BAD BOY

VEGAS : PART

บ้านแม็กซ์เวลล์

"มิลินทำแบบนี้ไม่ได้แล้วนะ ย่าบอกหลายครั้งแล้วว่ามิลินจะข้ามถนนโดยไม่มีผู้ใหญ่พาไปแบบนี้ไม่ได้!" เสียงป้ามารีญาดุจริงจัง พี่นิกกี้วางร่างฉันลงบนโซฟา เสียงมิลินร้องไห้ยังดังเล็ดเข้ามาเป็นระยะๆ แต่ฉันไม่ได้คิดจะขัดอะไรเพราะเรื่องที่มิลินข้ามถนนโดยไม่มีผู้ใหญ่มาด้วยเป็นเรื่องที่อันตรายจริงๆ หากฉันไม่เห็นเข้า ครั้งนี้อาจจะพลาดพลั้งจนเกิดอันตรายซึ่งฉันเห็นดีว่าควรตัดไฟตั้งแต่ต้นลม อบรมมิลินให้เข้าใจจะได้ไม่กล้าทำแบบนี้ซ้ำ

"พี่กัสต้องเจ็บตัวเพราะหนู หนูรู้ตัวหรือเปล่า" มิลินยังคงร้องไห้สะอึกสะอื้น แขนเล็กๆ รวบลำคอแด๊ดดี้ของน้องไปกอดไม่ยอมห่าง โดยที่แด๊ดดี้ของน้องมองมาที่ฉันอย่างไม่สบอารมณ์

"ฟังที่ย่าสอนหรือเปล่า คราวหลังอย่าทำแบบนี้อีกเข้าใจไหม"

"พอเถอะครับแม่ มิลินยังเด็ก แล้วเด็กจะไปรู้เรื่องอะไร มิลินไม่ได้ตั้งใจหรอกครับ"

"หยุดเถียงแทนลูกนะแม็กซ์เวลล์ มิลินห้าขวบ บางอย่างไม่รู้ แต่ผู้ใหญ่ควรบอกควรสอน บ้านอยู่ติดถนนเป็นเรื่องที่อันตราย ผู้ใหญ่ควรประกบก็จริง แต่มิลินควรรู้และจดจำว่าการข้ามถนนเพียงลำพังมันไม่ใช่สิ่งที่ควรทำ!"

"คุณแม่จะเอาแต่โทษหลานคุณแม่ที่อายุเพียงห้าขวบมันก็ไม่ใช่เรื่องหรอกครับ จริงๆ เวกัสก็รู้อยู่แล้วว่ามิลินติดเขามาก มิหนำซ้ำก็เขานั่นแหละที่ทำให้มิลินโกรธผมจนหาเรื่องงอแงวิ่งออกจากบ้านไป เพราะยัยนั่นไม่ยอมมาหาสักที บางทีการเจ็บตัวในครั้งนี้ เธอก็ไม่ควรโทษใคร"

"แม็กซ์เวลล์! /ไอ้แม็กซ์!" เสียงป้ามารีญากับเสียงของพี่นิกกี้ประสานขึ้นพร้อมกัน แล้วมันเป็นเวลาเดียวกับที่ใจฉันสั่น ทำไมอยู่ดีๆ มันถึงเป็นความผิดของฉัน การที่ป้ามารีญาดุเพราะอยากจะสอนหลานเท่านั้นน่ะหรือที่ทำให้เขาโยนความผิดมาให้ฉัน

"ขอโทษเวกัสเดี๋ยวนี้นะตาแม็กซ์ ขอโทษน้องเดี๋ยวนี้!"

"ปกติก็มาหามิลินสี่ถึงห้าโมงเย็นทุกวัน แต่วันนี้หกโมงก็ไม่ยอมมาหา มันไม่แปลกหรอกครับที่มิลินจะงอแงแล้ววิ่งออกไปแบบนั้น"

"มันไม่ใช่ความผิดของน้องเลยนะ มัน..."

"ไม่เป็นไรหรอกค่ะคุณป้า ไม่เป็นไรเลยค่ะ พี่แม็กซ์ไม่จำเป็นต้องขอโทษกัสก็ได้ จะโทษว่ากัสผิด แล้วสมควรเจ็บตัวก็ได้ หากกัสกลายเป็นคนผิดแล้วเขาสบายใจ กัสยอมรับผิดเองทุกกระทง" ฉันบอกเท่านั้นพลางกัดฟันแล้วพยายามพยุงตัวเองลุกขึ้น เจ็บแปล๊บจนน้ำตาเล็ดเมื่อแผลแดงๆ สดๆ โดนขยับ แต่มันกลับไม่เจ็บเท่าใจฉันตอนนี้หรอก มันเทียบกันไม่ได้เลย

"กัส เดี๋ยวก่อนสิลูก เดี๋ยวป้าทำแผลให้"

"ไม่เป็นไรค่ะ คุณป้าดูแลมิลินเถอะค่ะ บอกเขาว่าต่อไปนี้ไม่ต้องข้ามถนนไปหากัสแล้ว เอาเป็นว่ากัสจะพยายามมาหาน้องให้ตรงเวลาก็แล้วกัน" มันไม่ใช่เรื่องของฉันเลยนะ ไม่ใช่ธุระของฉันเลยสักอย่าง แต่ทุกอย่างที่ฉันทำล้วนมาจากความรักความเอ็นดูเท่านั้น แต่ความรู้สึกดีๆ และความหวังดีที่ฉันมีต่อน้อง มันไม่ได้มีความหมาย ซ้ำฉันยังถูกมองว่าเป็นผู้ร้ายทั้งที่ฉันตั้งใจทำดี

"แต่แผลเลือดออก ป้าว่าให้ป้าทำแผลก่อน!" ฉันส่ายหน้าทันที

"ไม่เป็นไรค่ะ กัสอยากกลับบ้าน กัสดูแลตัวเองได้ค่ะ" ฉันขยับตัวพร้อมกับเขย่งเท้าออกมาจากตรงนั้น มันตึงและแสบมาก มันเจ็บจนฉันร้องไห้ออกมา

"งั้นให้พี่ไปส่งก็แล้วกันนะ เดินแบบนี้ข้ามถนนไม่ไหวหรอก" พี่นิกกี้ร้องบอกแล้วเข้ามาพยุงตัวฉันอีกครั้ง ฉันพยักหน้าให้พี่นิกกี้ เพราะเรื่องนี้ฉันต้องการให้คนช่วยเหลือฉัน แม้เหมือนจะไหว แต่กว่าจะไปถึงฉันคงระบมไปทั้งตัว

"พี่ขออนุญาตนะ" ว่าจบพี่นิกกี้ก็สอดแขนเข้ามาที่ข้อพับของฉัน จากนั้นก็อุ้มฉันในท่าเจ้าสาวแล้วตรงดิ่งออกมาจากบ้าน ฉันได้ยินเสียงป้ามารีญาบอกว่าจะไปเอากล่องปฐมพยาบาลแล้วจะตามฉันไป ในขณะที่คนใจร้ายคนนั้น ฉันไม่ได้ยินเสียงเขาพูดอะไรเลยสักคำ

ใจร้ายใจดำ ผู้ชายแบบเขามันไม่มีหัวใจเลยจริงๆ

บ้านของเวกัส

พี่นิกกี้อุ้มฉันเข้ามาวางที่โซฟาหน้าบ้าน ไฟอัตโนมัติส่องสว่างก่อนที่เขาจะเดินเข้าไปเปิดไฟที่ด้านในแล้วออกมาอุ้มฉันเข้าบ้านเป็นอันดับถัดไป เพียงไม่นานป้ามารีญาก็ตามเข้ามา

"เลือดออกใหญ่เลย เจ็บไหมเนี่ย" ป้ามารีญาทิ้งตัวลงใกล้ๆ ก่อนจะใช้สำลีชุบน้ำเกลือแล้วเช็ดคราบเลือดที่ไหลออกมา

"เจ็บค่ะ แต่ถ้ามิลินโดนรถชน มิลินคงเจ็บกว่า" ฉันบอกออกมาทั้งน้ำตา หากย้อนเวลากลับไปได้ ฉันก็ไม่เปลี่ยนใจหรอกนะ ฉันจะยอมเป็นฝ่ายเจ็บเอง แม้การยอมเจ็บของฉันมันจะไม่อาจทำให้ทัศนคติของใครบางคนเปลี่ยนไปก็ตาม

"ป้าขอโทษนะที่ดูแลหลานไม่ดี มิลินวิ่งออกจากบ้านเร็วมาก ยังงอนแด๊ดดี้ไม่หายร้องหากัสตั้งแต่บ่าย"

"ฝากขอโทษพี่แม็กซ์ด้วยนะคะ ถ้าการที่กัสบอกมิลินว่าแม่เขาไม่ได้มาในงานวันเกิดแค่นั้นมันทำให้พ่อลูกเขาทะเลาะกัน แต่กัสเคยเป็นเด็กที่โดนพ่อโกหกว่าแม่จะมาหาโดยตลอด กัสไม่โอเคกับความรู้สึกแบบนั้น กัสเลยคิดว่ามิลินอาจจะไม่โอเคเหมือนกัน!" น้ำตาของฉันอาจจะกำลังถ่ายทอดความรู้สึกทุกอย่าง สิ่งที่ฉันทำมันล้วนมาจากความหวังดีทั้งนั้น ฉันรักมิลินอย่างจริงใจ และไม่ได้คิดจะเอาเด็กมาเป็นข้ออ้างที่หวังจะไปแทนที่ใคร

"ป้าต่างหากที่ต้องขอโทษกัสแทนตาแม็กซ์ ปากไม่ดี ให้ท้ายลูกจนเป็นนิสัย รายนั้นป้าต้องกลับไปจัดการใหม่"

"เขาแค่ไม่พอใจที่กัสไปวุ่นวาย เขาไม่ได้ตั้งใจจะให้ท้ายมิลินหรือเห็นต่างจากคุณป้าหรอกค่ะ เขาไม่อยากให้กัสไปเหยียบบ้านเขาด้วยซ้ำ จากนี้ถ้าเขาอยู่กัสคงไม่ไปที่นั่น จะไปหามิลินตอนเขาไม่อยู่ก็แล้วกัน" ฉันหันไปใช้สำลีชุบน้ำเกลือแล้วล้างแผลให้ตัวเองบ้าง หากสิ่งที่ฉันทำมันไม่ดี จากนี้ฉันก็ควรเลิกทำ จากนั้นก็ถอยห่างออกมา

MAXWELL : PART

บ้านแม็กซ์เวลล์

เป็นอีกครั้งที่มิลินร้องไห้จนผล็อยหลับไป ผมวางลูกสาวที่เป็นดั่งแก้วตาดวงใจลงบนเตียงช้าๆ ทาบริมฝีปากหอมหน้าผากเบาๆ ก่อนจะเดินออกจากห้องนอนที่เต็มไปด้วยกลิ่นหอมของเด็ก พอเดินออกมานอกบ้านเลยได้พบไอ้นิกกี้ยืนคอยด้วยสีหน้าเครียดจัด

"มึงยังไม่กลับ?"

"มิลินเป็นไงบ้าง"

"หลับไปแล้ว แม่กูยังไม่กลับ?" ผมหรี่ตามองไปที่บ้านหลังนั้น เห็นไฟส่องสว่างทั้งด้านล่างและด้านบน

"อืม เขาเจ็บเพราะช่วยลูกมึงเลยนะ" แล้วคราวนี้ผมตวัดสายตามามองไอ้นิกกี้ตามเดิม

"ตอนแรกกูก็รู้สึกเฉยๆ นะ มึงจะชอบหรือไม่ชอบก็ตามสบาย แต่ตอนนี้ สงสารว่ะ" แล้วผมก็เลือกที่จะเมินหน้าออกมาอีกทาง

"แค่เห็นผู้หญิงร้องไห้ มึงก็สงสาร?" เพราะไอ้หมอนี่มันแพ้มารยาหญิงไง เห็นน้ำตาผู้หญิงหน่อยไม่ได้ ขี้สงสาร โทษทีว่ะ ผมไม่ใช่พระเอกแบบมัน

"เออกูสงสาร สงสารเพราะเห็นเช็คเงินสดของมึงอยู่กับเขาไง!" แล้วไอ้นิกกี้ก็ยัดหลักฐานมาใส่มือของผม พบเป็นเช็คที่ผมให้ยัยนั่นไปจริงๆ

"ห้าแสน ให้เพื่อเป็นของขวัญวันเกิด สำหรับคนที่ไม่ชอบหน้ากัน เด็กปอ.สามมันยังไม่เชื่อเลย ถ้าไม่มีอะไรมากกว่านั้น มีเหรอที่คนอย่างมึงจะให้" ผมเมินหน้าออกมาอีกทาง กำเช็คในมืออย่างไม่สบอารมณ์

"ทำเลวกับเขา ทั้งที่เขาดีกับมึง เวรเอ้ย แบดบอยของแท้เลยว่ะ โคตรเลวเลยมึง!"

"กูก็ไม่เคยบอกใครว่ากูแสนดี!" ผมใช้ลิ้นดันกระพุ้งแก้มอย่างหงุดหงิด ไม่เคยเลยสักนิดที่ผมจะไปหลอกใครว่าผมแสนดี ทุกคนรู้ดีว่านิสัยผมมันเป็นแบบไหน เหมือนอย่างผู้หญิงทุกคนก็ไม่เห็นมีใครคิดที่จะวุ่นวายอะไร ยอมรับว่าผมเลวเสมอต้นเสมอปลาย แต่คนอย่างผมก็ไม่เคยบังคับให้ใครมารักผมเหมือนกัน

"มึงเปลี่ยนไปมากนะแม็กซ์ เมื่อก่อนมึงไม่ใช่คนแบบนี้ปะวะ มึงเคยดี มึงเคยมีหัวใจมากกว่านี้ว่ะ กูเข้าใจว่าตอนนั้นอาจจะเป็นเพราะมึงมีผู้หญิงเพียงคนเดียวที่มึงรักอยู่ข้างกาย แต่แค่ผู้หญิงคนเดียวทิ้งไปมันจำเป็นต้องทำให้มึงกลายเป็นคนที่ไร้หัวใจแบบนี้เลยหรอวะ"

"ในเมื่อเขาไม่เหมือนเดิม แล้วทำไมกูต้องเหมือนเดิมวะ!"

"แต่มึงก็ไม่ควรลืมว่าคริสตินากับเวกัสมันคนละคนกัน คริสตินามีความสำคัญที่เป็นแม่ของลูกมึง แต่เขาไม่ได้ร่วมทุกข์ร่วมสุขไปกับมึง มึงจะจมปลักตลอดไปไม่ได้ แล้วเวกัสก็เหมือนนางฟ้าฉิบหาย กูก็ไม่ได้ดีไปกว่ามึงนะ แต่กูก็พอรู้ว่ากูไม่ควรเลวกับคนที่รักและหวังดีกับกู!"