ปฏิบัติการแกล้งร้ายครั้งที่ 5

และตอนนี้ทั้ง 5 คนก็มายืนอยู่หน้าร้านที่ฟ้าใสคุ้นเคย ก่อนหน้านี้ที่เจอกันที่ลานจอดรถ ฟ้าใสพยายามปฏิเสธ เพราะอยากเร่งงานให้เสร็จ แต่กวินก็คะยั้นคะยอและลากเธอขึ้นรถของเขาไป ต่อหน้าต่อตาเพื่อนทั้งสอง รวมไปถึงวิภาดาด้วย ฟ้าใสจึงเสนอร้านกาแฟร้านนี้ เพราะอยู่ไม่ไกลจากบริษัท แถมยังได้ช่วยหาลูกค้าให้สลิลลาอีกด้วย

จริงๆ แล้ววันนี้หลังเลิกงาน ฟ้าใสตั้งใจจะแวะมาหาสลิลลาที่ร้าน เพราะเธอไม่ได้แวะมาสองวันแล้ว เนื่องจาก ต้องเร่งงานที่จะต้องเสนอลูกค้า

"อ้าวน้องฟ้า วันนี้ทำไมมาไวจัง"

"ฟ้ามากับคุณดริวค่ะ"

"อ๋อๆ สวัสดีค่ะ เชิญนั่งก่อนนะคะ"

หลังจากทุกคนนั่งลงและสั่งเครื่องดื่มกับเบเกอร์รี่เรียบร้อยแล้ว   สลิลลาจึงขอตัวไปดูแลลูกค้าโต๊ะอื่นต่อ

"ดูท่าทางเบบี๋จะสนิทกับเจ้าของร้านนะ"

"ใช่ค่ะพี่เจมส์ ฟ้ากับพี่เค้กรู้จักกันตั้งแต่สมัยเรียนค่ะ เมื่อก่อนฟ้าเคยทำงานพาร์ทไทม์ที่นี่"

"อ๋อ คงจะเป็นขนมจากร้านนี้แน่เลย ที่เจษชอบซื้อกลับไปฝากพี่ แต่พอเรียนจบก็ไม่เห็นซื้อไปฝากอีกเลย สงสัยเพราะเบบี๋ไม่ได้ทำงานที่นี่แล้ว มันเลยไม่มา"

"แต่มันเปลี่ยนมาเที่ยวที่บริษัทกูแทน" เมื่อจบประโยคของแอนดริว ก็ทำให้ทุกคนต่างหัวเราะออกมา ยกเว้นกวินที่มีหน้าตาเคร่งขรึม เหมือนกำลังคิดอะไรบางอย่าง

"ก็ไม่ได้ไปบ่อยขนาดนั้นนะคะคุณดริว"

"ถ้าฟ้าใสไม่ห้ามพี่ว่าคงมาทุกวันนั่นแหละ"

เจษฎากับฟ้าใสรู้จักกันตั้งแต่สมัยเรียนมหาวิทยาลัย ทั้งสองเรียนกันคนละคณะ แต่เนื่องจากช่วงแรกๆ เจษฎาเข้าหาฟ้าใสเพื่อที่จะตามจีบ แต่โดนฟ้าใสปฏิเสธ และยื่นข้อเสนอว่าหากจะให้คุยด้วย ก็จะคุยในฐานะเพื่อนเท่านั้น จนเจษฎาจนปัญญา จึงรับข้อเสนอของฟ้าใสไว้ และดูแลเทคแคร์ฟ้าใสในฐานะเพื่อนมาตลอด

"เจษเขาก็มีงานที่ต้องทำนะพี่วิ ไม่มีเวลามาเฝ้าฟ้าหรอก"

กวินซึ่งนั่งมองฟ้าใสพูดถึงเจษฎาน้องชายของเพื่อนสนิท ก็รู้สึกหงุดหงิด เพราะแววตาของฟ้าใสที่เอ่ยชื่อของเจษฎานั้นมันเปล่งประกายเหมือนคนมีความสุข ไหนว่าเป็นแค่เพื่อน

"ทำไมต้องเฝ้าล่ะ เป็นแค่เพื่อนกันไม่ใช่เหรอ" ไวเท่าความคิด กวินพูดออกมาอย่างลืมตัว จนจอมพลกับแอนดริวหันมองหน้ากัน

ทั้งคู่มั่นใจแล้ว ว่ากวินมีความรู้สึกพิเศษกับฟ้าใสแน่นอน ในเมื่อเคยถามไปแล้ว แต่กวินกับปฏิเสธ พวกเขาเลยไม่อยากยุ่ง แต่จะคอยดูว่าเพื่อนปากดีของพวกเขาจะจัดการกับเรื่องนี้ยังไง

"เอาๆ ทานกันเถอะ เดี๋ยวจะไม่อร่อย"

เมื่อเห็นสถานการณ์ไม่ค่อยดี แอนดริวจึงพูดตัดบทเพื่อเปลี่ยน บรรยากาศ ส่วนฟ้าใสก็รู้สึกแปลกๆ เหมือนกันจึงขอตัวไปหาสลิลลาที่เคาน์เตอร์

"พี่เค้กคะ มีอะไรให้ฟ้าช่วยมั้ยคะ"

"ไม่เป็นไรหรอก นั่งก่อนสิ"

"วันนี้ลูกค้าเยอะมั้ยคะ"

"ก็มาเรื่อยๆ นะ สงสัยเพราะอากาศร้อน"

"เราล่ะเป็นไงบ้าง หายไปตั้งสองวัน"

"พอดีฟ้ามีงานที่ต้องเร่งนะค่ะ เลยอยู่ทำงานจนดึก กว่าจะกลับออกมาร้านพี่ก็ปิดแล้ว"

"คงเหนื่อยน่าดูเลยนะ พักผ่อนบ้างเถอะ เดี๋ยวร่างกายจะไม่ไหวเอา"

ระหว่างที่คุยกับฟ้าใส สลิลลาก็สังเกตโต๊ะของกวินตลอด เขาบังเอิญเห็นสายตาของกวินที่จับจ้องมาทางฟ้าใส เพราะฟ้าใสนั่งหันหลังให้ จึงไม่เห็นว่ากวินกำลังมองอยู่

"ฟ้ายังไหวค่ะ ต้องรีบหาเงินไว้จ่ายค่าผ่าตัดสกาย ผ่าตัดเร็วเท่าไหร่ยิ่งดีค่ะ"

"พี่เป็นกำลังใจให้นะ

"ขอบคุณค่ะ"

"กลับไปที่โต๊ะเถอะ ท่านประธานมองใหญ่แล้ว"

ฟ้าใสหันไปมองด้านหลังทันทีที่สลิลลาพูดจบ ก็สบตาเข้ากับกวินพอดี จึงหันกลับมาหาสลิลลา

"นั่นเพื่อนคุณแอนดริวค่ะ"

"อ๋อๆ ไปเถอะๆ"

ฟ้าใสจึงเดินกลับไปยังโต๊ะอีกครั้ง

"เบบี๋ เมื่อกี้เจษโทรมา แล้วพี่บอกว่าเบบี๋ก็อยู่ มันเลยจะตามมาที่ร้าน"

"อ๋อ ค่ะ"

"มันบอกว่าติดต่อกลับมันด้วย เพราะมันโทรไม่ติด"

ฟ้าใสจึงดึงโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋ากางเกงก็พบว่าโทรศัพท์แบตหมดไปแล้ว

"โทรศัพท์แบตหมดค่ะ"

"ไม่เป็นไร งั้นก็รอที่นี่แหละเดียวมันมา"

"ค่ะ"

"แต่ผมว่าจะขอตัวคุณฟ้าใสก่อนได้มั้ยครับคุณแอนดริว"

"คุณจะเอาฟ้าใสไปไหน"

"ก็เรื่องที่คุยกันไปเมื่อตอนบ่าย"

ฟ้าใสมองทั้งสองคนอย่างงงๆ ว่ามันเกี่ยวอะไรกับเขา

"เอ่อ ฉันขอถามได้มั้ยคะ"

"ถามสิ" กวินตอบ

"มีเรื่องอะไรที่เกี่ยวกับฉันเหรอคะ"

"มีครับ แต่เอกสารรายละเอียดอยู่ในรถ คุณคงต้องไปกับผม"

"คุยกันตรงนี้ก็ได้ค่ะ ฉันจะได้รอเจษไปด้วย"

"แต่ผมไม่สะดวก"

เมื่อกวินเริ่มไม่พอใจ ฟ้าใสจึงหันไปมองวิภาดากับแอนดริว เพื่อถามความคิดเห็น ทั้งสองจึงพยักหน้ากลับมา

"ถ้าอย่างนั้นฉันไปกับคุณก็ได้ค่ะ" ตอบกวินกลับไปด้วยความเกรงใจ แต่ก็อดสงสัยไม่ได้ว่ามันเรื่องอะไร

"พี่เจมส์คะ ฝากบอกเจษด้วยนะคะว่าเดี๋ยวฟ้าจะติดต่อกลับไป"

"ผมไปรอที่รถ"

ยิ่งได้ยินคำที่ฟ้าใสฝากจอมพลไปบอกเจษฎาก็ยิ่งทำให้กวินหงุดหงิด แล้วลุกขึ้นเดินออกไปทันที

"ขอตัวก่อนนะคะ สวัสดีค่ะ"

กวินเดินออกไปยังไม่ทันผ่านประตูฟ้าใสก็ตามออกไปทันที ทั้งโต๊ะเลยเหลือแค่สามคน

"กูว่ามีคนหึงแล้วหนึ่ง"

แอนดริวเอ่ย เมื่อทั้งสองเดินลับตาไปแล้ว

"ใครหึงใครคะเฮีย"

"คนปากแข็ง"

วิภาดาพยายามคิดว่าที่แอนดริวพูดนั้นหมายถึงใคร หรือจะเป็นกวิน ที่วิภาดาก็รู้สึกได้เหมือนกันว่าสำหรับกวิน ฟ้าใสพิเศษ

"ไอ้ดริว เรามาคอยดูว่ามันจะทำยังไงต่อไป"

ฝั่งกวินกับฟ้าใสเมื่อออกจากร้าน กวินก็พาฟ้าใสมายังบริษัทของเขา ทุกคนเมื่อเห็นฟ้าใสที่เดินตามหลังกวินเข้ามาในบริษัทต่างก็แปลกใจ ว่าสาวน้อยหน้าหวานคนนี้คือใคร ทำไม่ถึงมากับบอสของพวกเขา แถมยังได้สิทธิ์ขึ้นลิฟต์ผู้บริหารอีก

"มึง เมื่อกี้เห็นป่าว ว่าบอสพาใครมา"

"ผู้หญิงหน้าตาน่ารัก แก้มกลมๆคนนั้นเหรอ"

"ใช่ คนที่เดินตามบอสเข้าไปในลิฟต์"

"กูไม่รู้หรอก ว่าเขาคือใคร กูรู้แค่ว่าเขาน่ารักมาก"

"ผีจริงๆ มึงนิ

พนักงานที่อยู่แถวนั้นต่างพูดคุยกันถึงเรื่องนี้ เพราะนอกเหนือจากครอบครัวของกวิน รวมไปถึงกิ่งแก้ว ก็ไม่มีใครได้ใช้ลิฟต์ตัวนี้

ฟ้าใสที่เข้ามาถึงห้องทำงานของกวินก็ถูกเชิญให้นั่งตรงโซฟารับแขก จากนั้นกวินก็เอาเอกสารสัญญา การซื้อขายระหว่างบริษัทของเขากับบริษัทของอัมพวัน ให้ฟ้าใสดู

"คุณอัมพวัน ทำสัญญาซื้อกระเป๋าหนังจากบริษัทคุณเหรอคะ"

"อืม"

"แล้วคุณเอามาให้ฉันดูทำไมคะ"

"มันเป็นหน้าที่ของคุณที่จะต้องออกแบบกระเป๋าให้กับคุณอัมพวัน"

"ฉันไม่เข้าใจ ว่าทำไมถึงต้องเป็นฉัน เพราะคุณอัมพวันทำสัญญาซื้อขายกับบริษัทของคุณ ดังนั้น คุณก็ต้องให้ ดีไซเนอร์ของบริษัทคุณเป็นคนออกแบบนะคะ และฉันก็ไม่ใช่พนักงานของบริษัทคุณ"

"คุณอ่านสัญญาซ้ำอีกรอบสิ"

ฟ้าใสไล่อ่านสัญญาการซื้อขายอีกครั้ง ก็พบว่าในสัญญาระบุไว้ว่าคนที่ออกแบบต้องเป็นฟ้าใสเท่านั้น

"ทำไมในนี้ต้องระบุว่าเป็นฉันละคะ จริงๆ ฉันไม่ได้เกี่ยวอะไรกับเรื่องนี้เลย"

"ลูกค้าเสนอมาแบบนี้ ผมก็เลยต้องยอมรับข้อเสนอ"

"ยอมรับข้อเสนอทั้งที่ยังไม่ได้ถามฉันเนี่ยนะ"

"เพราะคุณเป็นพนักงานบริษัทของเพื่อนผม เลยคิดว่าเราสามารถคุยกันได้"

"แต่งานที่ฉันมีอยู่ มันก็มากอยู่แล้วนะคะ ถ้ารับงานจากคุณไปอีก ฉันเกรงว่าจะเสร็จไม่ทันตามเวลาที่ลูกค้าต้องการ"

"ผมมีค่าตอบแทนให้คุณนะฟ้าใส"

ถึงจะฟังดูน่าสนใจ เพราะถ้าหาเงินได้อีกทาง จะทำให้ฟ้าใสมีเงินไปเป็นค่าใช้จ่ายของน้องได้เร็วขึ้น แต่ฟ้าใสก็มองว่า ถ้ารับงานมาซ้อนกันแบบนี้ อาจทำให้งานเกิดความเสียหายได้ เงินที่ได้มามันก็คงไม่คุ้มหรอก

"ไม่ค่ะ ฉันไม่สามารถรับงานนี้ได้ และที่สำคัญถ้าคุณแอนดริวรู้ คุณแอนดริวต้องไม่เห็นด้วยแน่ๆ"

"ผมคุยกับแอนดริวแล้ว เขาบอกให้ผมมาคุยกับคุณเอาเอง"

"ไม่เห็นคุณแอนดริวเคยบอกเรื่องนี้กับฉันเลย"

"ก็เพราะว่าผมเพิ่งบอกวันนี้ก่อนเราจะไปร้านกาแฟนั่นแหละ"

"นี่อะไรคะ"

ฟ้าใสที่เห็นกวินยื่นซองเอกสารสีน้ำตาลมาให้ก็รู้สึกสงสัยว่ามันคืออะไร

"เปิดดูสิ"

เมื่อเปิดดูก็ต้องตกใจ เพราะในซองดังกล่าวมีเงินก้อนหนึ่ง กับหนังสือสัญญาข้อตกลงการทำงานร่วมกัน ระหว่างฟ้าใสกับบริษัทของกวิน ฟ้าใสไล่อ่านไปเรื่อยๆ ข้อเสนอต่างๆ ดีหมด ยกเว้นข้อสุดท้ายที่เขียนว่า หากไม่สามารถส่งแบบได้ทันตามเวลาที่ลูกค้ากำหนด นางสาวฟ้าใส อมรรัตน์ จะต้องชดใช้ค่าเสียหายทั้งหมดตามที่ลูกค้าเรียกร้อง

"ทำไมข้อเสนอข้อสุดท้ายถึงเป็นแบบนี้ละคะ"

"ก็ถ้ามันเกิดปัญหา คุณก็ต้องรับผิดชอบ"

"แล้วทำไมฉันต้องเอากระดูกมาแขวนคอด้วยละคะ ฉันไม่รับหรอก" ฟ้าใสวางเอกสารลงบนโต๊ะทันที

"คุณจะกลัวทำไม ในเมื่อคุณอัมพวัน ถูกใจทุกงานที่คุณเป็นคนออกแบบ คุณไม่มีทางพลาดหรอก"

มันก็จริง แต่ถ้าฟ้าใสยอมรับข้อเสนอ แล้วบังเอิญเกิดปัญหาขึ้นมาจริงๆ เธอรับผิดชอบทั้งหมดไม่ไหวหรอก

"เอาแบบนี้นะคะ ถ้าอยากให้ฉันออกแบบให้ ขอให้คุณยกเลิกสัญญาทั้งหมด ฉันจะรับเงินแค่ก้อนนี้ก้อนเดียว เพราะถ้าวันหนึ่งเกิดปัญหาขึ้นมาจริงๆ ฉันก็จะคืนเงินแค่ที่ฉันเอามา"

"คุณนี่มันรอบคอบจริงๆ เลยนะ"

ทุกข้อเสนอในสัญญา กวินเป็นคนคิดขึ้นมา เพราะเขาแค่จะใช้เงื่อนไขในข้อสุดท้าย มาผูกมัดฟ้าใสให้ทำงานกับเขานานๆ แต่ไม่คิดว่า  ฟ้าใสจะเป็นคนรอบคอบแบบนี้

"งั้นผมเพิ่มอีกข้อ"

"อะไรคะ!"

"คุณต้องมาทำงานที่นี่ ในห้องนี้จนกว่างานจะเสร็จ"

"ไม่ได้ค่ะ ฉันมีงานต้องทำที่บริษัทอีกเยอะเลย ถ้าฉันมาทำงานที่นี่ แล้วงานฉันที่บริษัทล่ะคะ"

"คุณก็ฝากใครไว้ก่อนสิ"

"ไม่ได้หรอกค่ะ นี่ไม่ใช่งานที่จะฝากใครก็ได้"

"แล้วคุณจะเอายังไง"

"ฉันขอเอาไปทำที่บ้าน แล้วนัดวันที่ฉันต้องส่งก็พอ"

"ไม่ได้!! คุณต้องอยู่ในสายตาผม"

"ว่าไงนะคะ!"

"ผมว่าคุณต้องทำงานอยู่ในสายตาผม เผื่อมีอะไรให้แก้ ผมจะได้ช่วยประสานงานให้ได้"

"งั้นขอเป็นอาทิตย์ละสองวันนะคะ" กวินพยักหน้าเห็นด้วยกับข้อเสนอของฟ้าใส เพราะถือว่าเจอกันคนละครึ่งทาง.