เข้าถิ่นตามธรรมเนียม 6

ยามออกจากตำหนักเฟิ่งหวงอีกครั้ง ละอองหิมะโปรยปราย ต้องชุนเยี่ยนประคองจินฉานเดินมายังตำหนักผิงอันพร้อมด้วยผู้ติดตามจากบ้านเกิดและนางกำนัลชาวต้าเจวียนที่เพิ่งได้รับมาจากหลิวกุ้ยเฟยอีกจำนวนหนึ่ง ขันทีและนางกำนัลประจำตำหนักต่างยืนเรียงแถวรอต้อนรับพระสนมคนใหม่อย่างนอบน้อม หญิงสาวพยักหน้าเป็นเชิงให้ทั้งหมดลุกขึ้น นางปรายตามองตำหนักปีกทั้งซ้ายขวา แล้วจึงเอ่ยถามกับนางกำนัลที่ดูอาวุโสที่สุดในแถว “ที่นี่นอกจากตัวข้าแล้ว มิมีสนมผู้อื่นอีกหรือ?”

สตรีนางนั้นเอ่ยตอบด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล “ทูลพระสนม ฝ่าบาททรงเห็นว่าพระสนมนิยมชมชอบความสงบมาแต่ไหนแต่ไร จึงได้ให้ถงไฉ่เหรินและเจินเป่าหลินที่เคยอยู่ที่ตำหนักปีกซ้ายและขวาย้ายไปยังตำหนักอื่นเพคะ”

จินฉานถอนใจน้อยๆ มิน่าเจินเป่าหลินผู้นั้นถึงได้กล่าววาจากระทบกระเทียบนางเช่นนั้น ที่แท้เป็นวิหคที่ถูกแย่งรังนี่เอง “ฝ่าบาทไม่เห็นต้องทำถึงขนาดนี้เลย ทำเช่นนี้จะทำให้ตัวข้าถูกพระสนมคนอื่นเขม่นเอาได้”

หลีฮุ่ยที่ติดตามมาภายหลังได้ยินเช่นนั้นก็รีบกล่าว “พระสนมอย่าได้กังวลไป ทั้งหมดทั้งมวลนี้ฝ่าบาทเพียงปรารถนาให้ท่านอยู่อย่างสงบ จากที่เห็นที่ตำหนักเฟิ่งหวง ฮองเฮาและเหล่าสนมตำแหน่งสูงต่างให้ความเอ็นดูท่านไม่น้อย ท่านเองเป็นผู้เฉลียวฉลาด หมั่นไปเยือนตำหนักของพระสนมต่างๆ บ่อยครั้งเสียหน่อย รู้จักผูกไมตรีกับผู้ที่สมควรผูกไมตรี กระทำเช่นนี้จึงทำให้ท่านอยู่ในวังหลวงได้อย่างมีความสุข”

ร่างงามคลี่ยิ้มบาง “หลีกงกง ข้าเป็นหนี้คำแนะนำอันประเสริฐของท่านอีกแล้ว”

หลีฮุ่ยได้ฟังเพียงแค่ยิ้มรับ หลังจากนั้นจึงผายมือให้พระสนมคนงาม “เชิญพระสนมเข้าตำหนักเถิดพ่ะย่ะค่ะ”

เพียงย่างเท้าเข้าสู่ตำหนักผิงอัน สายตาของจินฉานพลันกวาดมองไปรอบๆ จมูกได้กลิ่นจางๆ ของสีและรักจากเครื่องเรือนที่บ่งบอกว่าสั่งทำใหม่เพื่อตำหนักผิงอันส่วนกลางนี้โดยเฉพาะ แต่ละชิ้นล้วนแกะสลักด้วยลวดลายสวยสด ทั้งเก้าอี้กุ้ยเฟย โต๊ะรับประทานอาหารทำจากไม้หนานมู่ เข้ากับแจกันหยกเขียว ต้นปะการังแดงที่ตั้งตระหง่านอยู่ แจกันปากแคบหลางเหยาหง (郎窑红 คือ เครื่องดินเผาเคลือบสีแดงและทองแดง) สีแดงดังเลือดพิราบฉูดฉาดทว่าเลอค่าที่ตั้งประดับพร้อมกับเครื่องทองและเครื่องทองเหลืองอย่างหรูหรามีรสนิยม เมื่อมองปรายตามองไปยังทางเข้าห้องบรรทม มีม่านมุกที่ร้อยจากมุกเม็ดเล็กๆ ขนาดเท่าๆ กันร้อยเรียงเป็นสายคล้ายกับม่านพิรุณเดือนสารทกางกั้น เพียงมองลอดผ่านม่านมุกก็รู้ว่าภายในนั้นย่อมวิจิตรตระการไม่แพ้ในส่วนห้องรับรองนี้อย่างแน่นอน

จินฉานพินิจความงามของตำหนักนี้ด้วยสายตาเรียบเฉย ก่อนหันไปมองนางกำนัลประจำตำหนัก ซึ่งดูอาวุโสที่สุด “เจ้าชื่ออะไร?”

นางกำนัลผู้นั้นเอ่ยตอบ “หม่อมฉันชื่อเฉิงฮวานเพคะ”

เด็กสาวพยักหน้า “เฉิงฮวาน ตัวข้าเพิ่งได้รูปสลักพระอวโลกิเศวรมาจากฮองเฮา ช่วยนำทางข้าไปยังห้องพระตำหนักนี้ที ข้าจะนำรูปสลักไปประดิษฐานที่นั่น”

เฉิงฮวานรับคำ จากนั้นจึงเดินตามไปยังห้องพระ จินฉานเพียงให้ชุนเยี่ยนเทินกล่องรูปสลักเดินตามเข้าไปในห้อง ส่วนตนเพียงหยิบกล่องเล็กๆ ใบหนึ่งจากหีบใบใหญ่ที่ติดตัวจากป๋ายอี้เดินตามมา แล้วสั่งให้เฉิงฮวานกับคนอื่นๆ ไปรออยู่ที่ด้านนอกเพื่อคืนความสงบและความเป็นส่วนตัวให้กับสองนายบ่าวที่มาจากบ้านเกิดเดียวกัน

ชุนเยี่ยนเปิดกล่องกำมะหยี่นั้น นำรูปสลักพระอวโลกิเตศวรวางตั้งบนฐานดอกบัวที่มีอยู่แล้ว จากนั้นจินฉานจึงเปิดกล่องของตนออก ภายในเป็นกระถางกำยานทองเหลืองลักษณะคล้ายดอกบัวตูมที่พร้อมผลิกลีบในช่วงคิมหันตฤดู จินฉานหยิบเครื่องหอมผสมแก่นไม้จันทน์ลงไปกำมือหนึ่ง เมื่อใช้ไฟจุด กลิ่นหอมละมุนจึงค่อยๆ โชยชายไปทั่วห้องพระแคบๆ นั้น ชุนเยี่ยนมองควันกำยานที่ลอยเป็นสายอย่างอ้อยอิ่งแล้วเอ่ยเสียงแผ่วค่อย “ฝ่าบาทตรัสว่าโปรดองค์หญิงหนักหนา ทว่าในตำหนักนี้ กลับไม่มีสิ่งใดที่เป็นของป๋ายอี้เลยแม้แต่น้อย ไม่ว่าจะเสื้อผ้า เครื่องประดับ ของตกแต่ง เทียบกับตอนที่ท่านอ๋องของเรารับสนมจากเผ่าอื่นเข้ามา ท่านยังเอาใจพวกนางด้วยการตกแต่งตำหนักและจัดหาข้าวของเครื่องใช้จากบ้านเดิมเพื่อให้พวกนางคลายความคิดถึงบ้าน แต่นี่...”

“ชุนเยี่ยน สนมที่มาจากเผ่าพันธุ์ที่ล่มสลายเช่นตัวข้า มีสิทธิ์เรียกร้องอันใดได้หรือ?” ดวงตาของจินฉานเหม่อมองดวงหน้าอิ่มเอิบนวลลออของรูปสลักที่อาบไล้ด้วยแสงเทียน “พูดให้สวยหรูหน่อยคือเข้าถิ่นตามธรรมเนียม อยู่ในที่ของเขา เป็นคนของเขา ก็จำต้องต้องเรียนรู้วัฒนธรรมประเพณีของเขา กินอาหารของเขา สวมเสื้อผ้าของเขา พูดภาษาของเขา ไม่ทำตนผิดแปลกจากผู้อื่น วังหลวงจะได้สุขสงบ ไร้เรื่องวุ่นวาย เป็นตัวอย่างอันดีกับไพร่ฟ้าประชาชน” นางว่าขณะมองอาภรณ์ลายดอกเสาเย่าที่สวมใส่บนร่างของตน “ถ้าพูดให้น่าเกลียดเสียหน่อย ก็คือการทำลายความเป็นตัวตนของเรา ทีละเล็ก ทีละน้อย ไล่ลงมาจากชนชั้นสูงเช่นพวกเรา เพื่อให้คนของป๋ายอี้นั้นเห็นว่าเจ้าชีวิตของพวกเขายอมจำนนต่อต้าเจวียนแล้ว จากนั้นเมื่อคนในเผ่าของเราเห็นว่าผู้นำปฏิบัติตามต้าเจวียนเยี่ยงสุนัขเชื่อเชื่องตัวหนึ่ง พวกเขาจะไม่เอาเยี่ยงอย่างเชียวหรือ ถ้าเป็นเช่นนั้น ไม่เกินสิบปี ป๋ายอี้ก็จะสูญสิ้น กลายเป็นเพียงส่วนหนึ่งของต้าเจวียนไป มิอาจหารากเหง้า และวัฒนธรรมที่บรรพบุรุษสั่งสมมานับร้อยนับพันปีได้อีก”

“องค์หญิง”

จินฉานยิ้มบาง นางเอื้อมมือซ้ายแตะยังกระถางกำยานที่ไฟภายในกำลังค่อยลามเลียเผาไหม้เครื่องหอมอย่างเชื่องช้า “วางใจเถอะ ชุนเยี่ยน ตัวข้าไม่มีวันยอมให้วันนั้นมาถึงแน่”

ชุนเยี่ยนเพียงหลุบตาลงต่ำ คล้ายหลบเลี่ยงไม่กล้ามองแผ่นหลังงามสง่านั้น โลมาทุกเส้นลุกชันราวกับลมหนาวจากภายนอกพัดพาต้องผิวกายทั้งๆ ที่ภายในห้องพระนั้นปิดประตูหน้าต่างแน่นหนา

เมื่อนางเงยหน้าขึ้นมาอีกครั้ง อาจเป็นเพราะเร่งรีบจนตาพร่าหรือไม่ก็ไม่อาจรู้ ทว่าในคลองจักษุของชุนเยี่ยนกลับเห็นภาพๆ หนึ่ง

...แหวนที่เคยอยู่บนนิ้วนางข้างซ้ายขององค์หญิงจินฉานคล้ายมีชีวิต คืบคลานเข้าไปในช่องว่างของกระถางกำยานที่ฉลุลายแล้วหายวับไป...