เข้าสู่ระบบแชร์
ตอนที่8 คืนพระจันทร์เต็มดวง
ปรับปรุงล่าสุด:
2024-11-28 10:00:21"พี่มาคิน อยู่ในห้องหรือเปล่าคะ"
ก๊อกๆๆ เธอเคาะประตูแต่ไม่มีเสียงตอบรับจากคนข้างใน "พี่มาคิน หนูจะเปิดเข้าไปแล้วนะ" คนข้างในไม่มีท่าทีว่าจะเปิดประตูออกมา เธอจึงตัดสินใจเปิดประตูเข้าไป ด้วยความที่มันคาใจว่าเจ้าของบ้านจะทำมิดีมิร้ายเพื่อนของเธอเหมือนที่เธอคิดหรือไม่ "พี่...เป็นอะไรหรือเปล่า" เขานอนอยู่บนเตียงมีสีหน้าซีดเผือด ใบหน้าเต็มไปด้วยเหงื่อโชก อาการเหมือนคนไม่สบายจับไข้สั่น "เธอมาได้ยังไง" เขาพูดด้วยเสียงแหบแห้ง "ก็เปิดประตูเข้ามานะสิ" เธอตอบกวนๆ "ยังจะมีน่ามาเล่นอีก พี่บอกแล้วไงว่าห้ามออกจากที่พัก" เขาดุ "หนูมาตามหายัยลัลค่ะ ยัยนั่นบอกว่าจะมาหาพี่" "ทำไมต้องมาหาพี่" "ก็...ช่างมันเถอะ แล้วลัลละคะ? พี่เห็นเพื่อนหนูบ้างไหม" เธอถามหยั่งเชิง จ้องมองอีกฝ่ายด้วยความระแวง แต่เขานอนป่วยขนาดนี้ถ้าคิดจะทำอะไรเพื่อนเธอจริงๆก็คงทำไม่ได้หรอก ความคิดในหัวของเธอกำลังคุยกันเหมือนคนบ้า "ลัลไม่ได้มาหาพี่นะ" เขาพูดด้วยสีหน้าจริงจัง "อ้าว ถ้าไม่ได้มาหาพี่แล้วยัยลัลหายไปไหน" เธอมีสีหน้ากังวลอย่างเห็นได้ชัด "พี่ก็ไม่รู้" เขาส่ายหัว "หนูจะไปบอกพี่อาวิน พี่นอนพักเถอะ" เธอบอก หมับ เขาจับแขนเล็กเอาไว้ "พี่ไม่ให้ไป มันอันตราย" เขาจ้องหน้าอย่างจริงจัง "แต่เพื่อนหนูหายไปทั้งคนนะ!" เธอสะบัดแขนเขาออก "ถ้าลัลมาหาพี่จริงป่านนี้พี่ต้องเจอแล้วแสดงว่าต้องเกิดเรื่องอะไรแน่ๆ พี่ไม่ยอมให้เธอไปคนเดียวหรอก" เขาบอก "แต่ว่า...." "เธอไม่รู้อะไรเชื่อพี่...รอเช้าก่อนค่อยไป" เหตุการณ์นี้มันได้อยู่ในแผนการของเขาเลยสักนิด เขาต้องหาคำตอบกับเรื่องที่เกิดขึ้นให้ได้เลย "ก็ได้" เธอดูกังวลแต่จะให้ไปตอนนี้ก็เสี่ยงมากเหมือนกัน จึงต้องยอมทำตามที่เขาบอก #มาคิน ผมไม่มีทางเลือก ถ้าปล่อยเธอออกไปคนเดียวไม่รู้ว่าจะเจอกับอะไรบ้าง ลัลนาหายตัวไปโดยไม่ทราบสาเหตุ และตัวผมเองก็ไม่สามารถเดาได้ว่ามันเป็นฝีมือของใคร! จบ#มาคิน 23:30 น. "พี่เป็นไงบ้าง ดีขึ้นไหม" เธอถามเขา "ไม่เป็นไร แค่ปวดหัวนิดหน่อย" เธอถือวิสาสะเอามืออังหน้าผากเขาเพื่อเช็คดูอาการ "โห แต่ตัวพี่ร้อนมากเลยนะ" "พี่บอกว่าไม่เป็นไรก็ไม่เป็นไร..." น้ำเสียงเขาดุและเยือกเย็น "พี่กินยาแล้วใช่ไหม" เธอถามอย่างเป็นห่วง "อืม" "ถ้างั้นพี่นอนพักเถอะ หนูจะออกไปรอข้างนอก" เธอบอกก่อนจะเดินออกไปให้เขาได้นอนพัก แค่เธอมากวนเขายามวิกาลก็มากพอแล้ว ภายในห้องร่างกายของมาคินเริ่มมีอาการผิดปกติ เหงื่อผุดเต็มตัว ผิวกายของเขาเริ่มเปลี่ยนเป็นเกร็ดสีน้ำเงินเล็กๆขึ้นเป็นบางจุด เขาเริ่มทุรนทุรายนอนพลิกไปพลิกมา และเขาไม่สามารถควบคุมมันได้อีกต่อไปแล้ว มือหนาเริ่มกวาดข้าวของใกล้ตัวภายในห้องที่มันขวางอยู่ เพล้ง! มือที่กำลังสั่นเผลอไปโดนแก้วน้ำตกลงมาแตก "พี่มาคินเป็นอะไรหรือเปล่าคะ" ฮาน่าตะโกนถามจากด้านนอกอย่างเป็นห่วง ถึงเธอจะไม่ค่อยชอบขี้หน้าเขาแต่เธอก็ไม่ได้ใจดำทนเห็นเขาป่วยโดยที่ไม่ช่วยอะไรหรอกนะ "ไม่เป็นไร" ร่างใหญ่ตอบออกไปด้วยเสียงสั่นเครือ "แต่หนูได้ยินสะ...." เธอยังพูดไม่ทันจบ "พี่บอกว่าไม่เป็นอะไร! ห้ามเข้ามาเด็ดขาด!" เขาตะโกนบอกเสียงแข็ง "คะ ค่ะ" ห่วงเขาก็ห่วงแต่ใจหนึ่งมันก็กลัวมากกว่า 00:00 น. ปรากฏร่างของงูยักษ์ขนาดใหญ่ ความยาวเกือบ10เมตร ลำตัวสีน้ำเงินเข้ม ดวงตาสีเขียว เกล็ดขนาดใหญ่ของมันเลื่อมเงาระยิบระยับ กำลังนอนขดตัวอยู่ในบนเตียงของมาคิน ก๊อกๆ ผ่านไป30นาทีแล้ว เสียงในห้องของมาคินเงียบไปจนฮาน่าเริ่มกังวลว่าเขาจะเป็นอะไรไปหรือเปล่า เธอจึงเดินมาเคาะประตู แต่ก็ไร้วี่แววของคนข้างใน "พี่มาคิน" เธอตะโกนเรียก ฟ่อๆ!! เสียงขู่ฟ่อๆ ดังมาจากข้างใน "หนูขอเข้าไปหน่อยได้ไหม..." เงียบ เขาไม่ตอบ เธอค่อยๆจับลูกบิดประตูแล้วเปิดเข้าไปช้าๆ สิ่งที่ทำให้เธอต้องตกใจสุดขีดที่อยู่ภายในห้องกลับไม่ใช่มาคิน แต่มันเป็นงูยักษ์ขนาดใหญ่ที่กำลังนอนขดอยู่บนเตียงแทนที่จะเป็นเขา! "กรี๊ดดดดด งู! " เธอกรี๊ดสุดเสียง และเหมือนงูตัวนั้นมันจะตกใจที่เห็นเธอเช่นกัน เธอยืนหลับตาตัวเเข็งทื่อไม่กล้าขยับตัว งูตัวนั้นมันค่อยๆขยับตัวก่อนที่มันเลื้อยลงจากเตียงเพื่อตรงมาหาหญิงสาวที่อยู่เบื้องหน้า ฟืดดดดดด ฮาน่าลืมตามองตามเสียงที่กำลังเคลื่อนตัวเข้ามาใกล้เธอ อึก! เธอกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ กลัวจนน้ำตาเอ่อคลอ มือไม้สั่นระริกทำไม่ไรไม่ถูก ต่อให้เธอคิดจะวิ่งก็คงไม่ทันเสียแล้ว "ยะ อย่าเข้ามานะ" เธอกลัวแต่ก็ใจดีสู้เสือพูดออกไปด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา ฟ่อๆ!! เพียงแค่พริบตางูยักษ์ก็เข้ามาประชิดตัวเธอสำเร็จ มันใช้ลำตัวของมันค่อยๆรัดหญิงสาวราวกับว่ามันกำลังจะเขมือบเธอเข้าไปทั้งตัว หญิงสาวไร้เรี่ยวแรงจะดิ้นร่างกายสั่นเทาเหมือนจะเป็นไข้จึงต้องยอมให้มันรัดแต่โดยดี ไม่เพียงเท่านั้นมันยังชูคอขึ้นเหนือศีรษะของเธออีกด้วย "ฮืออ พ่อจ๋าช่วยฮาน่าด้วย" เธอพึมพำ เนื้อตัวสั่นระริก ฟ่อๆ!! "แกกินพี่มาคินไปใช่ไหม" ถึงกระนั้นเธอก็ยังอุส่าห์เป็นห่วงเจ้าของห้องที่ตอนนี้หายไปไหนก็ไม่รู้ ได้แต่คิดในใจว่ามันคงกินเขาไปแล้วแน่ๆ ฟ่อๆ!! "กินพี่เขาไปแล้วยังไม่อิ่มอีกหรอ ปล่อยฉันไปเถอะ ฮืออ" เธออ้อนวอนร้องขอชีวิตแม้จะใช้ไม่ได้กับสัตว์เดรัจฉานก็ตามที เหมือนมันจะไม่สนใจกับสิ่งที่เธอพูด มันรัดเธอแน่ขึ้นกว่าเดิมเสียอีก "ฉันเจ็บนะ! อย่ากินฉันเลยตัวฉันก็เล็กแค่นี้" เธอต่อรองกับมันด้วยเสียงสั่นเครือ แพล็บ~ ลิ้นแฉกสีแดงสดของมันเลียเข้าที่ใบหูของฮาน่าราวกับว่ามันต้องการตีตราจองก่อนที่มันจะเขมือบเธอเข้าไปทั้งตัว น้ำเมือกเหนียวๆของมันเปอะเปื้อนเต็มใบหูเล็ก กลิ่นคาวคลุ้งชวนอาเจียนแต่เธอทำได้แค่ยืนแข็งทื่อให้มันทำต่อไป "ฮือออ ปล่อยฉันไปเถอะ" น้ำตาไหลเป็นสายด้วยความหวาดกลัว เธอคงจะไม่รอดไปเจอพ่อแล้วเป็นแน่ จู่ๆมันก็เริ่มคลายการรัดตัวเธอออกช้าๆ มันค่อยๆเลื้อยไปทางหน้าต่างช้าๆ ก่อนที่จะพาลำตัวอันใหญ่มหึมาลับสายตาคนตัวเล็กไป ขาเล็กนั่งฟุบลงกับพื้นด้วยความอ่อนแรง เหตุการณ์เมื่อครู่ทำสติของเธอหลุดลอยเหมือนคนไร้วัญญาณ เธอคิดว่าตัวเองอาจจะไม่รอดซะแล้วแต่แปลกใจว่าทำไมมันไม่ทำอะไรเธอ และพี่มาคินจู่ๆก็หายไป มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ เช้าวันต่อมา... ร่างเล็กงัวเงียตื่นขึ้นก็พบว่าตัวเองนอนอยู่บนเตียงที่แสนนุ่มสบายของมาคิน เธอเผลอหลับไปตอนไหนไม่รู้ กลิ่นอาหารลอยเข้ามาปะทะจมูกของเธอ "หื้มม หอมจัง" ประตูถูกผลักเข้ามาจากคนด้านนอก พบว่าเขาคือมาคิน! "พี่มาคิน" เธอดูตกใจเล็กน้อย "ก็ใช่นะสิ ตกใจอะไร" เขาขมวดคิ้ว "ปะ เปล่าค่ะ" "ลุกมากินข้าวก่อน พี่อุตส่าห์ทำข้าวต้มให้" เขาบอกก่อนวางถาดข้าวต้มในมือให้เธอ "ขอบคุณค่ะ เอ่อ....เรื่องเมื่อคืน" เธออยากจะถามเขาแต่ก็ไม่กล้า "มีอะไรจะถามก็รีบพูดมา" "เมื่อคืนพี่หายไปไหนมา" เธอตัดสินใจถาม "พี่ไปตามหาลัลนา"เขาตอบ "ไม่จริงหนูนั่งเฝ้าพี่อยู่ข้างนอกทั้งคืน ถ้าพี่ออกมาหนูต้องเห็นสิ" เธอขมวดคิ้ว "....." เขาไม่ตอบแต่ชี้ไปทางหน้าต่างแทน "หน้าต่างเนี่ยนะ!" "ใช่" เธอมองเขาอย่างไม่น่าเชื่อ สูงขนาดนั้นถ้าเขากระโดดลงไปจริงๆก็ต้องมีเสียงอะไรบ้างสิ แต่เธอก็ไม่ได้ถามอะไรต่อได้แต่เก็บความสงสัยเอาไว้ หรืออาจจริงตามที่เขาบอก เขาคงเป็นห่วงลัลนามากจนรอให้ถึงเช้าไม่ไหว ถ้าเป็นเช่นนั้น...เขาเองก็คงมีใจให้เพื่อนของเธอเหมือนกันสินะ เค้าเลียหูกันแล้วค่ะ 😁 ฝากติดตามตอนต่อไปด้วยงับ 🙏
บทล่าสุด
แค้นรักนายอสรพิษ ตอนที่31 จบบริบูรณ์
"จะตกลงไหมถ้าพี่จะขอหนูแต่งงาน""อำหนูหรือเปล่า""ไม่ได้อำพี่พูดจริง"มาคินยืนยันหนักแน่นอีกครั้งเขาเอื้อมไปกุมมือคนตรงหน้าเอาไว้พร้อมกับประสานนัยตากันเนิ่นนาน...ครั้งหนึ่งงูแบบเขาที่มีแต่ความโกรธแค้นความเลือดเย็นบัดนี้กลับรู้สึกนิ่งเย็นสงบดั่งสายน้ำ เขาพร้อมจะดูแลเธอไปจวบสิ้นอายุขัยของเขานับจากนี้"แต่งงานกับพี่นะ""ตกลงค่ะ""เย้"มาคินอุ้มหญิงสาวขึ้นไว้ในอ้อมแขนพร้อมกับวิ่งไปรอบๆ"ฮาน่ายอมแต่งงานกับผมแล้วๆ""เฮ้!!!" เสียงคนในงานร้องเฮลั่นทั้งอนาทาและคทาต่างพากันเดินมาหาทั้งคู่"ไงลูกสาวตัวดี" อนาทาเเล้วพูดแหย่แต่ในใจกลับยิ้มด้วยความยินดีที่ลูกสาวจะเป็นฝั่งเป็นฝากับเขาสักที"อย่าบอกนะว่าพ่อรู้เรื่องหมดเเล้ว""อือหือ ฮ่าๆ" และทุกคนก็กลั้นขำไม่อยู่"พ่อ นี่พ่อไม่คิดจะหวงลูกสาวเลยหรอคะ""ลูกโตแล้ว เรียนจบแล้ว พ่อยังจะห่วงอะไรอีก" อนาทาเอื้อมไปลูบศีรษะลูกสาวอันเป็นที่รัก"ขอบคุณนะคะพ่อ"ฮาน่าสวมกอดผู้เป็นบิดาใบหน้าสวยมีน้ำใสไหลอาบแก้ม เวลานี้เธอรู้ใจหาย วันที่เธอมีความสุขที่สุดนั่นหมายความว่าเธอจะต้องออกห่างจากบิดาออกไปอีก"ไม่ต้องห่วงพ่อนะลูก ใช้ชีวิตของลูกให้มีความสุข นั่นเป็นสิ่งที่ค
แค้นรักนายอสรพิษ ตอนที่30 ขอโอกาส
คนเจ้าชู้หลายใจ ไม่เจอกันตั้ง3ปี นึกว่าเจอเขาอีกทีจะรู้สึกดีใจ มีความสุข แต่ทำไมกัน...ทำไมเราต้องมาเจออะไรแบบนี้ ไหนว่ารักเราหวงเรา ห้ามเรายุ่งกับผู้ชายคนอื่น ตัวเองกลับทำซะเอง! คนบ้า ผู้ชายบ้าหลังจากเหตุการณ์วันนั้นฮาน่าก็เก็บของและโทรหาอนาทาให้ผู้เป็นพ่อไปรับกลับบ้านทันทีอนาทายังแปลกใจว่าทำไมช่วงนี้ลูกสาวถึงดูแปลกไป ไม่ค่อยพูดไม่ค่อยจาเหมือนแต่ก่อน ผู้เป็นพ่ออย่าเขาก็เห็นลูกเป็นแบบนี้ก็ยิ่งเป็นห่วงก๊อก ก๊อก"พ่อขอเข้าไปหน่อยได้ไหมลูก""ประตูไม่ได้ล็อคค่ะพ่อ""เป็นไงบ้างลูก พ่อเห็นตั้งแต่กลับมายังไม่ได้ออกไปไหนเลย""เหนื่อยๆนิดหน่อยค่ะ""งั้นเอาอย่างนี้ก็แล้วกัน พรุ่งนี้พ่อจะเด็กเตรียมงานเอาไว้ ตอนเย็นลูกแต่งตัวสวยๆไปฉลองด้วยนะลูก"อนาทากดโทรออกหาเพื่อนคนสนิท อย่าง 'คทา' พ่อเลี้ยงวัยเดียวกันที่อยู่ไม่ไกลกับบ้านของเขานัก'ไง...คทาพรุ่งนี้ตอนเย็นพอจะว่างไหมวะ''มีเรื่องอะไร สำหรับเอ็งว่างตลอดแหละ''พอดีลูกสาวเพิ่งเรียนจบ ฉันว่าจะให้มาเรียนรู้กิจการต่อ ถึงเวลาที่ฉันจะวางมือแล้ว''เอ้าจริงเหรอ พอดีเลยลูกชายฉันก็เพิ่งกลับมา เดี๋ยวจะลองชวนไปด้วย''เอ็งมีลูกชายด้วยเหรอวะ''มีสิ''แล้วเจอ
แค้นรักนายอสรพิษ ตอนที่29 บทสรุปของเรื่องทั้งหมด
หลังจากที่เรื่องทุกอย่างถูกคลายปมแล้ว มาคินผู้เป็นน้องชายและราจพร้อใกับบริวารหลายสิบตัวในหมู่บ้านก็ออกเดินไปส่งทั้งสองคนยังปากถ้ำและก็ไม่ได้กลับมาที่เมืองมนุษย์อีกเลยก่อนกลับพี่ชายและน้องชายก็ยังได้กอดลากัน และมาคินผู้เป็นพี่ชายนั้นก็ได้บอกลาหญิงสาวที่ดูเหมือนว่าเขาจะตกหลุมรักเธอเข้าแล้ว มาคินผู้เป็นพี่ชายได้ฝากมาคินผู้เป็นน้องชายว่า ให้รักและดูแลฮาน่าให้เป็นอย่างดี ถ้าหากว่าวันใดมีภัยต้องการความช่วยเหลือให้ไปหาเขาได้ทุกเมื่อ เขายินดีจะช่วยเต็มที่"เจ้ามีอะไรก็ไปทำเถอะราจ""ครับนายท่าน""พี่มาคิน หนูอยากรู้ว่าตอนนั้นมันเกิดอะไรขึ้นกันแน่""อะไรเหรอ""ทั้งตอนที่ลัลนาตาย เรื่องมาเข้าค่าย รวมถึงวันนั้นที่หนูสลบไปตอนอยู่กับพี่คีตา พี่ช่วยอธิบายเรื่องทั้งหมดให้หนูฟังทีได้ไหมคะ""ได้สิ เริ่มจากเรื่องเข้าค่ายที่นี่ก่อนเลย..."มาคินเล่าว่าการมาเข้าค่ายที่นี่ ทุกอย่างล้วนเป็นเรื่องจริงแต่เขาเป็นคนลบความทรงจำทุกคนหลังจากที่กลับไปแล้ว"แบบนี้นี่เอง แล้วลัลนา..."เรื่องที่ลัลนาตายเป็นแผนของเมฆาเนื่องจากหมอนั่นแค้นมาคินมากจึงต้องการตลบหลังโดยการจับฮาน่าไปแต่ดันจับผิดตัว เรื่องก็เลยออกมาเเบบที่เห็
แค้นรักนายอสรพิษ ตอนที่28 ใกล้ความจริง
วันต่อมา...เธอตัดสินใจถามออกไปตรงๆ ทั้งก่อนหน้านี้ที่พวกเขาบอกว่ามาตามหาฝาแฝดที่หายตัวไป ถ้าคนคนนั้นเป็นพี่มาคินจริงๆ สรุปได้ว่าพวกเขาเองก็เป็นงูเหมือนกัน"อืม...เรื่องมันยาวนะหนู เอาไว้ลุงค่อยเล่าทีหลัง" ลุงมาคีอธิบายสั้นๆพร้อมกับรอยยิ้ม"แต่เจ้าเถอะ เรียกน้องชายข้าว่าพี่แต่ไม่เห็นเรียกข้าแบบนั้นบ้าง""อะไรนะ" หญิงสาวเบิกตาโพรง"หึ เจ้าคิดว่าข้ามองไม่เห็นหรือไง" ชายหนุ่มกระซิบกระซาบเบาๆ"แล้วทำไมนายไม่บอกฉัน!" หญิงสาวถลึงตา"ถ้าบอกเจ้าจะยอมออกมากับข้าไหมละ...หืม แม่สาวน้อย"เขาก้าวช้าๆเข้าหาเธอ"เอ่อ...งั้นพ่อไปขอเข้าไปพักในห้องก่อนนะ เดินมาทั้งวันเมื่อยขาหมดแล้ว" ผู้เป็นพ่อยิ้มกรุ้มกริ่ม"ท่านพ่อให้ข้าไปส่งเถอะครับ""ไม่ต้อง ไม่ต้อง พ่อไปได้" ชายแก่พูดพลางยกมือปัดๆปัง!"ว่าไง...เจ้าเป็นอะไรกับน้องชายข้า! "เขามีสีหน้าจริงจังอย่างเห็นได้ชัด"ก็ไม่ได้เป็นอะไรกัน" เธอหลบสายตา"เจ้าไม่ต้องกลัว ข้ากับพ่อมาตามหาหมอนั่นเพราะต้องการความช่วยเหลือ ไม่ได้มาทำร้ายใคร อีกอย่างแวบแรกที่ข้าสัมผัสได้ ก็รู้แล้วว่านั่นเป็นน้องชายของข้า""นายเจอพี่มาคินที่ไหน""มันจะมีใครที่กล้ามาหาเจ้าดึกดื่นๆ""นา
แค้นรักนายอสรพิษ ตอนที่27 เสี่ยงต่อหัวใจ
"แล้วจะเอายังไงกันต่อ" มาคินถามสาวน้อยที่ตอนนี้เริ่มมีอาการงัวเงียเต็มที่"อืม...ถ้ายังไม่แน่ใจ ก็ตามน้ำไปก่อน""ยังไง""หนูไม่มั่นใจว่าพวกเขามีจุดประสงค์อื่นแอบแฝงหรือเปล่า แต่จากที่ดูก็น่าจะเป็นคนดีนะคะ ดูเหมือนกำลังถูกคนไม่ดีปองร้ายด้วยค่ะ" เธอพลางนึกย้อนไปในวันที่มาคินพาเธอฝ่ากรงเล็บยักษ์หนีตายคนนั้น"ดูเหมือนว่าเธอจะเป็นห่วง...หมอนั่นเป็นพิเศษนะ"ร่างหนาขยับมาประชิดจนเธอต้องถอยกรูดชนกับหัวเตียง หลับตาปี๋ มือทั้งสองข้างหดไปอยู่ข้างหลังโดยอัตโนมัติ"นี่ พี่แค่ล้อเล่น""พี่ชอบแกล้ง จะไม่หลงกลแล้ว""ถ้าพี่ทำจริงๆเธอจะทำยังไง""พี่ไม่ทำหรอก หนูรู้""อย่ามารู้ดีหน่อยเลย เพราะมากกว่านี้พี่ก็ทำมาแล้ว"เขาโน้มใบหน้าลงมาที่ไหล่ด้านซ้าย เธอขนลุกซู่ไปถึงต้นคอ เขากระซิบมันอย่างแผ่วเบา"พี่ คิด ถึง เธอ มาก รู้ ตัว ไหม" เขาเน้นทุกคำพูดเขาพาร่างหนาแทรกเข้าไปตรงระหว่างขาเรียวยาว หญิงสาวจำเป็นต้องตัวลีบชิดขอบเตียงจนแทบจะสิงเข้าไปอยู่รอมร่อ ภายใต้ชุดนอนลูกไม้สีชมพูระเรื่อสั่นไหว พลันให้หวนคิดถึงวัยเด็กเขาจ้องใบหน้าหวานไม่กระพริบตา ลากไล้สายตาไล่ต่ำลงมาหยุดที่ต้นขา กระโปรงเหนือเข่าของเธอได้เลิกขึ้
แค้นรักนายอสรพิษ ตอนที่26 แปลกที่
ณ บ้านพัก"ยังเหมือนเดิมเลย" หญิงสาวมองไปรอบๆ สำรวจภายในห้อง"เจ้ามาอยู่ที่นี่นานหรือยัง" เขาเดินตามขึ้นมา"ไม่นาน แต่รู้สึกผูกพันธ์มากกว่า""กับที่นี่หรือกับคนล่ะ"เขาเหล่ตามองหญิงสาว"นี่คุณ..." เธอกัดฟันกรอด"ข้าถามเจ้าจริงๆนะ เจ้ากับน้องชายข้ามีความสัมพันธ์กันแบบไหนกันแน่""ไม่มีอะไรนี่ ฉันก็แค่มาเข้าค่ายแต่เกิดเรื่องอะไรมากมายเราเลยสนิทกันมั้ง" เธอยักไหล่"สนิทแบบเพื่อน?""ใช่ๆ แบบนั้นแหละ""อืม ข้าว่าเจ้ารีบนอนเถอะ ข้าจะเฝ้าหน้าประตูให้""งั้นก็...ฝันดีนะ"ก่อนที่เธอจะล้มตัวลงนอน ไม่ต่างจากชายหนุ่มที่นั่งพิงผนังข้างๆประตูผ่านไป10นาที..."ปวดฉี่ชะมัด" หญิงสาวบ่นอุบอิบกับตัวเองก่อนจะมองไปยังมาคินที่นั่งหลับอยู่ เขากอดกระชับอ้อมแขนตัวเองด้วยอากาศที่หนาวเย็นยามค่ำคืนฮาน่าเห็นแบบนั้นก็อดสงสารไม่ได้ เธอมองหาผ้าห่มที่อยู่ข้างๆที่นอนก่อนจะหยิบมันแล้วเดินไปหาเขาเธอห่มผ้าให้เขาอย่างเบามือก่อนจะค่อยๆแง้มประตูออกไป"ไม่ได้ถือตะเกียงมาด้วยอีกต่างหาก ยัยฮาน่าเฮ้ย" เธอพูดเบาๆสวบสวบสวบทางเดินที่มีหญ้าขึ้นประปรายเธอเดินมาถึงห้องน้ำที่อยู่ข้างบ้านพักก่อนจะทำธุระของตัวเองให้เรียบร้อยไม่ทัน
บางทีคุณอาจจะชอบ
