Share
บทที่ 326 ขอโทษแล้ว
Related chapter
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 327 ดูรายงานเสร็จแล้ว
ในตอนเย็นเชาหยวนพาจินซูไปที่บ้านของตระกูลหวู่บัณฑิตอดอาหารประท้วงมาหลายวัน ร่างกายก็อ่อนล้า ล้มป่วยลุกไม่ขึ้นนานแล้วตั้งแต่กลับมาจากวังวันนี้ และกินข้าวต้มไปครึ่งชามแล้วดังนั้นเมื่อเชาหยวนและจินซูมาถึง เขาไม่สามารถลุกจากเตียงได้ เขาทำได้เพียงให้คนอุ้มเขาไปที่เก้าอี้นางสนมในห้องโถงหลักเพื่อนอนลงครึ่งหนึ่งใบหน้าของเขาแดงก่ำมาก และเขาเอาแต่พูดว่า"ฉันเสียมารยาทแล้ว ฉันเสียมารยาทมากจริงๆ"เชาหยวนกดมือของเขาแล้วพูดว่า"คุณไม่จำเป็นต้องพูดแบบนี้ บัณฑิตผู้ยิ่งใหญ่ คุณเข้าพบกับฝ่าบาทในวังแล้วเหรอ"“ข้าไม่เห็น ฝ่าพระบาทตรัสว่าจะทรงกักตัวไว้สามวัน ไม่ยอมออกจากห้องจำศีล ทรงตรัสกับเหล่าขุนนางผ่านประตูเพียงไม่กี่คำก็สมานฉันท์กันมาก”คำพูดของบัณฑิตนั้นอ่อนแอ และสุดท้ายเขาก็พูดว่า "สามัคคี" ซึ่งเต็มไปด้วยความรู้สึกอ้างว้างจินชูหยิบสารละลายสารอาหารออกมาและสั่งให้ใครสักคนป้อนให้เขาดื่ม จากนั้น เขาจึงรู้สึกเข้มแข็งขึ้นเล็กน้อยที่จะพูดเขาถอนหายใจลึก ๆ"ต่อจากนี้ไป ชะตากรรมของตระกูลหวู่ น่ากังวลแล้วล่ะ"ไม่ว่าจะยุติธรรมหรือไม่ก็ตาม ตระกูลหวู่ก็ล้มเหลวอย่างน่าสังเวชถ้าฝ่าพระบาททรงเป็นกษัตริย์ท
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 328 เจรจาอีกรอบ
จินซูขยับเก้าอี้ออกไป นั่งอยู่หน้าระเบียง มองดูสายฝนฤดูใบไม้ผลิที่โปรยลงมาบนใบไม้ใหม่ใบไม้อ่อนกำลังเติบโตเป็นสีเขียวใหม่ และก่อนที่ดอกพีชจะเหี่ยวเฉา ใบไม้ก็ผลิออกมา แข่งขันกับดอกไม้เพื่อความสวยงามและความสดชื่นฝุ่นบนพื้นกระเบื้องหินสีฟ้าเปียกและมีสีเทาแกมเขียวเด็กๆที่เล่นกันกลับไปซ่อนตัวจากสายฝน จื่ออี๋เดินออกจากซุ้มโดยไม่มีร่มแล้วเดินเข้าไปอีกครั้งโดยสงสัยว่าเขายุ่งอยู่กับอะไรจินชูสูดอากาศบริสุทธิ์และหนาวเย็นเข้าลึกๆ รู้สึกว่าชีวิตของเธอจะไม่มีวันเหมือนเดิมอีกต่อไปหลิวต้าอันถือร่มและเดินผ่านอาคารเล็กๆ เพื่อไปที่วอร์ด จินชูทักทายเขาว่า"สวัสดี แอนดี้!"หลิวต้าอันเหลือบมอง เขย่าร่มในมือ และหยาดฝนที่ตกลงมาก็ตกลงบนหัวของเขา เขารีบยกมันขึ้นแล้วถามว่า"เกิดอะไรขึ้น"จินยี่ยิ้มสดใสโชว์ฟันขาวเล็กๆ ของเธอ"แค่เรียกนายเฉยๆ"หลินต้าอันตัวสั่นอีกครั้ง ป่วยเหรอ สามารถรักษาได้รึเปล่านะเขาเดินออกไปอย่างรวดเร็ว โดยไม่รู้ว่าเกิดอะไรเมื่อเช่าหยวนกลับมาถึงบ้าน เขาเห็นเธอนั่งอยู่บนระเบียงสวมเสื้อคลุมและมองดูสายฝน“อะไรคือเสน่ห์ของฝนนี้กัน ทำให้ภรรยาของฉันหลงใหลได้ขนาดนี้”เช่าหยวนก้าวขึ้นไ
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 329 องค์ชายสี่ยังคงมั่นคงมาก
การเจรจาหยุดชะงักและบรรยากาศหยุดนิ่งเมื่อเห็นว่าหยุนฉินเฟิงปฏิเสธที่จะยอมแพ้ กษัตริย์หลู่ก็ทิ้งคำพูดที่รุนแรงและหยุดพูด หยุนฉินเฟิงก็ไม่ได้พยายามโน้มน้าวให้เขาอยู่ต่อคำพูดที่รุนแรงไม่มีประโยชน์กับเจ้าชายที่อยู่ในสนามรบคนนี้เขาได้ยินคำพูดที่รุนแรงมากที่สุดในชีวิตนี้แล้วอ่อนไหว มั่นคง สงบ และสง่างาม เหมือนคนเฝ้าประตูที่สามารถปิดกั้นคนได้เพียงหมื่นคน ปิดกั้นแผนการทั้งหมดของเจ้าชายหลู่และเหล่าคณะทูตยิ่งไปกว่านั้น เขาไม่ได้พูดอะไรเพิ่มเติมแม้แต่คำเดียวจริงๆ และสิ่งที่เขาพูดก็ได้รับการไตร่ตรองอย่างรอบคอบแล้วคนนี้ รับมือยาก รับมือยากจริงๆที่ยากยิ่งกว่าในการจัดการคือสุภาพบุรุษสองคนในชิงอี้นั่งอยู่ที่โต๊ะเจรจา หยุนฉินเฟิงจะใช้สายตาในการถามพวกเขาและพวกเขาจะมีการแสดงออกทางสีหน้าที่ละเอียดอ่อนเพื่อเตือนหยุนฉินเฟิงทำให้เหล่าทูตเชื่อว่าทั้งสองคนเป็นผู้เจรจาที่แท้จริงแต่หยุนฉินเฟิงยังคงรับมือได้ยากมาก และจิตใจของเขาก็มั่นคงเกินไปการเจรจาถูกระงับ และแต่ละคนก็ไปที่ห้องปิดเพื่อพูดคุยเป็นการส่วนตัวคณะทูตรัฐหยานหงหลู่ซือชิงกังวลเล็กน้อยและถามหยุน ฉินเฟิงว่า"ฝ่าบาท จะเป็นอย่างไรหากพ
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 330 คำเยินยอ
หลังจากที่พวกเขาดื่มเกือบเสร็จแล้ว เชาหยวนก็ชื่นชมพวกเขาอีกครั้งและบอกว่าวันนี้พวกเขาทำได้ดีมากและควรทำหน้าที่นี้ให้ดีต่อไปยังไม่เมา แต่ก็เมาแล้ว หลังจากได้ยินคำพูดขอบคุณ ความมั่นใจก็เพิ่มขึ้นเป็นสองเท่าขณะที่พวกเขากล่าวคำอำลาทีละคน ใบหน้าของพวกเขาก็เต็มไปด้วยรอยยิ้มที่มั่นใจเมื่อพวกเขานั่งที่โต๊ะเจรจาในวันรุ่งขึ้น การแสดงออกของพวกเขาค่อนข้างผ่อนคลายเมื่อวานมีเชือกผูกไว้และดูประหม่ามาก วันนี้ทัศนคติทางใจเปลี่ยนไป ผู้คนจากรัฐฮุ่ยมองดูแล้วก็รู้สึกประหม่าครึ่งชั่วโมงผ่านไปหนึ่งชั่วโมงผ่านไปสองชั่วโมงผ่านไปการเจรจาที่แท้จริงเกี่ยวข้องกับการชั่งน้ำหนักข้อดีข้อเสียและการต่อสู้ระหว่างคุณและฉัน ไม่พบดินปืน แต่ก็รู้สึกว่ามีดินปืนเต็มไปหมดคิ้วด้านนี้ขมวดคิ้วด้านนั้นก็คลายออกคิ้วด้านนี้ยกขึ้นคิ้วด้านนี้ย่นลงการชักเย่อดังกล่าวดำเนินต่อไปจนถึงตอนเย็นต่างฝ่ายต่างเหนื่อยและแทบจะไม่มีมุมมองใหม่ๆให้พูดมากนักทั้งสองฝ่ายกำลังรอให้ใครก็ตามพูดก่อนเพื่อลดเงื่อนไของค์ชายหลู่มองดูหยุนฉินเฟิงในมุมที่ต่างออกไป คิดว่าเขาไม่สามารถทำเรื่องอะไรได้เลย และคิดว่าไม่สามารถสงบสติอารมณ์ได้
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 1 นังแพศยานี่ต้องฝังไปพร้อมนาง
ราชวงศ์ต้าหยาน ในจวนหซู่ล่อจี่นซูคุกเข่าท่ามสายฝนที่ตกหนักพร้อมกับข้าที่ไม่เรียบร้อยและตัวสั่น“ นังสารเลว ข้าจะให้เจ้าถูกฝังไปพร้อมกับนาง!” เสียงตะคอกอันดุเดือดแทบดังกว่าฟ้าร้อง และรองเท้าบูทสีดำเตะไปที่หน้าท้องของนางอย่างแรง และนางก็กระเด็นออกไปราวกับผ้าขี้ริ้วล่อจี่นซูขดตัวด้วยความเจ็บปวด โดยมีเลือดไหลบนใบหน้าของนาง ราวกับกระต่ายที่ถูกสัตว์ร้ายกดดันจนไร้ทางหงนี ปากของนางสั่นด้วยความกลัวนางตัวสั่นและถอยไปทีละนิด มองดูดวงตาอัลมอนด์สีเข้มของเจ้าชายหซู่ที่โกรธและดุร้ายด้วยความกลัวและสิ้นหวัง ริมฝีปากของนางสั่นขณะนั้นนางอธิบายว่า " ข้าไม่ได้ฆ่าพระชายาหซู่ เจ้าชายโปรดเชื่อข้าด้วย"ผู้หญิงที่ใส่ชุดเขียวรีบวิ่งออกไปตบหน้านางอย่างบ้าคลั่ง " เจ้ายังกล้าพูดแก้ตัวอีกเหรอ สาวใช้ของเจ้าเสี่ยวหลู่สารภาพแล้วว่าเจ้าอิจฉาพี่สาวคนโตของข้าแย่งเจ้าชาย ดังนั้นเจ้าจึงจะอาศัยโอกาสที่ท่านพี่จะคลอดลูกทำให้นางตายท้องกลม เจ้าบอกว่าถ้านางตายเจ้าก็สามารถเป็นพระชายาได้ ล่อจี่นซู เจ้าเป็นผู้หญิงเลวใจทราม เสียดายที่พี่สาวข้าดีต่อเจ้าขนาดนั้น เจ้าฆ่านางไม่พอ แล้วทำให้นางเสียโฉมอีก "ใบหน้าของล่อจี่นซูตกตะลึ
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 2 พระชายาจะตายไม่ได้
เจ็บ……เจ็บเหมือนโดนแทง...นาง ล่อจี่นซูผู้อำนวยการการแพทย์เทียนจ้าน ได้พัฒนาระบบการแพทย์เลือดสีน้ำเงินของสำนักการแพทย์เทียนจ้าน แต่ถูกกล่าวหาว่าฆ่านักพัฒนาหลายคนและขโมยผลการวิจัยและพัฒนาของพวกเขานางถูกจำคุกในคุกทะเลของสำนักเทียนจ้านระยะเวลาห้าปี นั่นเป็นนรกบนโลกที่เต็มไปด้วยคนร้ายและผู้อ่อนแอตกเป็นเหยื่อของผู้แข็งแกร่งแม้ว่านางจะถูกทรมานทั้งกลางวันและกลางคืน แต่นางก็มีความยึดมั่นอย่างเดียวในใจคือการหลบหนีและค้นหาความจริงเกี่ยวกับการฆาตกรรมเจ้าหน้าที่พัฒนาน่าเสียดายที่นางไม่มีโอกาสนั้น หลังจากทนทุกข์ทรมานในเรือนจำทะเลเป็นเวลาห้าปีนางก็ถูกประหารชีวิตนางเสียชีวิตอย่างไม่ยุติธรรมและข้ามภพมาเป็นลูกสาวกำพร้าของท่านแม่ทัพล่อในราชวงศ์หยานล่อจี่นซูเด็กสาวกำพร้าที่ถูกใส่ร้ายและเกือบถูกข่มขืนส่วนเจ้าชายหซู่หยุนจินเฟิงเขาผิดสัญญาเรื่องแต่งงานก่อนและยังกักบริเวรนางอีก ตอนนี้เขายังกล่าวหานางว่านางได้ฆ่าพระชายาและต้องการให้คนเลี้ยวม้าข่มขืนนางจนตายช่างเป็นชายชั่วที่ทำตัวเหมือนว่าตนนั้นเป็นคนที่รักเดียวรู้สึกเจ็บแสบเล็กน้อยที่ข้อมือ นางยกมือขึ้นและเห็นเครื่องหมายของโล่เลือดสีน้ำเงิน
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 3 ไปดูนางแพศยานั่น
เจ้าของเดิมไม่รู้อะไรเลยเกี่ยวกับเมืองหลวง หลังจากที่นางเดินทางจากเป๋ยโจวมาถึงเมืองหลวง นางถูกกักบริเวณในบ้านและไม่สามารถก้าวออกจากบ้านได้ แต่นางรู้ว่าเรือนข้าง ๆ เป็นจวนเซียว ครึ่งปีที่แล้ว เจ้าชายเซียวได้รับบาดเจ็บในสนามรบและอาศัยอยู่อย่างสันโดษและปฏิเสธผู้มาเยือน ยิ่งไปกว่านั้น กำลังคนในเรือนก็ลดลงมาก เหลือเพียง ทหารสองสามคนและคนใช้สองหรือสามคน เสียงเงียบและไม่รบกวน เหมาะสำหรับการผ่าตัดฉุกเฉิน หลังจากตัดสินใจได้แล้ว นางก็ก้มลงแล้วอุ้มพระชายาหซู่ ขึ้นมาแล้วเดินออกไป ร่างกายของเจ้าของเดิมขาดสารอาหารและถูกทุบตีทำร้าย ดังนั้นจึงอ่อนแอมาก อย่างไรก็ตามหลังจากใส่โล่เลือดสีน้ำเงินเข้าไปในร่างกายก็สามารถรักษาตัวเอง ซ่อมแซมเซลล์ที่เสียหาย และกระตุ้นศักยภาพของมันได้ ฝนตกหนักและกลางคืนก็มืดมิด นางเปิดใช้งานฟังก์ชันการหลบหนีของระบบป้องกันในช่วงสงคราม และโล่เลือดสีน้ำเงินได้รวมเอาพลังสองอันไว้บนหลังของนาง ราวกับสร้างปีกสองปีกบินอย่างรวดเร็วผ่านลมฝน ตลอดทางไม่มีใครเห็น บวกกับฝนตกหนักขนาดนี้ แม้แต่ทหารยามก็หยุดลาดตระเวนและเฝ้าเฉพาะทางออกและจุดสำคัญของเรือนเท่านั้น แม้ว่าจะมียามคอยลา
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 4 ค้นหาล่อจี่นซูทั่วเมือง
ในเวลาเดียวกัน เหลิ่งซวงซวงก็วิ่งออกห้องหลักและพบว่าหยุนจินเฟิงหมดสติอยู่บนพื้น และพี่สาวคนโตก็หายตัวไปนานแล้ว เมื่อสื่นเหรินวิ่งกลับไปที่หอเหยาเยว่ หยุนจินเฟิงเพิ่งฟื้นขึ้นมาจากการฝังเข็มของหมอหลวงและได้รู้ว่าพระชายาหายตัวไป ไม่รอให้สื่นเหรินรายงานล่อจี่นซูได้สังหารคนเลี้ยงม้าและหายตัวไป หยุนจินเฟิงพูดด้วยความโกรธ “ เป็นล่อจี่นซูนางแพศยานั่น ไปหาตัวนังนั่นมา ต่อให้ต้องพลิกหากันทั้งเรือนก็ต้องเอาตัวมันมาให้ข้า ” ใบหน้าของสื่นเหรินเข้มลง หันกลับไปและสั่งให้ทหารตรวจค้นบ้านทั้งหลัง และยังไปหาคนเฝ้าประตูตรวจดูว่าล่อจี่นซูไม่ได้ออกไป หยุนจินเฟิงโกรธมาก เขาคว้าแส้แล้ววิ่งออกไป ดวงตาของเขาแดงก่ำ และความโกรธของเขาเผาผลาญเขาจนสูญเสียความมีเหตุผลทั้งหมด หากเขาหานังแพศยานั้นเจอ เขาจะตีนางให้ตาย แต่หลังจากที่ค้นหาไปทั่ว พวกเขาก็ไม่พบล่อจี่นซูและพระชายาหซู่ ประตูหน้า ประตูด้านข้าง และประตูหลังได้รับการเฝ้าระวังทั้งหมด ไม่มีใครเข้าหรือออกยกเว้นคนของเรือนขุนนางลั่นหนิง หยุนจินเฟิงเตะคนเฝ้าประตูด้วยความโกรธจัด “ พวกเจ้ามันขยะไร้ประโยชน์ คนตัวโตขนาดนั้นก็ไม่สังเกตเห็น สื่นเหริน สั่งให้ทหารทั้
Latest chapter
- เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 330 คำเยินยอ
- เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 329 องค์ชายสี่ยังคงมั่นคงมาก
- เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 328 เจรจาอีกรอบ
- เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 327 ดูรายงานเสร็จแล้ว
- เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 326 ขอโทษแล้ว
- เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 325 ฝ่าบาทโปรดสงบสติอารมณ์ด้วย
- เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 324 ชวนเขาไปกินข้าวกับฉันด้วย
- เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 323 เสี่ยวมินไปราชวังเป็นเพื่อนฉัน
- เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 322 พัง
