เข้าถิ่นตามธรรมเนียม 5

หลังจากแนะนำสนมใหม่เสร็จสิ้น จินฉานและเหล่าสนมต่างแยกย้ายกลับตำหนักของตน เหลือเพียงฮองเฮาและหลิวกุ้ยเฟยที่พระนางเรียกตัวเอาไว้ก่อน ภายในห้องเงียบสงบเจือกลิ่นหวานละมุนของกำยานที่กำลังเผาไหม้ในกระถางกำยานทองเหลืองฉลุลายดอกไม้วิจิตร ฮองเฮารับถ้วยชาหลงจิ่งร้อนกรุ่นจากนางกำนัล แล้วใช้ฝาเขี่ยใบชาที่ลอยอยู่เหนือผิวหน้ายกจิบขึ้นอึกหนึ่ง พลันถอนหายใจแช่มช้า “ในที่สุด สองพี่น้องสกุลจ้าวก็ครบคน (หมายถึงจ้าวเฟยเอี้ยนและจ้าวเหอเต๋อ ที่ทำให้ราชวงศ์โจวเกือบพินาศ ในที่นี้หมายถึง จินเฟยและจินฉานที่เป็นญาติกัน) ...หญิงสกุลจินนั้นช่างดวงแข็งนัก”

หลิวกุ้ยเฟยเมื่อปราศจากคนนอกได้ยินดังนั้นจึงรีบคุกเข่าลงเบื้องหน้าสตรีสูงศักดิ์แล้วเอ่ยเสียงร้อนรน “เป็นความผิดของหม่อมฉันเองที่สั่งสอนองค์ชายสามไม่ดี ทำให้เกิดความผิดพลาดเพคะ” ทว่าฮองเฮากลับลุกขึ้นใช้สองมือประคองแขนทั้งสองของหญิงงามผู้มีอำนาจรองจากตน ยกยิ้มอบอุ่นอย่างไม่ถือสา “น้องหญิงกุ้ยเฟยอย่าได้กล่าวโทษตนเองเช่นนั้น จะเป็นความผิดของเจ้าได้อย่างไร ตัวข้ารู้ดีว่าองค์ชายสามได้ทำสุดความสามารถเท่าที่มีแล้ว ผู้ที่ทำให้เสียเรื่องคือองค์ชายห้าโอรสของจินเฟยต่างหากเล่า”

‘ทำได้สุดความสามารถเท่าที่มีแล้ว’ ประโยคนี้เสียดใจคนฟังยิ่ง ไม่มีผู้ใดในวังหลวงหรือแม้กระทั่งตัวหลิวกุ้ยเฟยที่เป็นมารดาเองจะไม่รู้ว่าบุตรชายของนางผู้นี้ประพฤติตนเหลวแหลกเพียงใด ทั้งสุรา นารี การพนัน รวมไปถึงการคบหาสหายนอกวังที่ล้วนเป็นพวกไม่เอาไหน เรียกได้ว่าเป็นผู้ที่สมควรเรียกได้เต็มปากว่าเป็นพวกใกล้ชาดติดสีแดงใกล้หมึกติดสีดำของแท้ เป็นที่ระอาของฮ่องเต้และเหล่าเชื้อพระวงศ์รวมไปถึงขุนนางเป็นอย่างยิ่ง เหตุการณ์ร้ายแรงล่าสุดนั้นเกิดขึ้นในงานเลี้ยงของเทศกาลตวนอู่เมื่อปีที่แล้ว องค์ชายสามที่เมาสุราอย่างหนักเผลอไปพูดจาแทะโลมบุตรสาวของอัครเสนาบดีสกุลซูซึ่งมีคู่หมั้นคู่หมายอยู่แล้ว อัครเสนาบดีนำความที่เข้ากราบทูลฮ่องเต้ ทำให้ฮ่องเต้ที่ให้ความสำคัญกับขุนนางชั้นผู้ใหญ่ประกอบกับที่องค์ชายสามเดิมก็มิใช่โอรสที่ทรงโปรดอยู่แล้ว พระองค์จึงกริ้วจัด บริภาษองค์ชายเสเพลผู้นั้นต่อหน้าธารกำนัล จากนั้นจึงลงโทษให้ไปคุกเข่าที่ศาลบรรพชนเป็นเวลาเจ็ดวัน เป็นที่อับอายยิ่งนัก หลิวกุ้ยเฟยร้อนใจอย่างยิ่งจึงเร่งรุดไปยังตำหนักเฟิ่งหวงเพื่อทูลขอให้ฮองเฮาช่วยเหลือ โชคยังดีที่ประจวบเหมาะกับฮ่องเต้มีพระราชโองการส่งองค์ชายห้าไปยังด่านเจิ้งถังเพื่อคุ้มกันองค์หญิงจากป๋ายอี้พอดี ฮองเฮาจึงลองทูลขอให้ฮ่องเต้นำองค์ชายสามร่วมติดตามคุ้มกันด้วย โดยอ้างถึงความอายุน้อยด้อยประสบการณ์ขององค์ชายห้าและเป็นการทำความชอบเพื่อไถ่ถอนความผิดไปในตัว นับว่ายิงธนูดอกเดียวได้นกถึงสองตัว

“ทั้งๆ ที่บุตรชายของหม่อมฉันได้โอกาสจากพระนางฮองเฮา กลับทำให้พระองค์ผิดหวัง หม่อมฉันละอายใจแทนบุตรชายของหม่อมฉันเหลือเกิน” นางกล่าวด้วยน้ำเสียงแผ่วค่อยอย่างรู้สึกวิตกพาลให้ดวงหน้าที่ผัดแป้งหอมหนาหลายชั้นเพื่อบดบังริ้วรอยของช่วงวัยบัดนี้ยิ่งซีดขาวเป็นทวีคูณ แต่ว่าฮองเฮากลับมิถือสา พลางหยิบผ้าเช็ดหน้าปักลายดอกไห่ถังบรรจงเช็ดเหงื่อที่ผุดพรายตรงขมับของหลิวกุ้ยเฟยพลางกล่าวเสียงนุ่ม “ตัวข้าได้กล่าวแล้วว่าองค์ชายสามทำสุดความสามารถแล้ว ถึงแม้จะหยุดยั้งการเข้าวังของหญิงสกุลจินมิได้ แต่การที่คุ้มครองนางกลับมายังต้าเจวียนอย่างปลอดภัยนั้นก็ทำให้องค์ชายสามได้รับความดีความชอบ ฮ่องเต้ถึงกับทรงมีดำริจะเลื่อนขั้นเขาจากกั๋วกงเป็นจวิ้นหวัง แบบนี้มินับเป็นนิมิตรหมายอันดีที่เขาจะเข้าใกล้ตำแหน่งรัชทายาทไปอีกขั้นหรอกหรือ”

“ถึงเช่นนั้นตำแหน่งของเขาก็เพียงเทียบเท่ากับองค์ชายห้าของจินเฟย...”

“ตำแหน่งจวิ้นหวังเท่าเทียมกันแล้วอย่างไร นอกเหนือจากความสามารถโดดเด่นแล้วต้องดูว่าออกมาจากครรภ์ของสตรีนางใดด้วย องค์ชายห้าถือกำเนิดจากจินเฟยที่เป็นเพียงชาวเผ่าป๋ายอี้ ส่วนองค์ชายสามมีมารดาเป็นชาวต้าเจวียนโดยกำเนิดเช่นเจ้า บิดาของเจ้าก็เป็นขุนนางผู้ใหญ่ที่รับใช้ราชสำนักต้าเจวียนมาถึงสองสมัย เช่นนี้แล้ว บุตรของสตรีบ้านป่าเมืองเถื่อนจะไปเทียบกับบุตรของเจ้าได้อย่างไรกัน”

“ฮองเฮา...”

“น่าเสียดายที่ตัวข้าเป็นบุปผาที่ร่วงโรย อยู่ร่วมกับฝ่าบาทมานับสิบปีกลับไร้โอรสธิดา ถือได้ว่าบกพร่องอย่างยิ่ง ข้าคิดไตร่ตรองอยู่นาน วันนี้จึงนับเป็นโอกาสอันดีที่จะกล่าวกับเจ้า” กลีบปากสีเฝิ่นหงเอ่ยช้าๆ “ถ้าตัวข้าอยากรับองค์ชายสามเป็นโอรสบุญธรรมของข้า เจ้าจะขัดข้องหรือไม่?”

“ฮองเฮา...”

“ตัวข้าจะสนับสนุนเขาให้ขึ้นเป็นจักรพรรดิองค์ต่อไป เมื่อถึงตอนนั้นตัวข้าจะกลายเป็นหวงไทโฮ่ว ส่วนเจ้าจะเป็นหลิวกุ้ยไท่เฟย ร่วมกันให้คำชี้แนะสั่งสอนเหล่าสนมนางในรุ่นใหม่ในวังหลวง เสพสุขเกียรติยศใช้ชีวิตอย่างสงบสุขตามประสาพี่น้อง จะได้หลุดพ้นจากการแก่งแย่งชิงดีที่ผ่านมาร่วมครึ่งชีวิตเสียที”

“...เป็นพระมหากรุณาธิคุณเพคะ” หลิวกุ้ยเฟยเอ่ยเสียงเครือประหนึ่งซาบซึ้งในน้ำใจของฮองเฮายิ่งนัก ทว่าผู้ใดจะรู้ว่านั่นคือเสียงเครือจากการลอบกัดฟันกรืดกรอด กุ้ยไท่เฟยหรือ ตำแหน่งนั้นจะยิ่งใหญ่เทียบเท่ากับตำแหน่งหวงไทโฮ่วได้อย่างไร มีหรือว่านางจะไม่รู้ว่าสตรีที่งามดั่งบุปผาแต่มิอาจออกผลตรงหน้านางนี้ประสงค์สิ่งใด คิดว่าฮองเฮาจะเก็บนางเอาไว้ให้เป็นเสี้ยนหนามหรือ? มิแคล้วต้องกำจัดนางดั่งสังหารลาเมื่อเสร็จงานโม่แป้งอย่างไม่ต้องสงสัย

เมื่อใดที่บุตรชายของนางได้ขึ้นเป็นรัชทายาท เมื่อนั้นคือช่วงเวลาตัดสินว่าผู้ใดกันแน่ที่จะได้ขึ้นเป็นไทโฮ่ว!