คำเตือน

MAXWELL : PART

ปลายลิ้นร้อนดันเข้าหากระพุ้งแก้มอย่างหงุดหงิด เกิดมาผมไม่เคยต้องมาทำอะไรงี่เง่าแบบนี้เลยสักนิด

"ขอโทษ!" ผมพูดออกไปพร้อมกับตวัดสายตาไปมองหน้าเวกัสใหม่ ยัยนั่นยังคงยกมือปาดน้้ำตาออกจากแก้มลวกๆ ปากอิ่มเม้มเข้ากันจนมันเป็นเส้นตรง เธอไม่ได้คิดจะสนคำพูดของผมเลย

"บอกว่าขอโทษไงเวกัส"

"กลับไปเถอะค่ะ กัสไม่อยากเห็นหน้าพี่แม็กซ์แล้ว กัสรำคาญ!"

ยัยบ้านี่! ผมบดกรามอย่างหงุดหงิด หากไม่คิดได้ว่าเธอมีความสำคัญต่อมิลินแค่ไหน ผมจะไม่สน ไม่เสียเวลามายืนขอโทษแบบนี้เลย

"ตกลงจะไม่รับคำขอโทษจากฉัน?" ผมเลิกคิ้วถาม แต่ยัยนั่นกลับเงียบปาก ผมจึงเลือกที่จะเดินไปหยุดที่ตรงหน้ายัยนั่นแทน

"ที่พูด ฟังอยู่ไหมวะ!" ผมตะคอกออกมาเสียงดัง ยัยนั่นถึงกับลุกพรวดพราดเผชิญหน้ากับผมทันที

"คำขอโทษที่ไม่ได้ออกมาจากใจ ใครจะอยากรับไว้ กัสบอกให้พี่แม็กซ์กลับไปไง กลับไปเลย ไม่ต้องมายุ่งกับกัสเลย" เป็นอีกครั้งที่ผมกำลังอ้าปากเตรียมตอบกลับ แต่ทว่า น้ำตาของยัยนั่นกลับไหลพราก เออดีว่ะ พอตัวเองตะคอกบ้าง แล้วมาร้องไห้เองแบบนั้น แล้วจะให้กูทำยังไงวะ!

"กัสรู้ว่าพี่แม็กซ์มาเพราะโดนคุณป้าว่า แต่พี่แม็กซ์ก็ไม่จำเป็นต้องแคร์นี่คะ ไม่จำเป็นต้องแคร์อะไรเลย เพราะที่ผ่านมา พี่แม็กซ์ก็ไม่เคยแคร์อะไรเลยเหมือนกัน" ว่าแค่นั้นเวกัสก็หมุนตัวกลับไปแล้วเขย่งเท้าเพื่อออกจากตรงนั้นทันที

"แล้วแต่ อยากงี่เง่าแบบนี้ก็แล้วแต่เลย!" ผมตะโกนตามหลังก่อนจะหมุนตัวออกมาจากตรงนั้นทันทีเช่นกัน คนอย่างแม็กซ์เวลล์ไม่จำเป็นต้องง้อผู้หญิงคนไหน คนอย่างผมไม่จำเป็นต้องง้อใครเลย

ผมเดินเร็วๆ ลงมาสงบสติอารมณ์ที่ด้านล่าง มองเช็คที่อยู่ในมือก่อนจะยัดมันลงกระเป๋ากางเกงยีนส์ตามเดิม ไหนล่ะผู้หญิงที่น่าสงสาร ผมก็เห็นจะมีก็แต่ยัยเด็กอวดดีคนนั้น คนที่สามารถทำให้ผมหงุดหงิดได้ตลอดเวลา

วันนี้ผมไม่ได้ออกจากบ้านเพราะไม่มีอารมณ์ที่จะไปที่ไหนต่อทั้งนั้น ไม่มีอารมณ์ที่จะทำอะไรสักอย่าง ได้แต่นั่งดื่มเงียบๆ ลำพังในบ้านคนเดียว และก็เป็นอีกครั้งที่เรื่องเดิมๆ คำพูดเดิมๆ มันตอกย้ำเข้ามาในห้วงของความทรงจำ

ย้อนกลับไปเมื่อตอนวันเกิดของมิลิน

ผมได้รับโทรศัพท์จากลูกน้องคนสนิท ว่าพบคริสกับสามีใหม่ ไปที่โชว์รูมใหญ่ที่มีผมเป็นเจ้าของ ก็ตามนั้น ลูกน้องของผมต้องการให้ผมไปที่นั่นซึ่งผมไม่ได้อยากผละออกจากงานวันสำคัญของลูก แต่หากว่าเจอคริส แล้วผมสามารถพาคริสมาหาลูกได้ มิลินคงดีใจ

โชว์รูมสาขาใหญ่

'ยินดีที่ได้พบกันอีกครั้งครับ' ผมเหลือบตามองคู่แข่งหัวใจที่ยื่นมือมาด้านหน้า โดยใช้แขนอีกข้างโอบคริสเอาไว้หลวมๆ มันโคตรรู้สึกแย่ที่เห็นภาพแบบนั้น ซึ่งหลายปีที่ผ่านมา ผมกับผู้ชายคนนี้เคยพบกัน แต่จะเรียกว่าพบมันก็คงไม่ใช่ ให้เรียกว่า เคยเผชิญหน้ากันเห็นจะดีกว่า

ครั้งหนึ่ง ผมเคยเผชิญหน้ากับมัน เผชิญหน้าเพื่อทวงเมียผมกลับ แต่คริสเลือกมัน!

ผมปรายตามองมือนั้นอีกครั้ง พลางยัดสองมือลงไปในกระเป๋ากางเกงยีนส์ตามเดิม

ผมไม่จำเป็นต้องญาติดีกับมัน!

'คุยกันในห้องได้ไหมคะแม็กซ์ สามีคริสอยากคุยกับแม็กซ์ดีๆ!' และผมก็ตวัดสายตามองคริสตินาทันที เธอยังเหมือนเดิมทุกอย่าง ไม่ว่าจะเป็นหน้าตาและรูปร่าง และผมก็อยากจะรู้เหมือนกันว่าการมาของแม่มิลินในครั้งนี้ เพราะอะไร แล้วมันสำคัญมากกว่าวันเกิดของลูกไหม

สุดท้าย ผมก็เดินนำคนทั้งคู่เข้าไปในห้องส่วนตัว!

ภายในห้อง

'วันนี้เป็นวันเกิดมิลินแท้ๆ แต่เธอกลับไม่ยอมมาหาลูก เพราะอ้างว่าผัวเข้าโรงพยาบาล'

'ใช่ไงแม็กซ์ เจเดนเข้าโรงพยาบาลจริง แต่ขะ...'

'ช่างเถอะที่รัก มันไม่ใช่เรื่องที่เราต้องอธิบาย' สามีใหม่กุมมือของคริสในข้างที่มีแหวนเพชรเม็ดโตประดับไว้

ที่รักงั้นเหรอ เหมือนเขาจะมีความสุขมากมาย แล้วเลือกที่จะปล่อยลูกไว้กับผมตามลำพัง

มันเจ็บแบบสัสๆ!

'ที่ผมกับภรรยามาคุยกับคุณ เราอยากมาคุยกันเรื่องของมิลิน'

'...' ผมนิ่วหน้า แล้วตวัดสายตามองคริสตินาทันที

'ผมกับคริส อยากขอรับมิลินไปเลี้ยงดู'

'ไสหัวออกไปจากที่ของกูถ้ามึงไม่อยากตาย!' ผมตวาดออกไปแล้วลุกพรวดพราด ขึ้นจากเก้าอี้ในทันที

'ใจเย็นๆ สิแม็กซ์ ฟังเจเดนก่อนได้ไหมคะ'

'แล้วมีสิทธิ์อะไรมาพูดแบบนี้วะ ฉันเลี้ยงลูกมาตั้งแต่เกิด มีสิทธิ์อะไรมาเอ่ยปากขอแบบนี้'

'คริสรู้ว่าคริสไม่มีสิทธิ์ทำ แต่คริสแค่อยากลองขอ เผื่อมิลินอยากมาหาคริสบ้าง คริสก็รักลูกไม่ต่างจากแม็กซ์นะ แม้ว่าจะไม่ได้เลี้ยง แต่คริสก็คลอดมาด้วยตัวเอง'

'ผมรู้ว่าคุณสามารถเลี้ยงลูกของคุณได้แต่การที่คุณโทรหาภรรยาของผมอยู่บ่อยครั้ง เรียกร้องให้กลับไปคืนดีกันบ้าง กลับไปหาลูกบ้าง มันอาจจะเป็นสิ่งยืนยันว่ามิลินเองก็ต้องการแม่เหมือนกัน ผมรักคริส ลูกของคริสก็เหมือนลูกของผม ผมไม่มีวันทำร้ายเขา หากคุณยอมให้เขามาอยู่กับพวกเรา'

'ไม่มีวัน หากจะมีวันนั้น ก็คงเป็นวันที่ฉันไม่ได้อยู่บนโลกใบนี้!'

'แต่คริสเองก็เจ็บปวด เขาคิดถึงลูก เขาอยากไปหาลูกบ้าง แต่คุณกลับกีดกัน ไม่ยอมให้เขาไปเพียงเพราะว่าเขาให้ผมไปด้วย ผมรู้ว่าคุณยังรักคริส แต่คริสเลิกกับคุณแล้ว เขาเป็นภรรยาของผม ซึ่งผมไม่สามารถปล่อยภรรยาผมให้ไปบ้านของคุณ ทั้งที่รู้อยู่แก่ใจว่าคุณไม่เคยคิดที่จะปล่อยเธอไป'

'เรื่องระหว่างเรามันจบแล้วนะคะแม็กซ์ เราเลิกกัน แต่กับลูก...'

'หุบปาก ก็ในเมื่อเธอเลือกมัน เธอก็ไม่ควรมีสิทธิ์อะไรในตัวลูกทั้งนั้น จะให้ฉันปล่อยลูกให้ไปอยู่กับเธอและผัวใหม่ ฉันไม่มีวันทำ ให้ตายก็ไม่มีวันยอม!'

คริสตินาร้องไห้ ในขณะที่สามีใหม่ของเธอโอบกอดเพื่อปลอบใจ แววตาที่เห็น คือคริสตินาเสียใจ แต่มันคงน้อยกว่าที่ผมกับลูกเสียใจ เมื่อเขาเลือกที่จะทิ้งเราไป

ลูกคือแก้วตาดวงใจของผม ผมไม่มีวันปล่อยลูกของผมไปอยู่กับคนอื่นเป็นอันขาด ผมยังพยายามเชื่อว่าสีหน้าและแววตาของคริสที่ผมเห็น สักวันเธอคงจะคิดได้ ผมไม่มีวันปล่อยลูกไปอยู่กับพ่อใหม่ ซึ่งมันอาจจะทำร้ายและไม่สามารถรักลูกของผมให้เหมือนลูกในไส้ของมันได้ ผมเองก็ไม่อยากให้มิลินได้แม่ใหม่ เพราะคงไม่มีใครรักลูกผม ให้เหมือนมิลินเป็นสายเลือดของเธอได้เช่นกัน เพราะแบบนั้น ผมถึงยังรอให้คริสตินา กลับมาในสักวัน

เช้าวันใหม่

"คุณแม่จะยกข้าวต้มไปไหนครับ" ผมเดินเร็วๆ เข้ามาหามารดาเมื่อรอจังหวะที่ท่านยกชามเข้าต้มออกมาจากห้องครัว

"ยกไปให้เวกัส เขาเจ็บเพราะหลานแม่ แม่ควรรับผิดชอบ" น้ำเสียงที่ยังตึงๆ ทำให้ผมรับรู้ว่าแม่ยังโกรธผมเพราะเรื่องเมื่อคืน

"ผมขอยกไปเองได้ไหมครับ มิลินยังไม่ตื่น กลัวตื่นขึ้นมาแล้วจะร้องหาคุณย่า แล้วอีกอย่าง...ผมอยากไปขอโทษเวกัสด้วย!" ผมเดินเข้าไปหาพลางวางมือเหมือนจะแย่งถาดข้าวต้มมา

แต่ทว่า แม่ของผมไม่ยอมปล่อยมือ

"ทำไมถึงอยากขอโทษน้องล่ะ รู้ตัวว่าผิดเหรอ?" คำถามนั้นทำให้ผมชะงักไป แม้มีเหตุผลในใจ แต่ผมก็ไม่จำเป็นต้องพูดมัน

"ผมว่ายัยนั่นแรงไป อีกอย่าง ถ้าไม่ได้ยัยนั่น มิลินคงเจ็บตัวมาก"

"..." มารดาของผมเงียบไป แต่ยังทำเหมือนไม่ไว้ใจ

"เอาไปให้ แล้วผมจะกลับครับ ไม่ได้จะไปหาเรื่องอะไรทั้งนั้น"

"...ไม่ต้องดีกับน้องมากมาย แค่อย่าทำให้น้องเกลียดขึ้นมาก็พอ!" ว่าจบ แม่ผมก็ยอมปล่อยถาดชามข้าวต้มแต่โดยดี

"อย่าลืมทำแผล และให้น้องทานยาแก้ปวดด้วย!" ผมพยักหน้าเงียบๆ ก่อนที่มารดาของผมจะหมุนตัวเดินเข้าบ้านไปแบบเดิม

ผมพ่นลมหายใจออกมาจากปากหนักๆ จริงๆ คนอย่างผมไม่ชอบทำอะไรที่มันซับซ้อน ไม่เคยคิดที่จะยุ่งกับใคร เพราะหวังผลประโยชน์อะไร แต่หากมันจำเป็น ผมว่าผมก็คงต้องทำ

บ้านของเวกัส

ผมยังสามารถเดินเข้ามาในบ้านของเวกัสได้อย่างง่ายดาย ประตูบ้านชั้นล่างยังสามารถเปิดได้ แล้วในจังหวะที่ผมเดินเข้าไปร่างเล็กของเจ้าของบ้านก็กำลังเดินลงจากบันไดมาพอดี

คนตัวเล็กผิวขาวอยู่ในชุดเสื้อยืดสีดำกับกางเกงผ้าสบายๆ ขาสั้นสีเดียวกัน ใส่เหมือนไว้อาลัยใครซะอย่างนั้น

ผมวางถาดอาหารลงบนโต๊ะกระจกหน้าโซฟา ก่อนจะก้าวขายาวๆ ขึ้นไปขวางหน้าอีกคนที่กำลังเดินลงมา

เวกัสชะงัก แล้วกวาดสายตามองผมตั้งแต่หัวจรดเท้าทันที

มองแบบนี้หมายความว่าไงวะ!

แว๊บเดียวเท่านั้นที่มองหน้าผม จากนั้นเธอก็เมินหน้าออกไปอีกทาง ทำเหมือนไม่สนร่างผมที่ขวาง เพราะเธอเลือกขยับตัวไปอีกทางแล้วทำท่าจะผ่านหน้าผมไป แต่ผมใช้จังหวะนั้นคว้าแขนเวกัสเอาไว้ได้ทัน

"แผลอาจจะตึงเดินเองคงไม่ถนัด เดี๋ยวฉันอุ้มไปก็แล้วกัน"

"มะ..." ผมไม่ได้รอให้ยัยนั่นตอบอะไร แต่เลือกที่จะสอดแขนเข้าไปช้อนร่างบางในท่าเจ้าสาว โดยที่เวกัสอาจจะตั้งตัวไม่ทัน

แขนเรียวเกี่ยวลำคอของผมไปกอดอัตโนมัติ ปลายจมูกของผมเฉียดแก้มยัยนั่นอย่างไม่ได้ตั้งใจ แล้วทันทีที่ผมมองหน้า เธอก็หลบสายตาทันที

"ฉันทำดีกับเธอก็ได้ ไม่ว่าเธอแล้วก็ได้ แต่เตือนตัวเองเอาไว้ว่าอย่ารักฉัน เพราะคนที่จะเจ็บมันคือเธอ!"