ตอนที่ 9 เจ้าคิดว่ามันง่ายอย่างนั้นหรือ (1)

ตอนที่ 9 เจ้าคิดว่ามันง่ายอย่างนั้นหรือ (1)

นางกำนัลที่ได้ยินต่างก็ก้มหน้า ไม่เข้าใจว่าเหตุใดพระชายาถึงได้กล่าวออกมาเช่นนี้ แต่ทว่าทุกคนก็ไม่กล้าที่จะเอ่ยวาจาใดออกมาเช่นกัน

หนิงหว่านซูได้ยินคำถามจึงได้พยักหน้าตอบรับ โดยไม่สนใจท่าทีของอีกฝ่ายเลยว่าเป็นอย่างไร

“ใช่แล้วเพคะท่านอ๋อง หม่อมฉันต้องการหนังสือหย่าจากพระองค์ ด้วยเหตุผลอันใดนั้น หม่อมฉันได้กล่าวไปหมดแล้วเพคะ”

นางมีท่าทีไม่รู้ร้อนรู้หนาวอะไรเลย และไม่สนใจด้วยว่าชายที่ขึ้นชื่อว่าเป็นพระสวามีจะโกรธเคืองมากน้อยเพียงใด 

“เหตุผลเพียงเพราะข้าแต่งชายารองเข้ามาอย่างนั้นหรือ เจ้าถึงได้ต้องการหนังสือหย่า เจ้าไม่รู้หรืออย่างไรว่าสมรสพระราชทานจากฮ่องเต้ ไม่มีทางที่จะลงชื่อในหนังสือหย่าได้ตามอำเภอใจ เจ้ากับข้าจะหย่ากันได้ ก็ต้องให้ฝ่าบาทเป็นคนส่งราชโองการมาให้เราทั้งสองเท่านั้น”

บุรุษที่ขึ้นชื่อว่าเย็นชาและเหี้ยมโหดที่สุด กลับกลายเป็นว่าตอนนี้ต้องมานั่งอธิบายให้ชายาของตนได้เข้าใจ ถึงเหตุผลว่าทำไมถึงหย่าขาดจากกันไม่ได้ 

“ทำไมที่นี่การหย่าถึงได้ยุ่งยากนักนะ เห้อ...”

นางได้แต่บ่นกับตนเองเบา ๆ แต่ทว่าเสียงที่นางกล่าวออกมานั้น กลับทำให้ทุกคนงุนงง เนื่องจากทุกคนก็รู้ว่าสมรสพระราชทานนั้นไม่สามารถหย่าร้างกันเองได้ จึงไม่เข้าใจว่าเรื่องแค่นี้ เหตุใดพระชายาถึงได้ไม่รู้

“เจ้าเอ่ยอะไรออกมา ทำไมถึงเสียงเบาอย่างนั้น หรือว่ากำลังนินทาข้าอยู่” หยางเฟยหลงกล่าวถามเสียงเข้ม และจ้องมองไปที่ชายาของตนเองไม่วางตาเพื่อรอคอยคำตอบ

“หม่อมฉันไม่ได้เอ่ยอันใดออกมาหรอกเพคะ ท่านอ๋องหิวหรือไม่ ทรงมาเสวยอาหารพร้อมกันกับหม่อมฉันดีหรือไม่เพคะ”

หนิงหว่านซูเมื่อหาทางออกและแก้ปัญหาเรื่องหย่าร้างไม่ได้ จึงได้เชื้อเชิญให้อีกฝ่ายมารับประทานอาหารพร้อมกันเสียเลย เพื่อจะให้เขาได้รู้รสชาติของอาหารที่เรียกว่า ส้มตำ ไก่ย่าง

“อาหารของเจ้าช่างหน้าตาแปลกประหลาดเสียจริง จานนี่เรียกว่าอะไรหรือ” หยางเฟยหลงนั่งลงแล้วถามถึงชื่ออาหารที่หน้าตาแปลกประหลาดด้วยความสนใจ

“จานนี้เรียกว่าส้มตำเพคะ ส่วนอันนี้เรียกหมูย่าง จานนี้ไก่ย่าง ท่านอ๋องลองชิมดูสิเพคะ รับรองว่าจะติดใจ แต่ส้มตำอาจจะรสจัดไปหน่อย” นางบอกชื่อรายการอาหารแต่ละจานด้วยความภาคภูมิใจ โดยที่ไม่มองหน้าของชายที่ได้ชื่อว่าพระสวามีเลยแม้แต่น้อย เนื่องจากตอนนี้น้ำลายของนางแทบจะไหลออกมาแล้ว เพราะกลิ่นหอมของส้มตำ อาหารจานโปรดของนางในชาติที่แล้ว

และไม่รอให้อีกฝ่ายตอบรับ นางรีบตักอาหารเข้ามาในจานของตัวเองแล้วกินอย่างเอร็ดอร่อย ทำให้บุรุษตรงหน้ามองตาไม่กะพริบ ก่อนจะใช้ตะเกียบคีบอาหารเข้าปากตามบ้าง แต่แล้วดวงตาของเขากลับเป็นประกาย เพราะแม้ว่าอาหารจานนี้จะเผ็ดและรสจัดมาก แต่ก็นับได้ว่าเป็นอาหารชั้นเลิศได้เลยทีเดียว

บรรยากาศยามนี้ไม่ต่างจากการแย่งชิงอาหารมื้ออร่อยที่สุดของชินอ๋องก็ว่าได้ ทำให้เหล่าบรรดานางกำนัลและขันที ต่างก็ตกใจกับท่าทีของท่านอ๋องที่กินอาหารอย่างไม่มีท่าทีสำรวมเหมือนปกติ

ทั้งสองใช้เวลากินอาหารไม่นาน ก่อนจะให้นางกำนัลมาเก็บออกไป

หยางเฟยหลงนั่งมองสตรีตรงหน้าเพื่อค้นหาอะไรบางอย่าง ทว่าเขากลับไม่พบเจออะไรเลย จึงได้แต่คิดสงสัยอยู่ในใจว่า ‘เหตุใดนางจึงได้เปลี่ยนไปได้มากขนาดนี้นะ’

“ยามนี้ท่านอ๋องเสวยอาหารเรียบร้อยแล้ว เหตุใดจึงไม่กลับไปตำหนักของพระองค์เล่าเพคะ ส่วนหม่อมฉันอิ่มแล้ว และหนังตาเริ่มหย่อนคล้อย อยากจะพักผ่อนสักหน่อย”

นางกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง ซึ่งนี่คือการไล่อย่างมีมารยาทของนาง แต่ไม่รู้ว่าชินอ๋องจะเข้าใจหรือไม่