บทที่ 1 จุดเริ่มต้นของเด็กเลี้ยง (5) จบตอน

“แล้วพี่โอ๋อะไรเนี่ยเขาไว้ใจได้เหรอไอ ยัยพี่โอ๋อะไรเนี่ยจะไม่ตุกติกพาแกไปเจอคนไม่ดีใช่ไหม” ยี่หวาไม่ได้ห้ามเพื่อนเพราะรู้ดีว่าการที่ไอลดาตัดสินใจอะไรแล้วก็จะไม่ถอยหลังกลับเด็ดขาด คนภายนอกอาจจะมองว่าไอลดาเป็นเพียงผู้หญิงอ่อนแอเรียบร้อย แต่จริงๆ แล้วเป็นผู้หญิงที่มีหัวใจที่เข้มแข็ง ถ้าตัดสินใจทำอะไรแล้วก็จะไม่ถอยหลังกลับไปง่ายๆ คือเรียกตรงๆ ว่าเป็นอ่อนนอกแข็งใน

            “ไม่รู้สิ ฉันอาจจะต้องเสี่ยงเอา เพราะมันเป็นหนทางเดียวที่จะช่วยแม่ครูกับน้องๆ ได้” ไอลดาหันไปมองเด็กๆ ที่กำลังวิ่งเล่นด้วยความหวังว่าเด็กเหล่านี้จะเติบโตกลายเป็นเด็กที่มีคุณภาพได้ เธอมีความหวังอย่างนั้น

            “ฉันรู้นะว่าแกห่วงน้องๆ แต่ทำไมแกไม่ห่วงตัวเองบ้างไอ ฉันกลัวแกเจอคนไม่ดี ฉันไม่อยากให้แกเป็นอะไรไปนะ” มือบางของยี่หวายกขึ้นกุมมือของเพื่อนอย่างเป็นห่วง ตั้งแต่เกิดมาไอลดาทำเพื่อคนอื่นมาตลอด รวมทั้งเพื่อตัวเธอด้วยตั้งแต่เสียสละให้เธอได้มีครอบครัวที่อบอุ่น

            “ชีวิตของฉันมันไม่ได้มีค่ามากขนาดนั้นหรอกยี่หวา ฉันรู้ตัวดี” แม้ไอลดาจะเป็นผู้หญิงที่มองโลกในแง่ดี แต่ถึงกระนั้นความที่เป็นเด็กกำพร้าก็มีปมในหัวใจว่าเราไม่ได้มีค่าอะไรกับใครเลย เพราะถ้ามีความสำคัญกับใครสักคนคงไม่ต้องเป็นเด็กกำพร้าแบบนี้

            “ไอ...ฉันไม่อยากให้แกคิดอย่างนั้น แกเป็นคนดี เป็นผู้หญิงที่น่ารัก ฉันเชื่อว่าความดีจะทำให้แกได้อะไรดีๆ เป็นสิ่งตอบแทน” ยี่หวามองหน้าเพื่อนรักเพราะเข้าใจความรู้สึกของไอลดาดีว่ากำลังรู้สึกยังไง คนทุกคนย่อมมีปมเป็นของตัวเองเพียงแต่เราจะแสดงมันออกมาไหมแค่นั้นเอง

            “ฉันเชื่อในความดีนะยี่หวา แต่ฉันคิดว่ามันอาจจะไม่เกิดกับฉันในชาตินี้จริงๆ” จู่ๆ น้ำตาของไอลดาก็ไหลออกมาเพราะบางครั้งก็ท้อกับชะตากรรมของตัวเองที่เกิดมาไม่มีอะไรเหมือนคนอื่น และไม่รู้ว่าหลังจากนี้จะต้องเจอกับอะไรบ้าง

            “ไม่จริงหรอก ฉันเชื่อว่าสักวันแกจะเป็นคนที่มีความสุขมากที่สุด” ว่าจบมือบางของยี่หวาก็ยกขึ้นโอบกอดเพื่อนรักเอาไว้อย่างเป็นห่วง แม้จะไม่สนับสนุนในเส้นทางที่ไอลดาทำเท่าไหร่ แต่ถ้ามันเป็นสิ่งที่เพื่อนเลือกมันก็คือสิ่งที่ดีที่สุดในตอนนี้แล้วจริงๆ

            “ขอบใจนะยี่หวา แกคือเพื่อนที่ดีที่สุดของฉันเลยจริงๆ”

            “เพราะฉันรักแกที่สุดนะ ขอให้แกโชคดีในเส้นทางที่เลือก แม้ฉันอยากจะห้ามแค่ไหนก็ตาม แต่ในเมื่อแกตัดสินใจแล้วฉันก็พร้อมที่จะซัพพอร์ตและอยู่ข้างๆ แกนะ”

            แม้จะรู้ว่าสิ่งที่เพื่อนจะก้าวเข้าไปมันเต็มไปด้วยขวากหนามที่แสนอันตราย แต่จะห้ามอะไรได้ในเมื่อเจ้าตัวตัดสินใจไปหมดแล้ว และคนอย่างไอลดาไม่มีทางหันหลังกลับมาง่ายๆ

            “แล้วแกจะไปหาพี่โอ๋เมื่อไหร่” ยี่หวาผละออกแล้วจับไหล่บางของเพื่อนจากนั้นก็มองหน้าแล้วตั้งคำถามทันที

            “พรุ่งนี้เลย ฉันไม่อยากรอแล้ว ฉันอยากหาเงินมารักษาแม่ครูให้เร็วที่สุด แต่ฉันไม่รู้ว่าถ้าฉันไปแล้วจะได้กลับมาที่นี่บ่อยไหม คงต้องลองถามผู้ชายคนนั้นดู” เสียงหวานบอกอย่างสิ้นหวังเพราะไม่รู้อะไรเกี่ยวกับผู้ชายคนนั้น ไม่รู้เขาจะใจร้ายกับเธอไหม จะเป็นพวกจิตวิปริตหรือชื่นชอบความรุนแรงหรือไม่ ก็คงได้แต่ภาวนาให้พบเจอคนดีๆ ด้วยเถอะ

            “ได้สิ ฉันสัญญานะว่าฉันจะช่วยแกทุกอย่าง แล้วถ้าไม่ไหวก็กลับมานะ”

            “ขอบใจนะยี่หวา”

            สองสาวกอดกันอีกครั้งเมื่อคุยกันเข้าใจดีแล้ว และวันพรุ่งนี้จะเป็นวันแห่งชะตากรรมที่แสนหดหู่ใจ แต่มันคือหนทางเดียวที่จะได้เงินมาเร็วที่สุดแล้ว

            ตกกลางคืนไอลดานั่งมองโทรศัพท์ของตัวเองด้วยความสองจิตสองใจว่าจะตัดสินใจโทร.ไปหรือไม่ แต่ในเมื่อคิดมาแล้วว่าจะเลือกทางนี้ก็ไม่ควรลังเล

            ตู๊ด!!

            ไอลดารอฟังเสียงจากปลายสายอย่างใจจดใจจ่อและคิดว่าตัวเองจะวางดีหรือไม่ หรือควรไปหาอาชีพที่สุจริตทำดี แต่จะทำยังไงถึงจะได้เงินมากมายขนาดนั้นมารักษาแม่ครู

            (สวัสดีค่ะ โอ๋พูดสายค่ะ ไม่ทราบว่าใครคะ) น้ำเสียงนุ่มๆ ของพี่โอ๋ทำให้ไอลดาเข้าใจแล้วว่าทำไมนางถึงมาทำอาชีพนี้เพราะน้ำเสียงที่ชวนให้แขกซื้อเด็กน่าฟังขนาดนี้นี่เอง

            “คะ...คือไอเองนะคะ” เสียงหวานบอกอย่างตะกุกตะกักด้วยความประหม่าเพราะเธอจะต้องบอกสิ่งที่ตัวเองต้องการไป มันช่างน่าละอายเหลือเกินในเมื่อท้ายที่สุดจะต้องเลือกเดินเส้นทางนี้จริงๆ

            (อุ๊ย...น้องไอเองเหรอคะ ตัดสินใจได้แล้วเหรอ) เสียงคนปลายสายเหมือนกำลังรอลุ้นกับคำตอบของสาวร่างเล็ก แต่พอเดาได้แล้วว่าสุดท้ายไอลดาจะต้องเลือกทางนี้

            “ค่ะ ไอตัดสินใจได้แล้วค่ะ”

            (ว่ายังไงคะ)

            “ไอตกลงค่ะ ไอต้องทำอะไรบ้างคะ” ไอลดาพยายามควบคุมน้ำเสียงของตัวเองให้มั่นคงเพื่อไม่ให้มีความประหม่าเกิดขึ้น แต่ถึงยังไงโอ๋ก็พอฟังจากเสียงออกว่าสาวร่างเล็กกำลังกลัว

(น้องไอแน่ใจเหรอคะว่าจะทำอย่างนี้) โอ๋ถามอีกครั้งเพราะไม่อยากบังคับจิตใจใคร

            “ค่ะ ไอตัดสินใจแล้ว ไอต้องทำยังไงต่อคะ” ไอลดาสูดลมหายใจเข้าปอดแรงๆ เพื่อเรียกความกล้าของตัวเองออกมาให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้

            (งั้นพรุ่งนี้น้องไอมาที่กาสิโนมาดิสันนะจ๊ะ เวลา 19.00 น. พี่จะแนะนำท่านให้น้องไอรู้จัก น้องไอเตรียมเสื้อผ้ามาเลยนะ เอาของใช้ที่น้องไอคิดว่าจำเป็นมาด้วย)

            “ค่ะ”

            (อีกอย่างนะจ๊ะน้องไอ พี่ขอแบบชุดถอดง่ายๆ นะ ท่านเขาไม่ชอบชุดที่ถอดยาก) จบคำของพี่โอ๋ใบหน้าของไอลดาถึงกับแดงซ่านเพราะตั้งแต่เกิดมาไม่เคยต้องทำแบบนี้มาก่อนเลย และยังเป็นคนแปลกหน้าที่เธอไม่รู้จักด้วย ไม่รู้จะทำใจนอนกับชายคนนั้นได้ไหม

            “ค่ะ”

            (งั้นเจอกันพรุ่งนี้นะ)

            “ค่ะ เจอกันพรุ่งนี้ค่ะ” ไอลดาบอกแล้วก็ตัดสายไปพร้อมกับหัวใจที่เต้นรัว หลังจากนี้ไม่รู้ชะตาชีวิตจะเป็นยังไง เธอก็ได้แต่ภาวนาอย่าให้ทุกอย่างมันเลวร้ายเลย