ปฏิบัติการแกล้งร้ายครั้งที่ 4

หลายวันแล้ว ที่กวินก็ยังคงแวะเวียนไปยังบริษัทของแอนดริวอยู่บ่อยๆ จนแอนดริวต้องมานั่งกุมขมับตัวเองอยู่ในห้องทำงานหลังจากที่กวินกลับไปแล้วทุกครั้ง

"เป็นอะไรคะ"

"เฮียปวดหัวกับไอ้วิน"

"คุณวินทำไมคะ"

"มันมาป่วนเฮียได้ทุกวัน จะมาเอาตัวฟ้าใสไปทำงานด้วยให้ได้"

"ได้ไง คุณวินก็นะ หรือคุณวินจะแค่แกล้งเฮียเล่น"

"เฮียไม่รู้ว่าต้องทำไง เหมือนงานนี้มันจะเอาจริง"

"วันก่อนที่วิแนะนำให้ทั้งสองคนรู้จักกัน วิก็รู้สึกว่าคุณวินดูแปลกๆ นะคะ"

"ยังไง"

"คุณวินดูสนใจฟ้าใสเป็นพิเศษ"

"มันจะทำอะไรของมัน"

แอนดริวก็จนปัญญาที่จะคิด เพราะทุกครั้งที่มากวินจะมีข้อเสนอมากมาย มาหลอกล่อแอนดริว เพราะเป็นเพื่อนสนิทกัน แอนดริวจึงรู้วิธีการรับมือและเอาตัวรอดมาได้ตลอด แต่เขาก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะรับมือกับเพื่อนคนนี้ไปได้อีกนานแค่ไหน

"ทำไมคุณไม่ถามไปตรงๆ ละคะว่าทำไมต้องเป็นฟ้าใส"

"เฮียเคยถามแล้ววิ มันบอกว่า อยากได้คนเก่งๆ ไปทำงานด้วย"

ทั้งแอนดริวและวิภาดา ต่างก็คิดว่าถ้ากวินต้องการหาคนเก่งจริงๆ คงจะหาได้ไม่ยากและที่สำคัญทีมออกแบบของบริษัทกวินเองก็เป็นทีมที่มีคุณภาพภาพ และเก่งๆทั้งนั้น แต่ทำไมต้องมาเจาะจงว่าต้องเป็นฟ้าใสเท่านั้น

"คุณแอนดริวคะ คุณกวินมาขอพบค่ะ"

เนื่องจากวันนี้เลขาหน้าห้องคนเก่งของแอนดริวต้องออกไปข้างนอกกับฟ้าใสเพื่อคุยงานกับลูกค้าแทนแอนดริว เลขาจำเป็นอย่างป้าไอซ์ ต้องมาประจำการแทนอยู่หน้าห้อง

"ให้เข้ามาเลยครับ คุณไอซ์"

เมื่อวางสาย แอนดริวก็ถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ เพราะวันนี้ไม่รู้เขาจะต้องเจอเล่ห์เหลี่ยมจากเพื่อนคนนี้ ยิ่งเห็นกวินเดินเข้ามาด้วยท่าทางอารมณ์ดียิ่งทำให้แอนดริวรู้สึกเสียวสันหลังขึ้นมาทันที

"ไม่ดีใจที่กูมาหาหรือไง ทำไมทำหน้าแบบนั้น"

"มึงจะเอาความจริงหรือเสแสร้ง"

"ไม่ต้องบอกกูก็รู้ว่ามึงจะตอบว่าไง"

"กูต้องทำไงกับมึง"

แอนดริวเอามือเสยผมที่ตอนเช้าเซตมาอย่างดี ด้วยความลืมตัว จนทำให้ตอนนี้ผมยุ่งเหยิงไปหมด ส่วนกวินได้แต่อมยิ้มให้กับความหัวเสียของเพื่อน

"ไม่ถามหน่อยเหรอว่าวันนี้กูมาทำไม"

"ที่กูไม่ถามเพราะกูรู้ว่ามึงมาทำไม"

"เมื่อไหร่มึงจะยอม"

"เมื่อไหร่มึงจะหยุด กูเหนื่อย"

"มึงก็รู้ว่ากูจะหยุดเมื่อไหร่"

ด้วยความเอือมระอา ไม่รู้จะสรรหาคำไหนมาพูดให้กวินหยุดความคิดนั้นไป แอนดริวได้แต่ส่ายหัวเบาๆ

"อ่ะ เอาแบบนี้กูขอถามมึงอีกครั้ง แต่ขอความจริง มึงต้องตอบความจริงกูมาเท่านั้น"

"กูก็เคยบอกไปแล้ว"

"นั่นมันไม่ใช่ความจริง กูรู้จักมึงดี"

กริ๊งๆๆๆ

"ครับคุณไอซ์"

"คุณเจมส์มาขอพบค่ะ"

"เชิญเข้ามาได้เลยครับ"

หลังจากวางสายจากเลขาเฉพาะกิจ แอนดริวจึงเอามือลูบหน้าอีกครั้ง เขานึกในใจว่าวันนี้มันวันอะไรกัน ทำไมเพื่อนตัวแสบทั้งสองถึงเหมือนนัดกันมา

"สวัสดีท่านประธานทั้งสอง เอ้าไอ้ดริวหัวมึงทำไมเป็นแบบนั้น"

"กูเครียด"

"ว่าแล้วทำไมช่วงนี้กูไม่เห็นมึงสองคนที่ผับเลย งานมึงคงยุ่งมาก" แอนดริวไม่ตอบอะไรได้แต่ถอนหายใจ

เจมส์ หรือ จอมพล รู้จักกับกวินและแอนดริวตั้งแต่เรียนชั้นมัธยม แต่ในช่วงที่ทั้งสามกำลังไปเรียนที่อังกฤษเป็นช่วงเวลาเดียวกันกับที่ครอบครัวจอมพลเกิดปัญหาทางด้านการเงิน จึงทำให้ไม่สามารถไปเรียนกับกวินและแอนดริวได้ จอมพลจึงต้องเรียนต่อในไทยเพื่อลดค่าใช้จ่ายของครอบครัว แต่ทั้งสามก็ยังติดต่อกันตลอด

"มึงสองคนนัดกันมาเหรอ"

"เปล่า กูไม่รู้ว่าไอ้วินจะมา"

"แล้วมึงมีธุระอะไร"

"ไม่ได้ มึงจะถามธุระไอ้เจมส์ไม่ได้ มึงต้องคุยธุระของกูก่อน" กวินโวยวายขึ้นทันที

แอนดริวอยากจะร้องออกมาให้รู้แล้วรู้รอด ให้ตายสิ ตอนนี้เขาสุดจะทนแล้วกับเพื่อนคนนี้ ซึ่งจริงๆ แล้วกวินไม่ค่อยมีมุมแบบนี้ให้เห็นบ่อยมากนัก และทุกครั้งที่เป็นก็จะมีเขาและเจมส์เท่านั้นที่ได้เห็น

"ไอ้เจมส์ ก่อนมึงจะพูดธุระของมึงมา มึงช่วยกูคิดที ว่ากูจะทำไงกับเรื่องไอ้วินดี"

"ไอ้วินมันจะทำอะไร"

"มันจะเอาพนักงานของกูไปทำงานกับมัน"

"ก็ให้มันไปสิ มันคงมีความจำเป็น ไม่อย่างนั้นมันไม่ขอหรอก คนอย่างไอ้วินน่ะ มันเคยขออะไรจากใคร มึงก็รู้"

"ถูกต้องไอ้เจมส์เพื่อนรัก"

"มึงไม่เข้าใจกูไอ้เจมส์ จู่ๆ มึงจะเข้าข้างไอ้วินไม่ได้ มึงยังรู้ไม่หมด"

"แล้วไงต่อ มึงเล่ามาสิ"

"มันจะเอาฟ้าใสไป นั่นเพชรของบริษัทกูเลยนะ มึงเข้าใจกูมั้ย"

"ใครคือฟ้าใส"

"คนที่มึงเจอที่ร้านอาหารวันก่อน ตอนพวกกูไปกินข้าว"

วันนั้นหลังทำงานล่วงเวลา วิภาดาได้ชวนฟ้าใสออกไปทานข้าว โดยมีแอนดริวไปด้วย และบังเอิญได้เจอกับจอมพล ที่ไปกินข้าวกับครอบครัว"

"อ๋อ น้องเบบี๋ของไอ้เจษ"

"มึงเรียกฟ้าใสว่าไงนะ" กวินถามด้วยความสงสัย

"ก็เบบี๋ไง"

"แล้วที่ว่าของไอ้เจษ คืออะไร ไอ้เจษนี่คือเจษฎาน้องชายมึงใช่มั้ย"

"อืม"

"แล้วทำไมน้องมึงถึงเรียกฟ้าใสว่าเบบี๋"

มีสายตาคู่หนึ่งที่สังเกตุทั้งคำพูดและการกระทำของกวินในตอนนี้ แอนดริวพอจะเดาออกแล้วว่าเพื่อนของเขาสนใจฟ้าใสจริงๆ แต่เขาก็ไม่เข้าใจว่าทำไมกวินถึงต้องมาทำอะไรแบบนี้

"ก็เบบี๋เป็นเพื่อนกับน้องกูตั้งแต่สมัยเรียนแล้วมึงเป็นอะไร สงสัยอะไรนักหนา"

"เปล่า กูแค่ถามเฉยๆ"

"แบบนี้เขาไม่เรียกถามเฉยๆ แล้วไอ้วิน เขาเรียกว่าสนใจ"

"ใครสนใจ"

"มึง สนใจเบบี๋ ใช่มั้ย"

ถึงจอมพลจะเป็นคนที่หนีความรักมาตลอด แต่ไม่ใช่เขาจะดูไม่ออกว่าเพื่อนของเขากำลังมีความรัก

"ไอ้เจมส์ มึงรู้ได้ไงว่ามันสนใจฟ้าใส กูใช้เวลาหลายวันกว่าจะมั่นใจ มึงมาแค่เสี้ยวนาที รู้ก่อนกูเฉย"

"มึงมันโง่ไอ้ดริว"

"กูไม่ได้โง่ กูรอบคอบ"

"ไอ้วินมึงตอบกูกับไอ้เจมส์มา ว่าที่พวกกูคิดมันถูกใช่มั้ย"

"กูไม่ได้ชอบ"

"แต่มึงกำลังทำให้กูคิด"

แอนดริวยังยืนยันความคิดของตัวเอง เขามั่นใจว่าที่เขาสงสัยไม่ผิดแน่ เพียงแต่กวินปากแข็งไม่ยอมรับ แต่เขาจะคอยดูต่อไป ว่าคนปากแข็งแบบกวินจะทนไปได้อีกนานแค่ไหน

"กูมีเหตุผล ที่ต้องยืมตัวฟ้าใส"

"ไหนมึงลองว่าเหตุผลของมึงมา"

เมื่อไม่มีเหตุผลที่จะเถียงแอนดริวจึงเปิดโอกาสให้กวินได้อธิบาย

"มึงจำแม่ป้าที่มึงเคยเล่าให้กูฟังได้มั้ย"

"จำได้ แล้วเกี่ยวอะไรกับเรื่องนี้"

"เมื่อสามวันที่แล้ว ป้าแกมาติดต่อให้บริษัทกูผลิตกระเป๋าหนังให้ เพื่อไปทำเป็นแบรนด์ของเขา โดยให้ราคาที่สูง กูเลยรับไว้ จากนั้นกูก็เอาแบบทั้งหมดที่มีให้ดู แกไม่ถูกใจสักแบบ กูก็ไม่รู้จะทำไงแล้ว แต่พอนึกขึ้นได้ว่ามึงเคยบอกว่า ป้าแกชอบผลงานการออกแบบของฟ้าใสมาก จึงเป็นเหตุผลที่กูมาหามึงวันนี้

"ฟังๆ ไปก็น่าเห็นใจมันอยู่นะไอ้ดริว มันคงเรื่องงานจริงๆ แหละ กูกับมึงคงคิดมากไป"

ถึงเหตุผลที่กวินให้มา มันจะดูสมเหตุสมผล จอมพลก็ยังรู้สึกแปลกๆ เหมือนมันจะมีอะไรมากกว่านั้น เพราะเพื่อนเขาคนนี้ไม่ธรรม แต่ก็เลือกที่จะตามน้ำไป เพื่อไม่ให้ไก่ตื่น

"แล้วที่ผ่านมา"

"กูแกล้งมึงเล่น"

แอนดริวได้แต่ข่มอารมณ์ตัวเองไว้ เพราะตอนนี้สิ่งที่เขาอยากทำมากที่สุดคือ เอาสิบนิ้วของเขาข่วนหน้าหล่อๆ ของกวิน

"มึงว่างขนาดนั้น"

"สรุปมึงจะให้กูยืมตัวฟ้าใสมั้ย"

"มันขึ้นอยู่กับฟ้าใส กูไม่อยากบังคับเขา เพราะตอนนี้ฟ้าใสกำลังทำโปรแจ็คใหญ่ที่ลูกค้าเพิ่งติดต่อมา"

"แค่มึงอนุญาต ที่เหลือกูจัดการเอง"

"เออ กูก็เหนื่อยที่จะเถียงกับมึงแล้ว ไปคุยกับฟ้าใสเอาเอง"

กวินแอบลอบยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ เพราะแผนที่เขาเตรียมมาได้สำเร็จแล้ว แผนที่ว่านี้ เกิดขึ้นเมื่อหลายวันก่อนที่กวินพยายามตอแยแอนดริว เพื่อขอยืมตัวฟ้าใสไปทำงานด้วย แต่ถูกแอนดริวปฏิเสธอยู่ตลอด เขาจึงไปหาอัมพวัน หรือแม่ป้าที่แอนดริวพูดถึงนั่นเอง

จริงๆ แล้วสิ่งที่กวินเล่ามีเรื่องจริงอยู่แค่สิบเปอร์เซ็นต์ คืออัมพวันสั่งกระเป๋าหนังจากบริษัทของเขา เพราะความจริงคือกวินเป็นฝ่ายไปหาอัมพวันที่บริษัท เพื่อขอให้อัมพวันสั่งกระเป๋าหนังจากเขา โดยกวินเสนอส่วนลดให้ห้าสิบเปอร์เซ็นต์ต่อชิ้น เป็นระยะเวลา 1 ปีที่สั่งสินค้า และเสนออีกว่าคนที่จะออกแบบกระเป๋าให้อัมพวันคือฟ้าใส อัมพวันจึงตอบตกลงในทันที เนื่องจากเชื่อฝีมือการออกแบบของฟ้าใสอยู่แล้ว

"โอเค ไอ้เจมส์ บอกธุระของมึงมา ธุระกูเสร็จแล้ว"

"กูแค่จะมาชวนพวกมึงไปดื่มกาแฟ"

"เอาดิ เดี๋ยวกูเลี้ยงเอง เพราะวันนี้ธุระกูสำเร็จ"

"เอาอะไรมามั่นใจ อย่าลืมว่า ฟ้าใสยังไม่ยอมรับข้อเสนอมึง"

"กูมีวิธี เผลอๆ ลาออกจากบริษัทมึงมาช่วยกูยาวๆ"

" เอาเถอะ เอาที่มึงสบายใจ กูยอมแล้ว"

"กูรู้สึกสงสารมึงเลยไอ้ดริว" จอมพลตบไหล่แอนดริวเบาๆ

"เออ รอกูแปบนะ กูล้างหน้าเซ็ทผมใหม่ก่อน วันนี้กูสู้ชีวิตมาก"

"แต่โดนไอ้วินสู้กลับ5555"

"กูโดนมันสู้กลับมาหลายวันแล้ว มึงดูสภาพกู"

เมื่อแอนดริวจัดการกับสภาพตัวเองเสร็จทั้งสามคนจึงลงมาที่ลานจอดรถ ซึ่งเป็นขณะเดียวกันที่รถของวิภาดาขับเข้ามาพอดี...