@ มหาวิทยาลัย
" นี่! ตกลงแกจะไปไหมเนี่ย! " เสียงของนิดหน่อยถามเพื่อนรักที่เอาแต่นั่งจ้องมือถือด้วยท่าทางคิดหนัก "เอ่อ..." ส่วนเอวาก็ได้แต่อ้ำอึ้งไม่รู้จะตอบยังไงดี เธออยากจะไปงานวันเกิดเพื่อนของเธอมากๆ แต่ทว่าเธอก็ไม่สามารถรับปากเพื่อนหรือไปไหนตามใจตัวเองได้ เพราะเธอมีเจ้าของแล้ว เจ้าของในที่นี้ไม่ใช่แฟนหรือคนรักอย่างที่ทุกคนเข้าใจ แต่เจ้าของที่กำลังพูดถึง คือเจ้าของชีวิตเธอ... เมื่อปีก่อนครอบครัวของเอวาถูกฟ้องล้มละลาย พ่อของเธอเครียดจัดจนผูกคอตาย ทิ้งให้เอวาอยู่กับแม่เลี้ยงพร้อมเงินก้อนสุดท้ายที่มากพอจะให้เอวาเรียนจบได้ แต่ทว่าแม่เลี้ยงกลับนำเงินส่วนนั้นไปเล่นการพนันจนหมด มิหนำซ้ำยังขายบ้านที่เอวาอยู่อีกด้วย เอวาที่หมดสิ้นทุกอย่างรู้สึกท้อแท้กับโชคชะตาและสู้ต่อไปไม่ไหว เธอไม่มีทั้งเงิน ไม่มีทั้งบ้าน เธอจึงตัดสินใจจบปัญหาด้วยการกระโดดสะพานฆ่าตัวตาย เพื่อจะไปอยู่กับพ่อแม่ของเธอบนสวรรค์ แต่ทว่ากลับมีใครบางคนเข้ามาช่วยเธอไว้ ...เขาคนนั่นคือ เสือ เพื่อนที่ไม่สนิท ไม่เคยพูดคุยกันเลยก็ว่าได้ อยู่ๆ เสือก็ยื่นมือเข้ามาช่วยเหลือเอวาทุกอย่าง ทั้งซื้อบ้านหลังเดิมคืนกลับมาให้เธอ และให้เงินเธอใช้ไม่ขาดมือรวมถึงส่งเธอเรียนต่อ แต่ทว่าของฟรีก็ไม่มีในโลก เพราะเธอต้องตอบแทนเขาด้วยร่างกาย ฟังไม่ผิดหรอกค่ะ เสือให้เอวาเป็นของเล่นชั่วคราวของเขา ในระหว่างที่คนรักของเขาไม่อยู่ และวันไหนที่คนรักของเขากลับมา เขาก็จะปล่อยให้เธอเป็นอิสระ เอวาที่ไม่มีอะไรจะเสียแล้ว จึงตอบตกลงทำตามข้อเสนอของเสือ " โอ๊ย! แค่ไปงานวันเกิดเพื่อน มันต้องขออนุญาตด้วยเหรอวะ! " เสียงของแพรวาเพื่อนสนิทอีกคนของเอวา เธอพูดขึ้นมาด้วยท่าทางสุดเซ็งและไม่เข้าใจว่าทำไมเอวาต้องกลัวเสือขนาดนั้น ก็รู้อยู่หรอกนะว่าเป็นผู้มีพระคุณ แต่เรื่องแค่นี้มันต้องขออนุญาตด้วยเหรอ ระหว่างที่รอจะให้คำตอบเพื่อน ๆ เอวาก็ส่งข้อความขออนุญาตเจ้าของชีวิตเธอทันที " แกก็รู้หนิว่าเสือ..." เอวายังไม่ทันได้พูดจบประโยค เสียงแจ้งเตือนข้อความก็ดังขึ้นมา เธอรีบเปิดอ่านอย่างไม่รั้งรอ SUEA ที่ไหน Ava ที่บ้านของนิดหน่อย เอวาตอบไปอย่างรวดเร็ว จากนั้นก็รอคำตอบอย่างใจจดใจจ่อ SUEA ห้ามกลับดึก เอวายกยิ้มออกมาทันทีที่เห็นคำตอบของชายหนุ่ม แต่ก็อดที่จะแปลกใจไม่ได้ว่าทำไมวันนี้ชายหนุ่มถึงใจดีผิดปกติ ทั้งๆ ที่ก่อนหน้านี้ เสือไม่เคยให้เธอออกไปไหนกับเพื่อนเลย แต่เป็นแบบนี้ก็ดีแล้ว เธอก็อยากไปเปิดหูเปิดตาเหมือนกัน Ava กลับก่อนเสือแน่นอน ขอบคุณนะ เอวาเก็บมือถือใส่กระเป๋าทันทีหลังจากเสืออ่านข้อความแล้ว เพียงแค่เสือรับรู้เธอก็สบายใจแล้ว เพราะตอนนี้เขาคือคนที่เธอควรแคร์ที่สุด... .. ฝากกดหัวใจ คอมเม้นท์ เป็นกำลังใจให้น้องเอวาหน่อยค่าาาาา@บ้านของคีย์ลีน – เช้าแสงเช้าสาดเข้ามาทางหน้าต่าง ห้องนอนของคีย์ลีนเต็มไปด้วยบรรยากาศสงบ แต่แฝงไปด้วยความตื่นเต้น เธอยืนหน้ากระจกส่องชุดเจ้าสาวสีขาวลูกไม้ละเอียด ปลายกระโปรงฟูเบา ๆ หยิบผ้าปิดหน้ามาลองคลุมใบหน้า“วันนี้…จริง ๆ นะ…” เธอพูดกับตัวเอง น้ำเสียงสั่นเล็กน้อยแต่แววตาเต็มไปด้วยความสุขด้านหลัง องศายืนอยู่หน้าประตูห้อง มองคีย์ลีนด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความรักและความภูมิใจ“สวยมาก…เธอเหมือนเจ้าหญิงเลย”คีย์ลีนหน้าแดง พลางหัวเราะ“หยุดชมสิ…ฉันเขินหมดแล้ว”องศาเดินเข้ามาใกล้ ยื่นมือให้เธอ“วันนี้…ฉันสัญญาจะรักและดูแลเธอตลอดไป”คีย์ลีนมองตาเขา น้ำตาแห่งความสุขเริ่มเอ่อ“ฉันก็สัญญาว่าจะอยู่ข้างพี่…ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น”ทั้งสองกอดกันเบา ๆ ก่อนที่มือจะสอดประสานกัน ความอบอุ่นแผ่ซ่านจนลืมเวลารอบตัว@โบสถ์เล็กในบ้านโบสถ์ถูกตกแต่งด้วยดอกไม้สีขาวและสีชมพูอ่อน แสงอาทิตย์ส่องผ่านกระจกทำให้พื้นที่เต็มไปด้วยแสงอุ่น เพื่อนสนิทและครอบครัวยืนรอเต็มพื้นที่โบวี่และโยชิอยู่ด้านหน้า ยิ้มและปรบมือเบา ๆ ขณะเห็นคีย์ลีนเดินเข้ามาพร้อมกับพ่อของเธอองศาแต่งกายด้วยสูทสีเข้ม ตัดกับเนคไทสีเงิน ยืนรอที่แท่นพร
@ห้องอาหารโต๊ะอาหารยาวประดับด้วยโคมไฟระย้าส่องแสงอุ่น ๆ จานชามถูกจัดเรียงอย่างเรียบร้อย กลิ่นอาหารหอมกรุ่นลอยคลุ้งไปทั่วทั้งห้องคีย์ลีนก้าวเข้ามาด้วยท่าทางประหม่า สายตากวาดมองรอบโต๊ะก่อนจะรีบก้มหน้า เธอไม่เคยชินกับบรรยากาศหรูหราแบบนี้เลย“มานั่งตรงนี้”องศาดึงเก้าอี้ข้างตัวเองออกให้ มือหนาแตะเบา ๆ ที่แผ่นหลังเธอเหมือนจะบังคับกลาย ๆ ให้ลงนั่ง“เอ่อ…ฉันว่านั่งตรงนี้ก็ได้”“ตรงนี้” เขาย้ำ พร้อมส่งสายตาคมกริบจนคีย์ลีนต้องยอมจำนน นั่งลงข้างเขาอย่างเลี่ยงไม่ได้เสือหัวเราะเบา ๆ พลางมองภาพตรงหน้า“ไม่เคยเห็นแกยอมใครง่าย ๆ แบบนี้เลยนะ องศา”องศายักไหล่ แต่ยกช้อนตักอาหารใส่จานคีย์ลีนก่อนใครเพื่อน“กินนี่สิ อร่อย”คีย์ลีนรีบยกมือปฏิเสธ“ไม่เป็นไร เดี๋ยวตักเอง““ฉันบอกให้กิน” เสียงทุ้มต่ำติดจะดุ ทำเอาเธอชะงัก ก่อนจะยอมรับช้อนจากเขามาอย่างเขิน ๆเอวามองภาพนั้นด้วยรอยยิ้มเอ็นดู“คีย์ลีน ชอบทานอะไรเป็นพิเศษไหมลูก เดี๋ยวแม่จะบอกให้คนในครัวทำไว้ให้”คีย์ลีนรีบส่ายหน้า มือแทบลน“ไม่เป็นไรเลยค่ะ หนูกินได้หมด”“อย่าเกรงใจสิ” เอวาพูดอย่างอ่อนโยน “ตั้งแต่วันนี้หนูไม่ใช่คนนอกแล้วนะ”คำพูดนั้นทำให้คีย
ทันทีที่คีย์ลีนก้าวเข้ามาในห้องเรียน บรรยากาศที่เคยคุยกันจอแจกลับเงียบลงราวกับถูกกดปุ่มหยุด ทุกสายตาหันมามองเธอราวกับสิ่งแปลกใหม่เพิ่งเดินเข้ามา“คีย์…เมื่อกี้ฉันเห็นนะ” เพื่อนสาวคนหนึ่งรีบลากแขนเธอมานั่งด้วยเสียงตื่นเต้น“อะไรเหรอ” เธอพยายามทำเสียงเรียบ แต่แก้มยังแดงระเรื่อ“อย่ามาเนียน! เธอลงมาจากรถพี่องศาจริง ๆ ใช่ป่ะ? แถมยังเดินมาส่งถึงหน้าห้องอีกนะ!”เสียงจากโต๊ะข้าง ๆ เสริมขึ้นทันที“ใช่ ๆ กูเห็นเหมือนกัน เขายัง…เอ่อ…เกลี่ยผมให้ด้วยอ่ะ!”เสียงฮือฮาเล็ก ๆ ในห้องดังขึ้น นักศึกษาหลายคนที่ปกติแทบไม่เคยสนใจเธอ ต่างหันมาจ้องมองด้วยสายตาหลากหลาย ทั้งแปลกใจ อิจฉา ไม่พอใจ และบางคนถึงกับถ่ายรูปแอบโพสต์ลงโซเชียลคีย์ลีนใจเต้นแรง ก้มหน้าลงกับสมุดทันที พยายามไม่สบตาใครทั้งนั้น แต่เสียงกระซิบรอบห้องยังไม่หยุด“ไม่น่าเชื่อเลยอ่ะ…”“พี่องศานี่มันเอาจริงแฮะ”“หรือว่า…คบกันแล้ว?”หัวใจเธอเหมือนถูกบีบรัดทุกครั้งที่ได้ยินคำเหล่านั้น รู้ดีว่าอีกไม่กี่ชั่วโมงข่าวลือคงกระจายไปทั้งมหาลัย เธอเองก็ไม่แน่ใจด้วยซ้ำว่า ความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับองศา มันคืออะไรกันแน่“ไม่ต้องอยากรู้คนอื่นขนาดนั้นก็ได้ปะ เรา
หลายวันผ่านไป….@บ้านคีย์ลีนะแสงแดดยามเช้าสาดส่องผ่านผ้าม่านบาง ๆ ลงมาบนพื้นไม้ปาร์เก้ เสียงนกข้างนอกแทรกเข้ามาเป็นจังหวะระหว่างความเงียบงันในบ้าน คลาสยืนอยู่ตรงประตูห้องรับแขก มือขวากำโทรศัพท์แน่น แววตาเต็มไปด้วยความไม่ไว้ใจ เขาเลิกคิ้วสูง เห็นร่างสูงขององศายืนอยู่ตรงหน้า ใบหน้าเรียบเฉยแต่สายตากลับเจือด้วยความจริงจัง“มาหาคีย์ลีนงั้นเหรอ?” คลาสถาม น้ำเสียงแหบต่ำแต่แฝงความแข็งกร้าวองศาไม่ยิ้ม ไม่อ้อมคำ สูดลมหายใจลึก ๆ ก่อนจะก้าวเข้ามาใกล้ ข้อมือซ้ายกอดอกแน่น มือขวาเกาะกับขอบโต๊ะเล็ก ๆ ข้างตัว“เปล่าครับ… ผมมาหาพี่…โดยตรง”คลาสเลิกคิ้วขึ้นสูง ดวงตาเต็มไปด้วยความสงสัยและความระแวง“หาทำไม?”องศาเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะพ่นลมหายใจยาว ๆ เสียงหนักแน่น“ผมอยากให้พี่รู้ความจริง…เรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมดระหว่างผมกับคีย์ลีน”คำพูดนั้นเหมือนระเบิดลงในความเงียบของห้อง คลาสหน้าตึงขึ้นทันที ใบหน้าแดงเพราะอารมณ์ที่ปะทุ“หมายความว่าไง? พูดมาให้ชัด ๆ”องศาพยักหน้า ก้าวเข้ามาอีกนิด ใบหน้าตรงไปตรงมาสบตาคลาส“ผมชอบคีย์ลีน…และเป็นคนที่ทำให้เธอกับที่บ้านต้องเจอกับเรื่องวุ่นวายทุกอย่าง ทั้งเรื่องค้างค่าตึกจา
องศาโน้มตัวลงช้า ๆ ใกล้ขึ้นจนหน้าผากทั้งคู่แทบชนกัน เขาพูดคำพูดที่ไม่เคยพูดตรงๆ มาก่อน เสียงนุ่มและจริงจัง“คีย์…ฉันอยากเป็นมากกว่าแค่คนที่มีสิทธิ์ในร่างกายเธอ ฉันอยากเป็นคนที่เธอเรียกว่า ‘แฟน’ อยากให้เธออยู่ข้างฉัน …อย่างจริงใจ”คำพูดนั้นมาพร้อมกับสายตาที่ไม่อ่อนโยนแบบคนหลงเพียงอย่างเดียว แต่มีกระจกเงาของความกลัวที่เขาเองก็ไม่อยากปล่อยเธอให้ไปคีย์ลีนถอนหายใจ เบ้ตาที่ยังแดงจากคืนก่อนเลื่อนขึ้นมองเขาชัดเจนกว่าเดิม“…พี่องศา ฉันไม่ได้ปิดกั้นความรู้สึกของตัวเอง แต่อย่าลืมว่าเรื่องมันซับซ้อนมากกว่านั้น ตอนนี้ฉันยังมีพี่ชาย มีเค มีชีวิตที่ต้องรับผิดชอบ ฉันยังต้องคิดให้รอบคอบ พี่ก็รู้ว่าพี่ทำอะไรกับครอบครัวพวกเราไว้บ้าง”องศาเลิกคิ้ว แต่ไม่โต้เถียง เขารวบรวมความตั้งใจแล้วพูดออกมาอีกครั้ง เสียงหนักแน่นแต่นุ่ม“ฉันเข้าใจ ฉันจะรอ…แต่ขออย่างหนึ่งได้ไหม”คีย์ลีนเลิกคิ้วถามเสียงเบา “อะไร”“อย่าคิดที่พร้อมจะไป ถ้าเธอยังไม่พร้อม จะบอกฉันตรง ๆ ก็ได้ แค่นั้นก็พอ” เขาจับมือเธอแน่นขึ้นเล็กน้อย เป็นสัญญาที่ไม่ต้องการคำพูดยืนยันมากกว่านี้คีย์ลีนถอนหายใจอีกครั้ง จ้องหน้าเขาอย่างตั้งใจ ใบหน้าของเธอแสดง
“ไม่เป็นไรค่ะ เดี่ยวเรากลับเอง”โยชิเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ เพียงเท่านั้นก็ทำให้เทวารับรู้ถึงภายในใจของโยชิทันที หลายวันที่ผ่านมา เธอเอาแต่หลบหน้าเขา ทำให้เขานึกทำอะไรสนุก ๆ ได้ “ไม่ได้จะไปส่งเธอ แต่จะไปส่งโบวี่”โยชิสั่นเทาทันที เมื่อได้ยินประโยคเมื่อครู่ “เอ่อ คงไม่ได้หรอกค่ะ ฉันให้คงให้น้องกลับคนเดียวไม่ได้”“งั้นก็ไปด้วยกันหมดนี่แหละ”โยชิเดินตามพี่สาวตัวเองไปอย่างเลี่ยงไม่ได้ ภายในรถเงียบสงัด มีเพียงเสียงลมแทรกเข้ามาผ่านกระจกที่ปิดสนิท เครื่องปรับอากาศเย็นเฉียบตัดกับไอร้อนที่กำลังแผ่ซ่านในอกของทุกคนภายในรถ มีเพียงโบวี่เท่านั้นที่รู้สึกดี ในตอนนี้โยชิหอบหายใจแรง นั่งหันข้างมองเทวาอย่างเต็มตา แววตาสั่นสะท้านทั้งโกรธทั้งสับสน เธอไม่รู้ว่าเทวาต้องการอะไร ทั้งที่เธอก็ทำตามความต้องการของเขามาโดยตลอด ทำไมวันนี้เขาถึงได้เข้าหาพี่สาวเธออีกครั้ง ทว่าหญิงสาวกลับทำได้เพียงเก็บความสงสัยไว้ใต้ใบหน้าเรียบเฉยอีกด้าน…..องศากัดกรามแน่น มือจับพวงมาลัยจนเส้นเลือดปูดขึ้น ขับด้วยความเร็วที่ทำให้คนข้าง ๆ หวาดเสียว“เมื่อไหร่จะหยุดบ้า“แล้วมันเพราะอะไร”คีย์ลีนชะงัก หัวใจเต้นแรงขึ้น เธอกำลัง