ตอนที่ 9

"เจ้ามาเพื่อเตือนข้า"

เยว่อันหนิงมองสบตายี่ซูผ่านกระจกตรงหน้า ทั้งสองสบตากันเงียบ ๆ อยู่ครู่หนึ่งก่อนจะได้ยินคำตอบต่อมา

"ข้ารู้ว่านักฆ่าบุปผาเบญจมาศไม่เคยทิ้งร่องรอยและไม่เคยมีใครเห็นใบหน้าจนสาวมาถึงตัวได้ แต่เจ้าลืมไปแล้วหรือว่าเจ้าทิ้งดอกจวี๋ฮวาไว้ในที่เกิดเหตุทุกครั้ง ไม่กลัวคนของกองทัพเขี้ยวหมาป่าจะสืบตัวตนเจ้าผ่านดอกไม้นั่นหรือไร"

น้ำเสียงยี่ซูจริงจังฟังดูห่วงใยสหายตรงหน้าเป็นอย่างมาก ผิดกับคนที่เป็นต้นเหตุให้ผู้อื่นเป็นห่วงที่ค่อย ๆ เชิดหน้าขึ้นเล็กน้อยพร้อมมุมปากสีสดที่ยกสูง

นางมิได้ยิ้มหวาน ต้องเรียกว่าแสยะยิ้มแบบมีเล่ห์เหลี่ยมถึงจะถูก

"หากจะสืบจากดอกไม้แห้งเหี่ยวนั่น ต่อให้พวกเขาพลิกแผ่นดินหาคงมิเจอ"

ที่เยว่อันหนิงมั่นใจถึงเพียงนี้เพราะดอกจวี๋ฮวา(ดอกเบญจมาศ) ที่นางใช้ทิ้งไว้บนศพแตกต่างจากดอกจวี๋ฮวาที่ขายตามท้องตลาดทั่วไป

นางลงมือปลูกดอกไม้ชนิดนี้ตั้งแต่อายุเก้าขวบ เพราะวางแผนเอาไว้แล้วว่าจะต้องแก้แค้นให้สกุลเยว่ในสักวัน และที่นางเลือกใช้ดอกจวี๋ฮวาเพราะเป็นดอกไม้ที่มารดานางโปรดปรานที่สุด อีกทั้งผู้คนต่างบอกว่าดอกจวี๋ฮวาคือดอกไม้แทนสัจจะ ความซื่อสัตย์และความตาย

เยว่อันหนิงจึงคิดจะใช้ดอกไม้นี้คอยย้ำเตือนตนเองอยู่เสมอว่าจะต้องรักษาสัจจะวาจาที่ให้ไว้ นางต้องล้างแค้นให้ผู้คนสกุลเยว่ที่ล่วงลับเมื่อเก้าปีก่อนในสักวัน

ดอกจวี๋ฮวาที่นางบ่มเพาะมาตลอดแปดปีแตกต่างจากชาวบ้านทั่วไปปลูกเพราะนางใช้น้ำที่ผสมหญ้าสีรุ้งรดทุกวัน ทำให้บนดอกจวี๋ฮวาของนางมีกลิ่นของหญ้าสีรุ้งอบอวลอยู่

ว่ากันว่ากลิ่นของหญ้าชนิดนี้เป็นพิษจะทำให้คนที่ดอมดมมีอาการคล้ายเมาสุราและเห็นภาพหลอนที่ก่อขึ้นในจิตใจ หากแต่พอมันแห้งเหี่ยว ฤทธิ์ของพิษหญ้าสีรุ้งก็จะหายไปด้วยแต่ยังทิ้งกลิ่นจาง ๆ ที่ไร้พิษเอาไว้อยู่

"ข้ารู้ว่าเจ้ารอบคอบ จับไม่ได้ไล่ไม่ทัน แต่คนทั้งเมืองเทียนติ่งต่างขนานนามแม่ทัพน้อยของกองทัพเขี้ยวหมาป่าว่าฉลาดแสนรู้และเยือกเย็น ข้าอยากให้เจ้าระวังตัวไว้สักหน่อย"

"เข้าใจแล้ว"

เป็นการตอบรับน้ำใจสหายที่สั้นกระชับ หากแต่คนฟังกลับเบาใจหลายส่วนเพราะนี่คือนิสัยของเยว่อันหนิง

วางตัวเรียบง่าย พูดจาน้อย รอบคอบค่อยลงมือ

"หนิงหนิงหนอหนิงหนิง เมื่อไรเจ้าจะยิ้มจากใจได้เฉกเช่นสตรีผู้อื่นกัน นี่ก็เก้าปีแล้วที่ข้าเห็นเจ้าเติบโตมาเพียงใบหน้าเดียวเช่นนี้ หากปล่อยวางอดีตได้ ข้าคิดว่าเจ้าคงมีความสุข"

หึ! อยากกล่อมให้นางปล่อยวางอดีตงั้นหรือ คงยากเสียแล้ว

นางต้องสูญสิ้นครอบครัวเพียงแค่คืนเดียวไปถึงห้าคน แม้มารดาจะยังมีชีวิตอยู่ แต่ด้วยแคว้นนั้นห่างไกลและมีการป้องกันเข้มงวด เยว่อันหนิงจึงยังไม่อยากเสี่ยงชิงตัวมารดาออกมา นางรอสักวันที่จัดการล้างแค้นคืนความยุติธรรมให้สกุลเยว่เสร็จค่อยไปรับมารดากลับมาอย่างยิ่งใหญ่

หวังว่ามารดาของนางจะฮึดสู้มีชีวิตอยู่ต่อเพื่อนาง

"หากไม่สามารถลากคนชั่วพวกนั้นมาเซ่นไหว้สุสานบรรพชนข้าได้ ชาตินี้อย่าหวังให้ข้าปล่อยวางลืมแค้นลง"

น้ำเสียงเยว่อันหนิงช่างเยือกเย็นไม่ต่างจากแววตาที่มุ่งอาฆาต

ยี่ซูนึกเสียใจที่เผลอหว่านล้อมสหายรักทั้ง ๆ ที่รู้ว่าความแค้นนี้ใหญ่หลวงสำหรับเยว่อันหนิง

"มา ๆ ข้าช่วยเจ้าเก็บข้าวของจำเป็นในการลงเขาครั้งนี้ดีกว่า"

ยี่ซูถอนหายใจเล็กน้อย นางไม่เอ่ยแม้คำขอโทษที่ล่วงเกินสหายทางความคิด ก่อนจะปลีกตัวออกไปยังชั้นเก็บเสื้อผ้า จัดการช่วยเยว่อันหนิงเก็บของใช้ส่วนตัวเงียบ ๆ ส่วนสตรีที่ถูกกระตุ้นให้หวนคิดถึงเรื่องเจ็บปวดวันนั้น ได้แต่จ้องตัวนางอีกคนในกระจกทองเหลือง

รอยยิ้มหรือ?

จะมีไปไยในเมื่อนางไม่เหลือใครให้เผยยิ้มให้อีกแล้ว

"แน่ใจนะว่าไม่ให้ข้าตามไปด้วย"

เสียนต้วนอี้รั้งเยว่อันหนิงที่เตรียมจะลงเขาเอาไว้ด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง

"ยิ่งคนมากงานยิ่งล่าช้า"

สมแล้วที่เป็นเยว่อันหนิงปฎิเสธน้ำใจเสียนต้วนอี้ด้วยการอ้างถึงผลลัพธ์ของงาน

"ตาเฒ่าฝูฝากมาให้เจ้า"

ยี่ซูยื่นขวดยาสีเข้มให้เยว่อันหนิง

"ยาลืมเลือน?"

เพียงแค่เปิดขวดยานั้นดมกลิ่นดูเยว่อันหนิงก็สามารถเดาได้แล้วว่าเป็นยาอะไร

"เผื่อเจ้าเจอกับกองทัพของแม่ทัพน้อยผู้นั้น"

ยี่ซูกระซิบกระซาบเบา ๆ เพราะไม่อยากให้เสียนต้วนอี้ได้ยินแล้วใช้เป็นข้ออ้างลงเขาพร้อมกับสหายรักให้พันแข้งพันขาเล่น

"กลับมาข้าจะแวะไปขอบคุณท่านหมอฝู"

ยี่ซูโคลงศีรษะรับพร้อมคลี่ยิ้มบางให้นาง

"ข้าขอตัว"

มือแน่งน้อยยกขึ้นคำนับลาประมุขกู่เหนียงที่มองนางจากเฉลียงที่พักส่วนกลางลานเขา

"หากมีอะไรให้ช่วยเร่งส่งพิราบหรือสายข่าวพวกเรามาได้ทุกเมื่อ"

เยว่อันหนิงส่งสายตาดุกลับให้เสียนต้วนอี้ แต่ละคำที่ออกจากปากเขามีส่วนไหนแปลเป็นมงคลบ้าง ถึงแม้นางจะรับรู้ว่าสหายผู้นี้พูดเพราะห่วงใย แต่เขาเงียบปากไว้จะเป็นการสื่อว่าห่วงใยนางได้มากกว่าปากพล่อย ๆ เช่นนั้น