บทที่ 3.3

สายของวันถัดมา

มีนาลืมตาตื่นขึ้นมาด้วยอาการปวดศีรษะอย่างรุนแรง ร่างกายเมื่อยล้าและปวดร้าวอย่างบอกไม่ถูก สงสัยว่าอาจจะเป็นเพราะเมื่อคืนลงเล่นน้ำทะเลดึกมากไปหน่อยเช้านี้ก็เลยพาลจะไม่สบายเอา

หญิงสาวขยับตัวลุกขึ้นจะเข้าห้องน้ำไปทำธุระ มีนาชะงักเมื่อเตียงที่กำลังนอนและห้องที่อยู่ในเวลานี้ไม่ใช้ห้องนอนของตน แต่มันเป็นห้องพักห้องใดห้องหนึ่งในรีสอร์ทและตอนนี้มีเสียงใครบางคนกำลังคุยโทรศัพท์อยู่ไม่ไกล

"ครับ วิกกี้ ขอบคุณมากที่นึกถึงผม เดินทางโดยสวัสดิภาพนะครับ" อีธานอวยพรอดีตคู่ขาที่วันนี้โทรศัพท์มาร่ำลาว่าจะกลับประเทศของตนแล้ว

"ถ้าปีหน้าคุณมางานทอมอีก เราก็อาจจะได้เจอกันอีกแต่ถึงตอนนั้นคุณคงจำผมไม่ได้แล้ว เพราะผู้หญิงสวยอย่างคุณคงมีคนมารายล้อมมากมายจนลืมผู้ชายกระจอกๆ อย่างผมไปเลยน่ะซิครับ" อีธานเหลือบมาเห็นมีนารู้สึกตัวแล้ว เพียงแค่เห็นสีหน้าก็รู้ว่านาทีต่อจากนี้ไปอะไรจะเกิดขึ้น

"บายครับ วิกกี้ ผมจะคิดถึงคุณนะ"

"อุ๊บ..."

หมอนใบใหญ่เขวี้ยงมาที่หน้าแม่นยำราวกับมืออาชีพ อีธานกำลังจะอ้าปากพูดแต่เปลี่ยนใจวิ่งหาที่หลบภัยจากข้าวของที่อยู่ใกล้มือมีนาในเวลานี้ก่อน

หมอนมีกี่ใบบนเตียงตอนนี้มันลอยมาหาอีธานเพียงเป้าหมายเดียว ชายหนุ่มร้องลั่นเมื่อมีนาคว้าเปลือกหอยที่อยู่บนหัวเตียงมาถือไว้ในมือ หมายจะเขวี้ยงมาที่ตัวเขา

"มีนา อย่า" อีธานร้องลั่น รีบเข้าไปคว้าเปลือกหอยที่อยู่ในเมือเจ้าหล่อนมาถือไว้เสียเองแทน

"นาย..." สีหน้าและแววตามองราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ ทำให้อีธานต้องถอยห่าง

"ผมอธิบายได้ เมื่อคืนคุณ เอ่อ โดนยา เอ่อ แล้ว เอ่อ..."

"คนเลว คนฉวยโอกาส นายมันเลวที่สุด" เสียงสาวสั่นเครือด้วยความเสียใจ

มีนาพอรู้ตัวว่าเมื่อคืนนี้เกิดอะไรขึ้น หลังจากที่ดื่มน้ำสีสวยที่เป็นรางวัลในการเล่นเกมของอีธานกับแม่สาวๆ ที่ถนนคนเดิน เจ้าตัวจำได้ว่าพอขับรถมาถึงรีสอร์ทก็รีบวิ่งลงทะเลเพื่อหวังดับฤทธิ์ยาที่อยู่ในตัว แต่แล้วทุกอย่างก็ไม่เป็นอย่างที่คิด

"ผม เอ่อ ผมขอโทษ แต่เรื่องนี้เราแก้ไขได้นะ"

"นายจะแก้ไขยังไง จะคืนสิ่งที่ฉันเสียไปได้งั้นเหรอ" มีนาไม่อยากร้องไห้ พยายามกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหลออกมา

แต่กระนั้นก็ยังอดที่จะสะอื้นออกมาไม่ได้ ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วมากและเกิดกับใครไม่เกิด ดันมาเกิดกับผู้ชายจอมกะล่อนคนนี้ อีธาน ผู้ชายที่เธอจะเกลียดไปตลอดชีวิต

"เรากลับไปแก้ไขอะไรไม่ได้แล้ว แต่เราทำให้ทุกอย่างมันโอเคได้นี่นา" อีธานเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะทำอย่างไรกับเรื่องนี้ดี

เขาไม่เคยมีความสัมพันธ์กับใครด้วยเหตุผลเช่นมีนามาก่อน และไม่เคยต้องมานั่งคิดหลังจากที่มีความสุขต่อกันแล้วว่าต้องทำอย่างไร พูดง่ายๆ ไม่เคยคิดว่าต้องรับผิดชอบหรือทำอะไรให้ถูกต้องบ้าง เพราะทุกครั้งจบลงด้วยการแยกย้ายบ้านใครบ้านมันไม่มีความผูกพัน

แต่กับมีนาไม่ใช่ อีธานรู้ดีอยู่เต็มอกว่าหญิงสาวไม่เหมือนบรรดาแม่ดอกไม้งามที่เคยขึ้นเตียงด้วย ทว่าเขาก็ยังไม่พร้อมที่จะหยุดชีวิตโสดอันแสนมีความสุขไว้ที่ใครคนใดคนหนึ่ง การรับผิดชอบใครสักคนโดยเลือกการแต่งงานมาเป็นวิธีแสดงความรับผิดชอบโดยปราศจากความรัก สำหรับเขาแล้วเป็นเรื่องตลกสิ้นดี

มีนาไม่อยากฟังคำแก้ตัวใดๆ ของอีธานทั้งสิ้น เรื่องที่เกิดขึ้นหญิงสาวโทษว่ามันเป็นคราวเคราะห์ความโชคร้ายของตัวเองมากกว่า สิ่งที่ควรทำตอนนี้คือออกไปจากห้องนี้ซะ แล้วกลับไปสงบสติอารมณ์ว่าจะเอาอย่างไรกับชีวิตตนเองต่อ ที่แน่ๆ คือเธอไม่อยากเห็นหน้าผู้ชายคนนี้ไปอีกตลอดชีวิต

"มีน" อีธานร้องเรียกเมื่อหญิงสาวเตรียมจะลุกขึ้น

เสื้อผ้าของมีนาเมื่อคืนนี้ อีธานเสียเวลาลงมาเก็บขึ้นไปทำความสะอาดตากแขวนไว้ให้ในห้องน้ำ หลังจากที่เพลิงพิศวาสมอดลงเรียบร้อยแล้ว

"อย่ามาเรียกฉันแบบนี้ ชื่อนี้ฉันมีไว้ให้คนใกล้ชิดเรียกเท่านั้น" มีนาหันมาแหวใส่เสียงดัง ผ้าห่มผืนใหญ่ที่ห่อหุ้มตัวเธอทำให้เดินลำบากแต่ก็ต้องปกปิดร่างกายเอาไว้ไม่ให้ใครได้เห็นอีก

"โธ่ ผมควรให้คุณเรียกว่าที่รักด้วยซ้ำไปนะ เราสองคนเกินกว่าคำว่าใกล้ชิดแล้ว เรามาคุยกันดีๆ เถอะคุณจะเอาไงกับเรื่องนี้" อีธานเดินตามไม่ลดละ

"ถอยไปนะ อยู่ห่างๆ ถ้าขืนเข้ามาใกล้อีกอย่าหาว่าฉันไม่เตือนเด็ดขาด" แววตาจริงจังและน้ำเสียงดุดันของมีนาทำให้อีธานชะงัก ปล่อยให้มีนาเข้าห้องน้ำไปแต่งตัวให้เรียบร้อยแล้วค่อยออกมาพูดกัน