บทที่ 4.2

อีธานไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับที่นี่ แต่ในเวลานี้สายตาเขาจับจ้องไปskแม่สาวที่กำลังกอดชลาลัยอยู่ ท่าทางของมีนาเข้มแข็งมากตอนนี้ไม่ได้สนใจที่จะมองใครนอกจากปลอบประโลมพี่สาวคนสวยเพียงอย่างเดียว

          "ไม่เป็นไรแล้วพี่ลัย สงสัยต้องนิมนต์ท่านมาปัดเสนียดจัญไรพวกหน้าเลือดหน่อยแล้ว" มีนาพนมมือไหว้พระพุทธรูปก่อนจะอุ้มอัญเชิญเข้าไปในห้องทำงานตามเดิม

          เธอเพิ่งรู้ว่าพี่สาวไม่ได้อยู่กับคุณนายสร้อยทองเพียงลำพัง หากแต่มีใครบางคนที่หญิงสาวไม่อยากเจออยู่ด้วย มาทำอะไรที่นี่ แล้วมาตั้งแต่เมื่อไร

          "ทำไมไม่กลับไปอีก" มีนาเอ่ยขึ้นลอยๆ จงใจให้ใครบางคนได้ยิน

          แต่ไม่เจาะจงชื่อว่าเป็นใครเพราะไม่ต้องการพูดด้วย และเข้าใจว่าอีกไม่กี่นาทีคนที่ไม่อยากเจอตลอดชีวิตก็จะไม่อยู่ให้เห็นหน้าแล้ว

          หลังจากที่กลับมาห้องพักของตน มีนาสั่งตัวเองว่าให้เข้มแข็งทั้งที่น้ำตาพรั่งพรูออกมาอย่างสุดกลั้น ต้องทำใจและเดินต่อไปข้างหน้าให้ได้ ที่สำคัญให้กำลังใจว่าจะไม่ได้เจอคนที่ฉวยโอกาสอีกแล้ว เรื่องทุกอย่างจบและจะเป็นความลับอยู่ในใจไปจนตาย

          ทว่าเมื่อออกมาและเผชิญหน้ากับตัวต้นเรื่องอีกครั้ง มีนาก็ไม่อาจทำใจได้อย่างที่คิดแต่แรก ยิ่งเกิดเรื่องกับชลาลัยเห็นพี่สาวร้องไห้ถูกคนใจร้ายรังแก มันยิ่งทำให้หัวใจของหญิงสาวหดหู่และท้อแท้กับชีวิตมากขึ้นไปอีก

          แต่เธอก็ต้องเรียกกำลังใจตนเองกลับมา เรื่องส่วนตัวไม่สำคัญเท่ากับการปกป้องพี่สาวจากคนเอาเปรียบอย่างคุณนายสร้อยทอง เพียงแต่ว่าแค่เห็นหน้าอีธานและรู้ว่ากำลังจะกลับไปจากเกาะหวนแล้ว หัวใจที่สับสนยิ่งรู้สึกแห้งแล้งหมดน้ำหล่อเลี้ยงลงไปเฉยๆ มันโหวงเหวงอธิบายไม่ถูก ได้แต่บอกกับตัวเองว่าอยากให้เขาไปให้พ้นหน้าเร็วๆ ทั้งที่เสียงข้างในมันคล้ายจะสะอื้น

          "คุณอีธานคะ ขอโทษด้วยที่ทำให้ตกใจ รีบไปที่ล็อบบี้เถอะค่ะเดี๋ยวจะไม่ทันเรือ" ชลาลัยพยายามจะส่งยิ้มหวานที่ยังมีคราบน้ำตาอาบแก้มให้กับแขกเพียงรายเดียวของเดือนนี้ แขกที่มาต่อลมหายใจให้กับจันทร์เจ้ารีสอร์ท

          " ไม่ทราบว่าเกิดอะไรขึ้นพอจะบอกผมได้ไหม" ชายหนุ่มอยากรู้เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อครู่นี้มากกว่า และอยากจะมีโอกาสได้คุยกับมีนาอีกสักครั้ง

          "ชอบยุ่งเรื่องคนอื่นนัก ไล่แล้วยังไม่ไปอีก" มีนาเสียงเข้มเอ่ยขึ้นลอยๆ ไม่มองหน้าใครทั้งสิ้น

          " ไม่มีอะไรหรอกค่ะ คุณอีธานอย่าสนใจเลย เดินทางกลับกรุงเทพฯอย่างปลอดภัยนะคะ" ชลาลัยอวยพรอีกครั้ง

          "ผู้หญิงคนเมื่อกี้มาทวงเงินค่าอะไรครับ หนี้อะไร"

          "เอ่อ คือ" ชลาลัยอึกอักไม่รู้จะอธิบายอย่างไรดี

          "ค่าอะไรก็ช่าง มันเรื่องของเราไม่เกี่ยวกับคุณ หน้าที่คุณคือไปขึ้นเรือ" แล้วไม่ต้องมาที่นี่อีก มีนาต่อเองในใจ

          "คุณเป็นแขกไม่จำเป็นต้องรู้ทุกเรื่องของรีสอร์ท"

          "มีน ไม่เอาน่า คุณอีธานขอโทษด้วยที่ยัยมีนพูดอะไรไม่น่ารัก" 

          "รีบไปที่ล็อบบี้เถอะค่ะ ป่านนี้เรือมารอแล้ว"

          ชลาลัยอยากให้ชายหนุ่มไปเตรียมตัวสำหรับเดินทางมากกว่าจะมาอยู่ที่นี่ และต้องการสมาธิเพื่อตั้งสติสำหรับแก้ปัญหาที่เกิดขึ้น

          "มีอะไรให้ผมช่วยไหม" อีธานถามอีกครั้ง นี่ใกล้ที่จะถึงเวลาที่เรือจะออกแล้ว เขาคงอยู่ได้ไม่นานแต่ก็อยากที่จะคุยกับมีนาให้รู้เรื่อง

          "ไม่ต้อง เราจัดการทุกอย่างเองได้ กลับบ้านคุณไปซะ" มีนาไล่อีกครั้ง

          แม้ปากจะไล่ให้ไปและบอกว่าไม่ได้โหยหาให้เขากลับมา แต่ตอนนี้หัวใจของมีนาเริ่มจะร้องไห้เมื่อคิดถึงเรื่องที่ผ่านมา ความสาวที่รักษามาชั่วชีวิตมลายหายไปชั่วข้ามคืนกับความสัมพันธ์ที่จับต้นชนปลายไม่ถูก ที่แย่ไปกว่านั้นคือ คนที่พรากความภูมิใจอยู่ตรงหน้าแต่กำลังจะจากไปชั่วนิรันดร์

          "เป็นหนี้แสดงว่าการเงินมีความผิดพลาด ถ้าไม่รีบหาทางแก้ไขสักวันจะถึงทางตันที่แก้ไม่ออก" อีธานเอ่ยอย่างเป็นงานเป็นการต่อไปอีกว่า

          "ผมแนะนำว่าควรหาทางออกก่อนที่ทุกอย่างจะสายเกินไป เพราะไม่อย่างนั้นดอกเบี้ยและเงินต้นที่เพิ่มขึ้นทุกวันมันจะทำให้คุณไม่มีทางฟื้นได้ง่ายๆ"

          "ไม่รู้อะไรอย่าพูดดีกว่า ถ้าเราเป็นแค่หนี้แบงก์รับรองว่าไม่ใช่แบบนี้แน่" มีนาตอบโต้กลับ

          "ถ้างั้นคุณควรจัดการหนี้นอกระบบให้หมดไป แล้วทำให้ทุกอย่างให้เข้าที่เข้าทาง ถ้าคิดจะเป็นหนี้อีกครั้งคุณควรหาดอกเบี้ยที่ถูกซึ่งนั้นก็คือแบงก์"

          "คุณอีธานคะ ขอบคุณมากค่ะ แต่เราจัดการกันเองได้จริงๆ" ชลาลัยยิ้มรับคำแนะนำของอีธานจากใจจริง ท่าทางเขาเหมือนมีความรู้เรื่องระบบการเงินเป็นอย่างดีทีเดียว

          "คุณต้องการคนช่วยไหม ชลาลัย" จู่ๆ อีธานก็หันมาหาหญิงสาว

          "ถ้ารีสอร์ทต้องการระดมทุนแต่ตอนนี้ยังไม่พร้อมกู้แบงก์ คุณควรหาหุ้นส่วนที่มีเงินสดมาเพิ่มสภาพคล่องก่อน"