อวดดี

MAXWELL : PART

บ้านของแม็กซ์เวลล์

หลังจากที่ไอ้นิกกี้กระแนะกระแหนผมจนจบบทใหญ่ๆ มันก็ขอตัวกลับไป และไม่ลืมที่จะทิ้งท้ายเอาไว้

'...ถ้ามึงไม่หยุดทำร้ายคนที่ดีกับมึง เดี๋ยวกูเป่าหูให้น้องเกลียดขี้หน้ามึงแม่งเลย!'

ผมคิดถึงคำนั้นพร้อมกับยกยิ้มที่มุมปาก อย่างยัยนั่นน่ะนะ จะเกลียดขี้หน้าผมได้ เชื่อไหมล่ะว่าต่อให้ผมจะร้ายใส่แค่ไหน หากโดนผมเอาใจนิดหน่อยคงหลงผมจะเป็นจะตาย ซื่อบื้อ ขี้แย ไม่ทันใครแบบยัยนั่น ครองความโสดความซิงมาได้ไงกันตั้งยี่สิบกว่าปี สภาพนี้ไม่น่ารอดมือใครต่อใครจนตกมาอยู่ในมือของผมได้เลย!

ผมคีบบุหรี่ออกจากปากเมื่อสายตาปะทะกับร่างของมารดาที่พึ่งเดินเข้ามาในรั้วบ้าน พบผมนั่งสูบบุหรี่ที่สวนข้างบ้าน ดูก็รู้ ว่าผมคงโดนกระทงใหญ่ๆ อีกหนึ่งกระทง

"สบายใจแล้วใช่ไหมที่ทำเขาร้องไห้ได้" ประโยคธรรมดาๆ กับสีหน้าเรียบเฉยของแม่ทำผมชะงักไปทันที ผมดับบุหรี่ที่อยู่ในมือพร้อมกับเมินหน้าออกไปอีกทาง

"เกลียดน้องงั้นเหรอแม็กซ์"

"ไม่ได้เกลียดครับ แค่ไม่ชอบที่ยัยนั่นบอกมิลินเรื่องคริส"

"แล้วมันไม่ใช่ความจริงงั้นเหรอ คริสตินาจะกลับมาหาลูก กลับมาหาผัว ทั้งที่ทิ้งลูกทิ้งผัวไปตั้งแต่ลูกได้แค่เดือนเดียวน่ะนะ"

"แม่ครับ..."

"ไม่ต้องมาเถียงเลยนะ ไม่ต้องหาเหตุผลร้อยแปดประการมาเพื่ออธิบาย แม่ไม่เคยเกลียดใครแบบไร้เหตุผล ไปตามคริสตินามาเลี้ยงลูกของตัวเองสิ ไปตามมารับผิดชอบเด็กที่เป็นเลือดเนื้อเชื้อไข แล้วถ้าทำได้ แม่จะควักเงินส่วนตัวซื้อบ้านของเวกัส น้องจะได้ไปอยู่ที่อื่น แล้วแม็กซ์จะได้ไม่เจอน้องอีกเลย!"

"แม่อยากให้ผมญาติดีกับยัยนั่น เพราะอยากให้ยัยนั่นช่วยดูแลมิลิน?"

"คนอย่างแม่ไม่เคยคิดที่จะหลอกใช้ใคร ใครดีมา แม่ดีกลับ แล้วการที่แม่พูดกับแกแบบนั้น เพราะแม่เชื่อร้อยเปอร์เซ็นต์เลยว่าหากใครเปิดใจให้กับผู้หญิงที่ชื่อเวกัส คนคนนั้นจะหลงรักเด็กผู้หญิงคนนี้จนหัวปักหัวปำ เวกัสมีดีทุกอย่าง จิตใจน้องสะอาดเหมือนดังผ้าขาว แกรู้ไหมว่าตอนที่แม่เห็นเด็กผู้หญิงคนนั้นร้องไห้ แม่มีความรู้สึกจุกที่ในใจ เขาดีกับเราทุกอย่าง แต่คนในบ้านของเรากลับใช้วาจาทิ่มแทงจิตใจของเขา แค่พูดทำร้ายน้ำใ มันก็มากเกินไป แต่แกยังใช้คำพูดที่อาจจะทำให้เกิดเรื่องบาดหมางกันได้ แต่ก็อย่างว่าละนะ คนที่ไม่มีหัวใจแบบแม็กซ์เวลล์ คงแคร์ความรู้สึกของใครไม่เป็น!"

"..." หัวใจแกร่งกระตุกวูบ กี่ครั้งแล้วที่ผมโดนด่าว่าเป็นคนไม่มีหัวใจ

"วันสองวันนี้เวกัสคงมาหามิลินไม่ไหว แล้วรู้เอาไว้ว่าลูกของเราต้องร้องหาเขาอยู่แล้ว ถ้าเก่งมาก ก็ไปพาคริสตินามาเลี้ยงลูกตัวเองก็แล้วกัน!" มารดาของผมทิ้งท้ายไว้แบบนั้น ก่อนจะเดินเข้าบ้านไป

ผมพ่นลมหายใจอย่างหงุดหงิด ลิ้นร้อนดันกระพุ้งแก้มอย่างคิดหนัก เมื่อไม่มีทางเลือกผมจึงเดินไปที่บ้านหลังตรงข้ามอย่างจำใจ

ผมเข้าประตูเล็กแบบที่เคยเข้าครั้งแรก มันไม่ได้ล็อค เพราะกลอนมันเสีย ผมหยุดที่หน้าบ้านเพราะหากเดินเข้าไปอีกนิดไฟอัตโนมัติคงทำงานจากนั้นก็ใช้โทรศัพท์เพื่อโทรหาอีกคนแทน

แต่ทว่า ไม่มีคนรับสาย!

ผมเลยลองโทรใหม่ ปรากฏว่า ยัยนั่นปิดเครื่องใส่เฉยเลย

"อวดดี!" ผมยัดโทรศัพท์ใส่ลงไปในกระเป๋ากางเกงยีนส์ พร้อมกับกวาดสายตาไปรอบบ้านอย่างหงุดหงิด กำลังครุ่นคิด ว่าจะเข้าไปในบ้านหลังนี้ด้วยวิธีไหน แต่สุดท้ายก็คิดขึ้นมาได้ว่า ยัยนั่นกำลังเจ็บ มีหรือที่แม่ผมจะไม่ตามมาดูแลบ่อยๆ คาดว่าพรุ่งนี้เช้าก็คงจะมาหา ซึ่งนั่นมันก็อาจจะเป็นไปได้ว่า

ประตูบ้านอาจจะไม่ได้ล็อค!

พอคิดได้แบบนั้นผมก็เลือกที่จะเดินตรงไปที่เบื้องหน้าทันที ไฟอัตโนมัติทำงาน ส่งผลให้ไฟส่องสว่างโดยรอบหน้าบ้าน และเห็นอย่างชัดเจนว่าประตูใหญ่ของบ้านไม่ได้ล็อคจริงๆ

แกร๊ก~

ผมผลักประตูเข้าไปอย่างง่ายดายและตรงไปยังชั้นสองของตัวบ้านทันที จนไปหยุดที่หน้าห้องห้องหนึ่ง ซึ่งผมเคยมาเหยียบแล้วหนึ่งครั้ง ผมเลื่อนมือไปยังลูกบิดประตู แต่ทว่าเปิดไม่ได้ คาดว่าจะโดนล็อคจากทางด้านใน

ตอนแรกแอบนึกตำหนิที่ยัยนั่นมักง่ายไม่ยอมล็อคประตูให้เรียบร้อย จริงๆ แม้ว่าหมู่บ้านนี้การรักษาความปลอดภัยจะดีเยี่ยม แต่มันก็ไม่ได้หมายความว่าเจ้าของบ้านจะไม่ใส่ใจดูแลความปลอดภัยเรื่องในบ้านของตัวเอง

ก๊อกๆๆๆ~

ผมยกมือเคาะประตูทันที

"คุณป้าหรือคะ แป๊ปหนึ่งนะคะ" ว่าละว่ายัยนั่นต้องยังไม่นอน ผมพลิกตัวพิงแผ่นหลังที่ขอบประตู เพียงไม่นานประตูห้องนอนก็เปิดออกจนได้กลิ่นความหอมจากแป้งและสเปรย์ปรับอากาศก่อนที่ผมจะพลิกตัวไปเผชิญหน้ากับยัยนั่นตรงๆ

เวกัสถอยหนี แต่โชคดีที่ผมคว้าเธอไว้ได้ทัน

"อยากมีแผลเพิ่มหรือไงวะ"

"มะ มาทำไม!" แล้วยัยนั่นก็แกะมือผมออกหากทันที หากยัยนี่ไม่ได้รู้สึกอะไรกับผม มันก็คงอินกับการที่เธอหวงตัวกว่านี้ไหมวะ

"เอาเช็คมาคืน!" ว่าจบผมก็ยัดเช็คใบเดิมใส่เข้าไปในมือของยัยนั่น

"กัสฝากพี่นิกกี้ไปคืนแล้วนี่คะ บอกไปแล้วด้วยว่าไม่เอา!"

"อย่าเล่นตัวให้มาก คิดว่ารวยนักหรือไงวะ"

"เอาคืนไปเถอะค่ะ กัสไม่ต้องการ" แล้วยัยนั่นก็คว้ามือของผมไปจับแล้วยัดเช็คใบเดิมใส่เข้ามาในมือของผมทันที

"ทำไมดื้อด้านแบบนี้วะ ไม่รู้หรือไงว่ามันน่ารำคาญ!"

"กัสก็รำคาญพี่แม็กซ์เหมือนกัน หยุดตะคอกใส่กัสแบบนี้สักที กัสไม่รู้ว่ากัสทำอะไรให้พี่ไม่พอใจนักหนา แต่ถ้าเกลียดมากนัก กัสไม่ไปให้เห็นหน้าก็ได้ พอใจไหมคะ ถ้าพอใจแล้วก็ออกจากบ้านกัสไปเลย" มือเรียวดันแผงอกผมออกห่าง แต่แทนที่ตัวผมจะขยับ ก็เห็นจะมีก็แต่ตัวของยัยนั่นที่เด้งกลับไปคืน

แรงที่มีก็เท่าแรงมด อวดเก่ง ปากดี ยัยนี่มันน่ารำคาญที่สุดเลยว่ะ

"พี่แม็กซ์ก็ดีแต่ชักสีหน้า เอาแต่ดุ เอาแต่ด่า เอาแต่ว่าทุกครั้งที่เจอกัน"

"ก็ใครใช้ให้มารักฉันวะ" แล้วทันทีที่คำพูดของผมหลุดออกมา ยัยนั่นก็น้ำตาคลอเบ้าทันที

"เออ ขอโทษ! ขอโทษไง แล้วจะร้องไห้ทำไมวะ!" คิ้วหนานิ่วเข้าหากันหนักกว่าเก่า แทนที่คำพูดของผมจะทำให้ยัยนั่นหยุดร้อง แต่น้ำตาเม็ดโตที่คลอกลับร่วงเผาะลงมา

แม่งเอ้ย แล้วกูง้อผู้หญิงเป็นที่ไหนวะ!

"หยุดร้องเดี๋ยวนี้เลยนะ อย่ามาร้องไห้ต่อหน้าฉัน ฉันไม่สงสาร ฉันไม่รู้สึกอะไรทั้งนั้น!"

"...ฮึก กัสรู้ค่ะ กัสรู้ว่าพี่แม็กซ์มันคนไม่มีหัวใจ ไม่รักแล้วก็ได้ ต่อไปนี้จะไม่คิดถึงอีกเลย!"

"เออ แล้วคิดว่ากูจะ..." ผมบดกรามค้าง กำลังจะพูดว่าไม่สน ยัยนั่นกลับเงยหน้า ใช้ตาแดงๆ มองหน้าผม เหมือนตอนที่มิลินโกรธผมไม่มีผิดเลย

"แม่ง...!" ผมเมินหน้าหนีพ่นลมออกมาจากปากอย่างหงุดหงิด ทำไมผมต้องหงุดหงิดเพราะยัยนี่ด้วยวะ กับผู้หญิงทุกคน หากโกรธ แค่ขอโทษมันก็จบไหมวะ แล้วยัยบ้านี่เป็นอะไร วิเศษวิโสกว่าคนอื่นตรงไหน ทำไมต้องง้อยาก ทำไมพูดคำว่าขอโทษคำเดียวแล้วทุกอย่างถึงไม่ยอมจบง่ายๆ คิดว่าสำคัญกว่าคนอื่นหรือไง คิดว่าลูกสาวของผมรัก แล้วผมจะต้องรักเหมือนกันหรือไง

ผมหันกลับมาหาคนที่อยู่ตรงหน้าอีกครั้ง เวกัสผลุบตามองต่ำ มือบางกุมแผลที่อยู่บริเวณหัวเข่าของเธอ พร้อมกับทำหน้าเหยเกออกมา คิดว่าแผลบริเวณนั้นอาจจะตึง แล้วพอยืนนานๆอาจจะทำให้เจ็บเข้า

ผมอ้าปากเตรียมจะพูดอะไรบางอย่างแต่เห็นอีกคนยกมือขึ้นปาดน้ำตาออกจากหน่วยตาและพวงแก้มลวกๆ ก่อนที่เจ้าตัวจะอวดดี ด้วยการเขย่งเท้ากลับเข้าไปที่เตียง

ผมยืนมองท่าทีของยัยนั่นเงียบๆ ดวงตากลมโตแดงก่ำ เพราะก่อนหน้านี้ก็คงผ่านการร้องไห้ และเช็ดน้ำตาจนดวงตาแเดงช้ำ ส่วนเสื้อที่เธอใส่อยู่ตอนนี้ เป็นเสื้อกล้ามสีม่วงอ่อนรัดรูป เลยทำให้ผมเห็นรอยแผลถลอกที่บริเวณข้อศอก และบริเวณด้านหลังใกล้ๆ หัวไหล่ แล้วด้านล่างที่ใส่เพียงกางเกงนอนขาสั้นแบบโคตรสั้นสีเดียวกับเสื้อ ก็ทำให้ผมเห็นแผลถลอกที่มากกว่าด้านบนตรงหัวเข่านั่นเต็มๆ ตา

"เจ็บหน่อยก็ดี จะได้เลิกอวดดีสักที!" เป็นอีกครั้งที่ผมแทรกตัวเดินเข้าไปในห้องนอนของผู้หญิงที่อยู่บนตรงข้ามกัน เวกัสปรายตามองผมพร้อมกับเม้มปาก

อวดเก่ง อวดดี อยากรู้แล้วสิ ว่าจะเมินแบบนี้ได้กี่นาที!