บทที่ 3 ไม่เข้าใจตัวเอง

กลับมาที่ปัจจุบัน

ร่างแบบบางเปลือยเปล่าของจอมใจโดนกอดรัดไว้ด้วยวงแขนแกร่งของนักรบที่ร่างกายกำยำเปลือยเปล่าเช่นกัน สองร่างนอนกกกอดกันอยู่บนเตียงใหญ่ภายในห้องนอนของนักรบทั้งๆ ที่กลางกายของพวกเขายังคงเชื่อมติดกันอยู่ทั้งคืน ร่างเล็กนอนเกยอยู่บนตัวของชายหนุ่มเล็กน้อย 

ดวงตากลมโตของหญิงสาวค่อยๆ เปิดเปลือกตาที่หนักอึ้งขึ้นมาอย่างช้าๆ ความเจ็บปวดถาโถมเข้ามากลางกายสาวอย่างหนักหน่วงจนร่างเล็กถึงกับนิ่วหน้าขมวดคิ้ว

จอมใจจ้องมองไปที่ร่างกำยำเปลือยเปล่าที่มีกล้ามเนื้อแน่นไปทั้งตัวกำลังกอดรัดเธออยู่ ใบหน้าสวยแนบชิดอยู่ตรงแผงอกแกร่งที่มีกลิ่นประจำตัวหอมอ่อนๆ ของชายหนุ่ม 

“ตื่นแล้วเหรอ” เสียงทุ้มเอ่ยถามขึ้นมาพร้อมกับดวงตาคมกริบค่อยๆ ลืมตาขึ้นมาอย่างช้าๆ

“ทะ..ท่านประธานค่ะ เอาออกก่อนได้ไหมคะ” จอมใจตอบกลับไปอย่างอ้อมแอ้ม

นักรบรับรู้ได้ทันทีว่าหญิงสาวหมายถึงอะไร ชายหนุ่มจึงค่อยๆ ขยับสะโพกดึงท่อนเอ็นใหญ่ออกจากกลีบเนื้อสาวสีกุหลาบคับแน่น น้ำกามสีขาวข้นจำนวนมากไหลทะลักออกมาพร้อมกับแท่งรัก ไหลเยิ้มออกมาเลอะระหว่างขาและที่นอนของชายหนุ่ม

ใบหน้าหวานเหยเกขบเม้มริมฝีปากเข้าหากันเพื่อข่มความเจ็บปวดเอาไว้ ร่างบางค่อยๆ ยันกายลุกขึ้นอย่างยากลำบาก ส่วนนักรบก็นอนหลับตาแผ่หลาอยู่บนเตียงใหญ่อย่างหมดแรงทำให้จอมใจเหลือบไปเห็นแท่งลำลึงค์ใหญ่โตที่กำลังขยายพองตัวเต็มกำลังตั้งตระหง่านอยู่ หญิงสาวจึงรีบเบี่ยงหน้าไปทางอื่นอย่างรวดเร็วเพราะเธอรู้สึกว่าพอได้มาเห็นมันเต็มๆ ตาแบบนี้แล้วแท่งรักใหญ่ดูน่ากลัวกว่าเมื่อคืนตั้งหลายเท่า อีกทั้งเส้นเลือดปูดโปนรอบๆ ท่อนเอ็นร้อนนั้นอีก

จอมใจกวาดสายตามองหาเสื้อผ้าของตัวเองที่เกลื่อนอยู่บนพื้นห้องนอน ร่างเล็กดึงรั้งผ้าห่มพื้นใหญ่ขึ้นมาปกปิดร่างกายเปลือยเปล่าของตัวเองเอาไว้ก่อนที่เธอจะก้มลงไปหยิบเสื้อผ้าของตัวเองตรงพื้นห้องขึ้นมาทีละชิ้น เธอใช้มือบางคลำหาข้าวของของตัวเองในกางเกงยีนก็พบว่ากุญแจและธนบัตรยังอยู่ในกระเป๋าหลังไม่ได้หล่นหายไปไหน ยกเว้นโทรศัพท์ของเธอที่ตอนนี้หญิงสาวยังหาไม่เจอ จอมใจจึงคิดว่าถ้าหากเธอแต่งตัวเสร็จแล้วเธอค่อยออกมาหาอีกครั้งหนึ่งก็ได้

เมื่อได้เสื้อผ้าครบทุกชิ้นเรียบร้อยแล้ว จอมใจจึงหอบเอาผ้าห่มผืนใหญ่กับเสื้อผ้าของตัวเองฝืนร่างกายเดินไปยังห้องน้ำอย่างทุลักทุเล

จอมใจเข้ามาในห้องน้ำใหญ่โตหรูหราที่กว้างกว่าอพาร์ทเมนท์ของเธอเสียอีก ทุกอย่างในห้องน้ำถูกตกแต่งด้วยสไตล์โมเดิร์นสีขาวเทาต่างจากห้องนอนของชายหนุ่มที่เป็นสีขาวน้ำตาล หญิงสาวปล่อยให้ผ้าห่มสีน้ำตาลพื้นใหญ่ตกลงไปบนพื้นห้องน้ำ 

มือบางเอื้อมไปวางเสื้อผ้าพาดไว้กับขอบอ่างล้างหน้าก่อนที่เธอจะเดินตรงไปยังฝักบัวและเปิดน้ำชำระคราบน้ำกามขาวขุ่นและชำระร่างกายที่เหนียวเหนอะอย่างรวดเร็ว

หลังจากที่จอมใจล้างเนื้อล้างตัวจนเสร็จสรรพแล้ว หญิงสาวก็เดินมาหยิบผ้าเช็ดตัวที่วางอยู่ในห้องน้ำอย่างถือวิสาสะ เธอใช้ผ้าขนหนูเช็ดหยดน้ำตามเนื้อตัวของเธอออกจนเหือดแห้งไปหมด หญิงสาวเดินมาหยิบตรงอ่างล้างหน้าและหยิบเสื้อผ้าของตัวเองขึ้นมาสวมใส่อย่างรีบร้อน 

ใช้เวลาไม่นานจอมใจก็แต่งตัวจนเสร็จเรียบร้อยแล้ว หญิงสาวหันไปมองหน้าตัวเองในกระจกพร้อมกับถอนหายใจออกยาว เธอไม่รู้ว่าตัวเองควรทำอย่างไรกับสถานการณ์ในตอนนี้ มือบางยกขึ้นมาขยี้เรือนผมของตัวเองเบาๆ พลางครุ่นคิดอยู่ชั่วครู่ ก่อนที่เธอจะตัดสินใจก้าวเดินออกมาจากห้องน้ำอย่างช้าๆ

ดวงตากลมโตมองไปที่เตียงนอนใหญ่ทันทีที่หญิงสาวเดินออกมาจากห้องน้ำและพบว่านักรบก็ยังคงนอนแผ่หลาอวดท่อนลำลึงค์ใหญ่อยู่อย่างนั้น แต่ทว่าพอชายหนุ่มรับรู้ได้ว่าจอมใจเดินออกมาจากห้องน้ำแล้ว เขาจึงค่อยๆ ลืมตาขึ้นมาอย่างช้าๆ พร้อมกับจ้องมองไปที่ร่างเล็กที่ยืนอยู่ข้างๆ เตียง

“ช่วยลืมเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนไปเถอะค่ะท่าน ถือว่ามันไม่เคยเกิดขึ้นแล้วกันนะคะ” เสียงหวานเอ่ยขึ้นมาอย่างหนักแน่น เพราะเธอเองก็ไม่อยากให้เรื่องเมื่อคืนนี้มาเป็นปัญหาในการทำงานของเธอ ส่วนเจ้านายของเธอเองก็คงเมาจนขาดสติเลยเผลอตัวทำอะไรลงไปโดยไม่มีสติอย่างแน่นอน

“จอมใจ” นักรบเรียกชื่อหญิงสาวอย่างแผ่วเบา เขาไม่คาดคิดว่าเหมือนกันว่าเธอจะพูดอะไรแบบนี้ออกมา

“ฉันขอตัวก่อนนะคะ” 

สิ้นเสียงของจอมใจ ร่างบางก็กวาดสายตาหาโทรศัพท์เครื่องหรูของเธอที่เจ้านายเคยซื้อให้ตอนปีใหม่และก็พบว่ามันอยู่บนพรมที่พื้นห้องนอน หญิงสาวก้มลงไปเก็บโทรศัพท์มือถือก่อนที่เธอจะหันหลังกลับเดินออกไปจากห้องนอนทันทีโดยไม่คิดจะหันกลับมามองชายหนุ่มอีกเลย

นักรบยกมือหนาขึ้นมาขยี้ผมของตัวเองอย่างแรงด้วยความหงุดหงิด เขามองไปที่แผ่นหลังบอบบางที่กำลังเดินออกจากห้องของเขาไป นักรบรู้ตัวดีว่าตัวเองไม่ได้เมามากถึงขนาดที่ว่าเขาจะไม่สามารถหักห้ามใจของตัวเองได้ แต่เมื่อคืนที่เขาทำลงไปเพราะอะไรเขาก็ยังไม่แน่ใจตัวเองเหมือนกัน

จอมใจก้าวเดินออกมาจากห้องของนักรบด้วยท่าทางที่ดูปกติทุกอย่าง ถึงแม้ว่าเธอจะรู้สึกแสบคันตรงกลางกายแค่ไหนแต่เธอก็พยายามอดทนทำเหมือนกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นเหมือนดั่งเช่นที่เธอได้บอกกับเจ้านายของตัวเองไป

ใช้เวลาไม่นานเท่าไหร่ จอมใจก็ลงลิฟต์มาจนถึงชั้นล่างสุดของโรงแรม หญิงสาวย่างกรายออกมาด้านหน้าของโรงแรมเพื่อยืนรอรถแท็กซี่ ซึ่งเธอก็รอไม่นานเท่าไหร่นักรถแท็กซี่คันสีเขียวเหลืองก็ผ่านมาพอดี มือบางยกขึ้นมาโบกรถแท็กซี่และรถก็จอดลงตรงหน้าของหญิงสาว ร่างบางรีบเปิดประตูหลังคนขับและขึ้นรถไปอย่างรวดเร็ว

“ไปไหนครับ” เสียงคนขับรถแท็กซี่เอ่ยถามหญิงสาว

“ไปอพาร์ทเมนท์พีพีค่ะ” 

“ครับ” 

รถคันสีเขียวเหลืองค่อยๆ ออกตัวขับเคลื่อนไปตามท้องถนนอย่างช้าๆ เพื่อไปยังจุดมุ่งหมายที่หญิงสาวบอกกล่าวเอาไว้

จอมใจเอนกายไปกับเบาะหนังสีดำอย่างไร้เรี่ยวแรง ใบหน้าหวานหันไปมองข้างทางผ่านกระจกรถพร้อมกับไตร่ตรองเรื่องราวที่เกิดขึ้น

เวลาผ่านไปเกือบครึ่งชั่วโมง รถแท็กซี่คันสีเขียวเหลืองก็ขับเคลื่อนเข้ามาในซอยที่อพาร์ทเมนท์ของเธอตั้งอยู่ จอมใจนึกขึ้นมาได้ว่าเมื่อคืนชายหนุ่มไม่ได้ป้องกันและยังปล่อยเข้ามาในตัวเธออีกด้วย ถึงจะเป็นครั้งแรกของเธอแต่เธอก็พอรู้มาบ้างว่าควรจะจัดการเรื่องนี้อย่างไรดี

“จอดร้านขายยาตรงนี้ก็ได้คุณลุง” จอมใจเอ่ยขึ้นมาเมื่อเห็นมีร้านขายยาอยู่ตรงหน้าพอดิบพอดี 

“ครับ” คนขับรถตอบกลับพร้อมกับค่อยๆ ชะลอความเร็วของรถลงและจอดสนิทลงหน้าร้านขายยาในที่สุด 

จอมใจเอ่ยขอบคุณคนขับรถและหยิบเงินขึ้นมาจ่ายค่ารถตามที่มิเตอร์ขึ้นโชว์อย่างรวดเร็ว หลังจากนั้นหญิงสาวก็ลงมาจากรถแท็กซี่และรีบเดินเข้าไปในร้านขายยาทันที

“สวัสดีค่ะ” เสียงของเภสัชกรสาวเอ่ยทักทายจอมใจ

“สวัสดีค่ะ เอ่ออ..คือ..ซื้อยาคุมฉุกเฉินค่ะ”