공유

บทที่ 4

작가: หอมดังเดิม
ซูชิงลั่วรู้สึกตกใจ

การถูกเขาเห็นว่าร้องไห้สองครั้งในวันเดียว เป็นเรื่องน่าอับอายเหลือเกิน

เมื่อกี้แค่มองผาดๆ ไปที่ในศาลา ก็คิดว่าไม่มีคน แต่ตอนนี้นึกขึ้นได้ว่าคงถูกเสาบังอยู่แน่

เมื่อลมพัดเบาๆ กลิ่นเหล้าจางๆ จากตัวผู้ชายก็ลอยมา

วันนี้เขาเพิ่งกลับมาที่บ้านตระกูลลู่ ย่อมมีการจัดงานเลี้ยงดื่มเหล้ากับคนในบ้านตระกูลลู่ คิดว่าหลังจากดื่มเหล้าไปก็คงมาที่นี่เพื่อพักผ่อน แต่กลับถูกนางทำเสียบรรยากาศเข้า

เขาดูอารมณ์ไม่ดีอย่างเห็นได้ชัด ซูชิงลั่วไม่กล้าทำให้เขาโกรธอีก จึงทำความเคารพและพูดว่า "ไม่รู้ว่าท่านสามอยู่ที่นี่ ชิงลั่วเสียมารยาทแล้ว ขอตัวก่อนเจ้าค่ะ"

"หยุดเดี๋ยวนี้" ลู่เหิงจือพูดด้วยเสียงเรียบๆ

น้ำเสียงของเขาแฝงด้วยคำสั่งที่ไม่อาจขัด ซูชิงลั่วหยุดเดินโดยไม่รู้ตัว

เขาถามด้วยเสียงเย็นๆ ว่า "ข้าถามว่าทำไมถึงร้องไห้อีกแล้ว?"

ซูชิงลั่วเม้มปาก เรื่องแบบนี้จะบอกผู้ชายที่ไม่ใช่คนในครอบครัวได้อย่างไร?

นางไม่ตอบอยู่นาน จึงได้ยินเขาพูดอีกว่า "ทำไม? ขาพลิกอีกแล้วหรือ?"

หน้าซูชิงลั่วแดงขึ้นมา แทบอยากจะหารูมุดหัวให้หายไปซะเลยเดี๋ยวนั้น

โชคดีที่ซ่งเหวินมาถึงตอนนี้พอดี

เขาถือโคมแก้วด้วยมือข้างหนึ่งและถือตะกร้าอาหารด้วยมืออีกข้าง วิ่งเข้ามาและพูดว่า "คุณชาย เมื่อครู่ท่านดื่มเหล้าไปไม่น้อย ควรดื่มน้ำแกงแก้เมาสักถ้วย"

เมื่อหันไปเห็นซูชิงลั่ว เขาก็ชะงักไป "คุณหนูซูมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร?"

ซูชิงลั่วก้มหน้าลง ไม่ตอบอะไร

หลู่เหิงจือส่งสัญญาณให้ซ่งเหวินวางตะกร้าอาหารไว้บนโต๊ะหินในศาลา รับโคมไฟจากเขาแล้วพูดว่า "ไปเฝ้าข้างนอกไว้"

ซ่งเหวินรู้สึกตกใจแต่ก็รีบตอบรับ

ตั้งแต่คุณชายของเขาสอบจอหงวนได้ สาวงามในเมืองหลวงที่มาทาบทามมีมากมาย รวมถึงสาวๆ ในราชวงศ์ อีกทั้งมีผู้หญิงจำนวนไม่น้อยที่ตั้งใจจะมอบกายถวายตัวให้เขาทั้งที่ลับที่แจ้ง แต่ก็ไม่เคยเห็นเขาสนใจผู้หญิงคนไหนเลย

วันนี้เป็นครั้งที่สองแล้วที่เขายกเว้นให้ซูชิงลั่ว

เพียงแต่ว่า คุณหนูซูคนนี้เหมือนจะหมั้นหมายแล้วนี่?

คุณชายของเขาคงไม่?

เมื่อคิดถึงความเป็นไปได้นี้ ขาของซ่งเหวินก็อ่อนลงโดยไม่รู้ตัว เขามองเข้าไปข้างในทีหนึ่ง เห็นเงาทั้งสองดูเหมือนจะใกล้ชิดกันมากขึ้นเล็กน้อย

ลู่เหิงจือยกโคมไฟในมือขึ้นและพูดด้วยเสียงเรียบๆ ว่า "ขึ้นมา"

ภายใต้แสงโคมไฟ ใบหน้าซีดๆ ของซูชิงลั่วเผยให้เห็นความดื้อรั้นเล็กน้อย ขอบตาแดงระเรื่อ นางไม่ขยับ

ลู่เหิงจือพูดขึ้นอีกครั้งว่า "เช่นนั้นเจ้าอยากให้ข้าลงไปหรือ?"

ซูชิงลั่วเม้มปากเล็กน้อย ครู่หนึ่งนางก็ยกกระโปรงขึ้นและเดินขึ้นไปที่ศาลา จากนั้นก็ทำความเคารพเขา

ลู่เหิงจือถอดโคมไฟออกวางไว้บนโต๊ะกลมในศาลา หลังจากที่นั่งลงก็เปิดกล่องอาหาร หยิบถ้วยน้ำแกงแก้เมาออกมาดื่มอย่างช้าๆ จนหมดก่อนจะเริ่มพูด

"ลู่เหยียนรังแกเจ้าอย่างไร?"

ซูชิงลั่วแอบตกใจเล็กน้อย

ต่างจากตอนกลางวันที่เขาถามนางว่า "ใครรังแกเจ้า" คราวนี้เขาพูดด้วยน้ำเสียงแน่วแน่ สมแล้วที่เขาเป็นคนมีอำนาจในราชสำนัก เดาได้แม่นยำเหลือเกิน

ซูชิงลั่วก้มหน้าลง ไม่ได้ตอบเขาในทันที

ลู่เหิงจือรอนางสักครู่แล้วพูดอีกว่า "บอกมา ข้าจะจัดการให้"

น้ำเสียงของเขาดูมีความอดทนอย่างมาก

ซูชิงลั่วยิ่งประหลาดใจมากขึ้น ลังเลสักพัก สุดท้ายก็พูดออกมาเบาๆ ว่า "ไม่มีอะไรเจ้าค่ะ"

เขาเป็นคนของบ้านใหญ่ มีสิทธิ์อะไรจะมาจัดการแทนนาง?

คนเดียวที่สามารถจัดการแทนนางได้ก็คือท่านยาย แต่ร่างกายของท่านยายไม่ดีเหมือนก่อนแล้ว นางไม่มีทางเอาเรื่องแบบนี้ไปรบกวนท่านยายหรอก

ยิ่งไปกว่านั้น ด้วยความสามารถของคนตรงหน้า แม้นางจะไม่พูด เขาก็คงสามารถหาสาเหตุได้อย่างรวดเร็วแน่

หากบอกออกไปจริงๆ อาจกลับถูกตำหนิว่าไม่รู้เรื่องรู้ราวได้

ด้วยสัญชาตญาณจากการใช้ชีวิตแบบพึ่งพาคนอื่นมาหลายปี ซูชิงลั่วจึงรู้ว่าควรทำอย่างไรได้อย่างรวดเร็ว

ลู่เหิงจือลุกขึ้นและก้าวไปข้างหน้าหนึ่งก้าว

การปรากฏตัวของเขาทรงพลังมาก แถมมีพลังความกดดันบางอย่าง ซูชิงลั่วถอยหลังไปหนึ่งก้าวโดยไม่รู้ตัวและเงยหน้าขึ้น

ลู่เหิงจือสวมชุดยาวสีขาวสะอาด ดูบริสุทธิ์และสูงส่งดุจดวงจันทร์บนยอดเขาหิมะซึ่งไร้มลทิน

หน้าตาของเขาหล่อเหลา คิ้วตาคมกริบ นัยน์ตาเรียบเฉย น้ำเสียงเย็นชาเล็กน้อย "เจ้าไม่เชื่อข้า?"

น้ำเสียงของเขาชัดเจนว่าไม่พอใจ

ซูชิงลั่วไม่ตอบอะไร

นัยน์ตาของลู่เหิงจือขรึมขึ้นเล็กน้อย "เหตุใดไม่ลองดูเล่า?"

ซูชิงลั่วก้มหน้าลง "ชิงลั่วไม่กล้า ไม่มีอะไรจริงๆ เจ้าค่ะ ชิงลั่วแค่คิดถึงบ้านเท่านั้น"

คำพูดนี้เป็นความจริงครึ่งหนึ่ง ทำให้ดูไม่เป็นการพูดขอไปทีทั้งหมด

ลู่เหิงจือจ้องมองนางอยู่สักครู่ โดยไม่พูดว่าเขาเชื่อหรือไม่

ซูชิงลั่วทำความเคารพอีกครั้ง "ดึกแล้ว ท่านสามรีบกลับไปพักผ่อนเถิดเจ้าค่ะ"

หลู่เหิงจือไม่พูดอะไรอีก ยื่นโคมไฟในมือให้นาง "เดินกลับดีๆ"

ซูชิงลั่วคิดจะปฏิเสธ แต่เมื่อเห็นดวงตาที่ลึกล้ำของเขา นางก็รับโคมไฟมาโดยไม่รู้ตัวอีกครั้ง

"ขอบคุณท่านสาม โคมไฟนี้พรุ่งนี้ข้าจะสั่งให้คนเอามาคืนให้"

"ไม่ต้อง" ลู่เหิงจือบอก "ข้าจะสั่งให้คนไปเอาเอง"

ซูชิงลั่วถอนหายใจอย่างโล่งอก แบบนี้ก็สะดวกกว่ามาก

หากให้สาวใช้ของนางไปหาเขาที่เรือนหน้าก็ดูจะไม่ค่อยเหมาะสมนัก อาจถูกคนครหาได้ง่ายๆ

ความรู้สึกเศร้าถูกลู่เหิงจือทำให้ไขว้เขว ซูชิงลั่วรู้สึกดีขึ้นมากแล้ว หลังจากกลับไปที่ห้องก็หลับไปอย่างรวดเร็ว

เช้าวันรุ่งขึ้นพอตื่นขึ้นซูชิงลั่วก็ไปทำความเคารพท่านยาย พบว่านายหญิงหลายคนก็อยู่ที่นั่น รวมถึงนางหลิ่วก็ด้วย

เมื่อคืนท่านยายลู่ไม่สบายนิดหน่อย รู้สึกมึนหัวจึงสวมผ้าคาดศีรษะไว้ แต่เมื่อเห็นซูชิงลั่วก็กวักมือเรียกนางอย่างเอ็นดู "ชิงลั่ว มานี่เร็ว เมื่อคืนฝนตก หลับสบายดีหรือไม่? ไม่สบายหรือเปล่า?"

ซูชิงลั่วน้ำตาคลอน้อยๆ แล้วขยับเข้าไปซบอกท่านยาย "ชิงลั่วสบายดีเจ้าค่ะ ประโยคนี้ข้าน่าจะเป็นคนถามท่านยายมากกว่า เมื่อคืนอากาศเย็น ท่านยายแอบหนีออกไปเที่ยวเล่นข้างนอกหรือเปล่าถึงได้เป็นหวัดเช่นนี้เจ้าคะ?"

ท่านยายลู่อดหัวเราะออกมาไม่ได้ ยื่นมือไปจิ้มแก้มของนาง "ดูสิ เจ้าลิงน้อยตัวแสบพูดอะไรออกมา"

ซูชิงลั่วอยู่ทานอาหารเช้ากับท่านยายลู่ตามปกติ

ท่านยายลู่พยายามฝืนพูดอย่างกระฉับกระเฉง "ข้าเองก็เป็นไม้ใกล้ฝั่งเต็มที แต่อย่างไรก็ต้องอยู่จนได้เห็นชิงลั่วของเราแต่งงานก่อน"

ซูชิงลั่วเกิดความรู้สึกเศร้าขึ้นมาในใจ

นางหลิ่วรีบพูดทันทีว่า "ถุยๆ ท่านแม่อายุยืนเป็นร้อยปี ไม่ใช่แค่ได้เห็นชิงลั่วแต่งงานเท่านั้น แต่ยังต้องช่วยนางดูแลเหลนต่ออีกหลายปีด้วยนะเจ้าคะ!"

ท่านยายลู่ยิ้มออกมาอย่างมีความสุขทันที "ดูสิ นายหญิงของพวกเจ้าขี้เกียจขนาดไหน เป็นแม่สามีแต่ไม่ยอมดูแลกลับให้ข้าดูแลแทน แบบนี้ได้ยังไงกัน?"

ทุกคนหัวเราะขึ้นมาทันที

ซูชิงลั่วไม่พูดอะไร เพราะนางรู้ว่านางหลิ่วตั้งใจพูดแบบนี้เพื่อให้นางยอมแต่งงานกับลู่เหยียนโดยดี

เมื่อออกจากห้องของท่านยาย นางหลิ่วก็ยิ้มพลางดึงซูชิงลั่วเข้ามาในห้อง

ลู่เหยียนรอนางอยู่ในห้องตั้งนานแล้วจริงๆ พอเห็นนางเข้ามา เขาก็ชิงตบหน้าตัวเองก่อนหนึ่งฉาด

"น้องซู เมื่อวานเป็นความผิดของข้าเอง ข้าสมควรตาย"

การตบหน้าครั้งนี้ไม่มีเสียงดังเลยสักนิด

ลู่เหยียนเข้ามาจับมือนาง แต่ถูกซูชิงลั่วสะบัดออก

ลู่เหยียนรีบหยิบจี้หยกที่ใสสะอาดออกมาให้ซูชิงลั่วชิ้นหนึ่งอย่างประจบประแจงทันที

"น้องซู นี่ข้าตั้งใจเลือกมาให้เจ้าเป็นพิเศษเลยนะ ถือว่าเป็นของไถ่โทษ ในใจข้าเจ้าเป็นที่หนึ่งเสมอนะ"

ซูชิงลั่วรับจี้หยกมา ด้านบนสลักลายดอกกล้วยไม้ไว้

นางไม่ชอบดอกกล้วยไม้ นางชอบดอกโบตั๋น

และนางก็ไม่ชอบหยก หยกแตกหักง่าย ไม่แข็งแรงเท่าทองหรือเงิน

ซูชิงลั่วเพิ่งตระหนักว่า ตลอดหลายปีที่ผ่านมา ถึงเขาจะเคยให้ของนางมากมาย แต่ไม่มีสักชิ้นที่นางชอบ

ยังกล้าพูดว่านางเป็นที่หนึ่งเสมออีก

เมื่อเห็นนางไม่ปฏิเสธ ลู่เหยียนก็แอบดีใจ รีบพูดว่า "ข้าแค่สงสารเยียนหราน พ่อนางเสียชีวิตตั้งแต่เด็ก ฐานะยากจน นางร้องไห้บอกข้าว่าใกล้จะอายุครบสิบห้าแล้วแต่ยังไม่มีปิ่นปักผมที่เหมาะสมเลย ข้าจึงได้พานางไปเดินเที่ยวดูร้านเครื่องประดับ"

"เจ้าวางใจเถิด ข้าอยากแต่งงานกับเจ้าแค่คนเดียว"

เมื่อนางหลิ่วเห็นนางรับจี้หยกไป จึงรีบจับมือนางและพูดยิ้มๆ ว่า "ใช่แล้ว เหยียนเออร์ก็แค่สับสนชั่วคราว ชิงลั่วเจ้าก็ใจกว้างหน่อยอย่าถือสาเขาเลย พวกเราก็ใกล้จะเป็นครอบครัวเดียวกันแล้ว จะมาทะเลาะกันทุกวันได้ยังไง"

ซูชิงลั่วหัวเราะเยาะออกมาและโยนจี้หยกลงพื้นจนแตกเป็นเสี่ยงๆ

นางหลิ่วกับลู่เหยียนต่างก็ตกใจ

ซูชิงลั่วพูดด้วยอย่างเย็นชาว่า "เสียใจด้วย ข้าไม่อยากแต่งงานกับเจ้า ข้าจะถอนหมั้นแน่นอน สาเหตุพวกท่านทั้งสองก็รู้ดีแก่ใจ พูดไปก็มีแต่จะทำร้ายความรู้สึกกัน ข้าให้เวลาท่านน้าครึ่งเดือน ถ้าท่านน้าจัดการเรื่องนี้ไม่ได้ ข้าก็คงต้องไปขอความช่วยเหลือจากท่านยาย"

นางหลิ่วตะโกนเสียงดัง "ไร้สาระ! เรื่องเล็กน้อยแบบนี้ควรไปรบกวนท่านยายเจ้าหรือ? ร่างกายของท่านยายเจ้าไม่ดี เจ้าอกตัญญูขนาดนี้ได้อย่างไร?"
이 책을 계속 무료로 읽어보세요.
QR 코드를 스캔하여 앱을 다운로드하세요

최신 챕터

  • แต่งกับขุนนาง   บทที่ 458

    เสียงของนางแฝงความหมายว่า “รู้แล้วทำไมไม่บอกข้า”ซูชิงลั่วกระซิบว่า “ซือไหวไม่ให้ข้าบอกท่าน และข้าก็กลัวว่าหากบอกท่านไป แล้วจะกระทบความสัมพันธ์ระหว่างพี่สะใภ้กับน้องสาวได้”ลู่เหิงจือเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “แต่เจ้าไม่กลัวว่าจะกระทบความสัมพันธ์ระหว่างสามีภรรยาหรือ”ซูชิงลั่วซบลงในอ้อมอกเขา “จะกระทบหรือ?”ลู่เหิงจือฮึดฮัด น้ำเสียงนั้นชัดเจนว่าไม่เป็นเช่นนั้นซูชิงลั่วอดยิ้มไม่ได้ “อันที่จริงแล้วใต้เท้าอวี๋ก็ไม่เลวเลย”ลู่เหิงจือเอ่ยเสียงเข้มขรึมว่า “ห้ามชมเขา”ซูชิงลั่วตอบอย่างเชื่อฟังว่า “ได้”อวี๋ซื่อชิงเดินมาพร้อมกับลู่ซือไหวลู่เหิงจือมองคนทั้งสองพลางถามว่า “นานแค่ไหนแล้ว?”อวี๋ซื่อชิงตอบอย่างมั่นใจว่า “เกือบปีแล้ว”นานแค่ไหนนะ???เช่นนี้ก็หมายความว่าพวกเขาเริ่มคบหากันหลังจากที่เขาและซูชิงลั่วออกจากเมืองหลวงไม่นานอย่างนั้นหรือ?ลู่เหิงจือหันมองลู่ซือไหว “เจ้ามานี่”อวี๋ซื่อชิงพูดว่า “มีเรื่องอะไรข้าจะคุยกับท่านเอง”ลู่เหิงจือยิ้มเย้ยหยัน “การสนทนาของพวกข้าสองพี่น้อง ไม่เกี่ยวกับเจ้า”ลู่ซือไหวดึงแขนเสื้อของอวี๋ซื่อชิง อวี๋ซื่อชิงจึงถอยออกไปลู่เหิงจือพาลู่ซือไหวออ

  • แต่งกับขุนนาง   บทที่ 457

    เซี่ยถิงอวี่เดินเข้ามา มองลู่เหิงจือพลางเอ่ยว่า “เหิงจือ รอบที่แล้วเจ้าแต่งงาน ข้าไม่สะดวกไปร่วมงานเพราะสถานะของข้า รอบนี้เจ้าแต่งงาน ข้าจะต้องมาดูสักครั้ง เพื่อความสบายใจของข้าเอง”เสียงของเขาดูจริงใจ ราวกับกำลังพูดคุยกับมิตรสหายคนหนึ่งลู่เหิงจือเงียบไปครู่หนึ่ง แล้วเอ่ยว่า “ขอบคุณมาก”ไม่ว่าก่อนหน้านี้จะมีการใช้กันและกันเป็นเครื่องมือหรือไม่ แต่ยามนี้ พวกเขาเป็นสหายที่จริงใจต่อกันมากที่สุดเมิ่งชิงไต้ก็เอ่ยว่า “รอบที่แล้วข้าไม่ได้เข้าร่วมงานแต่งงานของน้องซู ก็รู้สึกเสียดายเหมือนกัน อันที่จริงแล้ว ข้าพาอวี้จู๋และโฉวกว่างมาด้วย”หลังจากลู่เหิงจือและซูชิงลั่วกลับจินหลิง เซี่ยถิงอวี่ก็เรียกโฉวกว่างกลับมาเพราะการส่งองครักษ์ลับที่ผ่านการฝึกฝนอย่างหนักไปยังจินหลิงนั้นดูจะไม่คุ้มค่า ลู่เหิงจือก็ไม่มีความเห็นอะไร อวี้จู๋จึงยังคงอยู่ในเมืองหลวงและติดตามเมิ่งชิงไต้ซูชิงลั่วรู้สึกประหลาดใจและเอ่ยว่า “ขอบคุณพี่เมิ่ง”เซี่ยถิงอวี่หัวเราะออกมาอย่างกะทันหันเพราะปิดหน้าอยู่ ซูชิงลั่วจึงมองไม่เห็นสีหน้าของเขา รู้สึกได้เพียงว่าเสียงของเขามีความเย้าแหย่แฝงอยู่“ใช่แล้ว ข้าพาอวี๋ซื่อชิงมาด้

  • แต่งกับขุนนาง   บทที่ 456

    เนื่องจากชุดเครื่องประดับศีรษะชุดนี้ทำค่อนข้างยาก รวมถึงสุขภาพของซูชิงลั่วที่ต้องดูแลเป็นพิเศษ และหลิงเกอเอ๋อร์ยังเล็กอยู่ การแต่งงานรอบสองระหว่างลู่เหิงจือกับซูชิงลั่วจึงเลื่อนออกไปหนึ่งปีทั้งสองเคยแต่งงานกันมารอบหนึ่งแล้ว การแต่งงานรอบสองเป็นเพียงการให้คำมั่นสัญญาแก่กัน และไม่ได้จัดงานใหญ่โต มีเพียงเชิญญาติฝ่ายเรือนสามและญาติของตระกูลซูมาร่วมงานคล้ายคลึงกับงานฉลองอายุครบเดือนของหลิงเกอเอ๋อร์เท่านั้นซูชิงลั่วสวมเครื่องประดับศีรษะที่ลู่เหิงจือคอยดูแลการผลิตด้วยตัวเอง มุมปากก็ยกขึ้นเล็กน้อยจื๋อหยวนเอ่ยว่า “ของที่ใต้เท้าคอยดูแลการผลิตด้วยตัวเองย่อมงดงามมาก”ซูชิงลั่วพยักหน้า ได้ยินมาว่าลู่เหิงจือทำให้ฝีมือของช่างเหล่านั้นพัฒนาขึ้นไปอีกขั้นเลยทีเดียวก่อนหน้านี้ไม่เคยมีงานฝีมือการทอเส้นไหมทองที่ประณีตขนาดนี้มาก่อนอัญมณีสีชมพูที่ใช้ประดับดอกไม้ต้องมีสีที่เหมือนดอกท้อมากที่สุด ได้ยินมาว่าลู่เหิงจือเดินทางไปทั่วเจียงหนานเพื่อคัดเลือกอัญมณีหลายร้อยชิ้น จนกระทั่งพบกับอัญมณีที่มีสีใกล้เคียงกับสีชมพูของดอกท้อมากที่สุดหลิงเกอเอ๋อร์เดินได้มาหนึ่งเดือนกว่าแล้วยามนี้เขาวิ่งเข้ามาอย่างท

  • แต่งกับขุนนาง   บทที่ 455

    ลู่เหิงจือนวดหว่างคิ้วเบาๆ ไม่ตอบอะไรซ่งอวี้ครุ่นคิดครู่หนึ่ง “อันที่จริงแล้วข้ามีวิธีฝังเข็มคุมกำเนิดสอนท่านได้ หากท่านไม่ต้องการมีลูก หลังจากมีเพศรักทุกครั้ง ท่านก็สามารถฝังเข็มให้ฮูหยินได้ ไม่มีผลข้างเคียง เพียงแต่อาจจะเรียนรู้ยากหน่อย”ลู่เหิงจือโล่งอก “ข้าเรียน”เขายังเรียนเขียนบทบรรยายได้เลย การฝังเข็มแค่นี้เขาไม่กลัวอยู่แล้วซ่งอวี้ “เรื่องนี้ต้องปรึกษาฮูหยินของท่านด้วย”“แน่นอน ข้าแค่มาถามท่านก่อน” ลู่เหิงจือตอบด้วยน้ำเสียงเป็นธรรมชาติหลังจากส่งซ่งอวี้กลับห้องแล้ว ลู่เหิงจือก็เดินตามทางเดินที่คดเคี้ยวกลับต้องยอมรับว่าจวนตระกูลซูสร้างได้ดีจริงๆ แม้แต่แสงจันทราก็ยังสวยกว่าที่เมืองหลวงเขายกหน้าขึ้นมองพระจันทร์ คิดว่ายามนี้หลิงเกอเอ๋อร์หลับแล้วแน่นอน คงพาซูชิงลั่วออกมาชมจันทร์ได้เขายิ้มมุมปาก จู่ๆ ก็คิดบางอย่าออก รีบก้มดูถุงหอมที่ตนเองห้อย- ถุงหอมที่ซูชิงลั่วให้ลู่ซือไหวล้วนเป็นการปักสองด้านหมด แล้วของเขา......เขารีบเปิดออกนี่คือถุงหอมอันแรกที่ซูชิงลั่วให้เขานางเคยให้เขาสามอัน เขาห้อยอันนี้บ่อยที่สุด เพราะรู้สึกว่าอันแรกมีความหมายที่แตกต่างปลายนิ้วของเขาสั่น

  • แต่งกับขุนนาง   บทที่ 454

    ลู่เหิงจือเอ่ยกึ่งติดตลกว่า "หรือว่าข้าจะมาเป็นกรรมการดี?"เขาแค่พูดเล่นๆ แต่ลู่ซือไหวกลับคิดจริงจัง "ดีเลย"นางก็รีบแกะถุงหอมที่ซูชิงลั่วให้นางมาจากเอวซูชิงลั่วรู้สึกประหลาดใจ - นางพกติดตัวตลอดจริงๆลู่เหิงจือหยิบขึ้นมาเทียบกับสร้อยทองในมือของซูชิงลั่ว แล้วเอ่ยเสียงเรียบว่า "ก็สู้ของพี่สะใภ้ไม่ได้หรอก"ลู่ซือไหวไม่ได้รู้สึกไม่พอใจที่ถูกพูดเช่นนี้ ใบหน้าก็ยิ้มแย้ม "ก็เพราะการปักลายสองด้านจำกัดฝีมือของพี่สะใภ้"นางพลิกถุงหอมกลับด้าน ด้านในมีอะไรซ่อนอยู่ลู่เหิงจือรู้สึกเหมือนจะนึกอะไรออกแต่ก็จับไม่ได้ทันที ก็ได้ยินบ่าวรับใช้มารายงานว่าหมอหลวงซ่งจากเมืองหลวงมาถึงแล้วเขาอายุมากแล้ว ฮ่องเต้องค์ใหม่มีหมอหลวงที่ไว้ใจได้ของพระองค์เอง เขาจึงลาออกจากตำแหน่งกลับบ้านเกิดเขาเป็นชาวจินหลิง พอได้ยินว่าลูกชายของลู่เหิงจืออายุครบเดือน ก็รีบมาแสดงความยินดีในวันรุ่งขึ้นทันทีคนอื่นๆ ล้วนเป็นญาติหรือสหายเก่าของตระกูลซูแห่งจินหลิง ลู่เหิงจือไม่จำเป็นต้องไปต้อนรับเป็นพิเศษ แต่เมื่อซ่งอวี้มาเอง เขาต้องไปพบซูชิงลั่วเห็นว่าญาติมาครบแล้ว ก็อุ้มหลิงเกอเอ๋อร์และจูงมือลู่ซือไหวออกไปทักทายทุกคนทัน

  • แต่งกับขุนนาง   บทที่ 453

    ถึงจะเป็นเช่นนั้น แต่กระทำกลับอ่อนโยนอย่างไม่เคยมีมาก่อนเห็นได้ชัดว่าเขาดูแลนางเป็นอย่างดีหลังคลอดไม่นานทว่าซูชิงลั่วก็อดร้องออกมาด้วยเสียงที่ทำให้หัวใจเต้นรัวไม่ได้เขาเพิ่งเคยจูบนางเช่นนี้เป็นครั้งแรก จูบที่ทั้งถี่และอ่อนโยนจนแทบจะทั่วทั้งร่างกายของนางสุดท้ายแนบชิดนางอย่างระมัดระวังจูบเสร็จแล้ว ซูชิงลั่วก็เอนตัวลงในอ้อมแขนของเขาและถามว่า “ท่านจะเขียนบทบรรยายให้ข้าอีกหรือไม่”ลู่เหิงจือตอบเสียงเบาว่า “หากเจ้าอยากอ่าน ข้าก็จะเขียน”ซูชิงลั่วตอบว่า “อยากอ่าน”ลู่เหิงจือตอบว่า “ได้”ซูชิงลั่วรู้สึกพึงพอใจและหลับไปในอ้อมแขนของเขา*งานฉลองวันเกิดครบหนึ่งเดือนของหลิงเกอเอ๋อร์ จัดขึ้นเมื่อเขาอายุได้ สามสิบห้าวันซึ่งจัดช้ากว่าที่จินหลิงไม่กี่วันเนื่องจากญาติฝ่ายตระกูลซูเหลือไม่มาก และญาติฝ่ายตระกูลลู่ส่วนใหญ่อยู่ที่เมืองหลวง จำนวนแขกที่มาในงานจึงไม่มาก มีเพียงแค่สองโต๊ะเท่านั้นแต่ภายในบ้านก็ยังคงคึกคักเป็นพิเศษ เพราะไม่ได้มีงานมงคลเช่นนี้มานานแล้วลู่ซือไหวก็ถูกรับกลับมาจินหลิงเช่นกัน เนื่องจากลู่เหิงจือและซูชิงลั่ววางแผนจะอยู่ที่จินหลิงสักสองสามปี นางจึงอยากอยู่กับพี่ช

더보기
좋은 소설을 무료로 찾아 읽어보세요
GoodNovel 앱에서 수많은 인기 소설을 무료로 즐기세요! 마음에 드는 책을 다운로드하고, 언제 어디서나 편하게 읽을 수 있습니다
앱에서 책을 무료로 읽어보세요
앱에서 읽으려면 QR 코드를 스캔하세요.
DMCA.com Protection Status