บทที่ 17 กลับจวนหซู่อีกครั้ง

หลังจากที่แพทย์หลวงตรวจชีพจรแล้ว เขาก็ตรวจหน้าอกอีกครั้ง ใบหน้าของเขาซีดลงไปอีก ในวันที่อากาศหนาวเช่นนี้กลับมีเหงื่อจำนวนมากผุดขึ้นมาบนหน้าผากของเขา

เหลียงซือ ผู้บัญชาการกองทัพจักรวรรดิพูดขึ้น “แพทย์หลวง อาการของท่านอ๋องเป็นอย่างไรบ้าง”

แพทย์หลวงในจักรพรรดิถอนมือของเขาอย่างสั่นเทาและพูดอย่างเคร่งขรึม “กลับไปรายงานท่านอ๋อง รายงานท่านใต้เท้า ปอดและหลอดเลือดหัวใจขององค์ชายเซียวได้รับความเสียหายอย่างรุนแรง หลังจากข้าพระองค์ตรวจอาการพบว่าท่านอ๋องได้รับบาดเจ็บสาหัสที่หน้าอก แต่เดิมฝ่าพระบาททรงได้รับบาดเจ็บอยู่แล้ว การโจมตีที่รุนแรงนี้ทำให้มีเลือดคั่งในหัวใจ ดูเถิด ยังมีรอยเลือดบนพระพักตร์ของท่านอ๋องอยู่เลย”

ทุกคนมองดูและเห็นว่ามีรอยฟกช้ำจากหมัดบนหน้าอกของหยุนเส้ายวนราวกับว่าเลือดหยุดนิ่งอยู่บริเวณนั้น

สีหน้าของหยุนจินเฟิงเปลี่ยนไปอย่างเห็นได้ชัด เป็นไปไม่ได้ เป็นไปได้อย่างไร เขาแค่ต่อยให้บาดเจ็บเพียงเล็กน้อย มันจะร้ายแรงขนาดนี้ได้อย่างไร

หลานจี้รู้สึกกังวล “แพทย์หลวง จะะเกิดอะไรขึ้นกับท่านอ๋องหรือไม่ รีบจ่ายยาและฝังเข็มโดยเร็วเถิด”

แพทย์หลวงในจักรพรรดิได้ทำการฝังเข็มให้อย่างตรงจุด แต่ก็ไม่เป็นผล

หยุนจินเฟิงเห็นว่าแพทย์หลวงในจักรพรรดิฝังเข็มไปแล้ว แต่หยุนเส้ายวนก็ยังไม่ตื่น เขาโกรธมากจึงคว้าคอเสื้อของแพทย์หลวงแล้วพูดว่า "ท่านโกหก เขาไม่ได้รับบาดเจ็บสาหัสอันใดเลย”

แพทย์หลวงคิดว่าหยุนจินเฟิงกังวลเกี่ยวกับอาการบาดเจ็บของท่านอ๋อง เขาถอนหายใจ “ท่านอ๋อง อาการบาดเจ็บของท่านอ๋องนั้นร้ายแรงมากจริงๆ ข้าพระองค์ไร้ความสามารถ ดังนั้น ข้าพระองค์จึงขอให้ศาลเป็นผู้ตัดสิน”

หยุนจินเฟิงพึมพำ”เป็นไปไม่ได้ เป็นไปไม่ได้ ข้าเพียงต่อยเขาหมัดเดียวเท่านั้น!”

แพทย์หลวงตกใจมาก “อะไรนะ เป็นท่านอ๋องเองเหรอ”

เหลียงซือออกคำสั่งไปยังกองทัพจักรวรรดิขอให้จางหยวนแห่งโรงหมอจักรพรรดิตัดสินคดีนี้ทันที และรายงานเรื่องนี้ให้จักรพรรดิทราบ ขอพระองค์ประทานยาให้

หยุนจินเฟิงถอยออกไปอย่างช้าๆ รู้สึกตื่นตระหนกเล็กน้อย หยุนเส้ายวนสมควรตายก็จริง แต่มันจะตายด้วยฝีมือเขาไม่ได้

หากตอนนี้มันตายไปแล้ว เขาก็ไม่มีโอกาสได้เป็นองค์ชายแน่

“ท่านอ๋อง ท่านอ๋อง…” คนจากวังซู่รีบวิ่งเข้ามาและกระหืดกระหอบพูด “ล่อจี่นซูหลบซ่อนอยู่ในบ้านพักสุนฟางที่นางเคยอาศัยอยู่ เมื่อครู่มีคนผ่านไปพบว่ามีใครบางคนอยู่ในบ้านพักสุนฟาง จึงเปิดประตูเข้าไปดูก็พบว่าเป็นนาง พระชายาก็อยู่ข้างในนั้นด้วยขอรับ”

ดวงตาของหยุนจินเฟิงลุกเป็นไฟ "ล่อจี่นซู นังสารเลว ข้าจะสับเจ้าเป็นชิ้นๆ ด้วยมีดพันเล่ม!"

เขาหันหลังกลับทันทีและนำคนของเขาออกไปโดยไม่คำนึงถึงอาการบาดเจ็บขององค์ชายเซียว ใต้เท้าเซี่ยช่วยเหลือในการจัดการคดีและออกไปพร้อมกับผู้บัญชาการเหลียงโดยทิ้งเกาลินไว้คอยเฝ้าองค์ชายเซียว

ย้อนเวลากลับไปหนึ่งชั่วโมงก่อนการค้นหาของรัฐบาล

ในเวลานั้นหยุนจินเฟิงพาผู้คนออกไปนอกวังขององค์ชายเซียว เหลียงโจ่วตะโกนเสียงดังว่าคำสั่งของจักรพรรดิมาถึงแล้ว ล่อจี่นซูที่อยู่ใน บ้านพักหวู่เหิงก็ได้ยิน

หยุนจินเฟิงคนนี้เอ้อระเหยเสียงจริง

แม้ว่าอาการของพระชายาหซู่จะดีขึ้นแล้ว แต่นางก็ยังไม่ฟื้น หากพวกเขาบุกเข้าไปพบนาง พวกเขาอาจฆ่านางโดยไม่ฟังคำอธิบายใดๆ และขัดขวางการรักษาของนาง

ยิ่งกว่านั้นนางยังไม่สามารถบอกเป็นนัยถึงองค์ชายเซียวได้

ดังนั้นก่อนที่พวกเขาจะเข้าไปในบ้านพัก ล่อจี่นซูจึงกำจัดระบบเลือดสีน้ำเงินออกไป และขอให้หุ่นยนต์ผู้ช่วยอุ้มพระชายาหซู่ ในขณะที่นางอุ้มเด็กไว้และเปิดใช้งานปีกของนางเพื่อบินกลับไป

ระบบป้องกันในช่วงสงครามมีฟังก์ชันล่องหน แต่ฟังก์ชันล่องหนนี้สามารถใช้งานได้เพียงสามนาทีเท่านั้น ดังนั้นนางจึงไม่สามารถวิ่งได้ไกลนักและต้องกลับไปที่วังซู่เท่านั้น

ผู้คนเกือบทั้งหมดในวังซู่จากไป เหลือคนรับใช้เพียงไม่กี่คน ดังนั้นนางจึงแอบกลับไปที่ย้านพักสุนเฟิงที่ซึ่งเจ้าของเดิมอาศัยอยู่

พระชายาหซู่ต้องเข้ารับการรักษาอย่างต่อเนื่อง อาการของนางดีขึ้นแล้ว จะหยุดการรักษาในเวลานี้ไม่ได้เป็นอันขาด

อย่างไรก็ตามนางลืมไปว่ามีเสี่ยวหลู่ซึ่งเป็นสาวใช้อีกคนในบ้านพักสุนเฟิงที่ทรยศต่อเจ้านายเดิม

โชคดีที่นางตอบสนองอย่างรวดเร็ว ก่อนที่เสี่ยวหลู่จะตื่นตะหนกและตะโกนเรียกคนมาก็ถูกล่อจี่นซูผลักออกไป

หลังจากเปิดใช้งานระบบการแพทย์และการตั้งที่พักให้กับพระชายาหซู่แล้ว ล่อจี่นซูก็มัดนางเอาไว้ ปิดปากและปลุกนางให้ตื่น

เมื่อแน่ใจว่านางจะไม่กรีดร้องเพราะความหวาดกลัวจึงถอดผ้าปิดปากของนางออก

บางขั้นตอนก็จำเป็นจะต้องทำเสมอ ล่อจี่นซูถือมีดผ่าตัดเล็กๆ ไว้บนแก้มของนางแล้วถามว่า “ผู้ใดสั่งให้เจ้าใส่ร้ายข้า”

คนที่ยุยงเสี่ยวหลู่ให้ใส่ร้ายนางคงเป็นฆาตกรนั่นล่ะ