บทที่6

แสงแดดยามเช้าสาดส่องผ่านผ้าม่านเข้ามากระทบเปลือกตาของรัน ทำให้เขาค่อย ๆ ขยับตัวอย่างงัวเงีย รู้สึกได้ถึงความนุ่มของเตียงที่แตกต่างจากหอพักเก่า ๆ ของตัวเอง

"อืม..."เขาพลิกตัวไปอีกทาง แต่แล้วก็ชนเข้ากับอะไรบางอย่างที่อุ่นก่อนจะลืมตาขึ้นช้า ๆ แล้วพบว่าเสี่ยศิวกรกำลังนอนตะแคงมองเขาอยู่ก่อนแล้ว

"ตื่นแล้วเหรอ" เสียงทุ้มต่ำเอ่ยขึ้น

"คุณ... นอนอยู่ตรงนี้ทำไม"

รันดีดตัวลุกขึ้นนั่งทันที ใบหน้าร้อนวูบเมื่อสังเกตเห็นว่าเขายังอยู่ในเสื้อผ้าชุดเดิมจากเมื่อคืน แต่ที่น่าตกใจคือเสี่ยอยู่ในสภาพที่หล่อเหลาแต่ดูเซ็กซี่เกินไป เสื้อเชิ้ตสีขาวถูกปลดกระดุมออกเล็กน้อย เผยให้เห็นแผ่นอกกว้าง

"นี่มันอะไรกัน" รันถามเสียงสูง

ศิวกรหัวเราะเบา ๆ "ก็แค่นอนเฉย ๆ"

"ใครเขานอนเตียงเดียวกันกับคนอื่นแบบนี้กันล่ะ"

เสี่ยยกคิ้ว "คนเป็นแฟนกันไง"

"ใครแฟนคุณ"

"อีกไม่นานก็จะเป็น"

"บ้าไปแล้ว" รันรีบถอยหลังหนีจนชิดขอบเตียง "ผมจะกลับหอ"

แต่พอขยับตัวลงจากเตียง ศิวกรก็ดึงแขนเขาไว้ "ไปไหน"

"กลับหอไง"

"ไม่ให้ไป"

"นี่คุณเป็นอะไร"

ศิวกรจ้องรันนิ่ง ๆ ก่อนจะตอบเสียงเรียบ

"ฉันหวง"

รันอ้าปากค้าง "หวงบ้าอะไร"

เสี่ยศิวกรยกมือขึ้นแตะปลายคางรันเบา ๆ ก่อนจะก้มลงมากระซิบใกล้ ๆ

"หวงทุกอย่างที่เป็นนาย"

รันตัวแข็งทื่อ หัวใจเต้นโครมคราม

นี่มัน... คนแก่ขี้หวงชัด ๆ

รันหัวใจเต้นโครมครามเมื่อได้ยินคำพูดนั้นจากเสี่ยศิวกร เขาพยายามไม่ให้เสียงตัวเองสั่น แต่ก็ทำไม่สำเร็จศิวกรยกยิ้มบาง ก่อนจะใช้นิ้วโป้งไล้เบา ๆ บนริมฝีปากของรัน

"เพราะฉันอยากให้นายเป็นของฉันแค่คนเดียว"

"พูดอะไรผมไม่เห็นเข้าใจเลย" รันสะบัดหน้าหนี แต่แก้มร้อนจนแทบไหม้

เสี่ยศิวกรหัวเราะเบา ๆ ก่อนจะปล่อยมือ แต่สายตายังคงจ้องรันไม่วาง

"จะกลับหอเเล้วไม่มีเวลามาเล่นตลกกับคุณหรอก" รันรีบตอบ

"ไม่ให้ไป"

"ทำไมอีกล่ะ"

"เพราะฉันยังไม่อนุญาต"

รันกัดฟันแน่น "นี่คุณคิดว่าตัวเองเป็นใคร ถึงมาสั่งชีวิตผมแบบนี้"

"ฉันเป็นคนที่จะดูแลนายไง"

"ใครขอให้คุณดูแลกัน"

"ฉันขอเอง"

"ไอ้คนแก่ขี้หวง" รันเผลอหลุดปากออกไป ก่อนจะรีบยกมือปิดปากตัวเอง

เสี่ยศิวกรชะงักไปครู่หนึ่ง ก่อนจะยกยิ้มมุมปาก "ว่าไงนะ"

"ปะ...เปล่า" รันรีบส่ายหน้า แต่สายตาของเสี่ยดูอันตรายกว่าเดิม

"เมื่อกี้นายว่าอะไรนะ" ศิวกรโน้มตัวเข้าใกล้ ทำให้รันต้องถอยหลังหนีไปจนติดหัวเตียง

"ผมไม่ได้พูดอะไรเลย"

" เรียกฉันว่า คนแก่ขี้หวง อย่างนั้นเหรอ"

"มะ...ไม่ใช่" รันพยายามแก้ตัว แต่ดูเหมือนเสี่ยจะไม่ฟังแล้ว

ศิวกรยกยิ้มมุมปาก ก่อนจะยื่นหน้าเข้ามาใกล้อีก"งั้นก็เตรียมตัวรับมือกับ คนแก่ขี้หวงให้ดีก็แล้วกัน"

รันกลืนน้ำลายลงคอพยายามเบี่ยงหน้าหนี แต่เสี่ยศิวกรกลับใช้มือจับไม่ให้หนีไปไหน

"จะหนีอะไรนักหนา" เสียงทุ้มต่ำเอ่ยถาม

"ก็คุณทำตัวน่ากลัวแบบนี้ ใครจะไม่หนีล่ะ" รันถลึงตาใส่ พยายามดิ้นให้พ้นจากอ้อมแขนของเสี่ย

แต่ศิวกรกลับกดตัวเขาไว้กับเตียง จนรันขยับไปไหนไม่ได้"ฉันน่ากลัวตรงไหน"

"ก็ตรงที่คุณทั้งแก่ ทั้งหวง แถมยังเอาแต่ใจสุด ๆ"

ศิวกรเลิกคิ้ว ก่อนจะหัวเราะในลำคอ "อย่างนี้นี่เอง"

"ใช่ คุณมันคนแก่ขี้หวง! ปล่อยผม" รันพยายามดันตัวเองออกมา

แต่ศิวกรกลับโน้มใบหน้าลงต่ำ จนปลายจมูกเกือบแตะกัน"ไม่ปล่อย ถ้าอยากให้ฉันปล่อยก็...หอมเเก้มก่อน"

"นี่คุณ ปล่อย ผมหงุดหงิด ไม่ชอบ"รัน ใจเต้นแรงขึ้นกว่าเดิมศิวกรมองเด็กดื้อที่กำลังหน้าแดงด้วยความพึงพอใจ

รันพยายามกลั้นหายใจเมื่อศิวกรโน้มตัวเข้ามาใกล้จนปลายจมูกแทบชนกัน ดวงตาคมมองลึกเข้ามาในดวงตาของเขา ราวกับต้องการจะกลืนกินให้หมด"คุณมัน... บ้าอำนาจ"

"อืม ก็อาจจะใช่" ศิวกรตอบกลับง่าย ๆ ราวกับไม่รู้สึกผิดเลยสักนิดรันพยายามผลักอกกว้างออกไป แต่กลับโดนดึงเข้ามากอดแน่นกว่าเดิม

"ผมจะฟ้องตำรวจว่าคุณกักขังหน่วงเหนี่ยว"

ศิวกรหัวเราะเบา ๆ "หึ ตำรวจน่ะเหรอฉันไม่กลัวหรอก คิดว่านายจะหนีออกจากที่นี่ไปได้จริง ๆ เหรอ"

"นี่มันบ้านเมืองนะคุณ ไม่ใช่ถ้ำโจร" รันโวยวายแต่กลับไม่มีทีท่าว่าจะทำให้เสี่ยยอมปล่อย

"ถ้ำน่ะไม่ใช่ แต่ฉันก็พร้อมจะเป็นโจร... ถ้านายจะหนี"

"คุณ นี่มัน จิ๊ รันยังไม่ทันจะพูดจบ ร่างกายก็ถูกเหวี่ยงกลับลงไปบนเตียง ศิวกรใช้ร่างกายคร่อมไว้ มือข้างหนึ่งค้ำเตียง ส่วนอีกข้างแตะลงที่เอวของรันเบา ๆ

"คะ... คุณทำอะไรของคุณ" รันตกใจจนแทบดิ้นพล่าน

"จับเด็กดื้อสั่งสอน"

"นี่คุณ มันโรคจิตหรือไง"

ศิวกรหัวเราะในลำคอ "ไม่หรอก แค่หวงมากไปหน่อย"

"หวงอะไรผมกับคุณเราสองคนไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อย นี่มันบ้าอำนาจชัด ๆ"

"บ้าอำนาจใช่ อืม งั้นก็ต้องโดนลงโทษ"

" เดี๋ยวก่อน ผมยังไม่ได้ทำอะไรผิดเลยนะ"

"ผิดสิ" ศิวกรโน้มตัวลงมาใกล้ "ผิดที่ทำให้ฉันหลงหัวปักหัวปรำจนไม่อยากให้นายไปไหนไง"

รันตัวแข็งทื่อ ใบหน้าร้อนผ่าวเขาพยายามเบี่ยงหน้าหนี สองมือดันอกแกร่งของศิวกรไว้สุดแรง แต่ก็เหมือนดันกำแพงหิน เพราะเสี่ยไม่ขยับแม้แต่น้อย ศิวกรแววตาเต็มไปด้วยความพึงพอใจที่เห็นเด็กดื้อดิ้นขลุกขลักอยู่ใต้ร่าง