บทที่ 1 จุดเริ่มต้นของเด็กเลี้ยง (4)

ย้อนกลับไปสองวันก่อน

            ไอลดาเป็นนักศึกษาคณะเศรษฐศาสตร์ เธอมีความรู้ความสามารถจนอาจารย์ต่างยอมรับ แต่ก็มีเพื่อนบางคนที่ไม่ค่อยชอบคนที่มาจากบ้านเด็กกำพร้า แต่ถึงกระนั้นไอลดาก็พยายามไม่สนใจเพราะรู้ดีว่าตัวเองมาที่นี่เพื่อเรียนและจบไปทำงานมีเงินเดือนเยอะๆ

            “ไอ...” เสียงเรียกของใครบางคนดังขึ้นขณะที่ไอลดากำลังนั่งอ่านหนังสือเธอจึงหันไปมอง คนตรงหน้าคือ ‘พี่โอ๋’ รุ่นพี่คณะมนุษยศาสตร์ที่เธอรู้จักตอนไปทำกิจกรรมของมหาวิทยาลัย พี่โอ๋เป็นผู้หญิงแปลกๆ ที่ไม่ค่อยมีเพื่อนเท่าไหร่ แต่พี่โอ๋บอกว่ามีแค่ไอลดาคนเดียวที่ยอมคุยด้วย

            “สวัสดีค่ะพี่โอ๋” เสียงหวานร้องทัก ก่อนที่หญิงร่างอวบจะเดินเข้ามาหาไอลดาพร้อมมองไปรอบๆ ห้องสมุดว่ามีใครจ้องมองไหม “มีอะไรหรือเปล่าคะ”

            ท่าทีที่มีพิรุธของสาวรุ่นพี่ทำให้ไอลดาต้องถามออกมาอย่างสงสัย พร้อมกับขมวดคิ้วด้วยความแปลกใจว่าทำไมพี่โอ๋ต้องทำท่าทางแบบนี้ด้วย

            “คะ...คือพี่เข้าเรื่องเลยนะ”

            “ค่ะ”

            “คะ...คือมีคนสนใจเลี้ยงน้องไอนะ” พี่โอ๋กระซิบบอกพร้อมกวาดสายตาไปรอบๆ เพื่อดูว่าไม่มีใครจับจ้องมาทางนี้

            “อะไรนะคะ!!” ไอลดาร้องเสียงดังเพราะตกใจกับสิ่งที่พี่โอ๋กำลังบอก จนมาคิดแล้วว่าทำไมพี่โอ๋ถึงไม่ค่อยมีเพื่อนคบเท่าไหร่ นั่นอาจเป็นเพราะเรื่องนี้ด้วย

            “อุ๊ย...เบาๆ สิจ๊ะน้องไอ” พี่โอ๋ยกนิ้วชี้ขึ้นแนบชิดปากเพื่อเป็นการส่งสัญญาณให้ไอลดาเงียบเสียงลง เพราะตอนนี้มีคนเริ่มหันมามองพวกเธอสองคนแล้ว

            “คะ...คือพี่โอ๋จะบอกว่า...” ไอลดาตกใจกับสิ่งที่พี่โอ๋บอกเพราะไม่คิดไม่ฝันว่าจะมีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นกับเธอด้วย และไม่คิดว่าพี่โอ๋ที่รู้จักจะเป็นพวกแม่เล้าที่หาเด็กๆ ให้กับเสี่ย

            “คือพี่ไม่ได้จะดูถูกอะไรน้องไอนะ เพราะพี่รู้ว่าน้องไอเรียนเก่ง แต่พี่พอทราบมาบ้างว่าบ้านที่น้องไอพักเป็นสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าและกำลังจะโดนเวนคืน พี่เลยคิดว่าน้องไอน่าจะเดือดร้อนเรื่องเงินพอสมควร อย่าหาว่าพี่ดูถูกเลยนะแต่ถ้าน้องไอสนใจบอกพี่ได้เลยนะ มีคนเขารอน้องไออยู่”

ว่าจบพี่โอ๋ก็ยื่นนามบัตรมาให้ไอลดาโดยในนั้นมีเบอร์โทร.ติดต่อ ซึ่งไอลดารับมาเพราะไม่อยากให้เสียน้ำใจ ถึงยังไงพี่โอ๋ก็มาถามความคิดเห็นของเธอก่อนไม่ใช่บังคับให้ทำ

            “คือ...”  

            “น้องไอเป็นคนสวย น้องไอไม่ต้องกลัวนะ คนที่เขาสนใจน้องไอเขาไม่ได้น่ากลัวขนาดนั้น ถ้าน้องไอเดือดร้อนเรื่องเงินท่านช่วยน้องไอได้ทุกอย่างเลย” คำพูดของพี่โอ๋ทำให้ไอลดาเริ่มฉุกคิดบางอย่างแต่ก็ต้องสลัดความคิดนั้นออกไป เพราะการเป็นเด็กเสี่ยเธอรู้ดีว่าผลที่ตามมาหลังจากนี้ต้องเจอกับอะไรบ้าง ชีวิตมันไม่ได้สวยหรูอย่างที่ใครคิด เพราะการเป็นเด็กเสี่ยมันก็คือเมียเก็บที่มีไว้ปรนเปรอบำเรอแค่เรื่องบนเตียงเท่านั้น ไม่มีหัวใจเข้ามาเกี่ยวข้อง

            “คือไอ...”

            “อย่าเพิ่งปฏิเสธพี่เลย น้องไอเก็บไปคิดก่อนก็ได้จ้ะ ถ้าน้องไอสนใจโทร.มาหาพี่ตามนามบัตรเลยนะ ท่านรอน้องไออยู่”

            “ท่านนี่คือใครเหรอคะ ท่านคนนั้นรู้จักไอด้วยเหรอ” ไอลดาถามอย่างสงสัยเพราะว่าพี่โอ๋พูดราวกับว่าผู้ชายคนนั้นเคยเจอเธออย่างนั้นแหละ

            “ไม่รู้สิ ตอนพี่เอารูปคู่ของน้องไอกับพี่ให้ท่านดู ท่านก็บอกว่าสนใจน้องไอเลยนะ แต่พี่บอกไปแล้วว่าน้องไอไม่ได้ทำงานนี้ตั้งแต่แรก อาจจะไม่รับปาก พี่เลยมาถามความสมัครใจของน้องไอก่อน เพราะพี่รู้ว่าเรื่องนี้มันทำใจลำบาก แต่น้องไอไม่ต้องห่วงนะท่านไม่ได้มีเมียอยู่แล้ว น้องไอไม่ได้จะไปเป็นเมียน้อยของใครแน่นอน” พี่โอ๋บอกลิ้นพันด้วยกลัวว่าไอลดาจะไม่อยากทำเพราะคิดว่าผู้ชายที่สนใจเป็นพวกแก่ตัณหากลับที่มีเมียแล้วอยากมีเด็กเลี้ยง

            “คือไอไม่รับปากนะคะ คือไอ...กลัว” ไอลดามองสาวร่างอวบตรงหน้าเพราะเธอยังไม่ได้มีความสนใจในเรื่องนี้เลย แต่ไม่กล้าบอกพี่โอ๋เพราะถ้าไม่มีเรื่องนี้พี่โอ๋ก็ถือว่าเป็นพี่ที่น่ารักคนหนึ่ง

            “ไม่เป็นไรจ้ะ แต่พี่รอนะคะน้องไอ รอจนกว่าน้องไอจะเปลี่ยนใจ งั้นเดี๋ยวพี่ไปก่อนนะคะ ถ้ายังไงสนใจโทร.หาพี่เลยนะ”

            เมื่อไร้ร่างของพี่โอ๋แล้วไอลดาก็หันมามองนามบัตรในมือของตัวเองแล้วกวาดสายตาอ่านข้อความที่อยู่ในนั้น จนคิดว่าพี่โอ๋อาจจะทำอาชีพนี้มานานแล้วถึงได้มีลูกค้ามีเงินมาขอให้จัดหาสาวๆ ให้ แต่ถึงกระนั้นตอนนี้เธอก็ยังไม่สนใจทำอะไรแบบนี้ เพราะรู้ดีว่าถ้าก้าวขาเข้าไปมันยากที่จะออกมาจากวงการนี้ง่ายๆ แล้วถ้าเกิดเจอผู้ชายไม่ดีชีวิตเราอาจจะเหมือนตกนรกทั้งเป็น ทั้งเสียตัวและเสียใจ แต่กฎของเด็กเสี่ย คือ ‘ห้ามหลงรัก’ เพราะมันมีแต่เจ็บอย่างเดียว