เข้าสู่ระบบแชร์
เสพติดหัวใจมาเฟีย [4] ส่งกลับบ้านเกิด
ปรับปรุงล่าสุด:
2025-06-26 12:51:31มาร์คินหยิบกระดาษทิชชูมาเช็ดคราบเลือดบนริมฝีปากที่เกิดจากการกระแทกกับนาร์มินเมื่อกี้ด้วยความรู้สึกหัวเสีย
“ผู้หญิงคนเมื่อกี้เป็นใคร มึงรู้จักไหมไอ้เร็น” เขาเอ่ยถามคนสนิทที่นั่งอยู่ข้างกายคนขับเสียงเข้ม “รู้จักครับ เธอเป็นลูกสาวคนโตของตระกูลเธียระกิตติ์” เร็นตอบกลับมาร์คิน ก่อนจะเสริมขึ้นมาอีกประโยค “ตอนนี้บริษัทของตระกูลเธียระกิตติ์กำลังเผชิญหน้ากับวิกฤตอย่างหนัก ซึ่งมีโอกาสล้มละลายสูงมาก” “….” “การที่ลูกสาวคนโตของตระกูลเธียระกิตติ์มาหานาย ผมว่าน่าจะเป็นเรื่องของธุรกิจ เธอคงมาขอให้นายช่วย” “ถ้าเห็นผู้หญิงคนนี้มาที่บริษัทอีก ไล่ให้ไปให้พ้น” “ครับนาย” เร็นตอบรับคำสั่งจากมาร์คิน พลางแอบชำเลืองมองเจ้านายผ่านกระจกหลัง เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อกี้คงสร้างความขุ่นเคืองให้แก่มาร์คินไม่น้อย เพราะเท่าที่ฟังจากน้ำเสียง มันบ่งบอกชัดเจนว่าเจ้านายหนุ่มไม่พอใจกับเหตุการณ์ที่ผ่านมาสักเท่าไร “ตอนที่นายกำลังประชุม คนของเราโทรมาบอกว่ารู้ตัวหนอนบ่อนไส้แล้ว” “แล้วตอนนี้มันอยู่ไหน” “อยู่โกดังครับ” “คืนนี้กูจะเข้าไป” เขาตอบ ก่อนจะเบือนใบหน้ามองไปนอกกระจกหรู เหตุการณ์ที่ผ่านมายังคงทำให้เขารู้สึกขุ่นเคืองไม่หาย รู้ว่าผู้หญิงคนนั้นไม่ได้ตั้งใจ แต่มันก็อดหงุดหงิดไม่ได้เพราะไม่เคยมีใครทำแบบนี้กับเขามาก่อน เขาจำผู้หญิงคนนั้นได้ดี เธอคือคนเดียวกับที่ยืนร้องไห้อยู่บนสะพานในคืนนั้น ทางด้านนาร์มิน เธอนั่งถอนหายใจบนรถหรูที่กำลังขับเคลื่อนบนถนน ในมือถือกระดาษทิชชูที่เพิ่งเช็ดคราบเลือดบนปากตัวเอง ไม่ใช่แค่มาร์คินที่ปากแตกจากเหตุการณ์ไม่คาดฝัน ตัวของเธอเองก็เช่นกัน ตอนนี้เริ่มจนปัญญา ไม่รู้ว่าจะทำยังไงให้มาร์คินยอมตกลงร่วมทำธุรกิจกับบริษัทของทางบ้าน รู้ว่าการได้ตัวเขามาร่วมทำธุรกิจด้วยมันยาก แต่ไม่คิดว่าจะยากขนาดนี้ ครืด ครืด เสียงโทรศัพท์ช่วยดึงเธอออกจากภวังค์ความคิด สายตาละจากวิวนอกกระจกรถมามองเบอร์บนหน้าจอสี่เหลี่ยม พอรู้ว่าเป็นเบอร์น้องจึงหยิบมาปัดรับสาย “ว่า” (เป็นยังไงบ้างเรื่องคุณมาร์คิน) “พ่อให้โทรมาถามเหรอ?) (อือ พ่อติดประชุม เลยให้ผมโทรมาถามแทน) “ไม่สำเร็จ” (ผมว่าแล้วว่าต้องไม่สำเร็จ คุณมาร์คินไม่เคยตอบตกลงทำธุรกิจกับใคร ยิ่งเป็นบริษัทที่กำลังประสบปัญหาอย่างบริษัทของครอบครัวเรายิ่งยากเข้าไปใหญ่) “พี่หมดปัญญาแล้ว เมื่อกี้เพิ่งทำปากเขาแตกไป เขาคงไม่อยากเจอหน้าพี่แล้วมั้ง” (พี่ไปทำอีท่าไหนให้คุณมาร์คินปากแตก?) นาร์วินเลิกคิ้วถามพี่สาวด้วยความมึนงง นาร์มินเมื่อรู้ตัวว่าเผลอพูดไปก็ตกใจเล็กน้อย “ไม่มีอะไรหรอก มาช่วยพี่คิดดีกว่าจะเอายังไงกับเรื่องนี้” (ถ้าจะบอกให้ใช้ความสวยให้เป็นประโยชน์ก็ไม่ได้ เพราะ…) “จะบอกว่าพี่ไม่สวยเหรอ! ถ้าจะพูดคำนี้หุบปากไปเลยนะไอ้น้องบ้า” (หึ เดี๋ยวช่วยคิด ตอนนี้ขอขับรถก่อน) “อืม โอเค” เธอวางสายลงจากน้องชาย ระหว่างนั่งรถไปถึงคอนโดมิเนียมก็เขี่ยโทรศัพท์เล่นเพื่อฆ่าเวลา ตกดึก โกดังเก็บสินค้า K. ผัวะ! ผัวะ!! มาร์คินยืนมองชายที่เป็นหนอนบ่อนไส้ซึ่งกำลังถูกลูกน้องตัวเองซ้อมอย่างหนักนิ่งๆ ระหว่างนั้นก็ยกบุหรี่ในมือขึ้นมาดูดปลายกระบอกแล้วพ่นควันกลิ่นฉุนออกมา ชายคนที่ถูกซ้อมอยู่ในสภาพสะบักสะบอม ใบหน้าเต็มไปด้วยคราบเลือด “พอ” เสียงเข้มของมาร์คินออกคำสั่งกับลูกน้องตัวเอง ก่อนจะทิ้งบุหรี่ในมือลงพื้นแล้วเดินเหยียบตรงไปหาชายในสภาพสะบักสะบอม “ปล่อยผมไปเถอะ…” ชายในสภาพสะบัดสะบอมยกมือไหว้มาร์คิน อ้อนวอนร้องขอชีวิตจากมาเฟียหนุ่มเสียงสั่น “มึงรู้ใช่ไหมว่าจุดจบหนอนบ่อนไส้คืออะไร?” “วะ…ไว้ชีวิตผมเถอะนะครับคุณมาร์คิน ทะ…ที่ผมทำลงไป เพราะมัน…อ๊าก!!!” เสียงร้องโหยหวนดังไปทั่วบริเวณ กระสุนจากกระบอกปืนไร้เสียงของมาร์คินพุ่งใส่แขนข้างขวาของชายในสภาพสะบักสะบอม “จุดจบของพวกย้ายฝั่ง…คือมันคนนั้นจะไม่มีโอกาสได้หายใจต่อบนโลกใบนี้” “….” “หึ มึงไม่ใช่คนแรกที่ถูกกูส่งกลับบ้านเกิด ไม่ต้องห่วง…พวกที่มันร่วมมือกับมึงหักหลังกู กูจะทยอยส่งไปหามึงทีละคน เผื่อที่มึงจะได้ไม่ต้องเหงา” มาเฟียหนุ่มแสยะยิ้มน่ากลัวใส่ชายในสภาพสะบักสะบอมคนตรงหน้า ปืนในมือเล็งไปกลางหน้าผาก นิ้วชี้ค่อยๆ ดึงกลับเข้าหาตัวเองเพื่อลั่นไกปืนใส่หนอนบ่อนไส้ แต่ยังไม่ได้ทำอะไรก็ต้องหยุดทุกอย่างเพราะมีเสียงจากบริเวณหนึ่งดังรบกวน เสียงโทรศัพท์… “เสียงโทรศัพท์ใคร” เขาเอ่ยถามลูกน้องที่ยืนอยู่บริเวณนี้ด้วยกันเสียงเข้ม สายตาคมเข้มปรายมองไปยังลูกน้องทีละคนทั้งที่มือยังถือปืนเล็งหน้าชายในสภาพสะบักสะบอมอยู่ ลูกน้องมาร์คินต่างส่ายหน้าไปมาเชิงบอกว่าไม่ใช่เสียงโทรศัพท์ของตัวเอง “ถ้าพวกมึงหาเจ้าของเสียงโทรศัพท์เมื่อกี้ไม่เจอ…กูจะส่งกลับบ้านเก่าไปพร้อมกับมัน!”
บทล่าสุด
เสพติดหัวใจมาเฟีย เสพติดหัวใจมาเฟีย [4] ส่งกลับบ้านเกิด
มาร์คินหยิบกระดาษทิชชูมาเช็ดคราบเลือดบนริมฝีปากที่เกิดจากการกระแทกกับนาร์มินเมื่อกี้ด้วยความรู้สึกหัวเสีย“ผู้หญิงคนเมื่อกี้เป็นใคร มึงรู้จักไหมไอ้เร็น” เขาเอ่ยถามคนสนิทที่นั่งอยู่ข้างกายคนขับเสียงเข้ม “รู้จักครับ เธอเป็นลูกสาวคนโตของตระกูลเธียระกิตติ์” เร็นตอบกลับมาร์คิน ก่อนจะเสริมขึ้นมาอีกประโยค “ตอนนี้บริษัทของตระกูลเธียระกิตติ์กำลังเผชิญหน้ากับวิกฤตอย่างหนัก ซึ่งมีโอกาสล้มละลายสูงมาก”“….”“การที่ลูกสาวคนโตของตระกูลเธียระกิตติ์มาหานาย ผมว่าน่าจะเป็นเรื่องของธุรกิจ เธอคงมาขอให้นายช่วย”“ถ้าเห็นผู้หญิงคนนี้มาที่บริษัทอีก ไล่ให้ไปให้พ้น”“ครับนาย” เร็นตอบรับคำสั่งจากมาร์คิน พลางแอบชำเลืองมองเจ้านายผ่านกระจกหลัง เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อกี้คงสร้างความขุ่นเคืองให้แก่มาร์คินไม่น้อย เพราะเท่าที่ฟังจากน้ำเสียง มันบ่งบอกชัดเจนว่าเจ้านายหนุ่มไม่พอใจกับเหตุการณ์ที่ผ่านมาสักเท่าไร“ตอนที่นายกำลังประชุม คนของเราโทรมาบอกว่ารู้ตัวหนอนบ่อนไส้แล้ว”“แล้วตอนนี้มันอยู่ไหน”“อยู่โกดังครับ”“คืนนี้กูจะเข้าไป” เขาตอบ ก่อนจะเบือนใบหน้ามองไปนอกกระจกหรู เหตุการณ์ที่ผ่านมายังคงทำให้เขารู้สึกขุ่นเคืองไม่
เสพติดหัวใจมาเฟีย เสพติดหัวใจมาเฟีย [3] จูบแล้วหนี…
นาร์มินก้าวลงมาจากรถหรูที่มีคนขับเดินลงมาเปิดประตูให้ หลังจากกลับมาจากแคนาดาแล้วพักผ่อนสองวัน เธอก็ต้องมารับหน้าที่คุยเจรจาขอให้มาร์คินยอมทำธุรกิจร่วมกับธุรกิจทางบ้าน คนรอบข้างบอกว่าการที่จะทำให้มาร์คินยอมตกลงทำธุรกิจด้วย ไม่ใช่เรื่องง่าย มันยากยิ่งกว่างมเข็มในมหาสมุทร เพราะไม่เคยมีใครสามารถหว่านล้อมมาร์คินได้แม้รู้ว่ายาก แต่ก็อยากลองเสี่ยงดูสักตั้ง…“มาขอพบคุณมาร์คินค่ะ”“ไม่ทราบว่าชื่ออะไรคะ?”“นาร์มินค่ะ”“คุณนาร์มินได้นัดไว้รึเปล่าคะ?”“ไม่ได้นัดค่ะ”“ปกติแล้วท่านประธานจะไม่ให้ใครเข้าพบง่ายๆ ถ้าไม่ได้นัดไว้ล่วงหน้าอะค่ะ” พนักงานหน้าเคาน์เตอร์บริเวณทางเข้าบอกนาร์มิน ปกติแล้วมาร์คินไม่ค่อยให้ใครเข้าพบง่ายๆ บางคนขอนัดล่วงหน้าแต่ถูกมาร์คินปฏิเสธมาแล้วก็มี การที่จะเข้าถึงตัวมาร์คินไม่ใช่เรื่องง่าย…“พอจะมีวิธีไหมคะ พอดีมีเรื่องสำคัญอยากจะคุยกับเขา”“คุณนาร์มินคงต้องนัดท่านประธานก่อนนะคะ” พนักงานสาวพูดกับนาร์มินด้วยรอยยิ้ม มาร์คินเป็นคนแบบไหนพนักงานที่นี่รู้ดี ถ้าหากทำให้ท่านประธานไม่พอใจในเรื่องใดเรื่องหนึ่งขึ้นมา จะไม่มีคำว่าตักเตือนหรือตำหนิ สิ่งเดียวที่จะได้รับก็คือ…ใบลาออก“มีเ
เสพติดหัวใจมาเฟีย เสพติดหัวใจมาเฟีย [2] สบสายตา
หนึ่งเดือนต่อมานาร์มินเดินลากกระเป๋าเดินทางใบใหญ่อยู่ภายในสนามบินท่ามกลางผู้คนจำนวนหนึ่งที่เดินสวนไปมา หลังจากอกหักจากแฟนหนุ่มที่คบกันมาสองปี เธอก็ตัดสินใจจองตั๋วบินไปรักษาแผลใจคนเดียวที่แคนาดาร่วมหนึ่งเดือนเต็ม แม้ว่าตอนนี้ยังทำใจไม่ได้เต็มร้อย แต่ก็ไม่เจ็บปวดเหมือนวันแรกที่รับรู้ว่าแฟนหนุ่มนอกใจ ที่ต้องบินกลับประเทศไทยเพราะธุรกิจทางบ้านมีปัญหา ทำให้ต้องบินกลับมาช่วยแก้ไขปัญหาที่เกิดขึ้น ดวงตากลมโตละจากโทรศัพท์ในมือมองไปยังทางเดินตรงหน้า สายตาปะทะเข้ากับชายหนุ่มหน้าตาดีคนหนึ่งที่สวมแว่นตาสีดำกำลังเดินมาอยู่เบื้องหน้าพร้อมกับชายชุุดดำ ด้วยความที่เขาคนนั้นมีความโดดเด่นและมีเสน่ห์ ทำให้เธอไม่อาจละสายตาไปจากเขาได้แปลก…ทำไมเธอถึงรู้สึกว่าใบหน้าผู้ชายคนนั้นถึงดูคุ้นตาราวกับเคยเจอที่ไหนมาก่อน แต่นึกเท่าไรก็นึกไม่ออกเสียที ชายหนุ่มหน้าตาดีเดินผ่านไป กลิ่นหอมจากตัวเขาเผลอมาเตะจมูกจนเผลอทำให้ใจสั่น เธอหยุดชะงักสองเท้าแล้วหมุนตัวไปมองเขาคนนั้นพร้อมเกิดคำถามในใจ“ทำไมดูคุ้นๆ เหมือนเคยเจอที่ไหนมาก่อน” เธอพึมพำคนเดียวด้วยความสงสัย ลักษณะท่าทางของเขาดูคุ้นตาพิกล แต่นึกเท่าไรก็นึกไม่ออกว่าเคยเจ
เสพติดหัวใจมาเฟีย เสพติดหัวใจมาเฟีย [1] แค่ช่วยยื่นข้อเสนอ
เท้าเล็กเหยียบคันเร่งรถหรูของตัวเองบนถนนของสะพานแห่งหนึ่งใจกลางเมืองมหานครในยามค่ำคืนท่ามกลางน้ำตามากมายบนใบหน้า หัวใจดวงน้อยปวดหนึบคล้ายจะแตกออกเป็นเสี่ยงๆ ในตอนนึกถึงภาพเหตุการณ์เมื่อหลายนาทีที่ผ่านมา เอี๊ยดดดนาร์มินเหยียบเบรกจนล้อครูดเสียดกับพื้นถนนเสียงดังไปทั่วบริเวณ หญิงสาวฟุบใบหน้าลงพวงมาลัยแล้วร้องไห้ออกมาอย่างหนัก ภาพแฟนหนุ่มและผู้หญิงคนนั้นที่กำลังนัวเนียกันอย่างถึงพริกถึงขิงยังคงติดตามาจนถึงตอนนี้ รู้ดีว่าไม่มีใครลืมเหตุการณ์ที่ทำให้เราเจ็บปวดได้ภายในไม่กี่วินาที แต่ถ้าหากเป็นไปได้ เธอก็อยากลืมมันเสียตอนนี้ ไม่อยากรับรู้ ไม่อยากจดจำ และไม่อยากให้ภาพเหล่านั้นมาทำร้ายความรู้สึกของเธอ “ฮึก…” เธอเปิดประตูรถลงมา ตวัดสองเท้าไปยังสะพานแม่น้ำตรงหน้าลมเย็นพัดโกรกผ่านมาทำให้น้ำตาบนใบหน้าเริ่มแห้ง แทนที่น้ำตาจะหายไป แต่ทว่ามันกลับยังคงไหลโรยรินเปียกชุ่มใบหน้าเหมือนเดิมแววตาคู่สวยแฝงไปด้วยความรู้สึกเจ็บปวดทอดมองสายน้ำตรงหน้า พร้อมหลุบมองความสูงระหว่างจุดที่ตัวเองยืนและแม่น้ำข้างล่าง สองมือกำขอบสะพานเอาไว้แน่น “หึ แค่ผู้ชายคนเดียว มันทำให้ฉันถึงขั้นเกือบคิดสั้นเลยเหรอเนี่ย” เธอแค
เสพติดหัวใจมาเฟีย บทนำ
ริมฝีปากกระจับสีระเรื่อคลี่ยิ้มกว้างหลังจากทำการจัดลูกโป่งอัดแก๊สฮีเลียมที่มีคำว่า ‘2nd Anniversary’ แปะเอาไว้บนผนังตรงหัวเตียงนอน ส่วนบนเตียงนอนมีกลีบกุหลาบสีแดงโรยเป็นรูปหัวใจและมีช่อดอกไม้วางเอาไว้ตรงกลางพร้อมกล่องของขวัญที่จัดเตรียมเอาไว้ นาร์มิน มองผลงานตัวเองที่ก้มหน้าก้มตาทำอย่างตั้งใจมาตลอดทั้งวันด้วยรอยยิ้ม วันนี้คือวันที่สิบสี่กุมภาพันธ์ ซึ่งเป็นวันครบรอบที่เธอและแฟนคบกันครบสองปี ทุกอย่างในห้องนอนเธอเป็นคนจัดเตรียมเองคนเดียวทั้งหมด ดวงตากลมโตมองเวลาบนผนังห้อง ตอนนี้เป็นเวลาสามทุ่มกับอีกสามสิบนาที ซึ่งแฟนเธอบอกว่าคืนนี้กลับดึกเพราะมีนัดคุยงานกับลูกค้า เธอบอกแฟนว่าวันนี้จะไปงานเลี้ยงสำคัญกับครอบครัวที่หัวหินและจะกลับพรุ่งนี้ ซึ่งในความเป็นจริงมีเพียงพ่อกับแม่เธอที่ไปเท่านั้น เพียงแค่เอาส่วนนั้นมาเป็นข้ออ้าง เพื่อให้เขาไม่รู้ว่าคืนนี้ตนจัดเตรียมเซอร์ไพรส์เอาไว้ให้“เมื่อไหร่จะมา…” เธอเริ่มพึมพำ มือหยิบโทรศัพท์มาหมายจะส่งข้อความหาแฟนหนุ่ม แต่ต้องชะงักนิ้วเอาไว้เพราะไม่อยากให้อีกฝ่ายสงสัย “เดี๋ยวก็มาแล้วละ”สุดท้ายตัดสินใจไม่ส่งข้อความหาแดนที่เป็นแฟนหนุ่ม นั่งรอเขาอยู่เกือบสี
บางทีคุณอาจจะชอบ
บริหารรักคนเลว
สตอเบอรี่สีชมพู1.1K viewsพิษรักคุณหมอมาเฟีย
มดตัวจี๊ด2.0K viewsคุณมันเลว (ซีรีย์ชุด มาเฟียญี่ปุ่น)
ณัฐลภัส1.7K viewsรักอันตรายของนายราเชนทร์
สนิมสร้อย1.4K viewsเจ้าเวหา [มาเฟียร้ายรัก]
ชะนีติดมันส์3.3K viewsทะเลทรายเดือดรัก(20+)
ทรายแมว228 viewsนางบำเรอ SM20+
Naya Solene4.5K viewsคลั่งรัก | คุณป๋า
ลำเจียก9.9K views
