บทที่ 18-ถลำลึก!?

เสน่หามนตรา

บทที่ 18 - ถลำลึก!?

....หนึ่งชายหนึ่งหญิงในห้องรับรองส่วนตัว ร่างอรชรที่กำลังปรนเปรอความสุขสมให้ชายหนุ่มด้วยเรียวปากอย่างออกรส ความคล่องตัวของหญิงสาวเหมือนจะเป็นที่ถูกใจของเชคฮ บราฮิมยิ่งนัก

"อืม...เก่งนักฟาติน" เชคฮ บราฮิมเค้นครวญในลำคอ ใบหน้าที่เชิดเงยอย่างสุขสม เมื่อเรียวลิ้นเล็กของฟาตินโลมเลียปลายมนของความเป็นชายอย่างช่ำชอง

"ฟาตินไม่เคยทำแบบนี้ให้ใคร" ฟาตินละริมฝีปากออกห่าง ใบหน้าเงยมองคนตัวสูงอีกทั้งส่งสายตาสื่อความหมาย ก่อนจะพูดประโยคนี้อย่างเอาใจ มือบางก็จับความเป็นชายเต็มอุ้งมือชักรูดขึ้นลงอย่างต่อเนื่อง

"ข้าพอใจนัก...อื้ม" เมื่อสิ้นคำพูดของเชคฮ บราฮิม ฟาตินถาโถมเรียวลิ้นตวัดไกว่แกว่งปลายลิ้นอย่างเอาใจ เมื่อได้รับคำชมอันเสนาะหูเมื่อได้ยิน เธอยินดีหากชายคนนี้ต้อง...ในใจนั้นหวังอยากจะได้ครอบครองเชคฮท่านนี้ "แบบนั้นแหละ" มือหนาขยุ้มเรือนผมยาวสลวยแน่นอย่างระบาย เมื่อความเป็นชายอาศัยอยู่ในอุ้งปากของฟาติน ความสะท้านเมื่อปากบางขยับสร้างความกระสันให้อย่างไม่อาจกักกั้นอารมณ์ไว้ได้

"ฟาตินจะสนองให้ท่านได้มีความสุขอย่างไม่มีวันลืม"

"โอ๊ะ! " ฟาตินหยัดตัวลุกเต็มความสูง มือบางผลักร่างหนาจนนอนราบกับพื้นที่นอนนุ่ม ร่างอรชรเปลือยเปล่าท้าทายต่อสายตาคมดุดัน เผยให้เห็นทรวดทรงองเอวที่น่าจับต้อง ความสาวที่อวบอูมปกคลุมด้วยแพรไหมเงาดำชวนให้หลงใหล

ก๊อก ก๊อก ก๊อก....เสียงเคาะประตูดังจากด้านนอก กิจกรรมที่กำลังจะเริ่มต้นจึงต้องสงบลงทันใด

"ใครกันนะที่ช่างไม่รู้เวล่ำเวลาเอาเสียเลย" ฟาตินเอ่ยด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด

"พอเถอะ...ไปเปิดประตู" เชคฮ บราฮิมออกคำสั่ง แม้นฟาตินนั้นจะไม่พอใจและหงุดหงิดอยู่บ้างแต่ก็ยอมทำตาม หยิบเสื้อคลุมและเดินมุ่งตรงไปยังประตู

"ขอประทานอภัยครับ" ราชิตเลขาคนสนิทเดินดุ่มเข้ามายังห้องรับรองระดับโกลด์พรีเมี่ยม ะร้อมเอ่ยขออนุญาตอย่างนอบน้อม

"มีอะไรเหรอราชิต" เชคฮ บราฮิมย้อนถามแทรกเสียงดัง เมื่อฟาตินเปิดประตูจนเผยให้เห็นว่าคนมาใหม่นั้นคือใคร

"คุณหนูอาฟียาจะเรียนสายท่านครับ" ราชิตบอกกล่าวถึงจุดประสงค์ของการมาครั้งนี้

"...หมดธุระของเจ้าแล้ว...ราชิตจัดการค่าตอบแทนให้นางด้วย" เชคฮ บราฮิมพยักหน้ารับรู้และโบกมือไล่ฟาตินออกไปจากห้อง ดวงตาฉายแววไม่พอใจอย่างมาก เมื่อเธอนั้นกำลังจะได้เป็นของเชคฮ บราฮิมด้วยร่างกายที่เธอนั้นทะนุถนอมดูแลมาอย่างดิบดี หวังให้สักวันได้มีใครหมายปองไปเป็นชีคคาหรือภรรยาของมหาเศรษฐี แต่เหมือนฝันนั้นดับมอดไป แต่มีหรือคนอย่างฟาตินจะยอมอะไรง่าย ๆ

"ว่าไงอาฟียา"

(ไม่ว่าตอนนี้ท่านจะทำอะไร น้องขอบอกไว้ว่าให้ท่านรีบไปหาม่านฟ้า)

"ทำไม! ม่านฟ้าเป็นอะไร...บอกพี่มา"

(ใจเย็นๆ ท่านพี่ นางไม่ได้เป็นอะไร แค่น้องจะบอกไว้ว่า...หากยังอยากมีนางเคียงกาย ให้พี่ชายรีบกลับก่อนดวงตะวันจะโผล่พ้นขอบฟ้าในยามรุ่งเช้า เพราะหากดวงตะวันสาดทอแสงเมื่อใด พี่ชายของน้องจะหมดโอกาสทันที เข้าใจสิ่งที่น้องพูดไหมคะ?) อาฟียาบอกกล่าวร่ายยาว

"อาฟียาน้องคงไม่...." เชคฮ บราฮิมพูดติดขัดเมื่อนึกตามสิ่งที่น้องสาวร่ายยาว

(เป็นดั่งที่ท่านพี่คิดเช่นนั้น เพราะแค่เวลาอันสั้นแบบนี้ น้องจำเป็นต้องช่วยท่านด้วยวิธีนี้...แถมอีกอย่างหัวใจของเธอผู้นั้นว่างเปล่า ตอนที่น้องมองตานางข้างในหัวใจของนางมีความเกลียดชังท่านพี่อยู่ น้องเลยต้องทำแบบนี้ เพื่อยับยั้งให้นางอยู่ที่นี่ก่อน)

"แล้วม่านฟ้าจะมีอันตรายไหม? " เชคฮ บราฮิมย้อนถามด้วยความกังวลและห่วงใยม่านฟ้า

(หากท่านพี่ทำตามที่น้องบอก นางจะปลอดภัยและเวลาจะทำให้มนตร์ในตัวนางค่อยๆ คลายมลายไป...แต่....)

ตู๊ด ๆ ๆ ๆ

"อาฟียา! อาฟียา! ...." ประโยคส่งท้ายยังไม่ทันได้รู้แน่ชัดสายนั้นก็ตัดไป เชคฮ บราฮิมร้อนรนใจมาก เอ่ยปากแผดเสียงดังลั่นระงมคับห้อง ก่อนจะมองที่เครื่องมือสื่อสารเจ้าปัญหา "แบตหมด! โธ่เว้ย! "

"มีอะไรหรือเปล่าครับ" ราชิตถามขึ้นทันทีเมื่อเห็นนายเหนือหัวนั้นสบถและปลดปล่อยอารมณ์อย่างคนกำลังกลัดกลุ้ม

"ราชิต เราต้องรีบไปหาม่านฟ้าตอนนี้ แต่ว่า....." เชคฮ บราฮิมบอกถึงเหตุที่เกิดและต้องสะดุดด้วยใจร้อนรน อีกคนก็หญิงที่หมายปอง ส่วนอีกคนก็สำคัญในธุรกิจ

"ผมจะเคลียร์ทางนี้ให้เองครับ"

"ขอบใจมาก"

"ท่านรีบไปเถอะครับ เดี๋ยวจะไม่ทันกาล"