะด้วยแรงอารมณ์

"อ๊ะ อ๊า"

ร่างเล็กที่สั่นระริกเสียวซ่านจนหน้าท้องแบนราบหดเกร็ง นิ้วเรียวใหญ่ที่สอดแทรกเย้าแหย่เข้าออกจนร่างบางร้อนผ่าวแทบหลอมละลาย ใบหน้านวลนั้นแดงก่ำ ผิวแก้มร้อนลวก ความร้อนแผ่ซ่านไปทั้งร่าง ไม่ว่ามือหนาจะสัมผัสตรงที่ใด ความร้อนวูบวาบนั้นก็ตามติดดังไฟรน

ด้วยไม่อาจทานทนต่อความเย้ายวนตรงหน้า มือหนาจับกระชับโคนขานวลเนียนให้อ้าออกกว้าง แนบทั้งปากและจมูกประกบลงบนความอ่อนนุ่มกลางกายสาว สูดดมเอาความหอมหวานเย้ายวนใจจนชุ่มปอด ก่อนจะดูดดุนเอาความหวานล้ำอันแสนซาบซ่านเข้าไปในอุ้งปากอย่างตะกละตะกลามราวกับบุรุษผู้หิวโหย ปลายนิ้วแกร่งแทรกลึกลงไปกลางร่างอีกครั้ง ใช้ปลายลิ้นไล้เลียกลีบดอกที่มีหยาดน้ำหวานเกาะพราวดับกระหาย มือเล็กขยุ้มเรือนผมสีรัตติกาลระบายความเสียวซ่าน

"อ๊ะ...อร๊าย..."

เสียงหวานที่กรีดร้องเสียงหลงอย่างสุดสยิว เมื่อลิ้นร้อนสากระคายปาดเลียสลับดุนดัน จุ่มจ้วงปลายลิ้นร้อนเข้ามาในร่าง สะกิดความอ่อนไหวกลางกาย ร่างงามที่หยัดสะโพกให้บุรุษเชยชมอย่างลืมอาย ปล่อยให้ลิ้นหนาบดขยี้เย้าแหย่ในความอ่อนนุ่มจนร่างเล็กสั่นระริกดิ้นพล่าน สะอึกสะอื้นราวกับจะขาดใจ แต่กลับไม่ได้รับความปรานีจากคนตัวโต เขากลับยิ่งเร่งจังหวะ ระรัวลิ้นถี่ยิบจนร่างเล็กกระตุกเกร็งอย่างรุนแรง 

นัยน์ตาฉ่ำหวานของเด็กสาวหรี่ปรือ มองดูใบหน้าคมเข้มหล่อเหลาของบุรุษที่ครั้งหนึ่งเขาเคยเป็นคนรักของมารดานาง หยัดกายขึ้นมาทาบทับบนร่างเล็กอย่างโง่งม ไร้ซึ่งเรี่ยวแรงที่จะต่อต้าน ดวงตาสีรัตติกาลที่จ้องลึกลงไปในดวงตาของนาง มันเต็มไปด้วยความปรารถนาที่รุกโชนไหวระริกอยู่ในนั้น และนางยังเห็นแววตาออดอ้อนลุ่มหลงในดวงตาคู่คม

เรือนร่างกำยำที่หยัดขึ้น แทรกร่างใหญ่โตอยู่ระหว่างเรียวขางาม มือหนาดึงรั้งปราการด่านสุดท้ายให้หลุดออกจากสะโพกสอบ จนความแข็งแกร่งที่ผงาดกล้าดีดตัวผึงออกมาสร้างความตื่นตะลึงระคนหวาดกลัวให้กับร่างเล็ก รู้สึกถึงบางอย่างที่ดุนดันต้นขานางจนต้องกระถดกายหนี แต่มือหนากลับยึดเอวคอดเล็กนั้นเอาไว้โดยใช้มือเพียงข้างเดียว มือหนาอีกข้างนั้นจับขาเรียวให้แยกออกกว้าง หยัดสะโพกสอบขึ้นดุนดันสิ่งแปลกปลอมเข้ามาเสียดสีกับเนินเนื้อขาวผ่อง จนร่างบางผวาเฮือก มือเล็กที่พยายามดันหน้าขาแกร่งให้ผละออก แต่ราวกับว่านางกำลังใช้มือยันหินผาเสียมากกว่า เพราะมันไม่แม้แต่จะขยับ

"โฮ...อย่า"

แม้จิตใจนางจะต่อต้านแต่ร่างกายกลับทรยศหมดหนทางที่จะหยุดยั้งความน่าอดสูที่กำลังจะเกิดขึ้น

ใบหน้าหล่อเหลาโน้มลงรวบเอายอดทรวงที่แดงก่ำดูดดุนเข้าไปในอุ้งปากร้อนชื้น มือหนาจับประคองสะโพกงอน ค่อยๆ กดท่อนกายใหญ่โตลงมา ร่างบางพลันสั่นสะท้านสัมผัสได้ถึงความแข็งขึงที่พยายามดุนดันความแข็งลื่นเข้ามาในกายเล็ก เมื่อรับรู้ว่ามันไม่สามารถเข้าไปได้โดยง่าย ใบหน้าคมเข้มจำต้องเงยขึ้น ผละออกจากยอดทรวงสีแดงช้ำ หยัดกายที่ตึงแน่นไปด้วยกล้ามเนื้อ มองช่องทางรักอวบนูนฉ่ำวาวที่ถูกจดจ่อเอาไว้ด้วยแท่งหยกแข็งกล้าชูชันที่ใหญ่โตจนไม่สามารถล่วงล้ำเข้าไปในกายเล็กนั้นได้ ยื่นฝ่ามือหนาโอบประคองตัวตนของตนให้จดจ่ออยู่ตรงปากทางรัก อีกมือหนึ่งส่งเข้าบดขยี้ติ่งเล็กๆ สีแดงก่ำบีบบังคับให้ต้องคายน้ำใสหวานฉ่ำออกมาชโลมแก่นกายที่กำลังปวดหนึบ ก่อนจะกดพรวดลงมาอย่างไร้ซึ่งความปรานี

อ่านหนังสือเล่มนี้ต่อได้ฟรี
สแกนรหัสเพื่อดาวน์โหลดแอป

บทล่าสุด

  • เล่ห์รัก ทัณฑ์รัญจวน   ตอนพิเศษ2

    ร่างบางของเสี่ยวถานยืนบิดกายไปมาอยู่หน้าเรือนหอของผู้เป็นนาย ใบหน้างามนั้นแดงก่ำ แม้ว่านางจะล่วงเลยวัยที่จะออกเรือนมานานมากแล้ว แต่ก็ยังมิเคยใกล้ชิดบุรุษใดมาก่อน เรื่องความสนิทสนมแบบชู้สาวยิ่งไม่ต้องกล่าวถึง นางยังอ่อนด้อยในเรื่องเช่นนี้มากนักแม้ว่าคุณหนูจะอยากให้นางออกเรือนมีครอบครัวเป็นของตนเอง แต่นางยังไม่พบบุรุษที่ถูกตาต้องใจเลย หากนางจะต้องมีสามี ก็ขอเลือกบุรุษที่นางรัก หาไม่แล้วนางขออยู่รับใช้คุณหนูของนางไปเช่นนี้ตลอดชีวิตเสียยังดีกว่า แม้จะมีแวบหนึ่งที่ใบหน้าของบุรุษผู้แสนเย็นชาผู้นั้นจะแวบผ่านมาในความรู้สึก แต่นางจะไปหวังสิ่งใดกับคนไร้หัวใจเช่นนั้นกัน เขาคงไม่มีวันสนใจสตรีเช่นนางหรอกกระมัง ศีรษะเล็กที่สะบัดความคิดไร้สาระนั้นพลางทอดถอนใจ นางอยู่คนเดียวเช่นนี้ก็ดีแล้ว เสียงครางหวานที่ดังลอดออกมาจากด้านในทำให้ร่างบางหลุดจากความคิดของตัวเองใบหน้างามพลันร้อนผ่าว รีบถอยห่างจากหน้าเรือนเสี่ยวถานที่เดินบิดกายยิ้มน้อยยิ้มใหญ่เพื่อกลับเรือนพักของตน คืนนี้คุณหนูคงไม่มีเรี่ยวแรงลุกขึ้นมาเรียกใช้นางแล้วกระมัง เพราะมัวแต่ก้มหน้าก้มตา จึงทำให้ไม่ทันระวังเดินชนร่างสูงของใครคนหนึ่งเข้าอย่างจ

  • เล่ห์รัก ทัณฑ์รัญจวน   ตอนพิเศษ1

    ร่างบอบบางในชุดแดงมงคลงดงามล้ำค่า กำลังนั่งมองตัวเองอยู่ด้านหน้ากระจกด้วยความรู้สึกหลากหลาย ใบหน้าอิ่มเอิบแต่งแต้มไปด้วยความสุขที่ฉายชัดอยู่ในดวงตางดงาม อวี๋เฟิ่งนางไม่คิดไม่ฝันเลยว่าจะมีวันนี้ วันที่นางจะได้สวมชุดมงคลและได้เข้าพิธีกราบไหว้ฟ้าดินกับผู้เป็นสามีอย่างสมเกียรติ แม้ความจริงนางจะมิได้คิดถึงเรื่องนี้แล้วก็ตาม ในวันที่รถม้าเดินทางเข้าสู่ความพลุกพล่านของเมืองหลวง มุ่งหน้าสู่จวนแม่ทัพ หัวใจของนางนั้นเต้นแรงมาก แม้จะสังเกตว่าสองข้างทางนั้นถูกประดับไปด้วยผ้าแดงมงคลตลอดทางจนถึงประตูจวน แต่กลับถูกความตื่นเต้นที่ได้พบหน้าทุกคนกลบความสงสัยนั้น การต้อนรับที่แสนอบอุ่น อ้อมกอดของผู้เป็นมารดาทำให้นางไม่ได้ให้ความสนใจสิ่งรอบกาย จนเมื่อได้โอบกอดมารดาจนพอใจจึงได้เอ่ยถามในสิ่งที่สงสัย ว่าในจวนจะมีงานมงคลของผู้ใดกัน มิใช่ว่าน้องสาวของนาง อวี๋เจินได้แต่งให้กับคุณชายอู๋ฟงอี้ไปเมื่อปีก่อนตามที่ผู้เป็นสามีได้บอกเล่าหรอกหรือ"ลองถามท่านแม่ทัพดูดีหรือไม่"เจียงซือหนี่ที่เอ่ยกับบุตรสาวด้วยรอยยิ้มละมุน โน้มกายลงโอบอุ้มหลายชายตัวน้อยที่หน้าตาช่างน่ารักน่าชังเอาไว้ในอ้อมแขน ปล่อยให้บิดามารดาของเด็กน้อ

  • เล่ห์รัก ทัณฑ์รัญจวน   ตอนที่42 จบบริบูรณ์

    "ซี๊ดด โอ๊ย!เจ็บ"เสียงโอดครวญไม่จริงจังนักของแม่ทัพหนุ่มเรียกรอยยิ้มจากเสี่ยวถานและจงไห่ที่กำลังจัดเตรียมข้าวของเพื่อเตรียมตัวออกเดินทางกลับจวนในวันพรุ่งนี้เมื่อผู้เป็นนายเข้าใจและคืนดีกัน ก็สร้างความยินดีและปลาบปลื้มให้กับเสี่ยวถานและจงไห่บ่าวผู้ซื่อสัตย์ทั้งสองยิ่งนัก ต่อไปผู้เป็นนายจะได้มีความสุขที่แท้จริงเสียที หลังจากที่ต้องเจ็บช้ำกันมาอย่างแสนสาหัส บ่าวคนสนิททั้งสองที่รู้ใจผู้เป็นนายเป็นอย่างดีเร่งเก็บข้าวของก่อนจะอุ้มคุณชายน้อยพาออกไปเล่นด้านนอกเปิดโอกาสให้ผู้เป็นนายได้มีเวลาร่วมกันแม่ทัพหนุ่มที่ออดอ้อนภรรยาตัวน้อยผู้ที่กำลังทำแผลให้เขา ใบหน้างามนั้นแดงก่ำอย่างเขินอายอวี๋เฟิ่งที่หมั่นไส้บุรุษไร้ยางอายตรงหน้ายิ่งนัก มือเล็กจึงหยิกลงตรงหน้าท้องแกร่งเต็มแรง"โอ๊ย น้องหญิงหยิกพี่ทำไม พี่เจ็บจริงๆ นะ"ร่างสูงที่แสร้งโอดครวญมองโฉมงามด้วยสายตาละห้อย"ข้าไม่เชื่อท่านหรอก"อวี๋เฟิ่งที่ส่งค้อนให้อีกฝ่าย ใบหน้างามนั้นร้อนผ่าวไปหมด เขามันไร้ยางอายที่สุด"เหตุใดถึงไม่เชื่อเล่า พี่ไปทำสิ่งใดให้เจ้าไม่เชื่อกัน"แม่ทัพหนุ่มที่จ้องมองใบหน้างามด้วยสายตากรุ้มกริ่มอย่างรอคำตอบ"ก็ท่าน...ท่าน ท

  • เล่ห์รัก ทัณฑ์รัญจวน   ตอนที่41

    ร่างหนาที่รู้สึกตัวตื่นขึ้นสัมผัสได้ถึงความนุ่มนิ่มในอ้อมแขน ดวงตาสีรัตติกาลที่ก้มลงมองร่างหอมกรุ่นด้วยหัวใจที่เต้นระทึก เมื่อเห็นว่าร่างบอบบางที่เขาคิดว่ากำลังฝันว่าได้โอบกอดนางอยู่นั้น ตอนนี้นางกลับหลับตาพริ้มแนบอกกว้างของเขา แม่ทัพเซียวไป๋ซานที่ไม่แม้แต่จะกล้าขยับตัว กลัวเหลือเกินว่าเมื่อนางรู้สึกตัวตื่นแล้วจะรีบผละออกจากอ้อมแขนของเขา แต่หัวใจที่เต้นแรงนั้นกลับไม่รักดี มันเต้นกระหน่ำจนเปลือกตาที่มีขนตางอนประดับอยู่นั้นขยับยุกยิก และลืมขึ้นมาในที่สุด ดวงตาหรี่ปรือฉ่ำหวานที่จ้องมองสบกับดวงตาสีรัตติกาลของเขาอยู่นั้นช่างงดงามยิ่งนัก จนใบหน้าหล่อเหลาโน้มต่ำลงมาประทับริมฝีปากหนาบนเรียวปากอวบอิ่มแผ่วเบา ก่อนจะผละออก เขาไม่ได้ฝันไปและนางก็ยังไม่ผลักไสเขาอีกด้วย ในอกแกร่งยิ่งเต้นกระหน่ำ นางอภัยให้เขาแล้วใช่หรือไม่ ใบหน้าหล่อเหลาพลันยกยิ้มกว้างและสตรีตรงหน้าก็ยิ้มตอบเขาเช่นกัน ขอบคุณ ขอบคุณสวรรค์อ้อมแขนแกร่งที่โอบกระชับร่างบางแนบอก กดจุมพิตลงบนเส้นผมอ่อนนุ่มครั้งแล้วครั้งเล่า "ขอบคุณ เฟิ่งเอ๋อที่ให้โอกาสพี่"ฝ่ามือหนาที่เชยคางมนขึ้นรับจุมพิตที่เขาบรรจงมอบให้นางอย่างหวานล้ำ จุมพิตที่แสนยาว

  • เล่ห์รัก ทัณฑ์รัญจวน   ตอนที่40

    ตอนนี้บ้านหลังน้อยก็มีผู้อาศัยเพิ่มมาอีกหนึ่งคน แม่ทัพเซียวไป๋ซานที่ขอพักอยู่ที่นี่จนกว่าแผลของเขาจะหายดี และขอใช้เวลาอยู่กับบุตรชายที่พึ่งได้พบหน้ากันอีกสักหน่อย เมื่อนางไม่ยินยอมที่จะกลับเมืองหลวงด้วยกัน แต่นางก็ไม่ใจดำพอที่จะกีดกันบิดากับบุตร เขาได้รับความเมตตาจากร่างบางเพราะมีบุตรชายที่ติดเขามากจนนางเอ่ยอนุญาต และตอบแทนที่เขาได้ช่วยชีวิตบุตรชายเอาไว้ นางยอมถอยให้เขาเพราะสงสารผู้เป็นบุตรชายที่ดูจะดีใจมากเมื่อมีบิดาดังเช่นเด็กคนอื่น นางยอมให้เขาเป็นบิดาของบุตร แต่นางยังไม่ยอมรับว่าเขาเป็นสามีของนาง ยังทำราวกับว่าเขานั้นเป็นคนอื่น แม่ทัพใหญ่เช่นเขากลับถูกไล่ให้มาซุกหัวนอนอยู่ในโรงเก็บฟืนที่มีเพียงแคร่ไม้ไผ่และผ้าห่มหนึ่งผืนหมอนหนึ่งใบจากเจ้าของบ้าน แต่แค่นี้ก็ถือว่านางเมตตาเขามากแล้วหลายวันมานี้แม่ทัพเซียวไป๋ซานผู้ทระนงองอาจ กลับทำตัวดีว่านอนสอนง่ายมาตลอด ตามงอนง้อขอนางคืนดี แต่นางก็ใจแข็งเหลือเกิน แม้จะสารภาพผิดและบอกเล่าเรื่องราวต่างๆ ที่เกิดขึ้นให้นางฟัง บอกถึงความในใจที่อยากจะบอกนางตลอด บอกรักนางแทบจะสามเวลา รวมถึงเรื่องราวของเขาในอดีตและสิ่งที่มารดาของเขากระทำ และเขากับมารดานาง

  • เล่ห์รัก ทัณฑ์รัญจวน   ตอนที่39

    "เสี่ยวถาน เสี่ยวถานอยู่ไหน"ร่างบางที่เอ่ยเรียกบ่าวรับใช้คนสนิทด้วยเสียงแหบเครือ ทำราวกับว่าบุรุษตรงหน้าไม่มีตัวตน นางไม่แม้แต่จะเอ่ยทักทายอีกฝ่ายแม้เพียงครึ่งคำ นางไม่อยากจะคิดอะไรหรือว่าคุยกับใครทั้งนั้น แม้หัวใจของนางตอนนี้จะเต้นกระหน่ำเพียงใดก็ตาม"คุณหนู คุณหนูฟื้นแล้ว บ่าวอยู่นี่เจ้าค่ะ"เสี่ยวถานที่รีบวิ่งเข้ามาหาคุณหนูของนางด้วยรอยยิ้มกว้าง เมื่อเห็นว่าคุณหนูของนางรู้สึกตัวแล้วหลังจากที่สลบไสลไม่ได้สติไปถึงสองวันเต็มๆ ก่อนที่รอยยิ้มนั้นจะเลือนหายไป เมื่อสัมผัสได้ถึงความตึงเครียดภายในห้อง"ข้าหิวน้ำ"อวี๋เฟิ่งที่เอ่ยบอกบ่าวคนสนิท เสี่ยวถานที่หันไปมองใบหน้าหม่นเศร้าของท่านแม่ทัพก็พอจะเข้าใจสถานการณ์ เดินตัวลีบไปรินน้ำมาให้ผู้เป็นนาย ที่รับน้ำมาดื่มอย่างกระหาย หลังจากนั้นก็ล้มตัวลงนอนหันหลังให้ทุกคน"ออกไปได้แล้ว ข้าอยากพักผ่อน"ร่างบางที่เอ่ยขึ้นอย่างเหนื่อยล้าหลับตาลงทันที โดยไม่สนใจที่จะพูดคุยกับใครทั้งนั้น หลังจากนั้นนางก็เผลอหลับไปจริงๆ อย่างอ่อนเพลีย รู้สึกตัวตื่นขึ้นมาอีกทีก็ตอนที่รู้สึกถึงไออุ่นที่ซุกอยู่ตรงทรวงอกอิ่ม ริมฝีปากที่ตอนนี้กลับมาชุ่มชื่นอีกครั้งพลันยกยิ้มขึ้

บทอื่นๆ
สำรวจและอ่านนวนิยายดีๆ ได้ฟรี
เข้าถึงนวนิยายดีๆ จำนวนมากได้ฟรีบนแอป GoodNovel ดาวน์โหลดหนังสือที่คุณชอบและอ่านได้ทุกที่ทุกเวลา
อ่านหนังสือฟรีบนแอป
สแกนรหัสเพื่ออ่านบนแอป
DMCA.com Protection Status