บทที่ 7

Wanna be yours

ตอนที่ 3.2

เสนอตัวอีกครั้ง

“จะนวด?” คิ้วหนาขยับเลิกขึ้นเล็กน้อย แม้จะนึกขันกับใบหน้าหมดจดที่ยังคงมีท่าทีมึนตึง แต่เขาก็ไม่คิดจะขัดศรัทธา “อะ ไหนลอง”

จบคำอนุญาต เจ้าของฝ่ามือนุ่มก็ออกแรงบีบนวดอย่างแรงด้วยนึกหมั่นไส้เพื่อนของพี่ชาย นับดาวไม่ได้อยากทำงานนี้ขนาดนั้น เธอแค่ไม่เข้าใจว่าทำไมถึงไม่ได้รับเลือกทั้งที่เสนอตัวก่อนตั้งหลายวัน

จะให้พูดแบบไม่อายปากก็ยังไงอยู่ แต่เธอไม่ปฏิเสธใจว่าเป็นเพราะอยากอยู่ใกล้ตามประสาคนแอบชอบ กระนั้นอีกฝ่ายก็ทำทีไม่รู้ร้อนรู้หนาว พี่ยังคงลอยหน้าลอยตาจ้อง ก่อนมุมปากหยักลึกจะเผยรอยยิ้มในจังหวะที่มือกระด้างคว้าจับเข้าที่ข้อมือของเธอ

“แรงไป”

“พี่จะได้รู้ว่าดาวมีแรงพอจะทำงาน”

“ตัวแค่นี้ ทำเป็นเก่ง”

“ดาวเก่งนะ” นับดาวอดไม่ได้ที่จะฮาร์ดเซลตัวเอง “เก่งหลายอย่างเลย จะใช้ยกของจนกล้ามขึ้นยังได้ ดาวแข็งแรงจะตาย”

“อย่างเธอแค่สะพายกระเป๋ากล้องก็ไหล่ช้ำแล้วมั้ง” ฮาร์เปอร์เลื่อนคิ้วเข้าหากันอย่างไม่ศรัทธา แค่กระเป๋ากล้องกับเลนส์ถ่ายก็หนักร่วมกิโล ไหนบางครั้งอาจต้องช่วยเขาแบกไฟไปนอกสถานที่อีก ตัวบาง ๆ แค่นี้จะเอาตัวเองมาเหนื่อยเพื่ออะไร

“เวอร์มากพี่เปอร์ ดาวไม่ใช่เด็ก ไม่ได้บอบบางขนาดนั้น”

“ไหนหมุนตัว…” ฮาร์เปอร์พยักหน้ารอดู เขาไม่ได้จริงจังแค่อยากแกล้งเล่นตามประสาคนสนิทเท่านั้น “ขอพี่เช็กของหน่อย”

“พี่เปอร์บ้า” คนตัวเล็กเริ่มออกอาการหน้าแดงกับคำพูดสองแง่สองง่ามที่ได้ฟัง แต่ก็ยอมกางแขนหมุนตัวให้คนที่กำลังยิ้มกว้างได้ดู “ดาวโตแล้ว”

“อาฮะ” ฮาร์เปอร์พยักหน้ารับ สายตาเลื่อนมองเรือนร่างเพรียวบางตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า ถ้าที่ได้เห็นกับตาหญิงสาวก็โตแล้วจริง ๆ โดยเฉพาะหน้าอกหน้าใจคัพ E ที่โตยิ่งกว่าโต ต่างจากบั้นเอวคอดกิ่ว กับเรียวขาอ่อนที่เล็กนิดเดียว

“พี่เปอร์!”

“อืม” สติสตางค์ของฮาร์เปอร์กลับมาก็ตอนที่อีกฝ่ายดีดนิ้วเรียก เขายกมือขึ้นกวาดลูบใบหน้าพลางก็สะบัดศีรษะเรียกสติตัวเอง ต้องเป็นเพราะได้รับการพักผ่อนไม่เพียงพอแน่ ๆ ถึงได้คิดอะไรไม่เข้าที

“เอาเถอะ ไม่เป็นไรหรอก”

“หืม?” ดวงตาคมเงยขึ้นสบตาหญิงสาวอีกครั้ง เมื่อจู่ ๆ เจ้าตัวก็เอ่ยด้วยเสียงอ่อนลง

“ดาวหงุดหงิดไม่เข้าเรื่องเอง พี่จะชวนใครทำก็เอาเถอะ สงสัยประจำเดือนใกล้มามั้ง” ท้ายประโยคนับดาวคล้ายจะพึมพำกับตัวเอง แต่แน่นอนว่าฮาร์เปอร์ได้ยิน

“พี่ก็เหมือนกัน คงนอนน้อยไป” หากหญิงสาวหงุดหงิดเพราะรอบเดือน เขาก็คงคิดฟุ้งซ่านตามประสาคนพักผ่อนไม่เพียงพอเหมือนกัน

“พี่ก็นอนให้เยอะ ๆ สิ สภาพดูไม่ได้เลย” คนตัวเล็กอ้อมแอ้มบอกด้วยความเป็นห่วง อันที่จริงในสายตานับดาว พี่เปอร์ของเธอยังหล่อเหมือนเดิมทุกกระเบียดนิ้ว แต่ที่พูดก็เพราะเป็นห่วงสุขภาพของเขา

“ดูไม่ได้ตรงไหน?” ฮาร์เปอร์มั่นใจว่าต่อให้พักผ่อนน้อยเขาก็ยังห่างไกลจากคำว่า สภาพดูไม่ได้ “ตรงไหนที่ว่าดูไม่ได้?”

“ทุกตรง”

“ตรงไหน?”

“ผมพี่ยุ่งมาก หน้าตาไม่สดใส แถมพี่ไม่โกนหนวดด้วย” นับดาวชี้นิ้วส่งเดช ข้างแก้มสากของพี่เห็นตอหนวดครึ้มเขียวก็จริงแต่ก็นับว่าหล่อมากอยู่ดี และเพราะยังมีคนเลิกคิ้วจ้อง เธอจึงอึกอักเอ่ยเสนออย่างคนช่างเอาใจ “ดาวมัดผมให้เอาไหม?”

“มาดิ ไหนหนังยาง?” ฮาร์เปอร์ไม่คิดขัดใจใครเช่นกัน

“เอายางดาวก็ได้” ว่าพลางนับดาวก็ดึงหนังยางออกจากเรือนผม ก้าวเข้าหาในระยะประชิด

ส่วนฝ่ายรับบริการก็ยอมนั่งนิ่งเป็นหุ่นให้แต่โดยดี…

ดวงตาคมจดจ้องผิวแก้มขาวใสของคนซึ่งกำลังจัดการมัดจุกผมให้ กลิ่นหอมแบบผู้หญิงทำเอาชายแท้แมนเต็มร้อยอย่างเขาต้องสะกดกลั้นลมหายใจ ทั้งบัดนี้มือไม้ก็ไม่รู้จะวางไว้ที่ตรงไหน ได้แต่ประทับนิ่งอยู่บนหน้าขาแข็งแรง

ก็หากเป็นผู้หญิงคนอื่นมาชิดมาใกล้แบบนี้ คงไม่พ้นโดนรวบกอดเข้าให้สักที แต่ที่ฮาร์เปอร์ทำได้ขณะนี้คือต้องสำรวมกายหยาบเอาไว้เท่านั้นเอง

“แต่ดาวพูดจริงนะ ถ้าพี่เหนื่อยจะให้ดาวมาช่วยก็ได้…” เสียงแผ่วหวานพึมพำต่อโดยไม่สบตา “ดาวเคยช่วยพี่คลื่นจัดพร็อพจัดฉากบ่อย ๆ ช่วงนี้พี่คลื่นไม่ค่อยรับงาน ให้ดาวมาช่วยพี่บ้างไม่เห็นเป็นไร ไม่ต้องจ้างหรอก แถมพี่ก็มีงานแค่ช่วงเย็นถึงค่ำช่วงนั้นดาวก็ว่างเหมือนกัน”

“…”

“ไม่ได้คิดอะไรเลยนะจริง ๆ” นับดาวตะกุกตะกักเอ่ยเสริมเพื่อไม่ให้ดูจงใจมากเกินพอดี “แค่อยากฝึกไว้ เผื่อเป็นประสบการณ์ด้วยไง”

“ไม่ได้ว่าอะไร”

“แต่ถ้าพี่อยากให้เจ๊ฟ้าของพี่มาช่วยก็ไม่เป็นไร ดาวแค่…”

“อยากทำไหม?” เสียงเรียบตัดบท ฮาร์เปอร์หยัดกายขึ้นยืนโดยมีจุกเล็ก ๆ บนศีรษะ ความสูงของเขาทำเอาคนตัวเล็กกว่าต้องเงยหน้าขึ้นมอง

“พี่จะให้ทำเหรอ?”

“ถ้าเธออยากทำ พี่จะไปคุยกับไอ้คลื่น” ว่าพลางก็ก้มลงมองในระยะประชิด ก่อนจะทำทีเอ่ยด้วยสายตาจริงจัง “บางคืนเธออาจต้องนอนกับพี่”

“ฮะ?” นับดาวย่นคอถอยหนี ตากลมโตกะพริบปริบกับสิ่งที่ได้ฟัง ทว่าคนขี้แกล้งก็หัวเราะ ‘หึ’ ออกมาหนึ่งคำ

“พูดจริง” ฮาร์เปอร์ยังคงตีหน้าขึงขัง “ลูกค้าบางคนเขาก็มาขอให้ถ่ายตอนดึก ๆ พวกเด็กในมอนี่ตัวดี”

“เราถึงขั้นต้องนอนด้วยกันเลยเหรอ?” นับดาวตั้งคำถามอย่างพาซื่อ ท่าทีไร้เดียงสาทำเอาร่างสูงเท้าถึงกับสะเอวกดสายตามอง

“ทำไม? กลัวพี่รึไง?”

“ดะ… ดาวไม่ได้กลัว” นับดาวจะกลัวทำไม พี่เปอร์แค่ตัวโตกว่าเธอเกือบหนึ่งเท่า แค่มัดกล้ามรวมถึงอะไรต่อมิอะไรใหญ่โตกว่าร่างกายเธอทุกส่วนเท่านี้เอง “ไม่ได้กลัวพี่เปอร์สักหน่อย”

“ไม่กลัวก็ดี” ฮาร์เปอร์หรี่ตามองคนซึ่งลอบกลืนน้ำลายหลายต่อหลายอึก ก่อนเขาจะเลิกแกล้งด้วยเกรงว่าพวงแก้มแดงปลั่งแดงของน้องจะระเบิดเสียก่อน “เอาเป็นว่าเดี๋ยวพี่ไปคุยกับไอ้คลื่นก่อนแล้วกัน”

“อือ” นับดาวก็หายใจได้คล่องขึ้นเช่นกันเมื่อคนตัวโตยอมผละห่างออกไป แต่เธอก็จำต้องถามถึงเรื่องที่ยังคาใจ “แล้วถ้าพี่คลื่นให้ดาวทำกับพี่ แล้วเจ๊ฟ้าล่ะ?”

“…”

“พี่เปอร์?” นับดาวกะพริบตารอฟัง

ทว่าร่างสูงของคู่สนทนาที่กระแทกตัวนั่งบนโซฟาก็คว้าจานบะหมี่ผัดขึ้นกินไม่ใส่ใจจะตอบคำถาม ทั้งยังชวนเปลี่ยนเรื่องคุยโดยไม่เอ่ยต่อในเรื่องเดิม

สุดท้ายเจ้าของคำถามจึงไม่คิดจะซักไซ้ต่อเช่นกัน…

นับดาวรู้ดีว่าการเสนอตัวช่วยเหลือเป็นการหาเรื่องใส่ตัวหาเหาใส่หัวโดยใช่เรื่อง ทว่าเธอก็เป็นแบบนี้มาตั้งแต่ไหนแต่ไร ขอแค่มีโอกาสได้อยู่ใกล้ ได้อยู่ในระยะไม่ไกลจากพี่บ้างก็เพียงพอ แม้จะเป็นได้แค่เพียง น้องสาวคนสนิท ก็ไม่เป็นไร