บทที่ 1 (4)

เมื่อดวงอาทิตย์ลาลับขอบฟ้า ก็เป็นเวลาที่พระจันทร์รวมถึงหมู่ดาวทำหน้าที่ต่อจากนี้ ไปจนถึงรุ่งเช้าของวันรุ่งขึ้น พลบค่ำแล้วแสงไฟจากร้านรวงต่างๆ ตึกรามบ้านช่อง ท้องถนนทุกเส้นก็พร้อมใจกันเปิดไฟให้แสงสว่าง ช่วยให้ยามราตรีไม่มืดมิดจนเกินไป

เหล่านักท่องเที่ยวต่างก็ตบเท้ามุ่งหน้าเข้าสู่ตลาดโต้รุ่งอันเรืองชื่อของหัวหิน จึงไม่แปลกที่จะมีคนต่างชาติต่างภาษาเดินกันเต็มถนน พ่อค้าแม่ค้าต่างให้การต้อนรับกันดิบดี มีทั้งชิมทั้งช้อป เดินเล่นได้ยาวถึงสองฟากถนน จะว่าไปแล้วร้านของฝากถึงแม้จะมีเหมือนๆกัน แต่มันก็คือมนต์เสน่ห์ที่ใครๆก็ต้องมาเยือน เฉกเช่นเดียวกับอันเดรสในตอนนี้

บุรุษร่างสูงใหญ่ หน้าตาบ่งบอกถึงสัญชาติตะวันตกที่มีอยู่ในตัว เดินเคียงคู่กับสตรีรูปร่างผอมบางวัยกลางคน หน้าฝรั่งเช่นเดียวชายหนุ่มรูปงาม ด้านหลังของทั้งคู่มีชายร่างยักษ์ในเครื่องแต่งกายสบายๆเดินตามอยู่สองคน ทำให้ทั้งสี่กลายเป็นจุดเด่น ไม่ว่าจะเดินผ่านไปตรงจุดไหนก็จะมีแต่คนมอง ราวกับว่ามีมาเฟียใหญ่มาเดินชมตลาดก็ไม่ปาน

“คุณนายอันนาครับ เราจะเดินชมร้านค้ากันอีกนานไหม ของมันก็มีเหมือนๆกันแทบทั้งนั้น” อันเดรสถามมารดาที่เดินยิ้มอย่างมีความสุขอยู่ข้างๆด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด เขาไม่ใช่พ่อนะที่จะมีความอดทนในการเลือกชมความสวยงามของทุกสรรพสิ่งที่คุณนายอันดาชอบได้ ตอนนี้อยากจะให้พ่อบินด่วนจากอิตาลีมาหาแม่จริงๆ

“เดินยังไม่ถึงครึ่งทางเลย แกจะรีบไปไหนอันเดรส หรืออยากจะกลับไปหาหนูเจด้า ถ้าเป็นอย่างนั้นฉันจะรีบให้แกพากลับบ้านพักเลย” คุณนายปรายตามองบุตรชาย นางและลูกชายมักจะใช้ภาษาไทยคุยกันอยู่เป็นประจำ อันเนื่องมาจากนางเป็นลูกครึ่งไทย อิตาเลียน บิดาเป็นคนไทยส่วนมารดาเป็นคนอิตาลี ความรักในสายเลือดไทยจึงมีมาก พอแต่งงานกับสามีที่เป็นคนอิตาลีแท้ๆเช่นเดียวกับมารดา พ่อของอันเดรสก็ดันรักประเทศไทยอีก ทำให้ทั้งคู่ไปๆมาๆระหว่างอิตาลีกับประเทศไทยเป็นประจำ อันเดรสเองก็ได้เลือดพ่อแม่มาเยอะ ตั้งแต่เล็กๆก็หัดพูดภาษาไทยควบคู่กับภาษาอื่นทำให้การใช้ภาษาไทยของเขาอยู่ในระดับดีทีเดียว จึงไม่แปลกที่จะได้ยินเขาสื่อสารได้ไม่ผิดเพี้ยน

“ผมว่าเราคุยเรื่องนี้กันเข้าใจแล้วนะครับ” อันเดรสหรี่ตามองมารดา หลังกลับจากร้านอาหารเขาก็ตรงดิ่งเข้าไปคุยเรื่องเจด้ากับคุณนายอันนาทันที จากการเจรจาประมาณหนึ่งชั่วโมง ผลสรุปก็คือแม่เขาเข้าใจและมีเหตุผลมากพอ ที่ผ่านมาเพียงแค่ต้องการจะกระตุ้นเขาเรื่องหาคู่ครองเท่านั้น ส่วนเรื่องจะกันเจด้าออกไปจากวงโคจรนั้นเขาต้องเป็นฝ่ายดำเนินการเอง แม่เขาจะไม่เข้ามายุ่งหากมันไม่ถึงที่สุดจริงๆ เพราะรายนั้นเขาเป็นลูกสาวของเพื่อนสนิทคุณนายอันนา

“ฉันก็แค่พูดไปอย่างนั้นเอง เลิกมองฉันด้วยสายตาวางอำนาจแบบนั้นได้แล้ว ไม่เช่นนั้นฉันจะฟ้องพ่อแกว่าลูกชายบังเกิดเกล้าข่มขวัญแม่มัน” คุณนายอันนามองค้อนลูกชายแล้วเดินเลี้ยวเข้าร้านขายเสื้อผ้า

ครอบครัวของแก้วตาก็ออกจากที่พักมาเดินเล่นที่ตลาดโต้รุ่ง ในมือของแต่ละคนมีของกินคนละอย่างสองอย่าง รวมถึงถุงสินค้าอื่นๆอีก ใครชี้นิ้วไปตรงไหนสามคนที่เหลือก็จะมองตาม และแสดงความคิดเห็นออกมา เสียงพูดคุยผสมผสานกับเสียงประกาศดังไปทั่วแลครื้นเครง