บทที่ 11 ปากดี

บทที่ 11 ปากดี

“แม่ค่ะ เช้านี้มีอะไรกินบ้างคะ หิวจังเลยค่ะ”

ญาดาลงมาถึงในครัวแล้วโอบเอวแม่ไว้ ชะโงกหน้าไปด้านหน้ามองข้าวต้มทรงเครื่อง ใส่น้ำเสียงอ้อนเสียหน่อยเพราะไม่ได้เจอแม่มานาน

“อู้ย ข้าวต้ม ดีจังเลยค่ะ ไม่ได้กินนานมากแล้ว”

“ใช่ครับ ผมด้วย กลิ่นหอมมากเลยครับน้าจิตร”

เสียงทุ้มแทรกเข้ามาในครัวทำให้เธอเอี้ยวหน้าไปมอง ทำปากขมุบขมิบ ‘คนตีสองหน้า’ เขม่นตาให้แล้วจึงถอยห่างออกมาชงกาแฟ

ครืน ... ญาดาเหลือบตามองร่างสูงเลื่อนเก้าอี้ครัวออกแล้วหย่อนก้นลงนั่ง

“ทำไมไม่ออกไปนั่งข้างนอกล่ะคุณติณณ์ ในครัวมันร้อน”

น้ำเสียงญาดาห้วนเล็กน้อย ในเมื่อเขาทำตัวอันธพาลเลวทรามไร้มารยาท สารพัดที่เธอเกลียด ฉะนั้นเธอจะไม่เกรงใจอีก แต่ดูเหมือนยิ่งทำให้เขาชอบใจ

“ชงกาแฟให้หน่อยสิแก้ม ขอกาแฟดำไม่น้ำตาล”

“ไม่มีมือหรือไง หรือว่าเคยตัวจนเป็นง่อย”

“แก้ม!! ทำไมพูดกับกันแบบนั้น” จิตราภาส่งเสียงเอ็ดทันที เอี้ยวหน้าส่งสายตาดุให้แล้วค่อยหันไปทางติณณ์ “กันอย่าถือสาแก้มเลยนะ ไม่รู้ว่าอะไรเข้าสิ่งลูกน้า”

“ไม่หรอกครับน้าจิตร แก้มเขาแค่กลับมาเป็นตัวของตัวเอง”

เธอลอบเบ้ปากให้ หมุนตัวกลับไปชงกาแฟของตัวเอง แล้วลากเก้าอี้ออกนั่งตรงข้าม เอนกายยกกาแฟขึ้นเป่าให้คลายร้อน ลอบมองพร้อมรอยยิ้ม

“ทำตัวเป็นเด็กเลยยายเตี้ย”

ติณณ์ใช้น้ำเสียงราบเรียบแล้วลุกขึ้นเดินไปชงกาแฟเอง ผิดไปจากญาดาที่ได้ยินแล้วรู้เลยว่าโดนกระแหนะกระแหน เลยยั้งใจไม่อยู่กระแทกเสียงใส่

“ฉันไม่ได้เตี้ย”

“ไม่เตี้ยได้ไง สิบปีไม่เห็นสูงขึ้นเลย”

“ไอ้ ...” ญาดาไม่อาจยั้งใจได้จับช้อนชงกาแฟขึ้นตั้งใจเต็มที่ขว้างออกไป ตั้งแต่เมื่อเช้าแล้วที่เขาแสดงธาตุแท้ออกมาทำให้เธอไม่ต้องรู้สึกตะขิดตะขวงใจอีกที่เคยเป็นฝ่ายหายเงียบไป

ปึก.. กลางหลังพอดี เป็นไงล่ะพ่อนักบาสเก่า แต่เธอคิดในใจได้เพียงเท่านั้นเพราะเสียงตะโกนกัมปนาทของแม่

“หยุดแก้ม หยุด!! แม่ไม่เคยสอนลูกให้เป็นคนนิสัยแบบนี้ ขอโทษกันเดี๋ยวนี้”

“แม่คะ แม่ แต่ติณณ์ ...”

“กันเขายังไม่ทันพูดอะไร มีแต่แก้มที่พาลหาเรื่องอยู่ตอนนี้ฝ่ายเดียว กันกับลูกถือว่าเป็นพี่น้องกันแล้วนะ แม่ขอร้อง เอาจริงนับศักดิ์แล้วกันถือว่าเป็นพี่ชาย”

“แม่...” ญาดาร้องเสียงหลง

“อายุตั้งยี่สิบเก้า”

ติณณ์ยิ้มในหน้าส่งเสียงพึมพำให้ญาดาที่นั่งใกล้กว่าได้ยินแล้วเดินอ้อมไปด้านหลังแสร้งใช้ปลายนิ้วลูบท้ายทอยยายเตี้ยขณะเดียวกันกับน้าจิตรกลับไปกวนข้าวต้มต่อ

เธอรีบปัดมือเขาทิ้งส่งสายตาอาฆาตให้แล้วยกแก้วกาแฟเดินออกจากห้องครัวไปยังสวนด้านนอกแทน หน้าตาบูดบึ้งกระแทกก้นลงเก้าอี้เหล็ก

“เอาปาท่องโก๋ไหม” ติณณ์ส่งเสียงดังก่อนที่จะเห็นตัว

“ยังจะตามมาอีก หน้าด้านอะไรขนาดนี้”

“คิดว่าอยากตามมาหรือไง น้าจิตรให้เอามาให้กลัวลูกสาวเพียงคนเดียวจะงอนหนัก”

เธอมองจานใส่ปาท่องโก๋สามชิ้นในมือใหญ่แล้วเอื้อมมือออกไปรับแต่เขาชักกลับ

“ขอบคุณหรือยัง”

“เรื่องอะไร นี่บ้านแม่กู ปาท่องโก๋ก็แม่กูซื้อ”

ญาดาเลิกคิ้วใส่น้ำเสียงเยาะเย้ยแล้วทำท่าแย่งจานมา แต่ติณณ์ชักกลับหัวเราะแล้ววางลงยังโต๊ะกลมที่อยู่ห่างออกไป

““จุ๊ ๆ ๆ กูปากหมา แต่มึงนี่ นิสัยยังกะหมา กัดไม่เลือก ไปหยิบเอาเองสิ”

เธอหรี่ตามองจาน แล้ววางแก้วกาแฟลงราวกันตกระเบียงบ้าน ลุกเดินไปยังโต๊ะกลมด้านข้างกำลังเอื้อมมือพลันถูกคว้าเอวจับไว้เสียก่อน กระชากเข้าหาแล้วบีบปากเบา ๆ

“ปากดีแต่เช้าเลยนะแก้ม”

“อะไร ปล่อยนะติณณ์ นี่มันหน้าบ้าน” ญาดาน้ำเสียงตกใจชำเลืองมองไปในบ้าน

“งั้นหลบหน่อยไหมแบบนี้”

ญาดาไม่ทันตั้งตัวยามติณณ์ดึงร่างเธอให้ตามติดไปข้างบ้านตรงสวนที่มีต้นไม้ใหญ่บังสายตา ดันจนร่างเล็กกว่ามากของเธอชิดผนัง ใช้มือบีบปากไว้

“ไหน เป็นอะไร จ้องแต่จะใส่กันตลอด”

“กูทำอย่างที่มึงทำกับกูไงติณณ์ ไม่ต้องเกรงใจกันอีก”

“ดีว่ะที่รู้แบบนี้ กูจะได้ไม่รู้สึกผิดเวลาทำมึงเจ็บ” ติณณ์แค่นเสียงแล้วบีบปากแรงขึ้น

“โอ๊ย! เจ็บ ปล่อยนะ ไอ้คนเฮงซวย”

เธอบิดข้อมือใหญ่ไว้แต่ไม่พ้นอยู่ดี แรงชายนักบาสเก็ตบอลจับแต่ลูกบาสมาโดยตลอดทั้งหยาบและแข็ง บีบจนปากเธอเริ่มเจ็บและเหน็บชา

“มึงทำแบบนี้ แสดงว่าจะไม่ยอมกูดี ๆ ใช่ไหมแก้ม”

ติณณ์ชะโงกหน้ามาใกล้สบตาจ้องเธอด้วยดวงตาวาวโรจน์ อีกมือจับเอวแน่นใช้เข่าแทรกเข้าหว่างขากันยายเตี้ยกระแทกหัวเข่าขึ้น

“ยอมอะไร กูไม่คิดจะยอมมึงแต่แรกอยู่แล้วไอ้ปืน มึงพูดเองฝ่ายเดียว” เธอเปล่งเสียงอู้อี้จ้องตอบด้วยตาวาวโรจน์เช่นกัน

“เวลามึงเรียกกูว่าปืน อ่า กูรู้สึกขนลุกเลยว่ะ เอ๋..หรือว่ามึงชอบแบบรุนแรง”

“ปล่อยนะ ปล่อยกู” ญาดาตะกุยหน้าทันทีเมื่อเห็นว่าติณณ์กำลังล้วงมือขึ้นยังหน้าอก หากคิดว่าเธอจะง่ายเหมือนเมื่อเช้า - - ฝันไปเถอะไอ้ปืน

แควก ... อ๊ากซ์

ร่างสูงใหญ่ของติณณ์ผงะออกถอยหลังทันที ยกมือกุมหน้ามีรอยเล็บเลือดซิบไหลซึมออกมา ญาดายกยิ้ม - - มองแล้วสะใจดีว่ะ

“อย่าได้บังอาจแตะตัวกูอีกไอ้ปืน”

ร่างเตี้ยกว่าอย่างเธอไม่เคยกลัวเพื่อนคนนี้แม้แต่น้อย ยกนิ้วชี้หน้า มุมปากผุดรอยยิ้มชั่วร้ายยามมองรอยเลือดสามรอยข้างแก้ม แล้วผงะเมื่ออดีตเพื่อนสนิทหัวเราะจนหน้าแหงนไปด้านหลัง ลูบรอยเลือดลงแล้วเอาเข้าปาก ก้มร่างลงจนระดับดวงตาพอดีกัน

“ดีว่ะ เค็มปะแล่มดี ไม่รู้ว่าตอนโดน ...” สายตาโลมเลียเปี่ยมแรงตัณหาเลื่อนลงตรงกลางหว่างขาแล้วเลื่อนขึ้นสบตากลมโต “จะเค็มหรือจะหวาน”

ติณณ์ขยับร่างสูงใหญ่เข้าใกล้อีกเคลื่อนริมฝีปากลงข้างหูกระซิบส่งลมหายใจอุ่นจัดกระทบเส้นผมสีดำ

“มึงไม่รอดกูหรอกไอ้แก้ม อีกไม่นาน”

ญาดาผลักอกติณณ์ออกอย่างแรง เบี่ยงตัวเดินหนีไม่ยอมให้เขาเห็นสีหน้าตื่นกลัวของเธอ จนไม่เห็นสายตาหนึ่งแรงกล้ามุ่งมั่น

ติณณ์หยิบผ้าเช็ดปากที่มักพกติดกระเป๋าไว้เสมอ เช็ดเลือดข้างแก้มจนแน่ใจว่าแห้งสนิทและไม่ทิ้งร่องรอยไว้ - - แรงดีเป็นบ้า ยังกะแมวป่า

เขาสะบัดผ้าเช็ดหน้าแล้วยัดใส่กระเป่าก่อนหยิบปาท่องโก๋เข้าปากแล้วอมยิ้มเล็กน้อย

ญาดาทอดถอนใจเป็นครั้งที่เท่าไรแล้วไม่อาจนับได้เมื่อล่วงเข้าวันจันทร์ นึกถึงวันเสาร์ที่ผ่านมาเธอรีบเก็บเสื้อผ้ายัดใส่ถุงแล้วคว้ากระเป๋าเผ่นออกจากบ้าน ไม่ทันได้บอกแม่กับโจด้วยซ้ำ และแน่นอนโดยมีไอ้ปืนยืนคาบปาท่องโก๋อยู่ระเบียงบ้านมองด้วยดวงตาพราวระยับ

“พี่แก้ม”

เสียงเด็กพร้อมหน้ากลม ๆ โผล่มาทางประตูห้องทำงาน

“มีลูกค้ามาค่ะ เห็นบอกว่านัดคุณแก้มไว้”

“นัด? พี่ไม่ได้นัดใครนะ”

“ไม่เชื่อมาดูสิค่ะ หล่อเชียว”

ญาดาลูบต้นแขนทันที หลังจากที่รุ้งเด็กธุรการทั่วไปผลุบหน้ากลับไปแล้ว แต่ในเมื่อเธอเป็นเจ้าของเอเจนซี่ฉะนั้นยังไงเสียเขาก็เป็นลูกค้า เงินทองย่อมสำคัญกว่า

ญาดาพาร่างระหงในชุดทำงานแบบกางเกงผ้าสีดำเชิ้ตขาวสวมทับด้วยสูทตัวสั้นทันสมัย สูดลมหายใจยาวแล้วเปิดประตูออกไป

“พี่แก้มมาแล้วค่ะ”

ผิดไปจากที่คาดไว้ เธอเตรียมตัวเต็มที่มาเจออดีตเพื่อนสนิท แต่คนที่มากลับกลายเป็นผู้ชายคนหนึ่งรูปร่างสูงเช่นกัน ผมดำขลับดกหนา หน้าตาดี

“สวัสดีครับ ผมชื่อจักร เป็นหุ้นส่วนของติณณ์”

“ค่ะ เชิญนั่งก่อนค่ะ รุ้งขอน้ำให้ลูกค้านะ”

“ค่ะพี่แก้ม”

น้ำเสียงสดใสผิดไปจากทุกวันทำให้ญาดาอมยิ้ม แล้วหันไปหาลูกค้า

“ทางติณณ์ไม่ได้บอกรายละเอียดเลยว่าให้ช่วยทำโฆษณาเกี่ยวกับอะไร โครงการไหนค่ะ” ญาดาชิงถามทันทีเพราะบริษัทของโจนาธานครอบคลุมหลายอย่าง

“ติณณ์คิดไว้แล้วว่าขอเป็นโครงการใหม่ครับ ใกล้เสร็จแล้วอยู่ที่เชียงใหม่”

“เชียงใหม่?”

“ครับ โครงการคอนโดมิเนียมสไตล์ล้านนาพร้อมหมู่บ้านจัดสรร”

“ไม่ยักรู้ว่าโจมีโครงการอยู่ที่เชียงใหม่ด้วย”

“เริ่มได้สองปีแล้วครับ กว่าจะเป็นรูปเป็นร่างก่อสร้างตกแต่งภายใน ตอนนี้ใกล้เปิดตัวแต่มีลูกค้าจองไว้เกือบครึ่งแล้วครับ”

เธอพยักหน้ายิ้ม แม่ไม่เคยพูดถึงแสดงว่าแม่ไม่รู้เหมือนกันว่าโจนาธานทำโครงการอยู่เชียงใหม่

“ถ้างั้นแก้มรบกวนคุณจักรประสานงานกับเด็กนะคะ พวกรายละเอียดโครงการที่ต้องการประชาสัมพันธ์ ทางเราจะส่งเรทราคาไปให้ว่ามีอะไรบ้าง แพคเกจไหน”

“ได้ครับ อ๋อ อีกเรื่อง ถ้าตกลงกันได้ ทางติณณ์ต้องการให้บริษัทขึ้นไปถ่ายทำใหม่ครับ มันไม่อยากใช้รูปเก่า”

“อันนี้ไม่มีปัญหาค่ะ”

“ถ้างั้นผมคงรบกวนเพียงเท่านี้ แล้วผมจะให้เลขาประสานงานมาครับ”

“ค่ะ สวัสดีค่ะคุณจักร ยินดีที่ได้ร่วมงานกันค่ะ”

“ครับ”

ญาดาลุกไปส่งลูกค้ารายใหญ่ถึงหน้าประตูส่งยิ้มหวานให้อีกครั้งก่อนจะหุบนิ่ง - - จะมาไม้ไหนกันไอ้ปืน

“รุ้ง ๆ”

“ขา..พี่แก้ม” หน้าลูกน้องสาวแก้ยุ้ยโผล่มาให้เห็นอีกครั้งพร้อมสายตาหวานเชื่อม “เรียกหนูเหรอคะ”

“อืม .. ช่วยประสานงานเรียกประชุมทีมหน่อย ลูกค้าคนใหม่”

“คนหล่อ ๆ เมื่อกี้ใช่ไหมคะพี่แก้ม”

“แหม เรานี่เห็นคนหล่อไม่ได้เลยนะ”

“อาหารตาค่ะพี่แก้ม ยังไงตัวจริงรออยู่ที่บ้าน”

“จ้า เรียกประชุมนะ ด่วน งานเร่ง”

“ค่ะ รับทราบ”

ญาดาเคาะนิ้วลงกับพนักเท้าแขนครุ่นคิดคนเดียวหลังจากลูกน้องสาวเดินออกไปแล้ว คิ้วขมวดนิ่ง ภาพวัยเด็กย้อนกลับมาอีกแล้ว จากนั้นจึงถอนหายใจยาว