บทที่ 2 หญิงผู้นั้นคือใคร?

แสงจันทร์ทอดทอลงมาผ่านม่านหมอกบาง ทาบเงายาวของต้นไม้ลงบนทางลาดเขา ลู่จิ่นซานควบม้าลงจากภูเขาช้า ๆ พลางหันมองกลับไปยังยอดเขาอีกครั้ง

เสียงพิณเงียบไปแล้วจริง ๆ แต่หัวใจเขายังคงกังวานด้วยเสียงนั้นไม่จาง

คืนนั้น เขากลับถึงโรงเตี๊ยมในหมู่บ้านอวิ๋นหลิงช้ากว่าทุกครั้ง สภาพของเขาเปรอะเปื้อนไปด้วยหิมะ เสื้อคลุมชุ่มน้ำเย็นจนแทรกถึงกระดูก

“อ้าวคุณชายลู่! ข้านึกว่าท่านหลงป่าหิมะไปแล้วเสียอีก!”

เจ้าของโรงเตี๊ยมชราร้องทัก ดวงตาเบิกกว้างเมื่อเห็นเขาแบกพิณดำลงมาจากหลังม้า

“ไปที่ภูเขาหมอกมาหรือ? นั่นมัน หุบเขาต้องห้ามเลยนะขอรับ!”

ลู่จิ่นซานพยักหน้าน้อย ๆ ไม่กล่าวสิ่งใด พลางเดินเข้าไปยังห้องพักชั้นบนสุด เมื่อถึงห้อง เขาวางพิณลงบนโต๊ะตัวเล็กข้างหน้าต่าง ก่อนจะหย่อนกายลงกับเบาะผ้าทออย่างหมดแรง มือเรียวยาวของเขาเลื่อนปลายนิ้วแตะลงบนสายพิณหนึ่ง อย่างเบาที่สุด

พลิ้ว~

เสียงสายสะท้อนออกมาเบาราวเสียงหายใจ แต่กลับกระเพื่อมในอากาศเหมือนละอองหิมะที่ถูกปล่อยจากท้องฟ้า

ท่วงทำนองเพียงหนึ่งสาย ทำให้ภาพที่เขาเห็นบนภูเขากลับมาแจ่มชัดในหัวอีกครั้ง

หญิงสาวผู้นั้น...นางคือใครกันแน่?

เหตุใดจึงมีพิณอันลี้ลับเช่นนี้อยู่กับนาง?

และเหตุใดนางจึงกล่าวว่า “เจ้าไม่พร้อมจะจำ”

คำว่า “จำ” ที่นางใช้ มันหมายถึงความหลังอันใด?

ลู่จิ่นซานถอนใจยาว เขาลุกขึ้นถอดเสื้อคลุมเปียกชื้น เปลี่ยนเป็นชุดนอนผ้าหยาบ แล้วดับตะเกียงลง

ภายนอกหน้าต่าง หิมะยังคงตก แม้จะไม่หนักเกินไป แต่ก็ตกต่อเนื่อง ราวกับมีใครเล่นพิณอยู่ไกล ๆ แล้วดึงหิมะให้ตกลงมาตามจังหวะนั้น ในห้องที่เงียบงัน ลู่จิ่นซานหลับตาลงช้า ๆ ทว่าในความฝัน เสียงพิณก็ดังขึ้นอีกครั้ง

ในความฝันนั้น เขายืนอยู่กลางทุ่งหญ้ากว้างใหญ่ ท้องฟ้าไม่ใช่ยามราตรี แต่กลับคล้ายช่วงพลบค่ำที่ดวงอาทิตย์เจือแสงสุดท้ายไว้บนปลายฟ้า

ไม่มีหิมะ ไม่มีลมหนาว มีเพียงกลิ่นดินและเสียงพิณ

ใช่ เสียงพิณนั้นอีกแล้ว

แต่ครั้งนี้ต่างจากที่เขาเคยได้ยินบนยอดเขา มันไม่เยียบเย็น ไม่เว้าวอนเศร้าโศก หากแต่โอบอุ่น ราวเสียงกล่อมของผู้เป็นแม่

เขาหันไปรอบกาย และที่ปลายทุ่งไกลตา มีร่างหนึ่งนั่งอยู่ใต้ต้นหลิวใหญ่ มือขาวเรียวดีดพิณเงียบงัน ขับท่วงทำนองที่แม้ฟังไม่ออก แต่กลับเข้าใจ

หญิงผู้นั้น คือใคร?

ลู่จิ่นซานยกเท้าก้าวเดินไปโดยไม่รู้ตัว ฝ่าเท้ากระทบพื้นดินอย่างแผ่วเบา ทว่าทุกย่างก้าวกลับหนักอึ้งเหมือนแบกพันธะบางอย่างไว้

เขาเดินไปเรื่อย ๆ จนถึงเบื้องหลังหญิงสาวผู้ดีดพิณ

“อวี้หลาน?”

เสียงเรียกหลุดออกจากริมฝีปากโดยไม่รู้ตัว และทันทีที่เขาเอ่ยนามนั้น หญิงสาวก็หยุดดีด

นางหันหน้ามา แต่เขามองไม่เห็นดวงหน้านั้น มีเพียงเงาเลือนรางคลุมเคลือ บดบังทุกสรรพางค์

“อวี้หลาน” เขาเรียกอีกครั้ง เสียงแผ่วลง “เป็นเจ้าจริงหรือไม่?”

หญิงสาวไม่ตอบ แต่สายตานั้นจับจ้องเขา ราวกับจะสื่อบางสิ่งที่ลึกซึ้งและมิอาจกล่าวออกมาได้ด้วยคำพูด

เขาเอื้อมมือไปแตะนาง แต่ก่อนจะสัมผัสได้ ทุ่งหญ้ากลับเปลี่ยนแปลงอย่างฉับพลัน

เปรี้ยง!

เสียงฟ้าฟาดฉีกท้องฟ้าออกเป็นเส้นแสง ทุ่งหญ้ากลายเป็นทุ่งเลือด กลิ่นคาวตลบอบอวล เสียงหวีดร้องของทหารนับพันแผดก้องขึ้นจากรอบทิศ ภาพตรงหน้าพลันเปลี่ยนเป็นสนามรบ

เขายืนอยู่กลางศพนับไม่ถ้วน เสื้อเกราะเปรอะเปื้อน เลือดไหลอาบแขน ดาบในมือยังร้อนฉ่าจากการสังหาร แล้วเขาก็เห็นนางอีกครั้ง...

หญิงสาวในชุดขาวนั่งดีดพิณอยู่ท่ามกลางเปลวเพลิง ดวงตานางชุ่มไปด้วยหยาดน้ำใส ท่วงทำนองที่นางดีดครานี้ แตกต่างโดยสิ้นเชิงจากก่อนหน้า มันคือเพลงที่บรรจุด้วยความสิ้นหวัง

เสียงสุดท้ายก่อนตาย

เสียงกล่อมวิญญาณทหารทั้งกองทัพ

เสียงที่เรียกความสงบให้ผู้ล้มตาย และเรียกการลงทัณฑ์ให้ผู้ทรยศ

จิ่นซานผวาตื่น เหงื่อเย็นชุ่มไปทั่วแผ่นหลัง ทั้งที่ในห้องนั้นหนาวเยือกจนไอเย็นเกาะขอบหน้าต่าง เขาเอื้อมมือปัดผมเปียกชื้นบนหน้าผาก ดวงตาสั่นไหวราวถูกฉุดกลับจากห้วงนรก

“ความฝันนั้นคืออะไร?” เขาพึมพำ

เขามิอาจทราบได้ว่าความฝันนั้นเกิดจากความเหนื่อยล้า จากเสียงพิณที่ได้ยิน หรือจากความทรงจำที่ถูกเก็บไว้ในร่างกายนี้แต่ชาติก่อน

ชื่อของนาง...

“อวี้หลาน”

เขาไม่รู้ว่าเหตุใดตนจึงเรียกชื่อนั้นได้ในฝัน แต่ในใจลึก ๆ กลับรู้สึกมั่นใจว่าใช่ มันต้องเป็นชื่อนั้น

ลู่จิ่นซานนั่งนิ่งอยู่ครู่ใหญ่ ก่อนจะลุกขึ้นและเดินไปยังพิณที่วางไว้ข้างหน้าต่าง เขาแตะสายพิณเบา ๆ เสียงสะท้อนกลับมาแผ่วพร่าเหมือนเสียงร้องเรียกจากอีกภพ จากนั้นเขาก็ค่อย ๆ วางมือลง

“ข้าจะหาคำตอบให้ได้...” เขากล่าวช้า ๆ กับตนเอง “ว่าเจ้าคือใคร และข้าเป็นใคร...”

แสงเช้าเล็ดลอดผ่านม่านหิมะลงมาแตะแก้มเขาเบา ๆ แต่เสียงพิณในใจเขายังไม่เงียบลงเลยแม้แต่น้อย

รุ่งเช้าของวันถัดมา หิมะยังคงตกไม่หยุด แม้จะเบาบางลง แต่ก็ยังพอทำให้พื้นทางกลายเป็นขาวโพลน และต้นไม้ล้วนเคลือบไว้ด้วยน้ำแข็งบาง ๆ

ลู่จิ่นซานเดินลงมาจากชั้นบนของโรงเตี๊ยม สวมเสื้อคลุมยาวหนาแน่น สีเทาเข้มขลิบลายบนชายเสื้อ ดวงหน้าแม้ดูเรียบเฉยเช่นเดิม แต่ดวงตานั้นกลับเต็มไปด้วยความครุ่นคิด เมื่อเขาก้าวเข้าไปในห้องโถงของโรงเตี๊ยม ก็พบชาวบ้านไม่กี่คนกำลังนั่งจิบชาร้อน คุยกันเบา ๆ ข้างเตาไฟ

“พวกท่านว่าอย่างไรนะ? เสียงพิณน่ะหรือ?” เสียงของชายแก่คนหนึ่งเอ่ยขึ้นพอได้ยิน

“ก็ข้าบอกว่าได้ยินเสียงพิณจริง ๆ น่ะสิ!” อีกคนเอ่ยขึ้นเสียงเบา

“เมื่อคืนตอนย่ำสอง ข้าออกไปให้อาหารไก่เพราะลืมไว้ กลับได้ยินเสียงแว่วมาแต่ไกล ราวกับลอยมากับสายลม”

“หรือเจ้าจะฝันไป?”

“มิใช่ฝันแน่! ข้าแน่ใจ เสียงนั้นมิใช่เสียงธรรมดา”

ลู่จิ่นซานหยุดเท้ากลางทาง แสร้งทำเป็นก้มชงชาของตนเองที่โต๊ะใกล้ ๆ แต่หูยังเงี่ยฟังทุกคำ

“ใช่ที่เขาว่าหรือไม่?” เสียงชายวัยกลางคนกล่าวเบา

“ว่าเสียงพิณนั้น หากได้ยินยามหิมะแรก จะเป็นลางร้าย”

“โอ๊ย อย่าพูดให้ข้าขนลุกไปมากกว่านี้เลย!” ชายชราคนแรกสั่นหัวแรง

“คนเขาลือกันมานานแล้วว่า เสียงนั้นคือเสียงของ ‘พิณกลืนวิญญาณ’ มีมาตั้งแต่สมัยแคว้นโบราณเมื่อหลายร้อยปีก่อน”

            “ได้ยินว่าใครได้ฟังแล้วจะหลับไม่ตื่น”

“หรือไม่ก็เป็นบ้าคลุ้มคลั่ง บ้างก็หายสาบสูญไปอย่างไร้ร่องรอย...”

เสียงสนทนานั้นค่อย ๆ เบาลงเมื่อเห็นลู่จิ่นซานเดินผ่าน ทุกคนต่างก้มหน้าจิบชาอย่างเกร็ง ๆ ไม่มีใครกล้าพูดต่อ เขาเดินอย่างสงบออกจากโรงเตี๊ยมไปยังลานหน้าหมู่บ้าน ข้างทางคือต้นสนที่โค้งรับน้ำหนักหิมะ หิมะตกลงบนไหล่เขาอีกครั้ง และเขาก็ปล่อยให้มันตกโดยไม่สะบัดออก

“ตำนาน...” เขาพึมพำเบา

“หากข้าได้ยินเสียงนั้นแล้วจริง แล้วเหตุใดข้าจึงยังมีสติ?”

หรือว่า ตำนานนี้มิใช่เรื่องเล่าเปล่า ๆ?

หรือเขามิใช่เพียงคนในตำนาน?

เขาเดินไปยังหน้าร้านหนังสือเก่าแก่ของหมู่บ้าน สถานที่ที่แม้จะทรุดโทรม แต่ภายในกลับแน่นขนัดไปด้วยบันทึกโบราณจำนวนมาก

เจ้าของร้านเป็นชายวัยหกสิบกว่า ผมขาวโพนแต่ดวงตาคมยิ่งนัก

“คุณชายลู่หรือ?” เขายกตาเพียงเล็กน้อย “มาหาอะไรหรือขอรับ?”

“ข้าอยากรู้เรื่องเสียงพิณในคืนหิมะ...”

เจ้าของร้านชะงักไป “เสียงนั้น...” เขาเอ่ยเสียงเบา ดวงตาวูบไหว “ไม่ควรมีใครเอ่ยถึงและได้ยินมันอีก”

“แต่ข้าได้ยินมัน” เสียงของลู่จิ่นซานแน่นิ่ง

เจ้าของร้านเงียบไปเนิ่นนาน ก่อนจะหยิบห่อผ้าเก่า ๆ ขึ้นมาจากใต้โต๊ะ

“ตำราเล่มนี้ ไม่มีขาย ไม่มีให้ยืม แต่เจ้าควรได้อ่าน”

เขาวางห่อผ้าเบื้องหน้า แล้วหมุนตัวกลับเข้าไปด้านใน

ลู่จิ่นซานเปิดผ้าห่อช้า ๆ ข้างในคือบันทึกเก่าเล่มหนึ่ง กระดาษบางกรอบตามกาลเวลา

บนหน้าปกเขียนไว้ด้วยหมึกซีดจาง...

“บทเพลงต้องห้ามแห่งหิมะ”

มือของเขาสั่นวูบเมื่อแตะหน้าปก เพราะทันทีที่ปลายนิ้วแตะลงไป เสียงพิณก็ดังขึ้นอีกครั้ง ในใจของเขา