บทที่ 3 นักพิณที่ไร้เงา

เสียงพิณนั้นยังคงก้องอยู่ในหัว แม้ว่าแสงแดดอ่อนจะส่องลอดม่านหิมะลงมาแทนเงาจันทร์เมื่อคืน แต่ลู่จิ่นซานกลับไม่อาจแยกแยะได้ว่าสิ่งที่เกิดขึ้นนั้นเป็นความฝันหรือความจริง

เขาถือบันทึกเก่าเล่มหนึ่งกลับมาที่ห้องของตนในโรงเตี๊ยม หนังสือที่ไม่มีชื่อในสารบบตำราใด หนังสือที่เจ้าของร้านยังกล่าวว่า “ไม่ควรมีผู้ใดเอ่ยถึงอีกต่อไป”

บทเพลงต้องห้ามแห่งหิมะ

นั่นคือชื่อบนหน้าปก ซึ่งหมึกซีดจางลงราวถูกสายลมแห่งกาลเวลาเกาะกัดทีละหยดทีละหยด หากแต่ว่าเพียงแค่แตะปลายนิ้วลงบนปก เสียงพิณในหัวเขาก็กลับมากระเพื่อมทันที

เขานั่งลงข้างหน้าต่าง ห่มผ้าคลุมตัวแน่นหนา ก่อนจะเปิดอ่านหน้าตำราอย่างระมัดระวัง หน้ากระดาษแผ่นแรกปรากฏลายมือหวัดเล็ก ตัวอักษรเขียนด้วยหมึกแดงหม่น ราวกับผสมเลือดเข้าไป

“ผู้ใดได้ยินเพลงนี้ในยามหิมะแรก จงรู้ไว้เถิด ว่าดวงวิญญาณเจ้าเคยข้องแวะกับมันในภพก่อน”

“พิณนี้ มีเจ็ดสาย เจ็ดเสียง เจ็ดชะตา หากใครบรรเลงครบถ้วน หนึ่งชีวิตจะดับ หนึ่งคำสาปจะคลาย”

จิ่นซานขมวดคิ้ว “หนึ่งชีวิตจะดับ...” เขาทวนในใจ

เขาไล่สายตาอ่านต่อ ภายในเป็นเรื่องเล่ารวบรวมจากยุคโบราณ บ้างอ้างว่าเป็นบันทึกจากแม่ทัพคนหนึ่ง บ้างกล่าวว่าเป็นคำบอกเล่าจากพระเถระที่เคยได้ยินเสียงพิณนี้จากยอดเขาหิมะในคืนวิปโยค

“คืนหนึ่ง หิมะแรกตกลงมาท่ามกลางเปลวไฟในเมืองหลวงเก่า นางผู้หนึ่งนั่งดีดพิณใต้ต้นเหมย เพลงนั้นสะกดทุกเสียงสงครามให้หยุดลง แม้เพียงครู่หนึ่งก็ตาม”

“ผู้ใดมองหน้านาง จะลืมชาติตนเอง ผู้ใดฟังเสียงพิณ จะตื่นในอีกภพ หากใครดีดเพลงนั้นจบ จะแลกได้เพียงหนึ่งสิ่ง คือการลืมอีกภพหนึ่งไปตลอดกาล”

นิ้วของจิ่นซานเลื่อนหยุดลงกลางบรรทัดหนึ่ง หัวใจของเขาสะดุดจังหวะคล้ายสายพิณที่หยุดสั่นกระทันหัน

เสียงนั้น...

ผู้ใดฟัง จะตื่นในอีกภพหนึ่ง...

หมายความว่าเขากำลัง “ตื่น” อยู่หรือ?

หากเป็นเช่นนั้น ภพที่แล้วของเขาคือผู้ใด? และหญิงที่ชื่ออวี้หลานเล่า นางเป็นผู้ใดในชาติปางก่อนของเขากันแน่?

เสียงเคาะประตูเบา ๆ ดังขึ้นหน้าห้อง ขัดขวางความคิดของเขาในทันที

“คุณชายลู่” เสียงเจ้าของโรงเตี๊ยมเอ่ยขึ้นเบา ๆ “มีคนส่งสิ่งนี้ไว้หน้าห้องของท่าน”

จิ่นซานลุกไปเปิดประตู ก่อนจะเห็นเพียงถุงผ้าเล็ก ๆ สีเทาหม่นวางอยู่หน้าประตู ภายในมีเพียง กลีบดอกเหมย สีขาวจำนวนหนึ่ง และแผ่นกระดาษบาง ๆ พับครึ่ง เขาหยิบขึ้นมาเปิดอ่าน

“ข้าดีดเพลงให้เจ้าแล้ว อย่าได้ตามหาอีก อย่าเปิดปมที่จะทำให้เจ้าจำข้าได้ หากเจ้ารู้ ข้าจะต้องจากไปตลอดกาล”

ไม่มีลายมือชื่อ ไม่มีชื่อผู้ส่ง แต่เขารู้ดีว่าเป็นใคร

...อวี้หลาน...

“เหตุใดเจ้าจึงกลัวข้าจะจำเจ้าได้?” ลู่จิ่นซานพึมพำ ริมฝีปากเม้มแน่น

“หรือความจริงที่ข้าลืม มันเลวร้ายมากเกินไป?”

เขาหยิบกลีบดอกเหมยในถุงขึ้นมาพินิจ ขาวนวลราวหิมะ แต่หอมอบอวลในแบบที่กลีบดอกสดไม่ควรมีกลิ่นเช่นนี้ กลิ่นที่เจือด้วยเศร้า เจือด้วยคำลา เขาไม่อาจทนเพียงนั่งรออยู่ในโรงเตี๊ยมได้อีกต่อไป

เมื่ออาทิตย์สายเริ่มโรยแรง ลู่จิ่นซานควบม้ากลับขึ้นเขาหมอกอีกครั้ง ที่เดิม ยอดเขาที่หิมะโปรยปรายไม่หยุด และเสียงพิณก้องกังวานในจิต

เส้นทางวันนี้เงียบสงัดยิ่งกว่าวันวาน และเมื่อเขาขึ้นไปถึงจุดเดิม พิณก็หายไปแล้ว

ไม่มีเงา ไม่มีพิณ ไม่มีแม้แต่รอยเท้า มีเพียงต้นเหมยต้นเดิมที่กำลังผลิดอกขาวตัดกับท้องฟ้าสีเงินหม่น และกลีบเหมยบาง ๆ หนึ่งกลีบที่ลอยตกลงใส่บ่าของเขาอย่างแผ่วเบา

“เจ้าจะหนีข้าไปได้นานเพียงใดกัน อวี้หลาน...” เขากระซิบ

“ข้ายิ่งไม่ควรจำ ข้ากลับยิ่งอยากรู้”

ลู่จิ่นซานยืนอยู่ใต้ต้นเหมย รออยู่นานนับกึ่งชั่วยาม แต่สายลมก็ยังเย็นเยียบ เสียงพิณหาไม่ และร่องรอยของนางก็คล้ายถูกกลืนหายไปกับหิมะที่เพิ่งตกใหม่

เขาหลุบตาลง มองกลีบดอกเหมยในมือที่เปียกน้ำหิมะเล็กน้อย นึกถึงข้อความที่ฝากไว้ในถุงผ้าเมื่อเช้า

“อย่าตามหาอีก หากเจ้ารู้ ข้าจะต้องจากไปตลอดกาล”

นางกลัวสิ่งใดกัน?

เหตุใดจึงห้ามเขาจำ?

เขายิ่งไม่เข้าใจ ก็ยิ่งต้องรู้

จิ่นซานถอนใจยาว หันหลังกลับหมายจะลงเขา ทว่าขณะนั้นเอง สายลมพลันเปลี่ยนทิศ สายลมที่พัดมาเย็นจัด และพาเสียงบางอย่างติดมาด้วย

ครืด... ครืด...

เหมือนเสียงลากอะไรบางอย่างบนหิมะ เขาหันขวับไปตามเสียง ในหิมะหนาเบื้องหลังแนวต้นสน มีรอยลากยาวเป็นทาง และเศษผ้าสีหม่นชิ้นหนึ่งติดอยู่กับปลายกิ่งไม้

เขาขยับเข้าไปใกล้ ย่ำหิมะไปตามรอยนั้น และแล้วก็พบ กล่องพิณไม้ดำ กล่องเดียวกับที่เขาเคยเห็นบนภูเขา แต่มิใช่กล่องเดิม กล่องนี้เล็กกว่า และถูกพันไว้ด้วยเชือกสีแดงจางจวนซีด เหนือฝากล่อง เขียนไว้เพียงคำเดียว

“ลืม”

ลู่จิ่นซานยื่นมือไปเปิดกล่องช้า ๆ ภายในมิใช่พิณ หากแต่เป็น “ผ้าคลุมหน้า” ผืนหนึ่งที่พับอย่างประณีต วางอยู่บนผงหิมะแข็งจนเป็นแผ่น

เขาหยิบขึ้นมา ผ้านั้นบางเบา กลิ่นจาง ๆ ของดอกไม้ป่าปะปนกับกลิ่นเครื่องหอมที่คุ้นตา กลิ่นเดียวกับเมื่อค่ำคืนนั้น

เขาจำได้ นางใช้ผ้าแบบนี้คลุมหน้าตนเอง หากทว่าในยามนี้ นางกลับถอดผ้าทิ้งไว้ นี่หมายความว่าอย่างไร?

เขากำลังจะเงยหน้า มองไปตามแนวหิมะเพื่อสืบทางต่อ หากทว่ากลับมีเงาหนึ่งปรากฏขึ้นเสียก่อน

หญิงในชุดขาวยืนอยู่ห่างออกไปเพียงสิบก้าว ผ้าไหมบางเบาคลุมร่างนางไว้ราวหมอก ทว่าไร้ผ้าปิดหน้าและไม่มีใบหน้า ไม่ใช่ไร้หน้าอย่างไร้เค้าโครง หากแต่เป็นเพียงเงา เงาที่เลือนราง มัวหม่นราวกับม่านหมอก เหมือนยังไม่พร้อมให้ใครจดจำ

เขาก้าวเข้าไปหนึ่งก้าว “ข้าเพียงอยากรู้ว่าเจ้าคือผู้ใด” เขาเอ่ยเสียงแผ่ว

นางยังคงเงียบ “และว่าข้าคือใคร ในเรื่องราวของเจ้า”

“เจ้าคือผู้ที่ฟังข้าเล่นพิณจนตาย”

เสียงของนางดังขึ้นในที่สุด เบา เย็น และราวกับไม่ได้มาจากโลกเดียวกับเขา คำกล่าวนั้นบาดลึกเข้าใจกลางอก ลู่จิ่นซานนิ่งงัน และนางยังคงเอ่ยต่อ

“และยังเป็นผู้ที่ทำให้ข้าต้องดีดมัน จนข้าไม่อาจกลับไปเป็นมนุษย์ได้อีก”

เสียงของนางไร้อารมณ์ แต่ในความราบเรียบนั้นมีความเศร้าแฝงลึก เขาเอ่ยอย่างยากลำบาก

“หากเป็นเช่นนั้น ข้า...ข้าขอโทษ”

“ข้าไม่ได้ต้องการคำขอโทษ” นางส่ายหน้าเบา ๆ

“ข้าต้องการให้เจ้าลืม”

“แต่หากข้าลืม เจ้าจะอยู่เช่นไร?” จิ่นซานถาม ดวงตาเจือแวววูบไหว

“มันไม่เกี่ยวกับเจ้าอีกแล้ว” นางเอ่ยเสียงเย็น “คืนที่เจ้ารอดจากเสียงพิณนั้นไป เจ้าก็พ้นพันธะแล้ว”

“แต่ข้าไม่อยากพ้น!”

เขาเผลอตะโกน เสียงของเขาไหลลอดม่านหิมะ ก้องกังวานไปทั่วหุบเขา หญิงสาวชะงักไปชั่วขณะ เขาเดินเข้าไปใกล้อีกก้าว

“ข้าอยากรู้ อยากจำ และอยากรับผลของมันด้วยตัวเอง”

หญิงสาวไม่ตอบเพียงยืนนิ่ง มือบางของนางยกขึ้นเล็กน้อย คล้ายจะสั่น ก่อนเอ่ยเบา ๆ

“เช่นนั้น ข้าจะรอเจ้าที่สะพานกลางหิมะ” แล้วร่างของนางก็จางหายไปกับหมอกหิมะอีกครั้ง

ลู่จิ่นซานยืนอยู่นิ่ง ๆ กลางพายุสีขาว กล่องพิณยังอยู่ในมือ ผ้าคลุมหน้าปลิวออกจากฝ่ามือเขา ลอยตามลมไปไกลจนมองไม่เห็น แต่ในใจเขา กลับรู้แน่ว่าหนทางข้างหน้าจะไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป