EP.2

เสียงเพลงที่ดังขึ้นบริเวณสวนหน้าบ้านทำให้ลีอาที่นั่งดูทีวีอยู่ลุกขึ้นและเดินออกมามองดูจากตรงระเบียงห้อง สายตามองดูผู้คนจำนวนหนึ่งทั้งหญิงและชายที่นั่งทานทานอาหารอยู่ตรงสนามหน้าบ้าน เด็กสาวไม่ได้สนใจอะไรมากก่อนจะเดินกลับเข้ามาในห้อง

เสียงเคาะประตูห้องที่ดังขึ้นทำให้ลีอารีบลุกออกไปเปิดประตู สายตามองดูหญิงสาวตรงหน้าที่ยิ้มหวานให้

“พี่เอง เห็นอาพิมพ์บอกว่าน้องปวดท้องเหรอ ตอนเย็นก็เห็นทานข้าวไปนิดเดียว หิวไหม? ให้แม่บ้านทำอะไรให้ทานดีไหมจ๊ะ”

“เอ่อ..หนูไม่หิวค่ะ ขอบคุณพี่มิล่าที่เป็นห่วงนะคะ”

“ถ้าอยากทานอะไรก็บอกแม่บ้านได้นะ พี่ไปล่ะ”

“ค่ะ”

ฉันยิ้มตอบเธอ สายตามองตามร่างบางที่เดินออกไปจนลับตาก่อนจะปิดประตูลงและเดินกลับมาหย่อนตัวลงนั่งลงบนเตียง หลังจากเวลาผ่านไปเกือบสามชั่วโมงเสียงเพลงด้านล่างก็เงียบสนิทลง สักพักแม่ก็กลับเข้ามาในห้องนอน

ฉันนอนกระสับกระส่ายและตอนนี้ท้องก็เริ่มร้องเพราะความหิว เมื่อตอนเย็นฉันทานข้าวไปนิดเดียวเอง ใจหนึ่งก็สั่งให้เลิกคิดถึงอาหารและพยายามข่มตาให้หลับไปแต่สุดท้ายก็ทนไม่ไหว สายตามองดูโทรศัพท์มือถือที่เวลาตอนนี้ก็เกือบๆ ห้าทุ่มแล้ว ดึกขนาดนี้ทุกคนก็คงน่าจะเข้านอนกันหมดแล้ว คืนนี้ฉันคงไม่ซวยเหมือนคืนก่อนอีกมั้ง พอคิดได้แบบนั้นฉันก็ค่อยๆ ลุกขึ้นนั่ง สายตาเหลือบมองดูแม่เล็กน้อย ก่อนจะเดินไปเปิดประตูห้อง

เด็กสาวค่อยๆ เดินลงไปชั้นล่าง เวลานี้ไฟในบ้านตรงชั้นล่างก็ปิดสนิทเหลือเพียงแสงไฟนอกบ้านเท่านั้นที่ยังสว่างอยู่ เธอไม่ได้สนใจอะไรมากก่อนจะเดินตรงเข้าไปในห้องครัว มือเล็กกดเปิดสวิตซ์ไฟก่อนจะเดินไปเปิดตู้เย็นในครัว สายตามองดูผลไม้ นมและน้ำผลไม้และพวกอาหารสดต่างๆ ก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบจานผลไม้ออกมา

“ทำอะไรอยู่”

“ว๊าย!” ลีอาอุทานออกมาอย่างตกใจ ร่างบางสะดุ้งโหยงก่อนจะรีบหันไปมองทางต้นเสียง สายตามองดูชายหนุ่มร่างสูงที่กำลังเดินเข้ามาในห้องครัว

“หึ ขวัญอ่อนจริงนะ” ชินพยายามกลั้นขำกับท่าทีลลุกลี้ลุกลนของเด็กสาวตรงหน้า

“หนูแค่มาหาอะไรกิน ขอตัวก่อนนะคะ” เธอรีบเก็บจานผลไม้ไปไว้ในตู้เย็นตามเดิมก่อนจะหยิบขวดนมขึ้นมาถือไว้แทน

‘..ทำไมฉันถึงซวยขนาดนี้นะ เจอใครไม่เจอดันมาเจอหมอนี่อีก..’

“เดี๋ยวสิ กินแค่นมจะอิ่มเหรอไง” เขาขยับตัวเข้ามาใกล้ๆ เด็กสาวที่ยืนตัวแข็งทื่ออยู่หน้าตู้เย็น

“คะแค่นี้ก็พอแล้ว”

“เอาผลไม้ในจานไปกินสิ เมื่อกี้ฉันเห็นเธอหยิบมันออกมาไม่ใช่เหรอไง”

ชายหนุ่มเอื้อมมือไปเปิดตู้เย็นก่อนจะหยิบจานผลไม้ออกมายื่นส่งให้เธอ ลีอามองเขาอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะตัดสินใจยื่นมือออกไปรับจานผลไม้ออกจากมือเขา กลิ่นแอลกอฮอล์จางๆ ที่ลอยออกมาจากตัวเขาทำให้เธอถอยออกห่างจากตัวเขาทันที

“เธอนี่ มองไปมองมาก็น่ารักดีนะ อายุเท่าไหร่แล้ว”

“สะสิบเจ็ด”

“สิบเจ็ด? อืม..แต่ทำไมอะไรบนตัวถึงดูเล็กไปหมด”

ชายหนุ่มสำรวจสายตามองไปตามเรือนร่างของเธอ คำพูดและสายตาที่มองมาอย่างเปิดเผยทำให้ใบหน้าของเด็กสาวขึ้นสีแดงระเรื่อ แววตากลมโตสั่นระริกด้วยความไม่พอใจขณะที่มือเล็กจับจานผลไม้ในมือไว้แน่นก่อนจะเบือนหน้าไปมองทางอื่น เธอไม่ได้พูดโต้ตอบอะไรก่อนจะรีบสาวเท้าเดินออกไปจากห้องครัว โดยที่มีชายหนุ่มเดินตามหลังเธอมาติดๆ

“ฉันยังพูดไม่จบเลย จะรีบไปไหน”

“ยะอย่ามาจับหนูนะ”

ลีอาชะงักนิ่งตัวชาเมื่อมือของเขาคว้าหมับเข้าที่ต้นแขนของเธอ แววตาเต็มไปด้วยความหวาดระแวงเมื่อมืออีกข้างของเขาค่อยๆ เลื่อนขึ้นมาจับต้นแขนอีกข้างของเธอ

“ถ้าจับมากกว่านี้เธอจะทำไม ฉันจะมั่นใจได้ยังไงว่าเธอจะไม่เอาเรื่องนั้นไปบอกใคร คำพูดปากเปล่าใครเขาจะไปเชื่อกัน”

ที่จริงเขาไม่คิดว่าเธอจะเอาเรื่องระหว่างเขาและมิลลี่ไปบอกคนอื่น แต่พอมาเห็นหน้าตาและท่าทางตื่นกลัวของเด็กสาวตรงหน้ามันก็ทำให้เขารู้สึกสนุกและอยากหาเรื่องแกล้งเธอเท่านั้นเอง

“เชื่อหรือไม่เชื่อก็ตามใจ แล้วพี่คิดว่าหนูจะได้ประโยชน์อะไรถ้าเอาเรื่องนั้นไปพูดกัน แล้วพรุ่งนี้หนูก็จะออกจากบ้านพี่แล้ว หนูขอให้เรื่องทั้งหมดมันจบลงแค่นี้จะได้ไหมคะ” ลีอาพูดเสียงดังตอบเขา สายตามองดูชายหนุ่มตรงหน้าด้วยความไม่พอใจเมื่อเขายังจับแขนทั้งสองข้างของเธอไว้แน่นและไม่ยอมปล่อย

“ฉันอยากได้อะไรเป็นหลักประกันหน่อย”

ชายหนุ่มดึงคนตัวเล็กเข้ามาในอ้อมแขน เขาโน้มใบหน้าลงไปหาเด็กสาวที่เงยหน้าขึ้นมามองเขาด้วยความตกใจ เธอพยายามจะพูดทักท้วงแต่ก็ถูกปิดปากด้วยริมฝีปากของเขา ลิ้นร้อนสอดแทรกเข้ามากวาดไปรอบโพรงปาก ตวัดลิ้นชิมรสหวานในปากเล็กอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะบดริมฝีปากไปตามเรียวปากอวบอิ่มของเธอ

“หวานดี ..ถือไว้ดีๆ อย่าปล่อยให้จานผลไม้หลุดมือล่ะ” มือหนาจับจานผลไม้ที่กำลังจะเลื่อนหลุดออกจากมือเธอ สายตามองดูเด็กสาวผ่านความมืดสลัว

“อย่า! ถ้ายังไม่หยุดหนูจะตะโกนให้ลั่นบ้านเลย ปล่อยสิ!”

“อยากลองทำแบบนั้นบ้างไหม ฉันสอนให้ได้นะ” ชินโน้มใบหน้าลงไปกระซิบตรงใบหูเล็กก่อนขบเม้มมันเบาๆ

“มะไม่เอา หนูบอกให้ปล่อยไง!!”

“หึ..โนบราด้วยเหรอ เด็กๆ แบบเธอก็ซ่อนรูปเหมือนกันนะ”

ชายหนุ่มสอดมือทั้งสองข้างเข้าไปใต้เสื้อยืดและขยำหน้าอกของเธอเบาๆ ก่อนที่จะเลื่อนมือต่ำลงมาเรื่อยๆ จนถึงกางเกงขาสั้นของเธอ มือของเขาเริ่มป้วนเปี้ยนบนเนินเนื้อใต้ร่มผ้าก่อนที่นิ้วมือจะสอดแทรกเข้าไปหาร่องเล็กที่เปียกชื้นภายใต้แพนตี้ ร่างเล็กสะดุ้งเฮือกและเริ่มรู้สึกหวาดกลัวไปกับสัมผัสของเขา

“อื้ออ..อย่า!!”

ลีอาเผลอปล่อยจานผลไม้ในมือก่อนที่มันจะร่วงหล่นลงบนพื้น ทันทีที่จานแก้วกระทบลงบนพื้นมันก็แตกกระจัดกระจายและเศษแก้วบางส่วนยังกระเด็นมาถูกเท้าเธอ เลือดสีแดงสดค่อยๆ ซึมออกมา

“โอ๊ย! เจ็บ!!” เด็กสาวขมวดคิ้วนิ่วหน้าด้วยความเจ็บก่อนจะขยับตัวถอยร่นไปด้านหลัง

“บ้าชิบ! ยัยเด็กบื้อ! อย่าเพิ่งขยับจะได้ไหม มืดๆ แบบนี้เดี๋ยวก็เดินไปเหยียบเศษแก้วเข้าหรอก”

ชินมองดูแผลที่เท้าเธอด้วยความตกใจ เขาคว้าตัวเด็กสาวไว้ก่อนจะอุ้มคนตัวเล็กขึ้นมาไว้ในอ้อมแขนก่อนจะเดินกลับเข้าไปในห้องครัวที่ไฟยังเปิดสว่างอยู่ เขาค่อยๆ วางตัวเธอให้นั่งลงบนเก้าอี้ก่อนจะรีบก้มลงมามองดูเท้าเธอที่มีเลือดซึมไหลออกมาและแผลเล็กๆ ที่นิ้วเท้า

“ดีที่ไม่ลึกนะ เดี๋ยวฉันไปหาอุปกรณ์มาทำแผลให้”

“ไม่ต้อง! แผลแค่นี้เอง เดี๋ยวหนูไปทำแผลเองได้”

“อย่าดื้อจะได้ไหม! นั่งรออยู่ที่นี่แหละเดี๋ยวฉันมา”

ชายหนุ่มเดินหายไปสักพักก่อนจะกลับเข้ามาพร้อมกับมณี ชินมองหน้าเด็กสาวตรงหน้าอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะพ่นลมหายใจออกมาอย่างหงุดหงิด เขาหยิบกล่องใส่อุปกรณ์ปฐมพยาบาลออกมาจากมือของพี่มณีก่อนจะบอกให้เธอไปเก็บกวาดเศษจานที่แตกกระจายอยู่ด้านนอก

เด็กสาวมองดูชายหนุ่มที่กำลังทำแผลให้เธอด้วยความแปลกใจ เขาดูคล่องมากเหมือนเคยทำแผลบ่อยๆ

“เจ็บไหม” ชินเงยหน้าขึ้นมามองเด็กสาวที่กำลังจ้องมองเขาไม่วางตา

“ไม่เจ็บแล้ว เอ่อ..หนูจะกลับห้องแล้ว”

“เดี๋ยวฉันไปส่งที่ห้อง”

“ไม่ต้อง หนูเดินไปเองได้”

“อุตส่าห์ทำแผลให้ ไม่ขอบคุณฉันหน่อยเหรอ”

“ทำไมหนูต้องขอบคุณด้วย เพราะพี่แหละหนูถึงมาเจ็บตัวแบบนี้”

“เพราะเธอไม่ระวังเองต่างหาก ฉันบอกให้ถือมันดีๆ ไง”

“…”

‘..ไอ้ผู้ชายเหี้ย สันดานเสีย เป็นเพราะนายต่างหาก ทำแบบนั้นกับฉันแล้วยังมาพูดแบบนี้ได้หน้าตาเฉย ไม่มีแม้คำขอโทษหรือจะสำนึกผิดเลยด้วยซ้ำ..’ ลีอาได้แต่คิดในใจก่อนจะเบือนหน้าไปมองทางอื่น

“ชิน! ลีอา! พวกเธอมาทำอะไรกันในห้องครัว”

ทั้งคู่หันไปมองตามเสียงเรียกของหญิงสาวที่กำลังเดินเข้ามาในครัว ชายหนุ่มมองเธอด้วยสีหน้าเรียบเฉยและท่าทางปกติแตกต่างจากเด็กสาวที่รีบลุกขึ้นยืนด้วยท่าทางลุกลี้ลุกลน

“พะพี่มิล่า เอ่อ.. หนูหิวเลยมาหาอะไรกินค่ะ พอดีทำจานใส่ผลไม้หลุดมือแล้วพี่ชินมาเจอพอดีเลยช่วยทำแผลให้ค่ะ” พอได้โอกาสเธอรีบสะบัดมือหนาที่จับข้อมือออกทันทีและรีบเดินเข้าไปหาหญิงสาวที่เดินเข้ามาในห้องครัว

“เอ่อ..ชินทำแผลให้ลีอาเหรอ? เจ็บตรงไหนหรือเปล่าจ๊ะ” มิล่ามองหน้าชินอย่างแปลกใจและรีบเดินเข้ามาดูผ้าปิดแผลบนเท้าข้างซ้ายของลีอาและพลาสเตอร์ปิดแผลที่นิ้วเท้าด้านขวา

“เป็นแผลที่เท้านิดหน่อยค่ะ ถ้ายังไงหนูขอตัวขึ้นไปนอนก่อนนะคะ”

“เดี๋ยวฉันจะพาไปส่งที่ห้อง” ชินที่ฟังอยู่พูดแทรกขึ้นมา สายตาคมมองหน้าเด็กสาวที่เดินไปยืนหลบอยู่ข้างหลังมิล่า

“ไม่ต้อง! หนูไปเองได้”

ลีอาไม่ได้สนใจว่าเขาจะพูดอะไรออกมาอีก ขืนโต้เถียงกับเขาไปก็ไม่มีประโยชน์อะไร เธอรีบเดินออกมาจากในห้องครัวทันทีก่อนจะเดินไปขอโทษพี่มณีที่กำลังเก็บกวาดเศษจานที่แตกอยู่

“มิล่าไปหาชินที่ห้องแล้วเห็นชินไม่อยู่ในห้องน่ะ พอดีได้ยินเสียงของตกแตกเลยเดินลงมาดู” มิลเดินเข้ามาพูดใกล้ๆ เพื่อให้ได้ยินแค่เธอและเขาแค่สองคน

“คืนนี้อย่าเลย ฉันง่วงแล้วแถมพรุ่งนี้ก็มีเรียนเช้าด้วย” ชินมองหน้ามิล่าแว็บหนึ่งก่อนจะก้มหน้าลงมากระซิบเบาๆ ที่ข้างหูของเธอ

“ไม่เป็นไร พรุ่งนี้มิล่าไปมหาลัยพร้อมชินได้ไหม”

“อืม”

มิล่ามองตามหลังชายหนุ่มที่เดินหัวเสียออกไปจากห้องครัวอย่างผิดหวัง เธอหันไปมองแม่บ้านที่กำลังเดินเข้ามาในครัวแว็บหนึ่งก่อนจะรีบเดินกลับขึ้นไปบนห้อง