บทที่ 3 (2)

เกือบเที่ยงคืน สองร่างเปลือยเปล่าโรมรันพันตูกันอยู่บนเตียงกว้าง ลักษณะฝ่ายชายอยู่บนฝ่ายหญิงอยู่ล่าง ไม่อาจคาดเดาได้ว่าเริ่มกิจกรรมตั้งแต่เมื่อไหร่ แรงอัดกระแทกหนักหน่วงอย่างไม่ปราณีปราศรัยส่งผลให้สาวงามผู้รองรับอารมณ์ดิบเถื่อนของบุรุษเพศครวญครางเสียงดังระงม ลมหายใจหอบกระชั้น ผมดัดลอนแผ่กระจาย ก้นแทบไม่ติดฟูก ขาเรียวยาวโอบรัดรอบเอวสอบ ความมีจริตของหญิงสาวในสนามรักอันร้อนระอุบอกได้เป็นอย่างดีว่าเคยผ่านประสบการณ์มามากพอตัว

“อ๊ะ อันเดรสขา ซาร่าจะทนไม่ไหวแล้ว ดี มันดีเหลือเกิน ที่รักขา อื้อ ซาร่าชอบจังค่ะ มันลึกถึงใจมาก” เสียงสั่นพร่าละล่ำละลักบอก ท่อนแขนเรียวบางที่โอบรอบคอแกร่งทำท่าจะดึงรั้งท้ายหนาลงมาเพื่อจะบดจูบให้คลายทรมาน แต่อันเดรสนั้นแข็งขืนไม่ยอมทำตามความปรารถนาของหญิงสาว

“อยู่เฉยๆ” น้ำเสียงติดจะดุเอ่ยปราม เขาไม่ค่อยจะจูบกับคู่ขาคนไหน ส่วนมากทำแค่ลงแรงอย่างเดียว หายเครียด หายทรมานก็จบ ไม่ได้เสพติดการมีเซ็กส์ถึงขนาดว่างเว้นไม่ได้ และกับซาร่านางแบบหน้าใหม่คนนี้ก็ไม่ใช่ครั้งแรกที่เรียกมา

“อื้อ อันเดรสขา” ซาร่าทำเสียงเหมือนจะงอน แต่เจอแรงโหมสะโพกเข้าไปก็แปรเปลี่ยนเป็นครางฮือในทันที

มัดกล้ามแข็งแรงทางด้านหลังบ่งบอกได้เป็นอย่างดีว่าอันเดรสดูแลรูปร่างของตนเองได้ดีขนาดไหน ยามขยับโยกเข้าออกกายสาวแต่ละทีแลเซ็กซี่น่าชม ผิวกายลื่นชวนสัมผัสทำให้นางแบบสาวหลงใหล ลูบไล้ฝ่ามือไปตามแผงอกกำยำ แผ่นหลังเต็มตึง และพยายามอย่างยิ่งยวดที่จะตอบสนองอารมณ์ให้ถึงใจชายหนุ่มรูปงาม

“อ๊า ที่รักขา” กายบางเย้ายวนสั่นสะท้านเมื่อไปแตะขอบฟ้าได้สำเร็จ

แต่มันยังไม่ถึงที่สุดของอันเดรส กายใหญ่โหมเรี่ยวแรงที่มีพลังเหลือเฟืออัดกระแทกใส่ร่างนางแบบสาวถี่ยิบ นานนับสิบนาทีถึงจะปลดปล่อยความอัดอั้น เมื่อเสร็จกิจแล้วเขาก็ไม่ประวิงเวลาในการโอ้โลมต่อ แก่นกายเกินมาตราฐานถูกดึงออกทันที เกราะป้องกันที่สวมทับหลายชั้นก็ถูกดึงทิ้งลงถังขยะข้างเตียง ร่างกายแข็งแรงสง่าผ่าเผยก้าวลงจากเตียงนอนยับย่น ขายาวเดินอาดๆไปคว้าเสื้อคลุมมาสวมใส่ ไม่สนใจร่างระทดระทวยที่นอนยั่วแม้แต่น้อย

“เธอกลับไปได้แล้วซาร่า นี่ค่าตอบแทนสำหรับคืนนี้ หวังว่าฉันออกมาจะไม่เจอเธออยู่ในนี้อีก” อันเดรสวางเช็คลงบนโต๊ะข้างเตียงหลังจากระบุจำนวนเงินลงไปเรียบแล้วร้อย

“แต่ซาร่ายังไม่อยากกลับนี่นา คืนนี้ให้ซาร่านอนกับคุณนะคะอันเดรสขา” นางแบบสาวสูงยาวเข่าดี ก้าวลงมายืนเคียงข้างกับเรือนกายใหญ่ โอบแขนกอดรอบเอวสอบ เกยคางเรียวแหลมไว้บริเวณต้นแขนแข็งแรงอย่างออดอ้อน

“อย่าพูดจาไม่รู้เรื่องซาร่า ข้อตกลงของเราเป็นยังไงเธอก็น่าจะรู้ดี เรียกร้องในสิ่งที่เป็นไปไม่ได้ทำไม กลับที่ของเธอไปซะ ฉันไม่อยากจะย้ำเตือนความจำเธอบ่อยๆ” อันเดรสแกะแขนที่โอบกอดรอบตัวเขาไว้ออก แล้วผลักเบาๆไม่ได้รุนแรงอะไร แต่ร่างบางดันเซถลาล้มลงไปนั่งบนเตียงอย่างเดิม

“อย่ามาง้อซาร่าทีหลังก็แล้วกัน” ซาร่าทำท่ากระฟัดกระเฟียด ได้แต่มองตามหลังของอันเดรสที่เดินหายเข้าไปในห้องน้ำอย่างไม่สามารถทำอะไรได้ เมื่อลูกอ้อนใช้ไม่ได้ผลก็รีบลุกขึ้นคว้าเช็คยัดใส่กระเป๋าทันที แล้วหยิบชุดที่ถอดทิ้งไว้ตรงปลายเตียงมาสวมใส่ สำรวจเครื่องหน้า เครื่องแต่งกายตัวเองเสร็จสรรพก็นำพาร่างเย้ายวนออกจากห้องชุดของชายหนุ่ม ด้วยความมั่นใจเต็มเปี่ยม

อันเดรสออกมาจากห้องน้ำในอีกครึ่งชั่วโมงต่อมา หยดน้ำที่เกาะพราวตามลำตัวทำให้เรือนกายใหญ่ดูเซ็กซี่ สภาพห้องที่ถูกใช้งานมาก่อนหน้าดูไม่จืด ห้องนี้ไม่ได้มีไว้ใช้นอนแต่มีไว้เพื่อผ่อนคลาย อาบน้ำเสร็จเขาก็จะไปนอนอีกห้องหนึ่งยามเสร็จกิจกรรมดึกเกินกว่าจะกลับที่พัก หากโดยปกติแล้วเขาจะอาศัยอยู่ที่เพนท์เฮ้าส์ส่วนตัว ที่นั่นเขาไม่เคยให้ผู้หญิงที่มีสัมพันธ์ด้วยไปยุ่มย่าม เพราะค่อนข้างจะหวงความเป็นส่วนตัว มีเพียงคุณนายอันนาคนเดียวเท่านั้นที่มีสิทธิ์เดินเข้าไป ถือคติที่ว่าถ้าไม่ใช่ตัวจริงก็ไม่มีทางให้ก้าวล้ำดินแดนส่วนตัว

ร่างสูงก้าวเข้ามาในห้องนอนอีกห้องหนึ่งที่เป็นส่วนตัว ดึงรั้งผ้าเช็ดตัวที่พันสะโพกเอาไว้ทิ้งข้างเตียง จากนั้นก็ก้าวขาขึ้นบนที่นอน เหยียดกายเปลือยเปล่าแผ่หรา พลางยกแขนทั้งสองข้างขึ้นมารองศีรษะ

“ทำไมใบหน้าเธอถึงลอยเข้ามาในหัวของฉันจังนะแม่สาวถ้ำมอง มันเรื่องบังเอิญจริงๆใช่ไหมเนี่ย” เสียงพึมพำพูดกับตัวเอง ก่อนจะทิ้งศีรษะลงกับหมอน ใช้ขาเกี่ยวรั้งผ้านวมสีเทาเข้มขึ้นมาคลุมร่างกาย และหลับตาลงในที่สุด