CHAPTER 1 ที่ดินผืนนั้น

        เพ้นท์เฮาส์สุดหรูตั้งอยู่บนชั้นบนสุดของตึกระฟ้าใจกลางเมือง ลิฟต์เปิดออกสู่ห้องโถงที่ตกแต่งด้วยงานศิลปะร่วมสมัยชิ้นเอก ผนังกระจกสูงจรดเพดานเผยให้เห็นวิวพาโนรามาของเมืองที่ทอดยาวไกลสุดลูกหูลูกตา ห้องนั่งเล่นเปิดโล่งมีเตาผิงหินอ่อนขนาดใหญ่ โซฟาหนังอิตาลีนุ่มนิ่มหันหน้าเข้าหากัน บาร์ไม้มะฮอกกานีเข้มขลับตั้งอยู่มุมห้อง พร้อมด้วยชั้นวางไวน์หายากจากทั่วโลก

        ดวงตาคมกริบนั่งจ้องมองแท็บเล็ตอยู่ในมือ สายตาของเขาดูดุร้ายใครเห็นต่างจ้องพากันหวาดหวั่น ใบหน้าเงยมาจ้องมองลูกน้องคนสนิทที่นั่งอยู่ตรงหน้า

        หวังจินห้าว หรือผู้คนมักเรียกเขาว่าดัสติน หวัง หนุ่มลูกครึ่งจีน-อเมริกัน อายุ 34 ปี เจ้าของกาสิโนและโรงแรมที่ใหญ่ที่สุดในเกาะฮ่องกง มาเก๊า

        ใบหน้าหล่อเหลาโดดเด่นตามฉบับลูกผสม ดวงตาที่น้ำตาลเช่นเดียวกับสีผมผิวขาวแบบสุขภาพดี จมูกโด่งเป็นสัน ดวงตาคมกริบชวนมอง

        ความสมบูรณ์แบบมีเงินทองมักมาพร้อมกับผู้หญิงเพราะเขายังไม่มีคนรู้ใจ เขามักใช้เงินซื้อความสุขของตัวเองพอเบื่อจบแยกย้ายพร้อมกับเงินก้อนโตเป็นขวัญถุง บางคนไม่ยอมจบง่ายๆ แต่เขามีวิธีจัดการ

        ผู้หญิงทำให้เขาอ่อนแอเขาจึงไม่อยากรักใคร ศัตรูมีรอบด้านมากมายเขาเหมาะที่จะอยู่คนเดียว ชีวิตที่อยู่บนเส้นด้ายไม่ควรดึงใครเข้ามาในชีวิต

        “เรื่องที่ดินผืนนั้น คืบหน้าไปถึงไหนแล้ว?” เขาเรียกโทนี่ลูกน้องคนสนิทเข้าไปถามเรื่องที่ดิน เขาให้โทนี่ไปเจรจาขอซื้อกับเจ้าของที่ดินผืนงามที่เขาอยากได้ เขาถามแต่ไม่ยอมเงยหน้าขึ้นมามองสายตายังคงไล่อ่านเอกสารสำคัญ

        “เจ้าของไม่ยอมให้ผมเข้าไปเจอเลยครับ” โทนี่รู้สึกหวาดหวั่นครั้งนี้เขาทำงานไม่สำเร็จอีกแล้ว เจ้านายของเขาไม่ชอบความผิดหวังข้อนี้เขารู้ดีเจ้านายต้องหงุดหงิดแน่ที่ได้รับคำตอบแบบนี้

        ดัสตินปิดแท็บเล็ตพร้อมกับถอนหายใจแรง แม้เขาจะรู้ว่าเจ้าของที่ดินไม่ได้เดือดร้อนเรื่องเงิน ทว่าเขาก็ตั้งความหวังไว้สูงที่จะได้ครอบครองที่ดินผืนนั้น

        เขาหวังจะได้ครอบครองมันในเร็ววันแต่เป็นเวลาเกือบสามเดือนที่ต้องการของเขายังไม่บรรลุเป้าหมาย เขาพยายามเจรจาก็แล้วแต่ฝ่ายนั้นเหมือนจะเล่นตัว

        “หรือเราจะล้มเลิกดีครับ”

        “คนอย่างดัสตินไม่เคยผิดหวังต้องได้ในสิ่งที่ต้องการ” ที่ดินผืนงามในมาเก๊านั้นต้องเป็นของเขาต่อให้ใช้วิธีสกปรกเพื่อได้มันมาครอบครองเขาก็จะทำ

        “ผมจะหาวิธีเขาพบเขาให้ได้”

        “ในเมื่อขอซื้อดีๆ ไม่ยอมฉันคงต้องหาวิธีอื่นเอง” เขาเกิดความคิดเกมโกงขึ้นมาในหัว มือหนาหยิบแก้วที่มีน้ำสีอำพันขึ้นดื่มดวงตาของเขาว่างเปล่า จนโทนี่เดาความคิดเขาไม่ออก

        “ไปสืบประวัติคนตระกูลนี้มาให้หมด”

        “ครับ”

        “ฉันต้องการพรุ่งนี้หวังว่านายจะมีความเป็นมืออาชีพมากพอ” เขาลุกขึ้นปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตจนเห็นแผงอกอยู่รำไร เขาวางแก้วกระแทกกับโต๊ะเสียงดังจนโทนี่สะดุ้งด้วยความตกใจ

        “บอกลี่ถังให้หาผู้หญิงให้ฉันด้วย”

        “ครับ”

        โทนี่เป็นมือขวาคนสนิทฝีมือการทำงานนั้นยอดเยี่ยม รับมือกับปัญหาต่างๆ ได้อย่างดีเยี่ยมเขาจึงถูกวางไว้ใจในดูแลในงานเอกสารทุกอย่าง

        ส่วนลี่ถังหัวหน้าบอดี้การ์ดคนสนิทของดัสติน เก่งเรื่องอาวุธปืนละการต่อสู้ป้องกันตัวหากเจอดัสตินที่ไหนต้องเจอหน้าพวกเขาสองคนเสมอ

        “ผมเตรียมทุกอย่างไว้พร้อมแล้วว่าแต่จะไปไนต์คลับหรือโรงแรมดีครับ”

        “ไปไนต์คลับ” เขาใช้เวลาผู้กับสตรีไม่กี่ชั่วโมงเพราะไม่ชอบหลับนอนกับใคร พอเขาเสร็จพวกเธอจะต้องไสหัวออกไปจากห้องทำราวกับว่าไม่รู้จักกันมาก่อน

        รถหรูสีดำเคลื่อนตัวออกจากเพ้นท์เฮ้าส์ไปตามถนนมุ่งหน้าสู่ลานไควฟง ที่คับคั่งไปด้วยนักท่องราตรีในยามค่ำคืน

        เขามองออกไปนอกหน้าต่างจนสายตาไปสะดุดกับหญิงสาวคนหนึ่งเธอดูตัวเล็กเมื่อเทียบกับคนอื่นๆ ผมยาวออกสีน้ำตาลเข้ม ใบหน้ารูปไข่จมูกโด่งรับเข้ากับใบหน้า ดวงตากลมโตทุกอย่างบนใบหน้าของหญิงสาวนั้นดูมีเสน่ห์น่าหลงใหล

        ขนาดรถแล่นออกมาไกลเขายังจำใบหน้าของหญิงสาวคนนั้นได้ดี มือหนาจับที่หน้าอกด้านซ้ายเมื่อหัวใจเต้นระรัวเหมือนเจอเรื่องที่น่าเต้นตื่น เขารู้สึกเจ็บหัวใจแปลกๆ

        “เป็นอะไรหรือเปล่าครับ”

        “ฉันเจ็บ”

        “เจ็บตรงไหนครับ” ลี่ถังเอ่ยถามเขาจะได้พาเจ้านายไปโรงพยาบาล เมื่อจู่ๆ ดันบอกเจ็บขึ้นมาหลายเดือนมานี่ไม่ค่อยมีเหตุการณ์ที่ทำให้ได้รับบาดเจ็บเท่าไร

        “เจ็บตรงนี้” เขาจับหัวใจตัวเองที่ยังคงกระหน่ำเต้นไม่หยุด จนเขาอึดอัดเพราะไม่สามารถควบคุมได้

        “นายใหญ่เป็นอะไรครับไปโรงพยาบาลดีไหม”

        “ไม่ฉันเจ็บแปลกๆ หัวใจเต้นเร็วด้วย” เมื่อเจอหน้าผู้หญิงคนนั้น คำนี้เขาไม่ได้พูดออกไปตรงๆ

        “ไม่สบายหรือเปล่าครับ”

        “ฉันไม่เป็นอะไรไปไนต์คลับ”

        ดัสตินไม่เข้าใจตัวเองว่าเป็นอะไรถึงได้จดจำใบหน้าของผู้หญิงคนนั้นตลอด ตอนที่ร่วมรักกับนางแบบสาวเขายังจินตนาการถึงใบหน้าของหญิงสาว หากได้มานอนครางอยู่ใต้ร่างเขาคงดีไม่น้อย

        .

“แกหายไปไหนมานี่มันกี่ทุ่มแล้ว!” เซี่ยเหมยหลินเอ่ยเสียงขุ่น ขมวดคิ้วไม่พอใจ คนตรงหน้าถูกใช้ให้ไปซื้อของ แต่กลับมาเอาป่านนี้

“พอดีรถติดค่ะเฟย์เลยกลับช้า”

        “อย่าให้ฉันรู้ว่าแอบไปแรดที่ไหนฉันไม่ปล่อยแกไว้แน่”

        “เฟย์ไม่ได้ไปไหนมาค่ะ” เธอก้มหน้าเมื่อรู้ว่าหญิงสาวกำลังอารมณ์ไม่ดี

        “พรุ่งนี้เตรียมตัวฉันไปถ่ายแบบ”

        “ค่ะ”

        “จำไว้ให้ดีนะ เฟรินทร์ ฐานะของแกเป็นแค่คนใช้ อย่าคิดเทียบชั้นกับฉัน!” เซี่ยเหมยหลินเอ่ยเสียงเย็น เธอไม่เคยชอบเฟรินทร์หญิงสาวที่เกิดมาสวยโดดเด่นโดยไม่ต้องพึ่งมีดหมอ ต่างจากเธอที่ทุ่มเงินไปหลายล้าน แต่ผู้คนยังชื่นชมอีกฝ่ายมากกว่า ความริษยากัดกินใจจนเธอต้องกดอีกฝ่ายให้ต่ำลง

        "เฟย์จำไม่ลืมค่ะ..." ว่าคนในบ้านหลังนี้ใจร้ายกับเธอเพียงใด หญิงสาวหันหลังกลับเข้าไปยังห้องพักเล็กๆ ที่ต้องอยู่รวมกับสาวใช้คนอื่นๆ ณ เรือนหลังของคฤหาสน์ใหญ่โตแห่งนี้

สถานที่แห่งนี้กว้างขวางโอ่อ่า แต่กลับไม่มีมุมใดเป็นที่หลบภัยสำหรับเธอเลย...

เฟรินทร์ทิ้งตัวลงบนเตียงด้วยความเหนื่อยล้า หัวใจร่ำร้องอยากหนีไปจากที่นี่เหลือเกิน น้ำตาหลั่งรินอีกครั้งสิบปีแล้วที่เธอย้ายมาอยู่ฮ่องกง หากเลือกได้ เธอขอยอมลำบากอยู่เมืองไทยดีกว่าต้องทนทุกข์ในที่แห่งนี้

เธอไม่มีครอบครัว ไม่มีใครให้พึ่งพา และคิดถึงบ้านจับใจ

“คิดถึงแม่จังเลยค่ะ... เฟย์เหนื่อย... อยากกอดแม่”

แม่จากไปตอนเธออายุเพียง 12 ปี ตั้งแต่จำความได้ แม่ทำงานหนักเพื่อดูแลเธอเพียงลำพัง เธอไม่เคยได้รับรู้เรื่องของพ่อ เพราะทุกครั้งที่เอ่ยถาม แม่จะโกรธจัดและสั่งห้ามไม่ให้พูดถึง "ผู้ชายคนนั้น" อีก

จนกระทั่งวันที่แม่จากไปเพราะโรคร้าย...

เด็กหญิงตัวเล็กๆ ในวันนั้นกลายเป็นคนไร้ที่พึ่ง ญาติพี่น้องพากันเมินเฉย ไม่เคยยื่นมือช่วยเหลือ เพราะรังเกียจที่เธอเป็นลูกครึ่งจีน แถมยังถูกตราหน้าว่าเป็น ‘ลูกเมียน้อย’ เด็กที่พ่อไม่ต้องการเพียงเพราะเกิดมาเป็นผู้หญิง

แต่แล้ววันหนึ่ง... ชายวัยกลางคนเดินเข้ามาในบ้านของเธอ พร้อมกล่าวว่าจะพาเธอไปอยู่ฮ่องกงตามคำสั่งเสียของแม่ เขายื่นจดหมายฉบับหนึ่งของแม่ให้เธอ และมอบบางสิ่งบางอย่างแก่เธอ ทว่าในวัยเยาว์ เธอไม่เข้าใจว่ามันคืออะไร

วันแรกที่ก้าวเท้าเข้าสู่คฤหาสน์หลังใหญ่ ผู้คนในบ้านไม่ได้ต้อนรับเธออย่างที่คิด กลับพากันเหยียดหยาม ซ้ำยังตราหน้าว่าเธอเป็น "ลูกเมียน้อย"

ไฉ่หง บุตรชายคนโต และเหมยหลิน ลูกสาวของเซี่ยชิงอี ต่างก็เกลียดชังเธอ ไม่เคยยอมรับเธอในฐานะน้องสาว

และเพราะพ่อไม่อาจขัดใจลูกๆ ที่เกิดจากภรรยาหลวง เฟรินทร์จึงถูกผลักไสให้ไปอาศัยอยู่ในเรือนคนใช้ ทว่าอย่างน้อยเขาก็ยังส่งเสียให้เธอได้รับการศึกษาที่ดี

ในบ้านหลังนี้ มีเพียง "ซูฉี" หัวหน้าแม่บ้านเท่านั้นที่คอยดูแลเธอเสมอมา จนเธอรักและนับถืออีกฝ่ายเสมือนแม่คนหนึ่ง...