ตอนที่ 10 เจ้าคิดว่ามันง่ายอย่างนั้นหรือ (2)

ตอนที่ 10 เจ้าคิดว่ามันง่ายอย่างนั้นหรือ (2)

“เจ้าไล่ข้าเช่นนั้นหรือ” ชินอ๋องเลิกคิ้วถามอย่างจริงจัง และรู้สึกตกใจที่ถูกชายาของตนไล่ให้กลับตำหนัก ต่อหน้านางกำนัลในจวน

“หม่อมฉันไม่ได้ไล่ แต่หม่อมฉันต้องการพักผ่อนเท่านั้นเพคะ” นางยังคงตอบกลับด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งเช่นเดิม

“เช่นนั้นคืนนี้ข้าจะอยู่ที่เรือนของเจ้า” ชายหนุ่มกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงไม่ต่างกับนาง

และนั่นทำให้นางกำนัลและขันทีทุกคนพากันตกตะลึง เนื่องจากรู้ดีว่าท่านอ๋องไม่พอใจการแต่งงานครั้งนี้ ดังนั้นจึงไม่เคยคิดที่จะมาหา หรือหลับนอนด้วยกับพระชายา อีกทั้งชินอ๋องยังแต่งชายารองและสนมเข้ามาหลายคนพร้อมกัน เพื่อให้พระชายาหนิงเสียใจ

แต่เหตุใดครั้งนี้พระองค์ถึงได้...

“เอ่อ...ไม่เหมาะหรอกเพคะท่านอ๋อง ช่วงนี้หม่อมฉันไม่ค่อยสบายตัวสักเท่าไร หากท่านอ๋องต้องการคนปรนนิบัติ เหตุใดถึงไม่ไปหาชายารองหรือสนมคนอื่นเล่าเพคะ” หนิงหว่านซูกล่าวแย้งออกมาเบา ๆ

และนับว่านี่เป็นการปฏิเสธของนางอีกครั้ง

‘นึกบ้าอะไรขึ้นมา วันนี้ถึงได้อยากนอนกับข้า ข้าไม่ยอมหรอกนะ ข้าต้องการหย่า’ นางได้แต่บ่นในใจอย่างไม่ยินยอมเท่านั้น

‘นี่เจ้าปฏิเสธข้าอีกแล้วหรือ ก่อนหน้านี้ก็บอกว่าอยากจะหย่า ยามนี้ก็ปฏิเสธการปรนนิบัติข้า นี่คือการเอาคืนของเจ้าใช่ไหม ชายาหนิง’ อ๋องหนุ่มคิดในใจ และเลือกที่จะไม่กล่าวความคิดนั้นออกมา แต่กลับกล่าวออกมาอย่างอ่อนโยนว่า

“เช่นนั้นเจ้าก็พักผ่อนเถิด แล้วข้าจะมาหาอีก พรุ่งนี้เจ้าจะทำอาหารกินอีกหรือไม่” เขาเองไม่อยากบังคับใจของนาง แต่ก็ไม่ลืมที่จะถามถึงเรื่องอาหาร เนื่องจากเขายังติดใจในรสมือการทำอาหารของนาง

“ยังไม่แน่ใจเพคะ” หนิงหว่านซูตอบกลับไปพร้อมกับสบตากับเขาไม่หลบเหมือนกัน ‘ท่านติดใจส้มตำของข้าใช่หรือไม่ เช่นนั้นพรุ่งนี้ข้าจะทำแหนมย่างกิน รวมถึงต้มเห็ดสุดแสนอร่อยดีหรือไม่นะ’

นางคิดในใจถึงอาหารบ้านเกิดของตัวเอง และยิ้มออกมาเล็กน้อย

หยางเฟยหลงมองสีหน้าของพระชายาครู่หนึ่ง เขาคิดว่านางมีรูปโฉมงดงามไม่น้อย ก่อนจะสลัดความคิดนี้ให้พ้นตัว เนื่องจากเขาไม่พอใจที่ถูกนางบังคับให้แต่งงานด้วย

“เรื่องหย่าเจ้าล้มเลิกความคิดไปได้เลย เราสองคนเพิ่งสมรสกันไม่นาน จะให้หย่าร้างกันเห็นทีจะไม่ได้ อีกอย่าง ฝ่าบาทคงไม่ยินยอมเช่นกัน แล้วเจ้าลืมไปหรือไม่ว่า ตัวเจ้าเป็นคนให้บิดาของเจ้า กราบทูลขอพระราชโองการสมรให้กับเจ้า”

เมื่อกล่าวถึงตรงนี้ สายตาของเขาก็ฉายแววไม่พอใจออกมา และคิดว่าจะไม่กลับมาเหยียบที่เรือนนี้อีก

หยางเฟยหลงไม่คิดรอคำตอบจากชายาของตน กล่าวจบเขาก้าวเท้าเดินออกมาอย่างไม่พอใจ

“เป็นไบโพล่าหรืออย่างไร ก่อนนี้ยังถามว่าข้าจะทำอะไรกินพรุ่งนี้ แต่เวลานี้กลับทำท่าทางไม่พอใจ” นางบ่นกับตัวเองเบา ๆ ทว่าเสียงที่เปล่งออกมานั้น กลับทำให้นางกำนัลทุกคนได้ยินเต็มสองหู

“พระชายา หน้าต่างมีหูประตูมีช่องนะเพคะ พระองค์จะกล่าวอันใดออกมา ระวังสักหน่อยเถิดเพคะ” ลี่เออร์อดไม่ได้ที่จะต้องเตือนสติคุณหนูของนาง หาไม่แล้วเกิดมีผู้ใดจากเรือนอื่นมาได้ยินเข้า คงจะไม่ดีเป็นแน่

“เจ้าอย่าบ่นไปหน่อยเลย เดี๋ยวข้าขอออกไปเดินรับลมที่สวนหน่อยก็แล้วกัน ค่อยกลับเข้ามาอาบน้ำ” นางบอกแล้วก็เดินออกมาทันที

นางกำนัลข้างกายทั้งสองคนได้แต่สบตากันอย่างกังวล ก่อนจะเดินตามออกมา แล้วเฝ้ามองอยู่ไม่ไกล