แขนเป็นฟอ

“ห๊ะ? ยัยธารไม่มาอีกแล้วเหรอ?...”

“อื้ม เห็นส่งข้อความมาบอกว่าให้แล็กเชอร์เผื่อด้วย”

“อะไรของยัยนั่น ยิ่งโง่ๆอยู่ ทำไมเดี๋ยวนี้ลาบ่อย เมื่อวันก่อนก็ไม่มา”

“นั่นสิ เมื่อคืนก็ไม่กลับหอ บอกว่าติวดึกเลยไปเช่าห้องนอน...แต่แกว่ายัยธารมันแปลกๆไปไหม? ปกติแทบไม่เคยหยุดเรียน”

“อืมแปลก...ไม่ใช่แค่ยัยธาร แกด้วย ตกลงเมื่อวันก่อนไปทำอะไรมาเห็นบอกไม่สบาย”

“อ่าว ไม่สบายต้องมีเหตุผลด้วยเหรอ! พอเลยๆ โน่น อาจารย์หมอมาแล้ว”

เช้าวันต่อมา สองสาวแท้และเทียมกำลังคุยกันถึงเรื่องการลาหยุดของธารา ที่ส่งมาแค่ข้อความแล้วจากนั้นก็ติดต่อไม่ได้อีก จนพวกเธอเริ่มสงสัยและรู้สึกเป็นห่วง แต่พอพูดไปพูดมาก็เริ่มวนเข้าเรื่องของวารีจนเธอรีบบ่ายเบี่ยงไปทางอื่น

“เอา นี่ยา กินข้าวแล้วกินยาซะนะ ฉันมีเรียนบ่าย ยังไงเธอก็พักที่นี่แหละ เรียนเสร็จแล้วเดี๋ยวฉันกลับมาติวให้”

“อื้อ...”

“ถ้าอยากได้อะไร นั่นเบอร์ฉัน จะส่งข้อความทิ้งเอาไว้ก็ได้”

ทางด้านธารา พอส่งข้อความไปหาวารีเสร็จเธอก็ต้องล้มตัวลงนอนอีกครั้ง เมื่อร่างกายบอบช้ำจนแทบเดินไม่ได้ ยาเธอก็ลืมเอามาจากห้องเดือนร้อนโรมันต้องไปที่โรงพยาบาลอีกครั้ง ดีที่คุณหมอที่ตรวจเธอนั้นเป็นน้าส