Novel-novel oleh DharDhara

ฉันนั่งมองดูกิจกรรมรอบกองไฟที่ดำเนินไปเรื่อยๆ มีพวกเกมต่างๆ ให้รุ่นน้องรุ่นพี่ได้ทำร่วมกัน ทุกคนดูสนุกสนานและผ่อนคลาย เป็นการหลวมละลายพฤติกรรมและสร้างความสนิทสนมกลมเกลียวของรุ่นพี่รุ่นน้องในคณะได้เป็นอย่างดี ปราศจากการรับน้องรุนแรงเหมือนที่ฉันเคยเห็นตาตามโซเชียลต่างๆ นับว่ากิจกรรมเข้าค่ายในครั้งนี้ได้บรรลุจุดประสงค์ของมันแล้ว ตอนนี้ก็ผ่านมาเกือบสามชั่วโมงเต็มหลังจากจบกิจกรรมช่วงเวลาสุดท้ายที่ทุกคนรอคอยก็มาถึงนั่นก็คือการสังสรรค์ดื่มกินกันตามอัธยาศัยตอนแรกฉันรู้สึกกระสับกระส่ายอยู่ไม่สุขเมื่อเห็นพวกเพื่อนๆ ของเตชินทร์เข้ามารวมกลุ่มทำกิจกรรมด้วย แต่พอผ่านไปสักพักก็ยังไม่เห็นวี่แววแม้แต่เงาของคนที่ฉันไม่อยากเจอ เตชินทร์คงอยู่กับพี่มิล่าเพราะในกลุ่มเพื่อนสนิทของพวกเขาขาดแค่สองคนนี้เท่านั้น พอคิดได้แบบนั้นก็ทำให้ฉันรู้สึกสบายใจขึ้นมากความง่วงทำให้ฉันเหลือบมองเวลาบ่อยครั้งและเวลาตอนนี้ก็เกือบสี่ทุ่มครึ่งแล้ว แต่ละคนก็เริ่มมีอาการมึนเมารวมถึงกลุ่มเพื่อนๆ ของฉันด้วยเหมือนกัน เพราะฉันคออ่อนถึงได้ไม่ดื่มเบียร์มากเท่าไหร่ อาจจะเป็นเพราะประสบการณ์ที่ผ

Rrrrrr.. Rrrrrr..เสียงโทรศัพท์ที่ดังขึ้นไม่หยุดทำให้ลีอาละความสนใจจากพวกอาหารที่เพิ่งยกมาวางไว้บนโต๊ะ ทันทีที่รู้ว่าใครโทรมาหัวใจดวงน้อยก็กระตุกสั่นไหวด้วยความตื่นกลัว มือก็เผลอกดตัดสายทิ้งอัตโนมัติ เสียงโทรศัพท์เงียบหายไปได้สักพักแต่กลับมีข้อความส่งเข้ามาในเครื่องแทน‘ถ้าโทรไปอีกครั้งไม่รับสาย คงรู้แล้วใช่ไหมว่าจะโดนอะไรบ้าง’“ไอ้คนบ้า!” ฉันสบถออกมาด้วยความไม่พอใจ มือทั้งสองข้างกำโทรศัพท์ในมือไว้แน่น ดวงตากลมโตแลมองไปรอบๆ ก็เห็นเตชินทร์ที่ยืนมองมาทางฉันเขม็งยังไม่ทันคิดว่าจะทำยังไงดีเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นรัวๆ ฉันมองโทรศัพท์ในมืออย่างลังเลแต่ก็กดตัดสายทิ้งไปในที่สุดพลางหันไปมองหน้าใยไหมที่มองการกระทำของฉันด้วยความสงสัยผู้ชายร้ายกาจที่ยืนมองอย่างสงบนิ่งอยู่เริ่มขยับตัวเดินตรงดิ่งมาหา ฉันไม่ได้เดินหนีไปไหนได้แต่ยืนนิ่งๆ ทำงานของตัวเองไป พยายามทำตัวให้เป็นปกติที่สุดแม้ในใจจะอดหวาดหวั่นไม่ได้ เดินหนีดูออกจะอันตรายเกินไปถ้าเกิดอยู่ในที่ปลอดค

พอถึงเวลาบ่ายสองโมงครึ่งพวกรุ่นพี่ปีสองและปีสามก็ให้รุ่นน้องปีหนึ่งมารวมกลุ่มกันตรงลานด้านหลังของโรงแรม รุ่นพี่ชายหญิงหลายคนกำลังพูดสั่งงานรุ่นน้องปีหนึ่งอยู่ตรงหน้าแถว“พวกน้องผู้ชายไปเตรียมงานที่ชายหาดนะคะ ส่วนพวกน้องผู้หญิงก็ช่วยกันเตรียมพวกอาหารเครื่องดื่มสำหรับกิจกรรมรอบกองไฟริมชายหาดค่ำนี้นะคะ” เสียงหวานใสของรุ่นพี่ปีสองพูดปิดท้ายก่อนที่ทุกคนจะแยกย้ายกันไปทำตามหน้าที่ของตัวเองเพื่อนทุกคนรู้แล้วว่าฉันกับกราฟฟิกตกลงคบกัน จะมีก็แต่ใยไหมกับพิชชี่ที่ทั้งแปลกใจระคนสงสัยแต่ก็ไม่ตื๊อถามอะไรมาก จากสีหน้าที่แสดงออกของพวกเธอทั้งสองคนดูจะไม่ค่อยจะเชื่อเท่าไหร่ว่าฉันจะคบกับกราฟฟิกจริงๆ ที่พวกเธอทั้งคู่ไม่เชื่อก็ไม่น่าแปลกใจหรอกเพราะพิชชี่เคยถามฉันมาก่อนหน้านี้แล้ว และฉันก็บอกเธอไปว่าไม่ได้คิดอะไรกับกราฟฟิกแบบนั้นฉันกับกราฟฟิกไม่ได้คิดจะปิดบังอะไร กลับยิ่งอยากเปิดเผยให้เพื่อนๆ และคนอื่นรับรู้ด้วยซ้ำว่าเราทั้งคู่คบกันเล่นละครก็ควรจะให้มันสมจริงสมจังที่สุดถึงจะตบตาใครต่อใครได้สนิท.. 

“เชิญครับ” กราฟฟิกเอ่ยบอก สายตาเหลือบมองใบหน้าของรุ่นพี่ปีสามและสาวสวยที่หย่อนตัวลงนั่งเก้าอี้ตรงกันข้ามที่ว่างอยู่เตชินทร์ปรายสายตามองใบหน้าเรียบเฉยของคนตัวเล็กที่นั่งก้มหน้าก้มตากินขนมในจานของตัวเองเงียบๆ ท่าทางเฉยเมยนั้นทำให้ชายหนุ่มรู้สึกไม่พอใจขึ้นมาอย่างไม่รู้สาเหตุ ดวงตาคมเข้มมองจ้องหน้ารุ่นน้องหนุ่มที่ส่งยิ้มมาให้ตามมารยาทในใจเขารู้สึกไม่พอใจแต่ก็ไม่ได้แสดงความรู้สึกนั้นออกมา ดวงตาคมเข้มยังคงมองจ้องลีอาไม่ละสายตา“พี่ชินมาด้วยเหรอครับ แล้วพวกรุ่นพี่คนอื่นๆ มาด้วยไหม”“มาสิ แต่อยู่ที่โรงแรม ..เรามากันแค่สองคนเหรอ” เสียงทุ้มต่ำเอ่ยบอก ดวงตาคมเข้มจับจ้องใบหน้าหวานและริมฝีปากสีแดงธรรมชาติที่เม้มเข้าหากันแน่นสนิท เตชินทร์ไม่ได้สนใจว่ามิล่าที่นั่งอยู่ข้างๆ จะตวัดสายตาขึ้นมองดูเขาด้วยความรู้สึกยังไง ถึงเธอจะรู้สึกยังไงมันก็ไม่เกี่ยวอะไรกับเขามิล่ามองตามสายตาของเตชินทร์ ถึงจะไม่ชอบใจที่เขาให้ความสนใจลีอาเป็นพิเศษ แต่เธอก็ไม่อยากแสดงอาการหึงหวงไม่พอใจนั้นอ

ผมจัดการถอดกางเกงและบ็อกเซอร์ออกอย่างรวดเร็ว ลูกรักผมมันตื่นตั้งแต่เห็นก้นขาวๆ ของลีอาแล้ว มือทั้งสองจับเรียวขาคู่งามแยกกว้างจนเห็นกลีบเนื้ออวบอูมที่แย้มบานออกจากกัน ส่งนิ้วร้อนออกไปลูบคลำบดคลึงเม็ดเล็กเหนือร่องเล็กสีหวานเล่นช้าๆ บดคลึงจุดเสียวนั้นเล่นย้ำๆ สายตามมองดูสะโพกกลมมนนั้นบิดเร่าสู้นิ้วมือ ร่างกายเธอมันซื่อสัตย์กว่าเจ้าของมันเสียอีก ผมยกยิ้มมุมปากอย่างพอใจเมื่อเห็นน้ำหวานไหลเยิ้มออกมาจนกลีบเนื้อบางมันวาว อดใจไม่ไหวก่อนจะส่งลิ้นร้อนเข้าไปลิ้มชิมความหวานซ่านลิ้นนั้นอย่างกระหายอยาก ยิ่งร่างบางดิ้นพล่านหนักผมก็ยิ่งตะโบมดูดเลียมันแรงขึ้น“อ๊า” ริมฝีปากเล็กสกัดกั้นอารมณ์ซ่านเสียวเอาไว้ไม่อยู่ สะโพกกลมมนยกลอยเด่นขึ้น ขยับเข้าหาลิ้นร้อนอย่างร่านร้อนผมรับรู้ถึงแรงบีบรัดจากภายใน ลิ้นร้อนดูดเลียน้ำหวานจากร่องเล็กจนหมด ลีอาใกล้เสร็จแล้วแต่ผมไม่ยอมให้เธอเสร็จง่ายๆ แน่ ผมจับแก่นกายที่แข็งผงาดจนปวดหนึบขึ้นมาชักรูดเบาๆ จับมันจ่อลงปากทางเข้า ถูไถสัมผัสความนุ่มลื่น ยั้งใจไม่กระแทกมันเข้าไปเร็วนัก ค่อยๆ สอดใส่มันเข้าไปแค่ส่วนหัวและชักออกท

ฉันเดินเข้าไปในห้องน้ำและหยุดยืนอยู่หน้ากระจกเพื่อสำรวจใบหน้าของตัวเองอยู่ครู่หนึ่ง เพราะผิวที่ขาวจัดมันทำให้เห็นรอยแดงชัด ขืนฉันออกไปเจอเพื่อนๆ ในสภาพแบบนี้คงไม่ดีแน่ พิชชี่กับใยไหมต้องซักไซ้ถามไม่หยุดว่าหน้าฉันไปโดนอะไรมา สายตามองดูรอยแดงเป็นริ้วจางๆ บนใบหน้าตัวเอง พอใช้แป้งพัฟเด็กทาทับลงไปบนรอยแดงพวกนั้นก็ยังเห็นชัดอยู่ดี ฉันพ่นลมหายใจออกมาอย่างหงุดหงิด มือหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาส่งข้อความหาพิชชี่ว่ารู้สึกไม่ค่อยสบายจะไม่เข้าเรียนวิชานี้และจะกลับบ้านเลย เราส่งข้อความคุยกันอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่ฉันจะเดินออกมาจากในห้องน้ำฉันนั่งรถแท็กซี่กลับมาบ้านอย่างคนที่จิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว เดินเข้าไปในห้องครัวหยิบก้อนน้ำแข็งในช่องพรีซมาใส่ชามใบเล็กก่อนจะเดินขึ้นไปชั้นบน พอเปิดประตูเข้าไปในห้องก็เดินไปหยิบผ้าขนหนูผืนเล็กขึ้นมาห่อก้อนน้ำแข็งไว้แล้วเอามันมาประคบแก้มข้างซ้ายไว้เพื่อจะให้รอยแดงมันจางลงไวๆ ไม่ได้รู้สึกเจ็บอะไรกับรอยเล็กน้อยแค่นี้แต่รู้สึกเจ็บใจมากกว่า แต่น่าแปลกที่ไม่มีน้ำตาไหลออกมาสักหยดแต่ลึกๆ กลับรู้สึกโล่งใจมากกว่าแทนเตชินทร์ไม่ได้โทรมาหลังจากเกิดเรื่อง เขาดูแคร์พี

กอบัวเรียนอยู่คนละคณะกับมีอาและม่านมุก เวลาเจอกันที่มหาลัยก็แค่ทักทายพูดคุยกันตามธรรมดา แต่ส่วนมากถ้าไม่เจอกันแบบจังๆ กอบัวแทบไม่เดินเฉียดพวกเธอเลยด้วยซ้ำ เหมือนกลัวว่าใครๆ จะรู้ว่าหล่อนเคยอยู่ที่มูลนิธิมาก่อน การที่กอบัวเดินเข้ามาหาเธอนับเป็นเรื่องที่น่าแปลกใจสำหรับมีอาไม่น้อย“มีอะไรหรือเปล่าบัว” มีอาพูดทักขึ้นก่อนเมื่อเห็นท่าทางอึกอักของกอบัว“วันเสาร์นี้พวกเธอว่างไหม” กอบัวหย่อนตัวลงนั่งเก้าอี้ที่อยู่ด้านหลังมีอา“ไม่แน่ใจ..น่าจะว่าง มีอะไรเหรอ” มีอาตอบกลับอย่างไม่ใส่ใจนัก“อยากชวนไปงานปาร์ตี้”“งานปาร์ตี้อะไร” มีอามองใบหน้ายิ้มๆ ของกอบัวอย่างนึกสงสัย“งานปาร์ตี้วันเกิดของเพื่อนรุ่นพี่ที่คณะของฉันเอง ฉันอยากชวนพวกเธอไปเที่ยวด้วยกัน”“วันนี้ฝนท่าจะตกหนัก ร้อยวันพันปีเธอแทบไม่อยากคุยหรือเสวนากับพวกฉันเลยด้วยซ้ำ คิดยังไงถึงมาชวนให้พวกฉันไปเที่ยวด้วย..” ม่านมุกพูดประชดออกมา เธอไม่ค่อยชอบกอบัวอยู่ก่อนแล้ว“มุก” มีอาพูดปรามเพื่อนสนิทพลางส่ายหน้าให้ม่านมุกหยุดพูด กอบัวที่ฟังอยู่ยิ้มเจื่อนหน้าถอดสีลงไปทันที“ก็พูดเรื่องจริงนิ” ม่านมุกไม่สนใจว่ากอบัวจะรู้สึกยังไงกับคำพูดของเธอ เพราะเธออยาก

“จำใส่สมองไว้ด้วยสิ ฉันไม่ชอบพูดเรื่องเดิมซ้ำๆ บ่อยๆ ”“เข้าใจแล้วค่ะ” เธอกัดริมฝีปากล่างเล็กน้อยขณะกลั้นใจตอบ ยังไม่ทันจะพาร่างกายบอบช้ำของตัวเองเดินเข้าห้องน้ำไปเสียงทุ้มต่ำก็เอ่ยขึ้นมาเสียก่อน“มานี่” ราเชนทร์ขยี้บุหรี่ลงในที่เขี่ยบุหรี่ที่อยู่บนโต๊ะใกล้ๆ ก่อนจับบานหน้าต่างให้ปิดสนิทเหมือนเดิม“พรุ่งนี้มีเรียนเช้าค่ะ แล้วตรงสะโพกมันก็เจ็บมากไว้ต่อวันอื่นได้ไหมคะ” มีอาโกหก...ที่จริงแล้วเธอมีเรียนแค่ช่วงบ่าย แต่เรื่องเจ็บตรงบั้นท้ายนั้นเธอพูดจริง เธออยากได้ยาแก้ปวดและอยากนอนพักผ่อน“ตั้งหลายรอบแล้วคุณ..เอ่อ..ยังไม่พอใจอีกหรือคะ”“พอหรือไม่พอมันอยู่ที่ฉัน”“…”“ฉันจะอาบน้ำด้วย”“อาบสองคนมันไม่ค่อยสะดวกมั้งคะ คุณราเชนทร์อาบก่อนก็ได้” มีอาบ่ายเบี่ยง เธอรู้ว่ามันไม่ใช่แค่อาบน้ำหรอก เขาต้องการมากกว่านั้นราเชนทร์ไม่ได้ตอบแต่ใช้สายตากดดัน ร่างสูงเดินตรงเข้าไปหามีอาที่ยืนนิ่งอยู่กับที่ มือข้างหนึ่งกระชากชุดเดรสรสีแดงที่เธอถือไว้ออกก่อนจะใช้มือข้างเดิมบีบขยำลงบนบั้นท้ายที่บวมแดงของเธอ ใบหน้าสวยเหยเกเล็กน้อยเมื่อฝ่ามือหนาบีบแรงขึ้นๆ ร่างสูงดึงรั้งหญิงสาวที่เดินตามเข้าไปในห้องน้ำมันก็เป็นอย่า

เธอเพิ่งสังเกตว่าเขาไม่ได้สวมถุงยางอนามัยยังไม่ทันจะเอ่ยปากทักคนใต้ร่างก็กระแทกสวนขึ้นมาจนเธอนิ่วหน้าเพราะรู้สึกจุกเจ็บมากกว่าเดิม เขามันโรคจิตและดูจะพอใจที่ทำให้เธอเจ็บ“อ๊ะ มันเจ็บ คุณ..บอกว่าจะให้..มีอาทำไง อยู่นิ่งๆ สิคะ” เธอไม่อยากเจ็บตัวอยากจะรู้สึกดีมากกว่า ให้เธอทำเองคงดีกว่าปล่อยให้เขากระแทกใส่แรงๆ แบบนี้“ใส่ถุงยางก่อนดีไหมคะ อ๊ะ”“ไม่ ทำหน้าที่ของเธอต่อสิ ขย่มลงมาแรงๆ ถ้าทำไม่ถูกใจ..ฉันจะเป็นฝ่ายทำเอง”“ถ้าฉันทำ เธอจะเจ็บมากกว่านี้”มีอากัดริมฝีปากล่างเบาๆ ขณะที่มือบางจับหน้าท้องแบนราบไว้แน่น ขยับสะโพกกลมกลึงบดคลึงบนแก่นกายแข็งใหญ่ช้าๆ พอเธอทำเองมันก็เสียวมากจริงๆ ของเขาทั้งใหญ่ทั้งยาวมันคงเข้าไปลึกจนถึงปากมดลูกเลยทีเดียว“อ๊า สะเสียวจัง” เธอหลุดปากออกมาอย่างลืมตัวเมื่อออกแรงกระแทกบนแก่นกายแรงขึ้นเรื่อยๆดูเหมือนราเชนทร์จะพอใจขึ้นแต่มีอาก็ยังทำไม่ถูกใจเขานัก ฝ่ามือหนาฟ

ชายหนุ่มยิ่งยิ้มกริ่มรู้สึกเหมือนสาวสวยตรงหน้ากำลังเล่นตัวมากกว่าจะอยากให้เขาปล่อยมือเธอจริงๆ ไม่มีสาวคนไหนไม่รู้จักนักธุรกิจนามสกุลดังอย่างเขา“มานั่งข้างๆ ฉันนี่ เธอ!ลุกออกไป ฉันจะให้ผู้หญิงคนนี้นั่งตรงนี้แทน” ชายหนุ่มออกปากไล่สาวสวยที่นั่งข้างๆ หล่อนตวัดสายตาขึ้นมองมีอาอย่างไม่พอใจแต่ก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากยอมขยับตัวลุกขึ้นยืนและเดินอ้อมไปนั่งที่โซฟายาวด้านหลังแทนยิ่งขัดขืนผู้ชายคนนั้นก็ยิ่งหัวเราะชอบใจ ท่อนแขนตวัดโอบรัดรอบเอวบางอย่างถือวิสาสะก่อนจะดันร่างบางให้นั่งลงบนตักของตัวเอง“ปล่อยฉันนะ! ปล่อยย!!”มีอาดิ้นขลุกขลัก มือทั้งสองพยายามแกะท่อนแขนที่โอบรัดรอบเอวออก ทุกคนยังคงพูดคุยหัวเราะและดื่มเหล้ากันต่อโดยทำเหมือนเธอไม่มีตัวตน พวกเขาทำเหมือนกับเรื่องที่เกิดขึ้นกับเธอเป็นเรื่องปกติเธอหันไปมองราเชนทร์ พยายามจะส่งสัญญาณขอความช่วยเหลือ เขากำลังมองเธออยู่เช่นกัน แต่มองด้วยสีหน้าและแววตาเรียบเฉยเย็นชา คาดเดาไม่ออกว่าเขาจะช่วยเธอไหมในขณะที่ผู้ชายคนนี้กำลังกร

“แกรู้จักกับคุณราเชนทร์ด้วยเหรอ” ม่านมุกเอ่ยถามขึ้นมาระหว่างที่พวกเธอทั้งคู่ยืนรอรถแท็กซี่อยู่บริเวณด้านหน้าของมูลนิธิมีอารู้ว่าเพื่อนอยากรู้เรื่องนี้มากแต่ไม่กล้าถามอะไรออกมาเพราะในมูลนิธิมีคนอยู่เยอะและเธอแทบไม่เปิดโอกาสให้ม่านมุกได้ถามเลย เธออยากโกหกแต่คนอย่างม่านมุกคงไม่เชื่อและไม่เลิกสงสัยแน่ๆ ถ้าคำตอบมันไม่มีเหตุผลพอและคงตามถามเซ้าซี้ไม่หยุดจนกว่าจะได้คำตอบที่หล่อนพอใจ“อืม เคยเจอที่เอ็มมาริออนเมื่ออาทิตย์ก่อน”“ตอนที่แกไปกับอีธานเหรอ เฮ้ย! ทำไมแกไม่เห็นแกเล่าให้ฉันฟังอะ เล่ามาให้หมดเลยนะไปรู้จักคุณราเชนทร์ได้ยังไง”“อือ ก็คุยกันนิดหน่อย” ขนาดเธอเตรียมคำตอบไว้แล้วพอถูกจี้ถามจริงๆ ก็ตอบไม่ถูกเหมือนกัน สายตาม่านมุกดูคาดคั้นจนมีอาต้องพ่นลมหายใจออกมาอย่างอึดอัด“แค่นั้นจริงเหรอ ไม่เชื่ออะ! ดูแกสนิทสนมกับเขาออก เห็นคุยกันตลอดแถมเดินตัวติดกันไม่ห่าง แถมฉันยังได้ยินเขาเรียกชื่อเล่นแกบ่อยๆ

ช่วงสายของวันเสาร์ทุกคนที่มูลนิธิดูยุ่งวุ่นวายกับการเตรียมงานต้อนรับบุคคลสำคัญที่กำลังจะเดินทางมาถึง มีอา ม่านมุกและเพื่อนคนอื่นๆ ที่ว่างในวันนี้กำลังช่วยกันสำรวจดูแลความเรียบร้อยอีกรอบเพื่อไม่ให้งานขาดตกบกพร่อง รวมถึงการช่วยดูแลเด็กเล็กๆ ให้นั่งอยู่กับโต๊ะของตัวเองให้เรียบร้อย ถึงการจัดเตรียมสถานที่จะมีเจ้าหน้าที่มาจัดเตรียมงานให้อยู่แล้วแต่ถ้าวันไหนตรงกับวันว่างไม่มีเรียนหรือไม่ได้ติดธุระอย่างอื่นมีอาและม่านมุกมักจะมาช่วยงานต่างๆ ของมูลนิธิเสมอเธอรู้แค่ว่าเจ้าของมูลนิธิจะเดินทางมาแจกของขวัญและขนมให้กับเด็กๆ แต่ไม่มีกำหนดการแน่นอน เดือนครั้งหรือไม่ก็สองสามเดือนครั้ง พอเด็กทุกคนรู้ก็มักจะตื่นเต้นดีใจและตั้งหน้าตั้งตานับวันรอเพราะจะได้ทั้งเสื้อผ้าชุดใหม่ หนังสือนิทาน ของเล่นรวมถึงขนมอร่อยๆ แต่ภาพผู้ชายร่างสูงที่เดินลงมาจากรถและมีลูกน้องที่มีอาคุ้นหน้าคุ้นตาเป็นอย่างดีเดินตามหลังมาด้วยทำให้เธอทั้งตกใจและประหลาดใจไม่น้อย ไม่คิดว่าจะเป็นผู้ชายคนนั้นที่มาเองเพราะส่วนมากคนที่มาจะเป็นคุณมิคาเอลกับภรรยาของท่านเธอไม่คิดว่าคนร้ายกาจ