มารับว่าที่เมีย

มารับว่าที่เมีย

วันศุกร์ก่อนวันแต่งงาน2วัน

นา : คุณหมอค่ะ....เลิกงานแล้ว...คุณหมอจะไปไหนต่อไหมคะ....พอดีนาอยากจะชวนคุณหมอไปแฮงค์เอ้าท์ที่ xxx น่ะค่ะ

เควิน : ขอโทษทีนะ...ผมมีธุระที่สำคัญต้องไปทำ

นา : ธุระของคุณหมอ คือไปนอนกับผู้หญิงคนอื่นเหรอคะ...นาไม่ยอม

เควิน : คุณไม่ยอม....หึ....คุณเป็นใคร? แล้วคุณเป็นอะไรกับผมไม่ทราบ คุณพยาบาล นารี

นา : นาเป็นเมียคุณนะคะ

เควิน : หึ.... อย่าเพ้อฝันไปหน่อยเลยคุณพยาบาล...ผมยังไม่เคยบอกเลยนะว่าผมอยากมีเมีย...และผมบอกเหรอ ..ว่าคุณคือเมียผม คนมาเสนอให้ผม....ผมก็สนองให้...แล้วก็ไม่ได้เอาฟรีๆด้วยนะ.. ผมจ่ายให้คุณเสมอหลังจากที่เราเอากัน

นารี ถึงกับตกใจ....นี้เป็นครั้งแรกที่คุณหมอค่อนข้างพูดจาหยาบคาย เพราะปกติเขาจะเป็นคนสุภาพมาก....นอกจากเวลาอยู่บนเตียง เขาเอาดุ เอาแรง...และเอาหนัก

“นา นาไม่ยอมนะคะ....”

“ คุณจะยอมหรือไม่ มันเรื่องของคุณ....แต่ที่แน่ๆ ถ้าผมเอาคลิป พยาบาลสาวของโรงพยาบาลชื่อดังมีเซ็กซ์เร่าร้อน....กับผู้ชาย.... มันจะเป็นยังไงนา.. ผมเซนเซอร์หน้าผมได้ แต่คุณ....ผมไม่รับรอง..^___^”

เควินยิ้มออกมาด้วยรอยยิ้มพิมพ์ใจ ถ้าคนอื่นเห็นคงจะหลงใหลในรอยยิ้ม....แต่กับนารี...ตอนนี้เธอรู้สึกกลัวรอยยิ้มนั้น....

“ถ้าไม่มีอะไรแล้วก็เชิญออกไปจากห้องผมซะนะคุณพยาบาล...อ๋อ...ถ้าผมไม่เรียกก็อย่าเสนอหน้าเข้ามานะครับ....เรื่องไหนที่ไม่เกี่ยวกับงาน...ก็ไม่ควรจะพูดนะครับ”

นารีได้แต่เก็บความเสียใจเอาไว้....เธอต้องรู้ให้ได้ ว่าเพราะอะไรคุณหมอถึงทำกับเธอแบบนี้

บ้านของตุ๊กตา

ติ๊งต๊อง.... . ติ๊งต๊อง

มาแล้วค่า

'คุณมาหาใครคะ?'

“ ผมมาหาคุณศรีภกา”

'เชิญค่ะ....เชิญคุณนั่งรอตรงนี้ก่อนนะคะ เดี๋ยวจะไปเรียนคุณศรีภกาให้นะคะ'

(อืม)

เควินใช้เวลานี้สำรวจภายในบ้านหลังนี้ ....เขาไม่เข้าใจถึงสาเหตุที่พ่อเขายังคับให้เขาแต่งงานกับยัยเด็กคนนั้น

ตึกตึกตึก

ศรีภกา : คุณเป็นใคร...มีธุระอะไรมิทราบ

เควิน : คุณพิทักษ์ให้ผมมารับลูกสะใภ้ของท่าน

ศรีภกามองชายตรงหน้า...ถึงแม้จะหล่อเหลา แต่มารยาทแย่มากเลยทีเดียว พวกคนรับใช้หรือไม่ก็ขี้ข้าสินะ....

ศรีภกา : เดินไปที่เรือนหลังเล็ก....นังปลา.....นังปลา..... 

'ค่าาาาาา มาแล้วค่าาาาา'

แกพาไอ.. .เอ่อ...ผู้ชายคนนี้ไปหายัยตุ๊กตาที

'ค่ะคุณศรี'

เควินเริ่มขมวดคิ้วเข้าหากัน...นี้คุณพ่อให้เขาแต่งงานกับคนใช้เหรอ....นี้ท่านบ้าไปแล้วเหรอ....เขาเป็นถึงหมอเชียวนะ ... เมื่อทนความสงสัยไม่ไหวเขาจึงถามออกไป เมื่อผ่านตัวบ้านหลังใหญ่เขาจึงถามออกไป...

เควิน : นี้เธอ....คนที่ชื่อตุ๊กตาเป็นใครเหรอ? เป็นคนงานหรือคนใช้ที่นี่

'เปล่าหรอกค่ะ...คุณตุ๊กตาเธอเป็นหลานแท้ๆของคุณศรี.... แต่คุณศรีและครอบครัวเธอไม่อยากให้คุณตุ๊กตาเธออยู่บนบ้านน่ะค่ะ เลยให้เธอมาอยู่ที่เรือนเล็ก...ที่เคยเป็นห้องเก็บของ'

น่าสนใจดีนะ...ครอบครัวนี้...หึ....คงมีเรื่องสนุกให้เขาทำอีกแล้วสิ

'ทางนี้ค่ะ'

ก๊อก ก๊อกก๊อก

'คุณตุ๊กตาค่ะ...คุณตุ๊กตา...'

"ค่า.....มาแล้วค่ะพี่ปลา....."

ตุ๊กตา มีอะไรรึเปล่าคะพี่ปลา...

'พอดีคุณคนนี้มาหาน่ะค่ะ'

???

ตุ๊กตา : เอ่อ....คุณมีธุระอะไรรึเปล่าค่ะ

ให้ตายสิ ไอการที่ตากลมโตของเธอขยับขึ้นขยับลง ทำตาปริบๆ เนี่ย... มันชั่งน่ารักเหลือเกิน. แล้วดูสิตัวเล็กกระจิริด....มันน่ารักฉิบหาย....

เควิน : คุณพิทักษ์ให้ผมมารับคุณ

พูดจบเขาก็ขยับแว่นขึ้นเล็กน้อยเพื่อกลบเกลื่อนสายตาที่พร้อมขย้ำเหยื่อของเขาที่เผลอมองเธอเมื่อกี้

ตุ๊กตา : อ๋อ......ค่ะ.....ยังไงรอสักครู่นะคะ...เชิญคุณนั่งรอที่ห้องนั่งเล่นก่อนนะคะ....พี่ปลาค่ะ...ช่วยอยู่เป็นเพื่อนตุ๊กตาสักครู่ได้ไหมคะ

หึ...ฉลาดดีนี้ ...อย่างน้อยก็ให้บุคคลที่ 3 อยู่ด้วยเพื่อกันคนอื่นเขาไปพูดในทางไม่ดี....ถือว่าฉลาดทันคน....ใช้ได้ๆ

'เดี๋ยวดิฉันไปเอาน้ำเปล่ามาให้นะคะ'

เควินพยักหน้าเล็กน้อย คนรับใช้เดินเข้าไปยังโซนครัว ส่วนเขาก็ใช้สายตากวาดมองไปรอบๆเพื่อสำรวจข้าวของเครื่องใช้ เธออยู่คนเดียวที่นี้?.... แต่บ้านสะอาด เก็บเรียบร้อยดีแฮะ.... คงจะมีคนคอยมาทำความสะอาดให้สิท่า

ตึก ตึก ตึก

เควินเดินไปยังโต๊ะวางทีวี เขาดูรูปเธอและแม่...คงจะเป็นรูปสุดท้ายที่ถ่ายด้วยกันสินะ...ต้องเก่งขนาดไหนเชียว....ถึงอยู่คนเดียวได้มานานขนาดนี้.... 

เควินหยิบรูปยัยเด็กแก้มยุ้ยขึ้นมาดู...ดูสิเมื่อก่อนแก้มยุ้ยเหมือนซาลาเปาเลย แต่ตอนนี้....ทำไมมันผอมแห้งแรงน้อย เนื้อหนังมันหายไปไหนหมดเนี่ย...

'น้ำค่ะคุณ'

เควิน : ขอบคุณ.... ผมมีอะไรจะถามหน่อย...เขาอยู่ที่นี่คนเดียวเหรอ

'คุณตุ๊กตามาอยู่เรือนเล็กได้เกือบจะ6ปีแล้วค่ะ...ตั้งแต่คุณแม่ของคุณตุ๊กตาเสีย...คุณศรีภกาก็ไล่คุณตุ๊กตาเธอลงมาอยู่ที่นี่...ทั้งที่บ้านก็เป็นบ้านของคุณตุ๊กตาแท้ๆ.. เอ่อ... ขอโทษค่ะ'

เควินหน้านิ่วคิ้วขมวดอีกรอบจากเรื่องที่ได้ยิน...เขาคงจะต้องไปคุยกับคุณพ่ออีกที สอบถามเรื่องราวของว่าที่เมียเขาสักหน่อย

แกร๊ก... 

ตึก ตึก ตึก

"เรียบร้อยแล้วค่ะ"

เควิน เลิกคิ้วขึ้นเพราะความสงสัยของมีแค่นี้

“เหรอ ทำไมน้อยจัง”

“ คือหนูไม่รู้ว่าจะต้องอยู่กี่วันนี่ค่ะ เลยเอาไปแค่นี้ก่อน...ถ้าขาดเหลืออะไรค่อยกลับมาเอาเพิ่มก็ได้”

เฮ้อ......

เสียงถอนหายใจแรงๆของเควิน ทำให้ตุ๊กตาได้แต่ยิ้มฝืดๆไปให้

ก็คนมันไม่รู้นิว่าจะต้องไปอยู่ที่นั้นกี่วัน ดีไม่ดีเขาไล่ออกจากบ้านหลังแต่งเลยใครจะไปรู้ได้ 

“เอ่อ....คุณคะ..... หนูขอไปลาป้าศรีสักครู่จะได้ไหมคะ”

“อืม ไปสิ”

ตึก ตึก ตึก

ตุ๊กตา : ป้าศรีค่ะ...ตุ๊กตาไปก่อนนะคะ

ศรีภกา : เออๆ จะไปก็ไปเถอะ ถ้าฉันไม่ติดธุระก็จะไปงานแกแล้วกัน

ตุ๊กตารู้ตัวว่าคงจะไม่มีใครมาแน่นอน ที่เธอถามก็เพราะเธอยังนับถือป้าศรีเป็นป้าอยู่เพราะครอบครัวป้าศรีเป็นญาติคนสุดท้ายของเธอ ป้าศรีเป็นพี่สาวของคุณแม่.... ถึงแม้ว่าทางป้าศรีไม่อยากนับเธอเป็นญาติก็ตาม... แต่จะทำไงได้เพราะมันคือเรื่องจริงที่ว่าป้าศรีคือญาติคนสุดท้ายของเธอ