21. ข้อต่อรอง (4)

“หึ ว่าแต่เรื่องที่เจ้าบอกว่ารู้ตำแหน่งซ่องสุมกองกำลัง หมายความว่าอย่างไร รู้จริงหรือไม่”

“ท่านพูดดังๆ มิได้หรือ”

“มิได้ ตำหนักข้าก็ใช่ว่าจะปลอดภัย หน้าต่างมีหูประตูมีช่อง” หลัวเค่อไม่ไว้ใจผู้ใดทั้งนั้น

“อะฮึ่ม รู้จริง แต่ท่านต้องหยุดทรมานพี่ข้าก่อน จะส่งเขาไปทำงานก็ไม่จำเป็นต้องทรมานเขาถึงขนาดนั้น”

“ได้ ข้าจะปล่อยกลับเรือนสกุลหลิวทันทีที่เจ้าบอกข้า”

“อ่าว ไม่ให้พี่ใหญ่ไปนอกเมืองแล้วหรือ” ซีซีเอียงคอสงสัย อะไรกัน!เปลี่ยนไปเปลี่ยนมา ไหนว่ากษัตริย์ตรัสแล้วไม่คืนคำ

“เพราะใครกันเล่า หากส่งตัวไห่คุนออกไปทุกคนคงมองออกว่านี่คือแผน เจ้าเล่นป่าวประกาศไปแล้วว่าแม้แต่เด็กอมมือยังมองออกว่าเป็นการจัดฉาก”

“อย่ามาโทษข้านะ พวกท่านทำอะไรไม่ปรึกษาข้าต่างหาก”

“กลับเข้าเรื่องได้หรือยัง” เจ้าแผ่นดินส่ายหน้าเหนื่อยหน่าย สตรีผู้นี้ไม่รู้จักที่ต่ำที่สูงจริงๆ ขนาดรู้ว่าเขาเป็นถึงเจ้าแผ่นดิน แต่กลับกล้าทำกิริยาเช่นนี้

แคว้นต้าเฉวียนแห่งนี้คงมิมีผู้ใดใจกล้าเช่นนาง

“อืม กองกำลังห้าหมื่นนาย แบ่งกระจายตัวอยู่ทั่วแคว้น ไม่ได้มีที่กบดานเป็นหลักแหล่ง ต่างคนต่างก็แฝงตัวใช้ชีวิตในฐานะชาวบ้าน นานทีจะมีการเรียกรวบพล ซึ่ง