บทที่ 3.4

มีนาเปิดประตูห้องน้ำออกมาแล้วรีบเดินออกไปจากห้องโดยไม่สนใจว่าจะมีใครรออยู่ อีธานรีบวิ่งตามออกมาแล้วคว้าแขนหญิงสาวไว้

          "ปล่อยนะ" เจ้าตัวสะบัดไม่ยอมให้จับ

          "เรายังไม่ได้คุยกันเลย" อีธานไม่ยอมปล่อย

          "ไม่มีอะไรต้องพูดกันอีก ปล่อย" มีนาออกแรงสะบัดแขนอีกครั้ง แต่ชายหนุ่มยึดเอาไว้แน่นซ้ำยังรวบสองมือไว้ ดึงเข้ามาหาไม่ยอมปล่อยไปไหนอีกด้วย

          "ถ้าไม่คุยกันดีๆ เราไปคุยต่อหน้าพี่สาวคุณก็ได้ เอาไหม" ท่าทางอีธานเอาจริงแน่

          "ขู่ฉันเหรอ" หญิงสาวเม้มปากแน่นด้วยความโกรธ

          "ไม่ได้ขู่แต่ผมทำจริง หรือจะไปตอนนี้เลยก็ได้ เมื่อเช้าคุณลัยเพิ่งถามว่าไปเที่ยวเมื่อคืนสนุกไหม คุณอยากให้ผมตอบไหมล่ะว่าสนุกจนเกือบโต้รุ่ง แต่คนที่สนุกคือคุณไม่ใช่ผม"

          "นาย" มีนาอยากจะบีบคอคนตรงหน้าให้ตายเดี๋ยวนี้ คำพูดโจ่งแจ้งของเขาทำให้แก้มสาวแดงก่ำรู้ดีว่าที่โต้รุ่งเพราะอะไร

          "ฟังผม เมื่อคืนคุณโดนยาจากเหล้าแก้วนั้น กลับมาถึงคุณก็วิ่งลงทะเลแล้วเกิดอะไรขึ้นรู้ไหม"

          มีนาหน้าร้อนผ่าว จำได้ดีว่าเมื่อลงทะเลแล้วเสื้อผ้าที่อยู่บนร่างกายกลายเป็นสิ่งที่น่ารำคาญจนต้องถอดออก และยังจำได้อีกว่าเมื่อคืนนี้ตนเองกล้ามากแค่ไหนที่เป็นฝ่ายรุกเข้าไปหาอีธานก่อน จากนั้นเสียงคร่ำครวญอย่างมีความสุขที่ยังก้องอยู่ในหูก็เกิดขึ้น ร่างกายที่ตอบสนองด้วยความเต็มใจกับไฟเสน่หาที่ร่วมกันก่อ หอมหวานดุเด็ดเผ็ดมันแค่ไหน ทุกอย่างยังปรากฎชัดในความทรงจำไม่ลืมเลือน

          "ผมขอโทษที่ปล่อยทุกอย่างเลยตามเลยจนทำให้เราสองคน เอ่อ เป็นแบบนี้" อีธานพูดต่อไปอีกว่า

          "แต่ผมก็พร้อมที่จะรับผิดชอบหรือชดใช้ในสิ่งที่คุณต้องการ"

          "ชดใช้อะไร" มีนาถามเสียงดังกลับไปทันที

          "ฉันไม่ใช่โสเภณีที่นายใช้เงินซื้อมาบำบัดความใคร่นะ" ปลายเสียงมีนาสั่นเครือเล็กน้อย ใบหน้าคมเชิดขึ้นอย่างมีศักดิ์ศรีพยายามบอกตนเองว่าไม่ให้ร้องไห้ อย่าเสียใจกับคนแบบนี้

          มีนาสะบัดการจับกุมของอีธานออกทันที แค่ได้ยินว่าเขาคิดใช้เงินชดเชยสิ่งที่ตนสูญเสียไป ตีค่าความสาวที่หวงแหนมาตลอดชีวิตเป็นเงินทอง หญิงสาวก็แทบไม่อยากจะเห็นหน้าคนพูดอีกต่อไป

          "มีน ผมไม่ได้หมายความแบบนั้น คุณกำลังเข้าใจผิด" อีธานรีบพูดเมื่อรู้ว่าอีกฝ่ายแปลความเข้าใจไปคนละอย่างกับตน

          "สำหรับฉันเรื่องที่เกิดขึ้นมันเป็นความซวย เป็นเรื่องแย่ที่สุดในชีวิต และฉันก็ไม่ต้องการอะไรทั้งนั้น แต่ถ้าคุณจะให้ก็ช่วยไปไกลๆ จากชีวิตฉันหน่อย พูดง่ายๆ คือไปจากที่นี่ซะแล้วไม่ต้องกลับมาอีก" น้ำใสที่คลอขึ้นกลบดวงตาคู่สวยบ่งบอกได้ดีว่าหัวใจของมีนาเจ็บปวดแค่ไหน

          กว่าอีธานจะกล้าพูดอะไรต่อหญิงสาวก็วิ่งหนีออกไปจากตรงนั้นแล้ว ปล่อยให้ชายหนุ่มจมอยู่กับความรู้สึกสับสนในใจคนเดียวต่อไป ควรทำอย่างไรดีกับเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนนี้