บทที่ 1 (5)

“แม่ว่ากางเกงลายช้างสีสวยนะแก้ว ลองเข้าไปดูไหม ใส่นอนท่าทางจะสบาย พวกขาสั้นนั่นน่ะ” แม่สาวิกาชี้นิ้วไปที่ร้านขายเสื้อผ้าลายช้างให้ลูกสาวดู แก้วตาเองก็มองอย่างสนใจจึงพยักหน้าแล้วเดินนำเข้าไปเป็นคนแรก

ข้างร้านเสื้อผ้าที่แม่กับแก้วตาสนใจมีฝรั่งตัวโตสามคนยืนอยู่ หนึ่งในนั้นคือคนที่แก้วตาจำได้แม่นยำ เพราะเห็นเขาที่ร้านอาหารเมื่อตอนเย็น ใบหน้าหล่อขาวนั้นแลดูหงุดหงิด หัวคิ้วชนกันตลอดเวลา เธอเผลอมองนานไปหน่อยระหว่างเลือกกางเกงทางด้านหน้าร้าน คนหล่อสุดในความคิดของเธอก็หันมามองราวกับรู้ว่ามีใครจ้อง เธอเลยทำทีว่ามองดูอย่างอื่น มันดูเหมือนเป็นความคิดที่โง่เขลา แต่เธอก็ไม่รู้จะทำอย่างไร ให้หลบสายตาทันทีก็ดูเหมือนจงใจแอบมองเขาจริงๆ เธอจะให้มันเกิดซ้ำสองไม่ได้ ครั้งที่ร้านอาหารก็ทีหนึ่งแล้ว ดีที่แม่เรียกถามว่าเลือกกางเกงได้หรือยัง เธอเลยคุยกับแม่และหยิบกางเกงไปจ่ายเงิน พอจะออกจากร้านเท่านั้นแหละ ชายร่างใหญ่ทั้งสามก็เปลี่ยนเป็นมายืนจังก้าอยู่แถวหน้าร้านที่เธอกำลังจะออก ทำให้เผลอสบตากันอีกครั้ง ก่อนที่เธอจะเดินตามหลังพ่อไป

“หึ ตลกจริง” อันเดรสส่ายหน้าน้อยๆ แล้วมองตามหลังครอบครัวของสาวถ้ำมอง แววตาของเด็กสาวที่ลอบมองเขาดูซุกซนเสียจริง คนที่ผ่านโลกมาเยอะเช่นเขาเจอคนมาหลากหลายรูปแบบ ทำไมจะมองไม่ออกมาสิ่งที่เจ้าหล่อนทำเมื่อสักครู่คือการเฉไฉ เด็กหนอเด็กไม่เนียนเอาเสียเลย

“หวังว่าเขาจะไม่คิดว่าเราเป็นโรคจิตหรือให้ท่าหรอกนะ เจอใครหล่อใครสวยก็มองไม่ใช่เรื่องแปลกสักหน่อย แล้วเราจะกังวลทำไมวะเนี่ย คิดมากคิดเยอะเหมือนคนแก่วัยทองเข้าไปทุกที” แก้วตาพึมพำกับตัวเองเมื่อเห็นว่าเดินออกมาไกลจากตรงนั้นพอสมควร

“โรคจิตอะไรพี่แก้ว เมื่อกี้ได้ยินไม่ถนัด ขอฟังอีกรอบ” ภัทรที่เดินเคียงคู่กับพี่สาวถามอย่างสงสัย

“โรคจิตที่ไหนกัน หูฝาดแล้วมั้งภัทร” แก้วตาเฉไฉ แล้วเดินขึ้นหน้าไปคล้องแขนแม่ พลางชี้ชวนให้ดูร้านรวงต่างๆ เพื่อหยุดความคิดฟุ้งซ่านของตัวเอง

“อะไรของเขา บ่นพึมพำแล้วก็ไม่ยอมรับอีก” หนุ่มหน้าใสส่ายหน้าตามหลังพี่สาว

อันเดรสทอดสายตามองออกไปยังท้องทะเลกว้าง ในมือถือถ้วยกาแฟเอาไว้ มาสถานที่แบบนี้ความจริงมันต้องผ่อนคลาย ซึมซับบรรยากาศบริสุทธิ์เอาไว้ให้มาก ก่อนจะกลับไปสู่โลกของการทำงานอันหนักหน่วง ทุกอย่างมันดีหมดยกเว้นอย่างเดียวนั่นก็คือ

“อันเดรสขา” เสียงเรียกหวานหยดของเจด้า ไม่สามารถทำให้ชายเจ้าของชื่อหันกลับไปมองได้

“มีอะไรเจด้า” เสียงห้วนของอันเดรสเอ่ยกับหญิงสาวเจ้าของกลิ่นน้ำหอมตลบอบอวลจนเกือบจะฉุนอย่างไม่สบอารมณ์

“ไปเล่นน้ำกับเจด้านะคะ เจด้าไม่อยากเล่นคนเดียว ตั้งแต่มาเรายังไม่ได้ว่ายน้ำด้วยกันเลยนะคะ” สาวสวยในชุดว่ายน้ำวาบหวิวเบียดกายเข้าหาลำตัวของอันเดรสอย่างจงใจยั่ว

“อยากเล่นก็ไปเล่นคนเดียว ผมไม่อยากเล่นกับคุณ” อันเดรสสะบัดแขนออกจากการเกาะกุมของเจด้า หากเป็นผู้หญิงคนอื่นเขาคงจะสนองความต้องการของหล่อนไปแล้วจะได้จบๆไป แต่สำหรับเจด้าเขาไม่ต้องการจะสานสัมพันธ์ด้วย แม้เพียงฉาบฉวยก็ไม่เคยคิด เพราะหากเขาทำอะไรลงไป ผลที่ตามมาก็คือการบังคับให้รับผิดชอบ ซึ่งเขาไม่มีวันหลงกลมารยานี้แน่ๆ

“ทำไมคุณใจแข็งกับเจด้าจังคะอันเดรส เจด้าไม่สวยตรงไหน ร่างกายเจด้าดูดีขนาดนี้คุณมองไม่เห็นเหรอคะ อกเป็นอก เอวเป็นเอว มีแต่ผู้ชายวิ่งเข้าหาเจด้า มีแต่คุณคนเดียวนั่นแหละที่คอยวิ่งหนี” เจด้าเชิดหน้าจนคอตั้ง เธอดูแลรูปร่างตัวเองอย่างดี ควบคุมอาหาร ควบคุมน้ำหนัก สัดส่วนตึงกระชับไม่มีหย่อนคล้อยสักนิด ผู้ชายอื่นเห็นต่างก็จ้องมองราวกับเสือโหย อยากได้เธอกันทั้งนั้น แต่กับผู้ชายคนนี้เธอใช้รูปร่างหน้าตาตัวเองไม่ได้ผล ไม่ว่าจะกี่ปีก็ตาม อันเดรสมักจะเพิกเฉยราวกับเธอเป็นเสาหิน

“ผมยอมรับว่าคุณสวย คุณดูดีมากเจด้า แต่ผมไม่ได้พิศวาสคุณในทางเชิงชู้สาวเลย ใครที่ชื่นชมหรืออยากได้คุณจนตัวสั่นก็ไปหาคนพวกนั้นซะ คุณเองก็ใช่ว่าจะไม่เคยผ่านเรื่องบนเตียงมา ไม่ต้องพยายามหาทางเอาชนะใจผม ถ้ามันจะสำเร็จมันสำเร็จไปนานแล้วเจด้า” อันเดรสพูดจบแล้วเดินกลับเข้าไปในบ้าน ทิ้งเจด้าให้ยืนโมโหอยู่คนเดียวเหมือนทุกครั้ง

“อันเดรส กลับมาเดี๋ยวนี้นะ!” เจด้าตะโกนเรียกเสียงดัง แต่เขาก็ไม่เดินกลับมา