ตอนที่ 35กัดฟันพูดออกไปจนจบประโยค และสิ่งที่ได้ตอบแทนมาช่างคุ้มค่ากับการสารภาพความจริงเหลือเกิน “ไม่เคยคนเดียวน่ะสิ!”เขาตวาดลั่น ขณะดวงตาจับจ้องไปที่ร่างบางที่ซ่อนตัวอยู่ในผ้าห่มของเขาด้วยสายตาเกลียดชัง แต่กระนั้น... เขาก็มิอาจซ่อนความหิวกระหายอันบ้าคลั่งให้จมลงไปในหัวใจได้ และสิ่งที่อยากทำตอนนี้ก็คือ... โจนจ้วงเข้าไปในเรือนกายงดงามของสาวน้อยตรงหน้า เขาต้องการหล่อน ต้องการจนหน้ามืดตามัวไปหมด และคงเป็นเหตุผลนี้ล่ะมั้งเขาจึงยอมเสียเงินถึงสามแสนบาท เพื่อแลกกับการที่จะได้ขึ้นเตียงกับเจ้าหล่อน แน่นอน... เพราะเจ้าร่างกายของเขาตอนนี้มันก็บอกอยู่โต้งๆ แล้วนี่ว่าเขาต้องการหล่อนมากเพียงใด “ผมจะตักตวงให้ครบทุกบาททุกสตางค์... จนกว่าผมจะพอใจ”ดวงตาสีนิลเนื้อดีลุกวาบอย่างหมายมาด มือหนาที่เกาะขยุ้มหัวไหล่ของหญิงสาวอยู่คลายออก ขณะยกขึ้นปลดกระดุมเสื้อนอนของตนเองแทน เขาทำมันอย่างช้าๆ ไร้ซึ่งความขัดเขินใดๆ ผิดกับหล่อนที่กำลังนั่งหน้าร้อนผ่าวด้วยความอับอายสุดกำลัง เขากำลังจะแก้ผ้าต่อหน้าหล่อน! “ขอร้องเถอะนะคะ อย่าทำอะไรฉันเลย ฉะ ฉัน... ขอเว
ตอนที่ 34.กานติมาเดินคอตกออกมาจากคฤหาสน์ของมาร์โค หลังจากที่ทราบจาก รปภ. ว่ามาร์โคออกไปข้างนอก และก็ไม่มีกำหนดเวลาที่แน่ชัดด้วยว่าจะกลับตอนไหน ฉะนั้นหากหล่อนจะยังทนนั่งรอเขาต่อไปมันก็คงจะไม่มีประโยชน์อะไร“ไอ้เราก็อุตส่าห์จะมาเล่าความจริงเรื่องข่าวให้ฟังสักหน่อย กลับไม่อยู่เสียอีก แล้วอย่างนี้ใครจะช่วยมายล่ะ”ความรู้สึกผิดเกาะกินในจิตใจราวกับปลิงตัวเขื่อง และมันก็ทำให้น้ำตาไหลออกมาคลอเบ้า หากไม่ใช่เพราะความเห็นแก่ตัวของหล่อน ตยาคีย์ก็คงไม่ต้องไปทำอะไรที่ไร้ศักดิ์ศรีแบบนั้น“หรือว่าต้องปล่อยให้เป็นไปตามโชคชะตา...”กานติมาถอนหายใจออกมาอย่างเคร่งเครียด ใบหน้าเต็มไปด้วยความผิดหวังชัดเจน ก่อนจะโบกแท็กซี่กลับไปเฝ้าทวิภาคที่โรงพยาบาลดั่งเดิม“เริ่มทำหน้าที่ของคุณได้แล้วคนสวย...!”เรือนร่างสูงใหญ่เหมือนกำแพงอิฐสิบชั้นในชุดนอนผ้าลินินก้าวเดินออกมาจากห้องน้ำ ตยาคีย์แก้มแดงก่ำ ก้มหน้าหลบตาด้วยความหวาดหวั่น มือบางพยายามดึงผ้าห่มขึ้นมาปกปิดเนื้อหนังมังสาของตนเอง ที่ตอนนี้มีเพียงกางเกงชั้นในตัวจิ๋ว กับผ้าเช็ดตัวผืนเล็กพันไว้ตั้งแต่หน้าอกยาวถึงต้นขาเท่านั้น... “คะ คือ...”เมื่อถึงเวลาจริงๆ
ตอนที่ 33.“รู้ไหมว่าตอนนี้ผมเห็นคุณเป็นอะไร...” เขาแสยะยิ้ม ในขณะที่หล่อนได้แต่น้ำตาคลอ“นางกากียังไงล่ะ...!!!”เหมือนฟ้าผ่าลงมาที่กลางหัวใจ หญิงสาวอยากจะหายตัวไปจากโลกนี้เสียจริงๆ แต่มันก็ได้แค่คิดเท่านั้น เพราะชีวิตของน้องชายยังรอหล่อนอยู่ ดังนั้นหล่อนจึงไม่ควรยอมแพ้... ในเมื่อลงมือทำแล้วก็ต้องสานต่อให้จบหากเขาคือคนที่ซื้อตัวหล่อน... เป็นเขา มาร์โค ผู้ชายที่แอบรัก... มันก็คงจะน่าจดจำมากกว่าเป็นผู้ชายคนอื่นไม่ใช่หรือ... “ฉันต้องการสามแสนบาท หากคุณเต็มใจที่จะจ่ายเงิน ฉันก็จะไปกลับคุณ” หล่อนเห็นเขาชะงักงัน รอยยิ้มหยันที่ระบายอยู่เต็มใบหน้าหล่อเหลาเมื่อครู่นี้หุบลงฉับพลัน เขาจ้องหน้าหล่อนเขม็ง ราวกับว่าหล่อนคือปีศาจร้ายจากขุมนรกอย่างนั้น “ผมไม่อยากเชื่อเลย... คุณทำให้ผมทึ่งในการแสดงของคุณจริงๆ” เขาพูดด้วยน้ำเสียงกระด้าง ขณะก้าวเข้ามายืนใกล้ๆ หล่อน รอยยิ้มของอสูรร้ายระบายอยู่เต็มใบหน้าหล่อเข้ม “ฉันไม่สนใจหรอกนะว่าคุณจะคิดว่าฉันเป็นใคร แต่ค่าตัวของฉันสามแสน คุณสู้ไหมล่ะ”ตยาคีย์ปั้นยิ้มหวาน พยายามซ่อนตัวตนของตนเองไว้ให้ลึกที่สุด แม้เขาอาจจะจำหล่อนได้ แต่หากไม่
ตอนที่ 32. “คงทำเป็นครั้งแรกล่ะสิ ขึ้นรถมาเลย สวยๆ สดๆ อย่างนี้พี่สู้ราคาไม่อั้น” เฒ่าบ้าตัณหากวักมือให้หล่อนเดินขึ้นไปนั่งบนรถ หญิงสาวกลืนศักดิ์ศรีของตนเองลงคอ ก่อนจะฝืนยิ้มแต่เรียกร้องขอค่าตัวออกไป ทุกคำที่กานติมาสอน ทุกจริตที่กานติมาสั่งหล่อนต้องนำมาใช้ให้หมด “หนูต้องการสามแสน พี่สู้ไหวไหม...” กัดฟันพูดออกไปน้ำตาคลอเบ้า หัวใจเจ็บปวดราวกับถูกมีดแทง จะมีก็แต่รอยยิ้มเท่านั้นที่มันแสดงตรงกันข้ามกับหัวใจ “เฮ้ย! ทำไมมันแพงนักล่ะ แค่ห้าหมื่นก็เต็มกลืนแล้ว...” ผู้ชายที่อยู่ในรถร้องออกมาด้วยความเหลือเชื่อ ตยาคีย์หน้าซีดเผือด รู้สึกได้ถึงความอับอายที่วิ่งเข้าวิ่งออกไปทั่วทุกรูขุมขน“ตะ... แต่...ครั้งแรกของหนู สามแสน... ครั้งเดียว…” เหมือนกำลังต่อรองซื้อสินค้ากันอยู่ ตยาคีย์แทบไม่อยากจะเชื่อหูว่าตนเองจะกล้าพูดออกไปแบบนั้นพูดเหมือนมืออาชีพก็ไม่ปาน... หญิงสาวคิดเยาะหยันตัวเองอยู่ภายในใจด้วยความเศร้าหมอง อาชีพที่ไม่เคยอยู่ในหัวสมองแม้แต่น้อย ไม่ว่าจะขัดสนเงินทองแค่ไหน แต่ตอนนี้ ขณะนี้ หล่อนกำลังยืนซื้อขายบริการทางเพศกับนักท่องราตรีอยู่“ไม่เอาโว๊ย! โก่งราคาฉิบหาย... ไ
ตอนที่ 31. ที่โรงพยาบาลกานติมากำลังนั่งเตือนสติตยาคีย์ด้วยสีหน้าไม่สบายใจ“พี่ว่ามายลองทบทวนดูอีกครั้งดีกว่า เพราะสิ่งที่มายจะเอาไปแลกมันไม่สามารถเรียกคืนมาได้นะ เสียแล้วก็ต้องเสียเลย...”กานติมาบอกหญิงสาวที่นั่งน้ำตาซึมข้างๆ ด้วยน้ำเสียงจริงจัง หล่อนไม่คิดเลยว่าตยาคีย์จะยอมเสียสละเพื่อน้องชายเช่นนี้ “แต่มายไม่มีทางเลือก มายต้องหาเงินมาจ่ายค่ารักษาของภาค พี่กานก็รู้ว่าที่นี่เขาเก็บค่ารักษาวันต่อวัน หากไม่จ่ายของเก่า เขาก็จะหยุดรักษา แล้ว... ภาคก็อาจจะได้รับอันตราย มายยอมไม่ได้...” ส่ายหน้าไปมาทั้งน้ำตา หล่อนไม่มีทางเลือกอื่นอีกแล้วขายตัว!ขายศักดิ์ศรีทุกอย่างที่เคยมี ขายให้กับผู้ชายที่ไม่เคยแม้แต่จะรู้จัก ความอัปยศของลูกผู้หญิง“แต่พี่ไม่สนับสนุนเลยนะ อยากให้มายลองหาวิธีอื่น...” กานติมาหนักใจไม่น้อย อยากช่วยก็อยากช่วย แต่หล่อนไม่อยากให้ผู้หญิงดีๆ อย่างตยาคีย์ต้องมาแปดเปื้อนแบบหล่อน“แล้วพ่อรูปหล่อคนนั้นล่ะ ทำไมมายไม่ขอความช่วยเหลือจากเขา...”คำพูดของกานติมาทำให้น้ำตาที่พึ่งจะเหือดแห้งไปทะลักทลายออกมาอีกครั้ง และดูเหมือนว่ามันจะรุนแรงว่าเดิมหลายเท่าตัว หญิงสาวเงยหน้าขึ้นมองก
ตอนที่ 30. นทิชามาถึงโรงพยาบาลก็เห็นตยาคีย์นั่งร้องไห้อยู่หน้าห้องไอซียู โดยมีกานติมานั่งปลอบอยู่ไม่ห่าง หญิงสาวเดินเข้าไปหาพี่สาวช้าๆ ความเจ็บปวดกลัวว่าทวิภาคจะต้องจากพวกหล่อนไปช่วยเรียกน้ำตาให้ไหลออกมาไม่หยุดหย่อน “พี่มาย... ภาคเป็นยังไงบ้างคะ น้องหายหรือยัง” ตยาคีย์เงยหน้าขึ้นมองนทิชา ก่อนจะโผเข้ากอดอย่างขวัญเสีย ภาพพี่น้องกอดกันร้องไห้ทำให้กานติมาอดน้ำตาซึมไม่ได้ “ภาคถูกตีศีรษะอย่างแรง ตอนนี้ต้องได้รับการผ่าตัดด่วน” กานติมาตอบคำถามแทนตยาคีย์ ซึ่งหล่อนรู้ดีว่าตอนนี้ไม่สามารถพูดอะไรออกมาได้นอกจากร้องไห้ นทิชาเบือนหน้าไปมองกานติมาทั้งน้ำตา “แล้วภาคจะหายไหมคะ พี่กาน...” “ภาคจะไม่เป็นอะไร แค่เรามีเงินสามแสน” คำพูดที่แสนจะสั่นเทานั้นไม่ได้ตั้งใจแค่จะปลอบน้องสาวเพียงคนเดียวเท่านั้น แต่ตยาคีย์หวังจะใช้มันในการเยียวยาหัวใจตัวเองเช่นกัน“แล้วเราจะไปหาเงินที่ไหนมาล่ะพี่มาย... เงินสามแสนจะหาที่ไหนได้...” นทิชาหันมาถามพี่สาว ความหมดหวังกระแทกอยู่ในอก ทางออกที่เคยคิดว่ามีตอนนี้มืดสนิทจนน่ากลัว “ยังไงเราก็ต้องหา พี่ปล่อยให้ภาคตายไม่ได้... พี่