MasukShare
ตอนที่ 01(1)
Terakhir Diperbarui:
2025-06-05 13:56:43ตอนที่ 1
หนึ่งสัปดาห์หลังจากที่รับรู้ว่าตัวเองต้องเข้าประกวด ทุกๆ เย็นฉันจะต้องมาซ้อมเดิน ซ้อมตอบคำถามและทำการแสดงกับกาย จนเราสองคนสนิทกันมากขึ้น
ฉันเลือกการแสดงเป็นเล่นเปียโน ส่วนกายจะร้องเพลงสากลคู่กัน เวลาซ้อมพวกเราจึงต้องใช้หอประชุมของคณะที่มักจะเป็นสถานที่จัดกิจกรรมต่างๆ และจัดละครเวทีบ่อยๆ แต่หากว่าวันไหนที่ไม่มีกิจกรรมมันก็จะเงียบมาก แถมยังมืดจนน่ากลัวเลย
โชคดีที่พี่บ๊วยพาพวกรุ่นพี่จะมาอยู่เป็นเพื่อน ชมการแสดงของพวกเราทุกวัน เลยทำให้มันไม่น่ากลัวอย่างที่คิดไว้ แล้วยังมีบางวันที่ยัยจินกับน้ำค้างมาดูฉันซ้อมด้วย
“ยัยระริน วันนี้พวกเราไม่ได้ไปอยู่เป็นเพื่อนนะ ฉันต้องกลับบ้านส่วนยัยน้ำค้างก็ไปทำงาน”
ตอนนี้เป็นเวลาเลิกเรียนวิชาสุดท้าย พวกเราลงจากตึกมาที่ลานจอดรถเพื่อที่จะแยกย้ายกลับหอ แต่มีแค่ฉันที่ต้องอยู่รอซ้อมเพราะปกติฉันต้องกลับบ้านหลังเลิกเรียน ช่วงนี้จึงกลับบ้านดึกบ่อยๆ แต่เพราะมีรถที่พ่อซื้อให้เป็นของขวัญตอนสอบติดเลยไม่ลำบากเท่าน้ำค้างที่มันต้องใช้มอเตอร์ไซต์เดินทางดึกดื่นหลังเลิกงานกลางคืน
“ไม่เป็นไร ฉันรู้แล้ว”
“ขอรุ่นพี่สิ อย่ากลับดึกมาก” น้ำค้างบอกด้วยความเป็นห่วง
“อืม วันนี้แค่ซ้อมเดิน กับการแสดงนิดหน่อย คงไม่ดึกมากหรอก”
อย่างที่บอกว่าฉันเคยผ่านการทำกิจกรรมแบบนี้มาบ้างแล้วมันเลยไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงเท่าไหร่ แต่ถ้าถามถึงความสมัครใจกับความมั่นใจที่น้อยนิดคงเลือกไม่ทำอะไรแบบนี้ดีกว่า
“กลับถึงบ้านแล้วก็บอก”
“จ้า คุณแม่” ฉันแกล้งว่ายัยจินเพราะมันเป็นพวกขี้บ่นกับฉันเหมือนเป็นแม่คนหนึ่งเลย
“เดี๋ยวแม่จะหยิกหูให้”
ฉันหัวเราะร่ากับท่าทางของยัยจินก่อนที่พวกเราจะแยกย้ายกันตรงนั้น ส่วนฉันต้องเดินกลับเข้ามาในคณะเพื่อรอให้ถึงเวลานัดหมายกับพวกรุ่นพี่ที่เป็นพี่เลี้ยง แต่ดูเค้าว่าฝนกำลังจะตกจึงต้องเปลี่ยนความคิดที่ว่าจะรอที่ลานกิจกรรมไปเป็นที่หอประชุมของคณะแทน
ฉันเข้ามาด้านในที่เงียบสงบและมืดจนแอบน่ากลัว แต่พอเข้ามาด้านในกลับเห็นว่ามีคนเปิดไฟอยู่แล้วเพียงไม่กี่ดวง อาจจะเป็นรุ่นพี่ที่มารอก่อน แต่ไม่รู้ว่าอยู่ตรงไหนเพราะตอนนี้ไม่เห็นใครเลยสักคน
“เข้ามาทำไม”
ฉันสะดุ้งเฮือกด้วยความตกใจเมื่อมีมือของใครบางคนมาจับที่ไหล่จากทางด้านหลัง พอหับขวับไปมองถึงได้โล่งใจที่เขาไม่ใช่ผี
แปลกแต่จริงที่ไม่เคยเห็นผีแต่ฉันกลัวยิ่งกว่าอะไร
“ตะ...ตกใจหมด”
พอตั้งสติได้คิดว่าหัวใจที่มันเต้นระส่ำจะหยุดลง แต่เปล่าเลยเพราะมันยังคงเต้นแรงกว่าเดิมเพราะคนที่อยู่กับฉันคนนี้คือรุ่นพี่หน้าตาดีในวันนั้น คนที่ชื่อว่า ‘ไมเนอร์’
แม้จะอยู่ในความมืดสลัวแต่ออร่าความหล่อเหลาของเขาก็ยังสว่างจ้าจนฉันรู้สึกราวกับถูกต้องมนต์บางอย่างจากสายตาคมคู่นั้นโดยไม่ได้ตั้งตัว
“ออ มาซ้อมใช่ไหม พี่จำเราได้แล้ว”
“ค่ะ...”
“ยังไม่มีใครมานะ” เขาบอกแล้วหันซ้ายหันขวาช้าๆ เหมือนกำลังมองหาคนอื่น “มาคนเดียวเหรอ”
“ค่ะ”
“เดี๋ยวพี่อยู่เป็นเพื่อน พวกบ๊วยมันมีสอบอยู่”
ฉันพยักหน้าให้กับคำพูดของเขาก่อนจะเดินตามพี่ไมเนอร์ไปยังเก้าอี้แถวกลางๆ ที่มีไฟสว่างพอ นึกสงสัยอยู่ว่าทำไมเป็นเขาที่มาอยู่ตรงนี้ ทั้งที่ตลอดหลายวันที่ผ่านมาไม่เคยเห็นมาดูเลยสักครั้ง
“พอดีพี่มาหาของในหอประชุมน่ะ กำลังจะออกไปแต่เจอเราพอดี” เขาบอกราวกับว่าอ่านความคิดของฉันได้ ก่อนที่ใบหน้าหล่อเหลานั้นจะส่งยิ้มหวานมาให้อย่างเป็นกันเอง
ทำไมเขาน่ารักจัง
“ออ ค่ะ รินรอซ้อมเห็นหอประชุมเปิดไฟเลยเข้ามา ถ้าปกติจะไม่กล้าเข้าเพราะมันมืด” ฉันบอกแล้วยิ้มให้เขา
เราสองคนนั่งข้างกัน พี่ไมเนอร์เป็นคนที่ดูเหมือนจะพูดมากแต่เอาเข้าจริงแล้วก็ไม่ใช่ขนาดนั้น เขาคงจะพูดมากแค่กับคนที่สนิทกันเท่านั้น
“เราชื่อระริน ใช่ไหม”
“ค่ะ พี่ก็ชื่อไมเนอร์ ใช่ไหม” ฉันแกล้งทำเป็นไม่รู้ทั้งที่รู้ดีเพราะอยากรู้ชื่อเขาตั้งแต่แรกเจอ ได้ยินรุ่นพี่พูดถึงบ่อยจนอยากเห็นหน้าเขาอีก แค่ไม่เคยเห็นพี่ไมเนอร์มาที่นี่ หรือแม้แต่ในคณะก็ไม่เคยเจอ
เท่าที่รู้มาเขาเป็นสโมสรนักศึกษา แถมยังเป็นนักฟุตบอลของมหาวิทยาลัย นั่นอาจเป็นเหตุผลที่ทำให้เขางานยุ่งและไม่ค่อยเข้าคณะเท่าไหร่ หรือเข้ามาตอนเรียนแต่ฉันไม่เคยโชคดีได้เจอ
“รู้จักชื่อด้วยเหรอ” เขาเอียงหน้ามองแล้วยิ้ม
วินาทีที่เราสบตากันราวกับโลกมันหยุดหมุนไปชั่วขณะหนึ่ง ไม่รู้ทำไมสายตาของเขาถึงมีอิทธิพลต่อจังหวะการเต้นของหัวใจขณะนี้ ยิ่งรอยยิ้มเชิงสงสัยนั่นยิ่งทำให้รู้สึกเขิน
“ถ้าไม่รู้จักชื่อเลยจะกล้าเดินเข้ามานั่งด้วยเหรอคะ” ฉันพูดพลางหัวเราะ
“เออ เนอะ แล้วนี่เราเรียนอยู่สาขาอะไร”
“โฆษณาค่ะ พี่ล่ะคะ”
“เหมือนกัน”
“หา!” ฉันเบิกตาโพลงเพราะตกใจกับคำตอบของเขา
เรียนสาขาเดียวกันแต่ไม่เคยเห็นพี่ไมเนอร์เลยสักครั้ง เขาต้องเป็นคนแบบไหนถึงไม่เห็นหน้าในคณะเลย
“ตกใจอะไร” เขายิ้ม
“ก็ไม่คิดว่าจะเรียนสาขาเดียวกัน เพราะไม่เคยเห็นหน้าพี่” พูดจบฉันก็หลบสายตาคู่นั้นกลับมา รู้สึกว่ามันอันตรายต่อหัวใจเหลือเกิน
“ไม่ค่อยมีเรียนแล้ว อยากจบสามปีครึ่งแต่จบไปก็คงเบื่อข้างนอกเปล่าๆ” เขาพูดกลัวขำ “คิดยังไงมาประกวดดาวเดือน”
“รินไม่เหมาะใช่ไหม” ฉันพูดพลางหัวเราะเบาๆ “ก็รุ่นพี่เขาเลือกก็ต้องทำไง”
“ไม่ได้คิดแบบนั้น เราน่ารักดี”
-----------
อย่าไว้ใจทาง อย่าวางใจพี่ไมเนอร์!!
อย่าลืมกดติดตามไรท์ กดหัวใจ และกดเข้าชั้นกันด้วยนะคะ ❤️
Bab terbaru
เสพติดรักนายรุ่นพี่ (เซต รุ่นพี่) ตอนที่ 23 ตอนจบ
ตอนที่ 23พี่ไมเนอร์เดินมาส่งฉันจนถึงโต๊ะ ระหว่างทางเดินก็มีคนมองตลอดไม่รู้ว่ามองอะไรกัน บางคนที่รู้จักพี่ไมเนอร์ก็แซวเขาใหญ่เล่นเอาฉันเขินจนทำตัวไม่ถูก ไม่รู้ว่าคิดถูกหรือผิดที่ให้เขามาส่ง เพราะตอนนี้เหมือนจะตกเป็นเป้าสายตาคนทั้งร้านเลย“โอ๊ย มาส่งถึงโต๊ะขนาดนี้ก็บอกเขาไปเถอะค่าว่าเป็นแฟนกัน!! “ยายจินแซวพร้อมกับเสียงเพื่อนคนอื่นจนฉันต้องตีแขนมันก่อนจะขยับไปนั่งข้างมัน ส่วนพี่ไมเนอร์ก็นั่งลงข้างฉันอีกฝั่ง“พี่ไมเนอร์จะดื่มอะไร”“เดี๋ยวพี่ก็ไปแล้ว” เขาบอกแล้วส่งมา เหมือนพอใจกับอะไรบางอย่าง“มาส่งจริง ๆ”“มาเปิดตัวให้คนอื่นรู้ว่าเรามีเจ้าของแล้ว” เขาพูดประโยคแบบเดียวกันกับที่ฉันเคยพูด ความรู้สึกของฉันตอนนี้ก็คงไม่ต่างกับเขา มันทั้งเขินทั้งรู้สึกดีในเวลาเดียวกัน“ขี้โกง”“ขี้โกงอะไร” พี่ไมเนอร์เลิกคิ้วขึ้นเป็นคำถาม“ก็มีแต่รินที่เปิดตัวแต่พี่ไม่ได้เปิดตัวที่นุ่นไง แบบนี้พี่ก็ทำตัวโสดได้สบายใจสิ” ฉันแกล้งต่อว่าเขาจนเจ้าตคัวเราะชอบใจ“งั้นเราไปนั่งกับพี่ร้านนู้นไหม”เขาไม่ได้พูดเล่นแต่จริงจังมากในแววตาคู่นั้น จนฉันต้องส่ายหน้าเป็นคำตอบเพราะกลัวว่าพี่ไมเนอร์จะให้ไปจริง ไม่ใช่ว่าไม่อยากไปแต่
เสพติดรักนายรุ่นพี่ (เซต รุ่นพี่) ตอนที่ 22 (2)
ช่วงนี้พี่ไมเนอร์เอาใจจนฉันได้ใจแล้ว เวลาพูดว่าอยากได้อยากทำอะไรเขาก็จะตามใจตลอด ขนาดที่ว่ายายจินเอ่ยปากบอกว่าสงสารพี่ไมเนอร์ที่ต้องมาตามใจฉัน“แค่แกบอกว่าอยากกินเครปพี่เขาก็แวะ ฉันโคตรสงสาร แล้วร้านนั้นคือรอคิวเป็นชั่วโมง มิน่าล่ะถึงไม่มาสักที” ยายจินบ่นอุบเพราะฉันมันถึงไม่ได้กลับไปตอนสักที ก็พี่ไมเนอร์ยังไม่มาเพื่อนเลยเป็นคนดีที่อยากอยู่เป็นเพื่อน“ฉันแค่ถามว่าเขาผ่านหรือเปล่า ไม่ได้บอกให้แวะ” ฉันพูดไปแค่นั้นจริง ๆใช่ไหมนะ…“เขายอมแกขนาดนี้ ยังไม่รับรักอีกเหรอ” ยายจินกอดอกถาม สายตามันเหมือนหาเรื่องด่าฉันอยู่เลย“มันยังไม่ถึงเวลา”“ระวังเถอะ ถ้าเขาเจอดี ๆ กว่าแกแล้วไม่อยากเหนื่อยเอาใจ แกอย่ามาเสียใจให้เห็น”“ถ้าเขาไม่มั่นคงตั้งแต่ตอนจีบกันแบบนั้นฉันจะถือว่าโชคดีที่ไม่ยอมเป็นแฟน”“นินทาอะไรพี่อยู่เหรอ”เสียงเข้มคุ้นหูทำเอาฉันสะดุ้ง ก็เขาดันโผล่มาจากด้านหลังแบบนี้ตอนที่กำลังพูดถึงใครจะไม่ตกใจ แล้วเมื่อกี้นี้ฉันเพิ่งพูดว่าเขาไปแถมยังเป็นเรื่องที่คิดกันไปเองกับยายจินอีกต่างหากอันที่จริงฉันไม่ได้เก่งอย่างที่ว่านั่นหรอกแต่ตอนนี้ฉันเริ่มเชื่อใจเขาแล้วต่างหากถึงกล้าปากดีและมั่นใจว่าพี่ไมเน
เสพติดรักนายรุ่นพี่ (เซต รุ่นพี่) ตอนที่ 22 (1)
ตอนที่ 22Minor talkก่อนหน้านี้ผมไม่เคยจริงจังกับการรักษาโรคที่ตัวเองเป็นอยู่เลย และใช้วิธีแก้ปัญหาด้วยการปลดปล่อยความอึดอัดที่เกิดขึ้น ทั้งนอนกับผู้หญิงที่คุยด้วยหรือจะช่วยตัวเอง หลังจากนั้นมันก็จะเกิดความรู้สึกผิด รู้สึกไม่ดี และมันเป็นอย่างนั้นประจำจนกระทั่งต้องตัดสินใจรักษาช่วงแรกที่เริ่มเป็นโรคนี้มันเกิดขึ้นตอนที่ผมเรียนอยู่เพียงมอต้นเท่านั้น ตอนนั้นผมเลือกที่จะช่วยตัวเองนับครั้งไม่ถ้วน ในหนึ่งวันมันสามารถเกิดขึ้นเกิดสิบครั้งเลยหากใช้ชีวิตเงียบ ๆ คนเดียว มันเป็นโรคที่ดูเหมือนปกติแต่ความจริงแล้วไม่เลย มันทรมานจนต้องหาวิธีจัดการ หลังจากทำเรื่องแบบนั้นจิตใจของเราก็จะรู้สึกไม่ดี รู้สึกว่าตัวเองเป็นคนผิดปกติและน่ารังเกียจทั้งหมดนี้มันไม่ใช่ว่าเกิดขึ้นโดยไม่มีสาเหตุ แต่สาเหตุมันเกิดมาจากครอบครัวที่ขาดความอบอุ่นของผมตั้งแต่ในวัยเด็ก ผมจำเหตุการณ์พวกนั้นได้เลือนรางแต่มันคือจุดเริ่มต้นที่ทำให้ผมเป็นโรคบ้า ๆ นี้เมื่อสิบกว่าปีก่อน พ่อกับแม่ทะเลาะกันบ่อยมาก พ่อของผมชอบทำร้ายและตบตีแม่และพาผู้หญิงอีกคนเข้ามาในบ้านจนแม่เสียใจและหนีจากเราไป ตอนนั้นผมอยากไปอยู่กับแม่ใจจะขาดแต่คำสั่งของพ่อทำใ
เสพติดรักนายรุ่นพี่ (เซต รุ่นพี่) ตอนที่ 21 (2)
วันนี้ตอนเย็นฉันนัดกับพี่ไมเนอร์เอาไว้เพราะเขาบอกจะพาไปทานอาหารญี่ปุ่นร้านหนึ่งซึ่งกำลังเปิดใหม่และมีโพรโมชัน ‘มาสามจ่ายหนึ่ง’ แต่เรามากันแค่สองคน นั่นหมายความว่าโพรโฒชันที่ว่ามานั้นไม่ได้มีผลอะไรเลยตลกตรงที่เขาพูดถึงโพรโมชันนี้แต่พอฉันบอกว่าควรหาเพื่อนไปด้วยอีกคนพี่ไมเนอร์ก็บอกว่าไม่ยอมเพราะอยากไปด้วยกันสองคน“ถ้าพาเพื่อนมาอีกคนก็หารสาม คุ้มกว่านี้ไหมคะ” ฉันดูราคาที่พนักงานเพิ่งส่งมาให้ดูแล้วบอกกับคนเสนอตัวจ่ายเต็มราคานั้นอย่างภูมิใจที่ได้เลี้ยงฉัน“พ่อเราบอกว่าให้พี่อยู่กับสิ่งที่ชอบ”“…”“พี่ก็เลยอยากอยู่กับเราแค่สองคน”“ไร้สาระค่ะ”จนถึงตอนนี้ฉันก็ยังไม่ได้แกล้งถามเรื่องของยายพี่เมย์อะไรนั่นเพราะไม่รู้ว่าจะเริ่มจากตรงไหนดี กลัวเขาจะคิดว่าฉันเป็นคนชอบหาเรื่องทะเลาะ หรือไม่ก็คิดว่าฉันเอาใจเขามากมายเดี๋ยวได้ใจเอา“อิ่มไหม หรืออยากไปทานอะไรต่อ”“พี่เพิ่งพารินทานบุฟเฟต์นะคะ ไม่ใช่น้ำเปล่า ถามมาได้รินกินเยอะขนาดนั้น ถ้าน้ำหนักขึ้นรินจะโทษพี่ไมเนอร์” ฉันบิดปากคว่ำมองเขาอย่างเอาเรื่อง ตั้งแต่เข้ามหาวิทยาลัยมาวันนี้คงกินเยอะจนลืมเรื่องน้ำหนัก“ถึงเราจะตัวกลมเท่าหมูพี่ก็รัก น่ารักแน่ ๆ”“ข
เสพติดรักนายรุ่นพี่ (เซต รุ่นพี่) ตอนที่ 21 (1)
ตอนที่ 21หลังจากส่งพี่ไมเนอร์ลงจากรถเสร็จฉันก็กลับมาห้องของตัวเอง ตอนนี้เป็นเวลาสี่ทุ่มกว่าแล้วปกติถ้าไม่มีภารกิจอะไรหรือมีเรื่องให้คิดมากจนนอนไม่หลับฉันต้องเข้านอนและหลับปุ๋ยไปแล้ว ทว่าวันนี้มันต่างออกไปตรงที่มีคนขอให้รอเขาโทร.มาเพื่อที่จะบอกฝันดีก่อนนอน“อาบน้ำเร็วขนาดนี้เลยเหรอ”ทันทีที่กดรับสายจากพี่ไมเนอร์ฉันก็ถามด้วยความประหลาดใจ แต่ดูเวลาบนหน้าจอตอนนี้มันก็ผ่านมาครึ่งชั่วโมงแล้วตั้งแต่ที่เราแยกจากกัน(“ถึงห้องก็อาบเลย กลัวเราจะง่วง”)“ง่วงแล้วค่ะ พรุ่งนี้รินมีเรียนเช้าด้วย จะนอนแล้วนะ”(“โอเคพี่ก็จะนอนแล้ว”) เขาพูดจบก็ได้ยินเสียงคล้ายกำลังกระโดดลงที่นอน แล้วเสียงพูดของเขาก็อู้อี้อยู่กับหมอนแน่ ๆ (“ฝันดีนะครับ”)“ฝันดีค่ะ”(“ชอบจริงนะ”)ฉันเผลอยิ้มอยู่คนเดียวกลางที่นอนเหมือนเป็นคนบ้า ทั้งที่ช่วงนี้ได้ยินพี่ไมเนอร์บอกว่าชอบออกจะบ่อยกว่าคำอื่นเลยด้วยซ้ำ เกลียดเขาที่ทำให้ฉันใจอ่อนยวบแบบนี้ ไม่รู้ว่าเขาเก่งหรือฉันเองที่มันใจง่าย“ถ้าพูดจริงรินก็จะรับไว้นะ”(“พูดจริงครับ”)“วางแล้วนะ”(“พรุ่งนี้เจอกัน”)“ค่ะ”หลังจากกดวางสายปากของฉันมันก็ยังไม่ยอมหุบยิ้มจนต้องยกฝ่ามือขึ้นมา ใช้นิ้ว
เสพติดรักนายรุ่นพี่ (เซต รุ่นพี่) ตอนที่ 20 (2)
อีกสิบนาทีออกมาเจอกันหน้าร้านหลังจากผ่านไปสิบนาทีอย่างที่ว่านั้นฉันก็มาถึงร้านเหล้าร้านหนึ่งพอดี เห็นร่างสูงของใครบางคนกำลังเดินออกมาจากประตูร้านฉันจึงเดินลงจากรถแล้วตรงดิ่งไปหาเขา ท่ามกลางสายตาหลายคู่ที่มองมาทางฉันจะไม่มองได้ไงล่ะ ก็ฉันใส่ชุดนอนมาร้านเหล้าความกล้าหาญที่พกมาเต็มร้อยตอนนี้เหลืออยู่แค่ยี่สิบส่วนร้อยเท่านั้น ยิ่งตอนที่พี่ไมเนอร์กอดอกมองมาฉันยิ่งขาดความมั่นใจ ตอนนี้จะเรียกว่าสติมันกลับคืนมาหาตัวแล้วก็ว่าได้“ใส่มาทำไมแบบนี้” คำแรกที่เขาเอ่ยทักทายกันพร้อมกับทำคิ้วขมวดใส่แถมด้วยสายตาดุ ๆ“ก็จะมาคุยแค่แป๊บเดียว” ฉันตอบแล้วหยุดยืนอยู่ตรงริมฟุตพาท ยกแขนสองข้างขึ้นมากอด“อย่างกับคนมาตามผัวกลับบ้าน” แล้วเขาก็หลุดยิ้มออกมาเพราะคำพูดของตัวเอง“แล้วสรุปจะเอายังไงคะ พูดดิบดีว่าจะไม่ดื่มเหล้า เหอะ!” ฉันถามแล้วหัวเราะเยาะเบา ๆ“แล้วคุยอะไรกับมัน ทำไมต้องจับมือถือแขน”“เขามาขอคุยค่ะ แล้วรินก็ไม่ได้ขอให้เขาจับถ้าเห็นแค่นั้นแล้วพี่ไมเนอร์จะเข้าใจผิดไม่มีเหตุผลก็แล้วแต่เลย”เขามองมาแล้วเงียบ ดวงตาคู่คมนั้นแฝงไปด้วยความรู้สึกมากมายจนฉันนึกไม่ออกว่าเขาคิดอะไรอยู่ แต่ดูเหมือนมันจะดีขึ้นกว
Anda juga akan menyukai
บ่วงเสน่หา คุณชาย อันตราย
ฉี แม่น้ำสายเก่า152.9K Dibacaร้ายรักอันธพาล 20++
ฅนบนดอย13.4K Dibacaขย่มรักคุณหมอ (คุณหมอขาขายสเปิร์มให้ฉันที) NC-20
C26.4K Dibacaฉันนอนกับบอสสุดโหด
ชาไทยเย็น12.7K Dibacaเมียวัยแรกแย้ม Nc
สิรี&EVAVY3.2K Dibacaนายใหญ่เลี้ยงเด็ก (Mafia west valor)
Fortune_289276 DibacaSWEET SITUATION หนีรักมาพบคุณ
Mamaya Writer551 Dibacaมาหยาของนายหัว
ิิิิดอกบุหงา-2537612 Dibaca
