บทที่ 12 อ้อนวอน

บทที่ 12 อ้อนวอน

และแล้วในที่สุดหลังจากวันนั้นเกือบเดือนญาดาต้องมาเชียงใหม่จนได้ เพราะทางทีมลูกค้าไม่พอใจเรื่องทีมงานที่ส่งขึ้นมาจะขอเปลี่ยนให้ได้

“แม่คะ แม่อยู่ไหนคะ”

เธอรีบโทรศัพท์หามารดาทันทีเมื่อเครื่องบินลงจอดสนามบินเชียงใหม่ หิ้วกระเป๋าใบเล็กจุของไม่มากนักออกมาจากทางผู้โดยสารขาเข้าเหลียวมองหาแม่

“กันเป็นคนไปรับ ยังไม่เจอกันเหรอ”

“กัน?”

“ก็ปืนไง แค่นี้ก่อนนะโจเรียกแล้ว แม่กำลังขึ้นดอยอินทนนท์”

“แม่คะ แม่!!”

ญาดาไม่อาจปกปิดน้ำเสียงหวั่นกลัวได้ มองโทรศัพท์แล้วหย่อนลงกระเป๋าสะพายใบหรูตามเดิม - - เรื่องอะไรที่จะไปกับไอ้ปืน

แต่เดินไปได้แค่สองเก้าพลันชะงักกึก เพราะร่างสูงที่เธอพยายามหลีกเลี่ยงยืนยิ้มกว้างดักอยู่ตรงทางออกพอดี

“จะรีบไปไหนน้องแก้ม พี่อุตส่าห์มารับ”

ญาดาเม้มปาก ไม่ต้องการเจอหน้าแต่ในเมื่อมันเลี่ยงไม่ได้ - - เอาว่ะ แค่ไปส่งโรงแรม แต่ขอหยอดคำให้มันสะดุ้งสักหน่อย

“มึงมารับกูทำไมไอ้ปืน”

“แหม ... เจอหน้าก็ใช้คำพ่อขุนเสียแล้ว สงสัยถนัดท่าดั้งเดิม ไม่อยากลองอะไรใหม่ ๆ บ้างเหรอน้องแก้ม”

มือแกร่งแย่งกระเป๋าไปถือให้เสียเองแล้วเดินนำออกไปยังลานจอดรถ

“ก็เคยลองแล้ว ไม่เวิร์กว่ะ ชอบแบบโบราณแก่ ๆ เร้าใจกว่า”

ญาดาสังเกตข้อแขนเกร็งขึ้นทันตาแต่ชั่วแวบเดียวก่อนที่ติณณ์จะหันกลับมาอีกครั้งด้วยรอยยิ้มเสแสร้ง

“แต่กูไม่ว่ะ แก่ ๆ ไม่มัน ไม่เหมือนของใหม่ สด แรงดีไม่มีตก”

เสียงรีโมทรถยนต์ดังขึ้นเสียก่อนที่ญาดาจะเอ่ยเสียดสีกลับ มองไปยังรถหรูคันงามราคาแพง

“แสดงว่ามาไทยเป็นประจำ มีรถหรูแรงม้าไว้ใช้”

“ก็ไม่เคยพูดว่าไม่เคยกลับ พูดแค่ไม่กลับมาเสียนาน เชิญคร้าบคุณหนู”

ร่างสูงของติณณ์เปิดประตูออกกว้างผายมือให้ญาดาขึ้นนั่งด้านหน้า

ปัง!!

ติณณ์กระแทกประตูปิดแรงแล้วอ้อมมาทางฝั่งคนขับ โยนกระเป๋าไปด้านหลัง เร่งเครื่องเสียงดังขึ้นเอี้ยวหน้ามองร่างเล็กกว่าด้วยสีหน้าเย้ยหยัน

บรื้น...

“เป็นไง เร้าใจดีไหม”  น้ำเสียงติดเยาะเย้ยกลั้วหัวเราะจนน่าหมั่นไส้แล้วเคลื่อนรถออกจากลานจอด ญาดานั่งเงียบไม่ต่อล้อต่อเถียงจนรถออกตัวมาสักพักจึงได้ถามขึ้น

“แม่บอกว่าไปดอยอินทนนท์”

“ใช่ ไปนอนข้างบนสามวัน”

“อะไรกัน! ก็รู้อยู่ว่าแก้มมา”

ติณณ์ยักไหล่ตีวงออกจากสนามบิน

“แค่สามวัน จะเป็นอะไร”

ติณณ์พูดพลางชำเลืองมองยายเตี้ย ชุดเดินทางอย่างง่ายกางเกงยีนส์เสื้อยืดพอดีตัวรองเท้าผ้าใบ แต่ส่งให้ญาดาดูสูงกว่าเดิม ผมปล่อยสยายเกือบกลางหลังดัดลอนเล็กน้อย ไร้เครื่องประดับยกเว้นนาฬิการาคาแพงบ่งบอกฐานะ

“ทีมบอกเจ้านายใหญ่ไม่พอใจ ขอเปลี่ยนทีมทำงาน” ญาดาเข้าประเด็นทันทีเพราะไม่ต้องการสนทนาเรื่องส่วนตัว หางตาเห็นติณณ์ยักไหล่

“ก็ทีมมันห่วย”

“รู้ได้ไง น้องเพิ่งเข้าเริ่มงานไม่ทันถึงสองวัน”

“วิสัยทัศน์ไม่ได้เรื่อง ถามจริงเถอะ พวกนี้ไม่ใช่คนในบริษัทแต่เป็นทีมนอกใช่ไหม”

“ใช่ ปกติเขาก็ทำกันแบบนั้นอยู่แล้ว”

“เอาเป็นว่าไม่ผ่าน เตรียมหาทีมใหม่มาได้เลย”

ญาดาเริ่มชักสีหน้าเม้มปาก

“เกินไปหรือเปล่า หรือว่าเป็นเพราะกูเลยทำให้เจ้านายใหญ่อารมณ์เสีย”

“ฮึ แก้ม งานก็งานสิ ส่วนเรื่องส่วนตัวอีกเรื่อง มึงไม่เคยทำให้กูอารมณ์เสียหรอกแก้ม มีแต่จะมีอารมณ์ ... จริงหรือเปล่า” ติณณ์เอี้ยวหน้ามามองชั่ววินาทีแล้วหันกลับไปมองถนน และเพราะการปะทะคารมกันทำให้ญาดาเพิ่งสังเกตว่าติณณ์ไม่ได้พาเธอไปโรงแรมที่เคยพัก

“แล้วนี่จะพากูไปไหน ไม่ไปโรงแรม”

“รีสอร์ต”

“ไปทำไมรีสอร์ท อ๋อ ไปหาแม่ใช่ไหม”

ติณณ์ไม่ตอบเพียงขับไปเรื่อย ๆ ออกห่างจากตัวเมืองแต่ไม่ได้ขึ้นดอย ปล่อยให้ญาดาคิดไปเองว่ากำลังพาไปหามารดา แต่เขาตวัดรถลงทางเล็กมุ่งหน้าเข้าชายเขาญาดาจึงค่อยขยับตัวเกร็งร่าง

รีสอร์ตข้างหน้าคือรีสอร์ตเล็ก ๆ คล้ายบังกะโลเป็นหลัง ๆ เธอรู้ว่าแม่เธอไม่มาพักที่นี่แน่นอน

“พากูมาทำไม ไอ้ปืน”

“แหม ... พอได้เรียกชื่อเพื่อนเก่าหลายครั้งแล้วเริ่มคล่องเชียวนะ ไม่กระดากปากเลย”

ติณณ์เลี้ยวรถจอดในซองจอดหลังจากนั้นเธอเห็นเด็กวิ่งมารูดม่าน

“นี่มันม่านรูด!!”

“ลงมาเถอะ เดี๋ยวจะเสียเวลา กว่าจะเสร็จเรื่องคงเย็น กูต้องรีบกลับโรงแรมมีนัด”

“เดี๋ยวไอ้ปืน มึงพากูมาม่านรูด!”

“แล้วไง อย่างมึงก็เหมาะดีกับม่านรูด กูเลือกอย่างดีของเล่นเพียบเลย”

แผ่นหลังญาดาเหยียดตรงยามติณณ์พาร่างสูงเดินมาฝั่งคนนั่งแล้วเปิดประตูยืนรอ ก้มลงมองด้วยสายตาเหยียดเล็กน้อยพลางเบ้ปาก

“ลงมาดี ๆ แก้ม เอากันให้จบ ๆ เสร็จ แยกย้าย มึงไม่ติดค้างกูอีก”

ญาดาแหงนศีรษะขึ้นมองดวงหน้าคมเข้มซึ่งบัดนี้ไร้รอยยิ้ม แววตาคือไอ้ปืนคนเดิม มุ่งมั่น รู้ตัวดีว่ากำลังทำอะไร

“แล้วมึงจะเสียใจปืน”

“กูไม่คิดว่าอย่างนั้นแก้ม ระหว่างเรามันยืดเยื้อมานาน กูเสี้ยนมึง ไม่เคยจางหายไปจากใจกู ฉะนั้นทางแก้ย่อมมีทางเดียว ลงมา!!”

แสงยามบ่ายยังสว่างจ้าเสียจนญาดาต้องหรี่ดวงตาลงเพื่อลดความแรงของแดดแผดเผา แสงอาทิตย์เล็ดลอดผ่านผ้าม่านโรงแรมม่านรูดแบบใหม่ที่ทำเป็นรีสอร์ตแยกหลังใกล้ตีนเขา แล้วตวัดดวงหน้ากลับไปยังชายร่างสูงใหญ่ตรงหน้า สบตามุ่งมั่นสีนิลที่เปล่งประกายบางอย่าง ส่วนเธอจ้องตอบด้วยดวงตาวาวโรจน์

“ถ้ามึงจะเอากูให้ได้ มึงก็ต้องข่มขืนกู ปืน”

สิ้นคำสีหน้าของติณณ์ดูดำทะมึนและกระชากเธอลงจากรถ

ปัง!!

“มึงไม่โดนข่มขืนหรอกแก้ม กูรับรอง”

ดวงตาหรี่ลงเอาเรื่องและน้ำเสียงแหบต่ำพลางดึงข้อมือเพื่อนสนิทให้เข้าไปในบ้านขนาดย่อมที่พอเปิดเข้าไปก็เป็นห้องเตียงเดี่ยวตั้งตรงกลางห้อง หัวเตียงชิดผนังทรงกลมผ้าปูสีม่วง กระจกบานยาวจดพื้นบานใหญ่มองเห็นทุกสิ่งภายในห้อง เบาะโค้งสำหรับสำราญเสพสมสีแดงสด

“มึงถอดเสื้อผ้า”

“ไม่”

ติณณ์เดินไปกระชากผ้าม่านระเบียงออกจนสุด ปล่อยให้ลำแสงยามกลางวันส่องเข้ามาภายในห้อง แล้วเริ่มปลดกระดุมเสื้อตัวเองพลางเดินไปยังโทรทัศน์ กดรีโมท

“พวกเราจะเริงรัก อ่า คงใช้คำนี้ไม่ได้สินะ เอาเป็นว่า เราจะเลือกหนังสักเรื่อง ชอบแบบไหนแก้ม คุณปู่กับลูกสะใภ้ หรือจะเป็นแม่บ้านสาวกับชายแปลกหน้า”

ญาดาถอยกรูดเพราะติณณ์กระชากเสื้อออกจนหมดแล้ว กำลังย่างสามขุมเข้าหา เธอมองภาพหนังเอวีในโทรทัศน์กำลังเริ่มแสดง นางเอกคนสวยกำลังโดนรุมกับชายหลายคน

“ปืน มันมากเกินไป เรื่องระหว่างเราไม่ควรเป็นอย่างนี้ ทำไมเราปล่อยให้เรื่องมันเลยเถิด คุยกันดี ๆ โอ๊ย .. ปืน”

ติณณ์กระชากข้อมือเข้าหาจนหน้าอกกระแทกแผงอก

“คุย? สิบปีที่แล้วมันมีเวลาให้คุยกันมากเกินพอแก้ม กูเป็นเพื่อนสนิทมึง ยอมมึงทุกอย่าง ดูแลมึง รักมึง ... ตกใจอะไรแก้ม” ติณณ์เลิกคิ้วมองเมื่อเห็นสีหน้าตกใจของญาดา “กูรู้ว่ามึงรู้ดีมาตลอดตั้งแต่มัธยม มึงใช้กูทุกเรื่อง ให้กูหลงชอบมึงแต่แตะต้องไม่ได้...” แค่นเสียงเย้ยหยัน “พอเข้ามหาลัย มึงวอนขอ แล้วกูรุกคืบ สิ่งที่มึงทำคือ หนี เดินจาก กูไม่รู้ว่าจะเรียกสิ่งที่มึงหายหัวไปจากโลกนี้ว่าอะไร”

“ปืน กูขอโทษ ปืน มันไม่ใช่แบบนั้น กูไม่ได้หลอกมึง ปืน กู กูชอบมึงจริง ๆ เหมือนกัน”

“ชอบ! ตลกตายล่ะไอ้แก้ม คนชอบกัน รักกัน เขาไม่ทำกันแบบนั้น กูขอเถอะ พูดความจริงสักที” ติณณ์ดึงชายเสื้อยืดญาดาถลกขึ้นจนหลุดออกจากศีรษะโยนทิ้ง

“ปืน อย่า ขอร้อง แก้ม แก้มจะเล่าให้ฟังทุกอย่าง นะ นะ”

น้ำเสียงอ้อนวอนหลุดเล็ดลอดสั่นเครือ แต่ชายร่างสูงไม่ฟังเสียง นัยน์ตาสีนิลกวาดไล้มองเนินหน้าอกใช้มือดึงเสื้อชั้นในกระชากอย่างแรงจนหลุด ส่งมือออกมากอบขึ้นเคล้นคลึง

“มึงแต่งงานกับไอ้แก่คนหนึ่ง มึงมีความสุขไหมแก้ม หรือว่ามึงมีชู้”

ถ้อยคำประโยคโหดร้ายยังออกมาจากปากอดีตเพื่อนสนิท ญาดาตอนนี้ไร้เรี่ยวแรงปัดป้องแล้ว เธอทำเพียงเกาะต้นแขนติณณ์ไว้แหงนดวงหน้าขึ้นมอง

“ไม่เลย ไม่เคยมีความสุข ปืน ถ้าต้องการจริง ๆ กูจะยอมให้มึง แต่ว่า .. เบามือหน่อยได้ไหม”

เสียงหวานอ้อนวอนสั่นพร่าทำให้มือแกร่งชะงักไปครู่ขณะที่กำลังเลื่อนลงหาหน้าท้องเพื่อปลดกางเกงยีนส์ของสาวตรงหน้า แต่เพียงเสี้ยววินาทีเท่านั้น จากนั้นจึงลงมือต่อปลดกระดุมรูดซิปลงกระชากกางเกงยีนส์พอดีตัวเลื่อนลงข้อเท้าพร้อมกับคุกเข่า โอบลำแขนรอบร่างเล็กไว้ ซุกหน้าลงหน้าท้อง

“ถอดออกแก้ม ถอดกางเกงยีนส์ออก ถอดกางเกงใน ยอมเป็นของกูเถอะ”

น้ำเสียงลดความกระด้างลงแล้ว และเต็มไปด้วยความรู้สึกทั้งคล้ายเว้าวอนจนญาดาเผลอตัวยกมือลูบเส้นผมของคนด้านล่าง

ติณณ์สูดลมหายใจเข้าลึกยามกลิ่นสาบสาวกลางหว่างขารวยริน เนื้อหน้าท้องขาวเนียนนุ่มและเขาต้องการสิ่งนี้มานาน นานมากเกินไปจนเจ็บหนึบตรงอกซ้าย

แว่วเสียงครวญครางจากหนังเอวีและเสียงลมหายใจของเราทั้งคู่ เงาแสงทอดลงกลางแผ่นหลังบอบบางตรงที่ฝ่ามือใหญ่โอบรั้งไว้ แล้วกางทาบลูบขึ้นด้วยปลายนิ้วไต่พรมแผ่วเบาผิดไปจากการกระทำ พร้อมยึดกายสูงโน้มหน้าเข้าหา มือม้วนเส้นผมดกหนาของสาวร่างเล็กกว่าพันเกี่ยวคล้ายเชือกเถาวัลย์ ดั่งเส้นสายใยที่มัดพวกเขาทั้งคู่ไว้ ด้วยเส้นโปร่งแสงที่ไม่อาจมองเห็นได้ด้วยตาเปล่า